เยียวยาจิตใจ

    ต้องยอมรับว่าสภาพจิตใจของพี่น้องประชาชนชาวไทยขณะนี้กำลังอยู่ในอาการหวาดผวา ว้าวุ่น เครียดอย่างที่สุดเมื่อต้องเผชิญกับภาวะเสี่ยงติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 หรือโควิด-19 ในสถานการณ์จริงขณะนี้อันมีปัจจัยบ่งชี้หลายอย่างจนทำให้เชื่อว่า ไม่มีพื้นที่ใดหรือมีใครปลอดภัยจากไวรัสมรณะนี้อีกแล้ว นับเป็นการต่อสู้กับมหาภัยครั้งร้ายแรงที่สุดครั้งหนึ่งของชาติก็ว่าได้ เช่นเดียวกับประชากรทั่วทุกมุมโลกที่ต่างก็ตกอยู่ในห้วงเหวแห่งความสะพรึงกลัว หลายๆ ชีวิตต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด ท่ามกลางการเฝ้ารอวันสิ้นสุดหรือมียาหรือวัคซีนพิชิตไวรัส

    การออกคำสั่งเตรียมพร้อมของปลัดกระทรวงมหาดไทยที่มีไปยังผู้ว่าราชการจังหวัดทุกจังหวัดให้เตรียมความพร้อมในสถานการณ์ที่เลวร้ายลงและรัฐบาลต้องให้ยาแรงเพิ่มขึ้นอีก แม้จะเป็นการดำเนินการในเชิงรุกเพื่อพร้อมรับมือ แต่อีกด้านหนึ่ง ประชาชนคนไทยที่ยังทำใจไม่ได้หรือไม่มีความพร้อมหลายๆด้านเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์จริงย่อมตกอยู่ในสภาวะเครียด วิตกกังวล สับสน มากขึ้นอีกหลายเท่าทวีคูณ นอกจากสอบถามกันปากต่อปากหลังหน้ากากอนามัยว่า จริงหรือไม่ เคอร์ฟิว 24 ชั่วโมง รวมถึงลือกันไปต่างๆ นานา ภายใต้สมมติฐานที่ว่า สถานการณ์จะยิ่งเลวลงเป็นลำดับ

     จิตแพทย์ผู้มีชื่อเสียงบอกว่า ชั่วโมงนี้ใครไม่เครียดถือว่า เป็นกลุ่มคนที่ผิดปกติ อย่างเช่นที่ทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว ยังออกเที่ยวเตร่ตั้งวงสังสรรค์เฮฮาทั้งที่ข้อมูลข่าวสารทุกๆ ด้านก็ย้ำหนักหนาว่ามันเป็นพฤติกรรมเสี่ยงที่ต้องละเว้นโดยเด็ดขาด ส่วนคนปกติสามัญชนที่มีจิตสำนึกโดยทั่วไปย่อมมีความเครียดมากบ้างน้อยบ้างแตกต่างกันออกไป ซึ่งทุกคนก็ควรหาทางออกไม่ให้ความเครียดทำร้ายตัวเองและครอบครัว แพทย์แนะนำวิธีเยียวยาเอาไว้ว่า ควรใช้การสอบถามพูดคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติของคนในครอบครัว เช่น คิดอย่างไร และจะหาทางออกร่วมกันอย่างไรดี

     ในส่วนของภาครัฐนั้นก็สามารถเยียวยาจิตใจประชาชนในอีกทางหนึ่ง ซึ่งนอกมาจากมาตรการที่เป็นวัตถุที่สามารถจับต้องได้ เช่น เงินและสิ่งของช่วยเหลือแล้ว ก็ควรดูแลด้านจิตใจของประชาชนด้วยการทำงานร่วมกับนักวิชาการ จิตอาสา นักจิตวิทยา จิตแพทย์ ให้ความรู้ประชาชน สร้างขวัญและกำลังใจ ขณะที่การให้ข้อมูลในด้านลบนั้นก็ยังจำเป็นเพื่อความไม่ประมาท แต่ก็ต้องประกอบขึ้นด้วยทางออกแนวปฏิบัติ อย่างเช่น การปฏิบัติงานในระดับต่างๆ ต้องไม่สร้างความตื่นตระหนกจนเกินไป หรือแยกเขาแยกเราจนระยะห่างทางสังคมไปไกลเกินระยะทางกายภาพสู่ความเหินห่างทางจิตใจ