ศิลป์แห่งแผ่นดิน - ลูกยางในมือจิตรกร

 ปีนี้ก็อีกปีที่บรรดาลูกยางบ้านผมได้มีโอกาสเดินทางไกล ไกลกว่าการร่อนไปด้วยสองปีกอย่างที่เคย คุณสมภพ บุตราช จิตรกรหนุ่มใหญ่มาเยือนบ้านป่าริมแควยมของผม เก็บลูกยางใส่กระสอบไปพร้อมกับความฝัน ฝันที่งอกเงยขึ้น เมื่อฤดูฝนมาเยือน บนผืนดินอันร้อนแล้งแห่ง “ภูหลง” แก้วค้อง ชัยภูมิ

 สมภพ บุตราช สนใจศิลปะมาแต่เล็ก ได้ศึกษาศิลปะที่โรงเรียนเพาะช่าง และมหาวิทยาลัยศิลปากร เป็นหนึ่งในจิตรกรไทยที่ไปเขียนภาพฝาผนังที่วัดพุทธประทีปในลอนดอน อังกฤษ เป็นจิตรกรหนุ่มฝีมือดีเยี่ยมที่แน่วแน่และมั่นคงบนถนนศิลปะ เป็นที่ยอมรับนับถือทั้งเรื่องงาน และเรื่องการดำเนินชีวิต

 ส่วนตัวผมเอง แม้ไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขามากนัก แต่เท่าที่สัมผัส รู้สึกได้ถึงความเป็นมิตร น้ำจิตน้ำใจ อัธยาศัยไมตรีอันดี

 ทั้งชีวิต และงานของเขาเป็นหนึ่งเดียวกัน แสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติ โดดเด่นโดยไม่โอ้อวด ในบุคลิกภาพที่อ่อนน้อมถ่อมตน เขามักเดินทางไปเยือน “ภูหลง” อยู่บ่อยๆ เพื่อดื่มซับความดีงามจากดินแดนแห่งความสุขสงบ และสะอาด ที่นั่นมีพระอาจารย์ มีกัลยาณมิตร มีป่าเขา ก้อนหิน สายน้ำ สายลม มีถ้อยคำสนทนาที่ลึกซึ้ง อย่างเรียบง่าย จริงใจ มีเสียงแห่งความเงียบสงบ และมีกิจที่ควรทำร่วมกันที่ส่งผลจากภายใน สู่ภายนอก สู่ชุมชนโดยรอบ และไกลออกไป

 กิจกรรมหลายสิ่งหลายอย่างที่จิตรกรผู้หนึ่ง พึงใช้ความสามารถทางศิลปะของตน เช่นการวาดภาพสวยๆ การร่วมทำหนังสือดีๆ  คุณสมภพได้มีส่วนร่วมเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง รวมทั้งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ยิ่งใหญ่ อย่างการมาเก็บลูกยางนับร้อยพันไปปลูกฝังยังผืนป่าที่กำลังผจญกับความเสื่อมโทรม หากลูกยางร้อยลูกจะงอกเงย และอยู่รอดได้สัก 5-10 ต้น ก็นับว่าน่ายินดีนัก หรือสามารถหยัดยืนเติบใหญ่ได้แม้ต้นเดียวก็น่าพอใจแล้ว

 ที่ผมเขียนถึงคุณสมภพ บุตราช ก็เพราะผมรู้สึกมีความสุขจากการได้รับโทรศัพท์จากคุณจรรยา กวางแก้ว กัลยาณมิตร ที่บอกมาทางอากาศว่า คุณสมภพจะแวะมาเยือน และเก็บลูกยางไปอย่างเมื่อปีที่แล้ว ผมคงไม่มีโอกาสได้ไปภูหลงพร้อมกับเขา ด้วยกำลังรับบท “พ่อลูกอ่อน” ทำได้เพียงฝากความปรารถนา และพลังที่ผมมีไปในลูกยางที่กางสองปีกฝัน พร้อมจะโบยบิน พร้อมฝากกราบคารวะนมัสการท่านอาจารย์ไพศาล วิสาโล ซึ่งผมได้ติดตามอ่านความคิด อ่านชีวิต ของท่านมานาน จนรู้สึกนับถือและเชื่อมั่น ศรัทธา ต่อพลังของท่าน ท่านได้เดินทางไปทั่วสารทิศ เพื่อเรียนรู้แลกเปลี่ยนและโปรยหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งปัญญา

 ครอบครัวผมผูกพันกับ “ยางนา” มาก ทุกปีเราจะเก็บลูกยางมาผูกร้อยเป็นสายม่านประดับประตู หน้าต่าง หรือไม่ก็แขวนห้อยระโรงระยางไปทั่วบริเวณบ้าน

 ฤดูร้อนปีนี้เป็นอีกปีที่เรามีความสุข ดีใจที่ลูกยางจากผืนดินของเราจะได้เดินทางไปงอกเงย ณ แดนไกล เป็นความสุขเล็กๆ ง่ายๆ ที่ครอบครัวเราได้เรียนรู้

"ศักดิ์สิริ มีสมสืบ"