ศึกราษฎร'อีเวนท์ม็อบ' ไร้ 'แนวร่วม' ก็ชนะยาก

++
    หลังเกิดเหตุรุนแรงในวันที่มีการชุมนุมใหญ่ หน้าสำนักงานใหญ่ธนาคารไทยพาณิชย์ แกนนำราษฎรได้นัดหมายกันอีกครั้งในเย็นวันศุกร์ ที่ห้าแยกลาดพร้าว
    การชุมนุมในลักษณะอีเวนท์งานบันเทิงผสมการเมือง จึงบังเกิดขึ้น เพื่อผ่อนคลายสถานการณ์ เกรงว่า “พลเมืองม็อบ” จะหายไป
    รูปแบบม็อบเฟสติวัลนี่แหละ ที่เกษียร เตชะพีระ นักวิชาการคนเดือนตุลา เคยบอกว่า “เป้าหมายของการต่อสู้รณรงค์ทางการเมือง” หรือ “ไม่ใช่การยึดพื้นที่แบบการทหาร แต่คือการยึดครองใจ”
    จะว่าไปแล้ว การรณรงค์การเมืองแบบนี้ ก็ไม่ถูกใจคนรุ่นใหม่ใจร้อน ที่อยากเห็นการเปลี่ยนแปลงโดยเร็ววัน
    “อานนท์ นำภา” จึงต้องออกมาปลุกปลอบราษฎรทั้งหลายว่า “  ผมว่าเรามาไกลมากก็จริง และอาจจะไกลพอที่จะทำอะไรบางอย่างแล้ว แต่สิ่งที่ขาดคือ จังหวะ..”
    จริงๆแล้ว ไม่ใช่จังหวะ หากแต่เป็น “จำนวน” การชุมนุมมวลชน ซึ่งยังไม่มากพอที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงแบบอาหรับสปริง

++
แนวร่วมต้องมี
++
    หลายวันก่อน เกษียร เตชะพีระ ได้ออกโรงเตือนแกนนำม็อบราษฎรว่าด้วยประเด็นการแสวงหาแนวร่วม
    “...ถ้ากำลังต่อสู้ทางการเมือง ก็ควรระมัดระวังไม่ให้มันไปทำลายแนวร่วม โดดเดี่ยวตัวเอง"
    ข้างฝ่าย “พิชิต ลิขิตกิจสมบูรณ์” นักวิชาการคนเดือนตุลาเหมือนกัน ก็มีความเห็นว่า “..ขยายแนวร่วม แสวงจุดร่วม สงวนจุดต่าง เดิมเป็นกลยุทธ์ที่พรรคคอมมิวนิสต์ใช้เพื่อโดดเดี่ยวศัตรูด้วยการสร้างความร่วมมือกับกลุ่มการเมืองอื่น ๆ”

                                   
    สำหรับขบวนเยาวชนในนามคณะราษฎร ไม่ใช่องค์กรจัดตั้งทางการ มีแกนนำชัดเจนที่สามารถบังคับกลยุทธ์ของสมาชิกอย่างมีวินัยทั่วถึง "ขยายแนวร่วม แสวงจุดร่วม สงวนจุดต่าง" จึงใช้กับพวกเขาไม่ได้    
    “พิชิต” ยังเชื่อว่า ขบวนเยาวชนเป็น "มวลชนอินทรีย์" organic mass ที่ไม่มีแกนนำ “..ผู้มาชุมนุมก็ไม่ใช่ผู้ตามแต่มีส่วนร่วม ริเริ่ม พัฒนาอย่างเป็นไปเองในปฏิบัติการต่าง ๆ ภายใต้กรอบสันติวิธี" 
    โดยข้อเท็จจริง ใครก็รู้ว่า คณะราษฎร มี “เสนาธิการ” และมีทีมที่ปรึกษาชุดใหญ่ ไม่ได้เกิดจากราษฎรเพียวๆ 

++
คำเตือนจากผู้ใหญ่
++
    “ภัควดี วีระภาสพงษ์” นักวิชาการอีกคนหนึ่งที่ไปร่วมอีเวนท์ม็อบที่ห้าแยกลาดพร้าว โพสต์เฟซบุ๊คว่า “การต่อสู้ครั้งนี้ยาวแน่ มันต้องมีตึงมีผ่อน มีจริงจังมีเฮฮา มีเฟื่องมีฟุบ (ตอนฟุบนี่แหละน่ากลัวสุด ต้องประคองใจหล่อเลี้ยงกันไปให้ได้) ..คนที่คิดว่าต้องยกระดับ (ซึ่งไม่รู้ว่าคืออะไร) แล้วรีบๆ ชนะ ช่วยวางถุงกาวหรือตื่นจากฝันในทุ่งลาเวนเดอร์ก่อน”

 การต่อสู้ที่ยึดสันติวิธีอย่างเข้มงวด จะต้องรู้จักการรอคอย และอดทน โดยเฉพาะประเด็นการปฏิรูปสถาบันกษัตริย์ จะต้องเปิดพื้นที่พูดคุยกันให้ได้
    “จะเปิดพื้นที่ให้ได้ก็ต้องใช้สันติวิธีหรือการไม่ใช้ความรุนแรง. เมื่อไรเกิดความรุนแรงขึ้นมา มันจะกลับไปปิดปากการพูดคุยเรื่องนี้อีกไม่ว่าทางตรงทางอ้อม”
    ภัควดี วีระภาสพงษ์ ส่งเสียงดังๆ ถึงราษฎรทุกคนที่เข้าร่วมการชุมนุมทุกเวที