ข่าว

สื่อรักชักใยอลวน 17 // ** 27786514 **

เกาะติดข่าวสาร >> คมชัดลึก ออนไลน์
logoline

สื่อรักชักใยอลวน 17 // ** 27786514 ** วิธวินท์รู้สึกเสียหน้าที่ปุรันมาดึงไปรยาหายไปด้วยกันจนค่ำมืด เขาไปนั่งดื่มไวน์กับพวกคนงานจนกรึ่ม ก่อนจะกลับมารอที่บ้านด้วยอารมณ์โมโห แตงมาเม้าท์ให้สะอาดฟังว่าคืนนี้ไปรยาคงโดนวิธวินท์สั่งสอนแน่ๆ "อู้ยยย แค่คิดตามว่าคุณดรีมจะต้องเจออะไรจากคุณวิน แตงก็ขนลุกซู่เสียวแทนแล้ว" "แต่สำหรับคนอย่างคุณวินแล้ว ข้าว่าแค่นั้นยังน้อยไปด้วยซ้ำ" "หะ โดนปล้ำแล้วยังไม่หนำใจอีกเหรอพี่สะอาด" ไปรยาโผล่เข้ามาข้างหลัง "งั้นต้องโดนอะไรอีกล่ะ" สะอาดยังไม่รู้ตัว "คุณวินจะปล้ำแก้แค้นคุณดรีมจนสลบ เสร็จก็ปลุกขึ้นมาปล้ำอีกรอบ จนสลบอีก แล้วก็ปลุกขึ้นมาปล้ำอีก สลบแล้วปล้ำๆ อยู่อย่างนั้นทั้งคืน" ไปรยาฟังตามแล้วสะดุ้ง "พอได้แล้วพี่สะอาด คนนะไม่ใช่วัว" สะอาดตกใจ "เย้ยยย คุณดรีมมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย" "ก็ตั้งแต่สลบไปทีแรกนั่นแหละ เม้าท์กันไม่ให้ฉันเหลือความบริสุทธิ์ติดตัวเลยนะเนี่ย" "ก็นังแตงมันมาบอกว่าคุณวินหัวฟัดหัวเหวี่ยงจะอบรมสั่งสอนคุณดรีมที่หายไปกับผู้ชายค่ำมืดไม่กลับบ้าน" "ฉันไปคุยธุระกับปุรันไม่ได้ไปทำอะไรอย่างที่เขาใส่ร้ายฉันหรอกน่า" "แต่ท่าทางคุณวินเขาโมโหมากเลยนะคะ" ไปรยายิ้มบ่นคนเดียว "ดี จะได้รู้จักหึงเป็นซะบ้าง" "ว่ายังไงนะคะคุณดรีม" "อ๋อ เปล่า ไม่มีอะไร ไม่ต้องห่วงฉันหรอก" ไปรยาหันไปหยิบท่อนไม้ใกล้ๆ เลือกอันที่เหมาะมือ "เดี๋ยวฉันจะไปเคลียร์กับเขาเอง" ไปรยารีบเดินไป แตงกับสะอาดยังมองตามอย่างเป็นห่วง ไปรยาเดินย่องเบาเงียบๆ เข้ามาหยุดที่หน้าประตูพร้อมกับท่อนไม้ในมือระวังเต็มที่ "คนอย่างฉันไม่รอให้นายมาแก้เผ็ดได้หรอกนายวิน" ไปรยาขยับไปที่ประตูค่อยๆ เอาหูแนบแอบฟังความเคลื่อนไหวของวิธวินท์ในห้อง แต่เงียบ ไปรยากระชับไม้ในมือ ระหว่างนั้นมีมือมาแตะที่ไหล่ ไปรยาชะงักคิดว่าเป็นวิธวินท์ ตวัดไม้ไปข้างหลังทันที ประทีปหน้าหันเพราะโดนเข้าไปเต็มๆ ไปรยาตกใจ "ลุงประทีป!" "ไอ้ดรีม เอ็งตีลุงทำไมวะ เจ็บนะโว้ย อู้ยยย" "โธ่ ก็ลุงเข้ามาข้างหลังฉันทำไมล่ะ ฉันนึกว่าเป็น" "ใคร เอ็งนึกว่าใครหะ ผัวเอ็งใช่มั้ย ทะเลาะกันอีกใช่มั้ยเนี่ย มันทะเลาะกันทีไร ซวยเราทุกที" "ไม่มีอะไรหรอกลุง เล่นกันเฉยๆ เล่นจ๊ะเอ๋ไง" "จ๊ะเอ๋ด้วยไม้หน้าสามเนี่ยนะ ฝันไปเถอะว่าเอ็งจะได้จ๊ะเอ๋มัน ข้าเพิ่งเห็นมันขับรถออกไปเมื่อกี้นี้เอง" "อ้าว เขาออกไปไหนเหรอลุง ดึกดื่นป่านนี้" "หรือว่ามันจะไปหากิ๊กหะไอ้ดรีม" ไปรยาชะงักสีหน้าสงสัยขึ้นมาทันที วิธวินท์มาหารัญชนาเพราะเธอกำลังมีปัญหา คืนนั้นทั้งคืนเขาขับรถพาเธอวนไปทั่ว เพื่อให้เธอสบายใจก่อนจะพามาส่งที่ร้านในตอนเช้า รมัยเห็นลูกสาวหายไปทั้งคืนก็ชวนกาจพลมาตามหาที่บ้านของปุรันแต่ไม่พบ ปุรันขี่มอเตอร์ไซค์ตามหารัญชนา จนมาเจอเธอกำลังยืนคุยกับวิธวินท์ที่หน้าร้าน ท่าทางสนิทสนมมาก ปุรันรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก พอวิธวินท์กลับไปแล้ว รัญชนาเข้ามาในห้องทำงานรู้สึกดีขึ้น แต่พอหันมาเห็นปุรันยืนอยู่ก็ตกใจ เขาถามว่าเธอไปไหนมา รัญชนาบอกว่าแค่ไปนั่งรถเล่นมาเท่านั้น "ถ้าอยากจะนั่งรถเล่นบอกผมก็ได้ เบาะ ไม่ใช่ไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถของคนที่เขามีเมียแล้ว" "สารวัตร! มันจะเกินไปแล้วนะ คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามายืนด่าฉันแบบนี้" "ทำไมจะไม่ได้ ก็คุณเป็นแฟนผม" "เลิกเพ้อเจ้อซะที นั่นมันเรื่องโกหกที่ฉันตกลงกับคุณ ส่วนเรื่องจริง คือไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า ฉันก็ไม่มีทางเลือกคนอย่างคุณมาเป็นแฟนหรอก" "ผู้ชายดีๆ อย่างผม คุณไม่เลือกแต่ไปเลือกผู้ชายมีห่วงผูกคอ ผมว่าคุณเลิกเป็นดีไซเนอร์แล้วไปปลูกต้นงิ้วขายดีกว่า" รัญชนาตบหน้าปุรันทันที ปุรันหน้าหันอึ้งไป "ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ไป!" ปุรันมองรัญชนาแล้วรีบเดินออกไป รัญชนาเจ็บปวดเสียใจ ปุรันไม่ได้โกรธที่ถูกรัญชนาตบหน้า แต่เขาโกรธที่วิธวินท์มายุ่งกับรัญชนา เขาจึงบุกไปหาวิธวินท์ที่ไร่ และชกวิธวินท์ทันที วิธวินท์เซมึน "หมัดนั้นสำหรับดรีม เพราะแกไม่ให้เกียรติเพื่อนฉัน ส่วนหมัดนี้สำหรับคุณรัญ ทั้งๆ ที่แกมีเมียแล้วแต่ยังไปยุ่งกับเขาอีก" วิธวินท์มึนฤทธิ์หมัดของปุรันพยุงตัวขึ้นมางงๆ พวกน้าเพิ่มตกใจ "คุณปุรันครับ นี่มันอะไรกันครับ มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆ พูดกันสิครับ" วิธวินท์ยกมือห้าม "พวกน้าไม่เกี่ยว เป็นตำรวจภาษาอะไร หมัดเบาอย่างกับนุ่น เข้ามาอีกทีสิครับสารวัตร ผมจะให้รู้ว่าหมัดหนักๆ เป็นยังไง" ปุรันโกรธ "นายวิน!" ปุรันปรี่เข้าไป วิธวินท์เอี้ยวตัวหลบแล้วสวนหมัดฮุกเข้าที่ลิ้นปี่ของปุรันทันที ปุรันจุกจ้องตากร้าวใส่วิธวินท์ พวกน้าเพิ่มกับอ๊อดเห็นท่าไม่ดีรีบไปตามไปรยา วิธวินท์กับปุรันยังแลกหมัดซัดกันนัวกินกันไม่ลง ไปรยารีบเข้ามาตะโกนห้าม แต่ไม่มีใครฟัง แสงฉายจึงจัดการเองด้วยการคว้าปืนยาวมายิงขึ้นฟ้า สองหนุ่มหยุดชะงักทันที แสงฉายซักถามเรื่องราวจนได้รู้ว่าปุรันโกรธที่วิธวินท์ไปอยู่กับรัญชนาทั้งคืน วิธวินท์ก็โกรธที่ไปรยาไปกับปุรันค่อนคืนเช่นกัน พอวิธวินท์จะอธิบายเรื่องที่เขาไปหารัญชนา ไปรยาก็ไม่ยอมรับฟัง แถมเดินหนีอีก เขาหันมาตำหนิปุรันที่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ วิธวินท์เดินออกมามองหาไปรยา แล้วก็เห็นเธอเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยง เลยรีบตาม "คุณไม่มีสิทธิ์มาโกรธผมนะ ทีคุณยังบอกว่าคุณไปกับเพื่อนได้ ผมก็ไปกับน้องสาวผมไง" "น้องสาว? เชอะ สวยหยาดเยิ้มอย่างนั้นน่ะเหรอ ไว้นายบวชเป็นพระก่อนแล้วค่อยมาพูด ฉันถึงจะเชื่อ" "ไม่ต้องเป็นพระผมก็มีศีลธรรมรู้จักแยกแยะว่าใครควรยุ่งไม่ควรยุ่ง ยกเว้นซะแต่ว่า ที่คุณโมโหก็เพราะว่าหึงผม" ไปรยาหันมาผลักทันที "ฉันไม่เคยหึงนาย อยากจะไปกุ๊กกิ๊กกับใครที่ไหนก็ไป ไปเลย ไปชิ้ว ชิ้วๆ แต่ก่อนไป ช่วยหย่ากับฉันให้เรียบร้อยด้วย เพราะฉันไม่อยากโดนคนอื่นนินทา" "ผมจะหย่าได้ยังไงในเมื่อเรื่องของดายังไม่เรียบร้อย" "เรื่องของพี่ดา ต่อไปนี้ฉันจะจัดการเอง นายไม่ต้องยุ่งอีกแล้ว" "งั้นบอกมาสิว่าคุณจะแก้ปัญหาให้เขาได้ยังไง" ไปรยาชะงัก "ตอนนี้ฉันยังไม่รู้" "งั้นตอนนี้ผมก็ยังไม่หย่าให้" "นายวิน!! ฉันอยากเลิกกับนาย" "แต่ผมไม่เลิก อยากเข้าใจอะไรก็เข้าใจไป ยังไงคุณก็ต้องเป็นเมียผมจนกว่าผมจะพอใจ" วิธวินท์ย้ำแล้วเดินออกไป ไปรยามองตามเจ็บใจโกรธ "นายวิน! ไอ้บ้าเอ้ย ฉันหาทางหย่ากับนายได้เมื่อไหร่ล่ะก็ โดนฉันเช็กบิลทีหลังแน่!" นลินีถูกซินดี้ยุให้เธอรีบจัดการทำให้ดารุและธีไนยเลิกกันเสียที นลินีจึงวางแผนล่อธีไนยออกมาพบที่รีสอร์ท พอดีช่วงนี้ซินดี้กำลังมีปัญหาที่ถูกฤทธิ์ตามตื๊อ เธอจึงอ้อนให้ธีไนยไปกับเธอด้วย เพื่อกันไม่ให้ฤทธิ์มาตามตื๊ออีก โดยที่ธีไนยไม่รู้ว่าฤทธิ์สนใจซินดี้ จากนั้นนลินีก็โทรมาโกหกดารุว่าธีไนยไม่รู้เป็นอะไร อยู่ๆ ก็หมดสติไป ดารุเป็นห่วงรีบตามมาที่รีสอร์ททันที ถึงได้รู้ว่าถูกนลินีหลอก นลินีแกล้งบีบน้ำตาเรียกร้องความสงสารจากดารุ เพื่อให้ดารุยอมรับเธอเป็นเมียน้อยของธีไนยอีกคน ไม่งั้นเธอจะไปทำแท้ง ดารุอึ้งนึกสงสารเด็ก ดารุตกใจ "อย่านะลินี เธอจะทำร้ายลูกเธอไม่ได้นะ" นลินีหันมาทันที "งั้นคุณดาก็ช่วยลินีสิคะ ช่วยให้ทุกคนยอมรับลินีว่าเป็นเมียน้อยอย่างถูกต้องของคุณไนย เด็กจะได้ไม่มีปมด้อย" ดารุอึ้งไปทันทีพูดไม่ออกเหมือนโดนตีแสกหน้า นลินีแอบมองได้ทีรีบเข้าไปกอดขาดารุ "นะคะคุณดา คุณไนยเขาเคยพูดไว้ว่าถ้าคุณดายอมรับลินี เขาเองก็ไม่ขัดข้อง" "เขาพูดกับเธออย่างนั้นเหรอ" "ค่ะ เพราะเขาเกรงใจคุณดาอยู่คนเดียว" ดารุเจ็บปวดแสนสาหัสน้ำตาแทบจะไหลออกมาแต่ก็พยายามกลั้นไว้ "ตกลงคุณดาจะช่วยลินีมั้ยคะ" ดารุไม่ตอบดันนลินีออกจากตัวแล้วรีบเดินออกไปพร้อมทั้งน้ำตาไหลอาบแก้ม นลินีลุกขึ้นมองตามสีหน้าสะใจ นลินีมั่นใจ "เป็นไงล่ะยัยดา เจอแบบนี้เข้า ถ้าไม่เลิกกับคุณไนยล่ะก็อย่ามาเรียกฉันนลินี" นลินีหัวเราะชอบใจเสียงดัง วันงานประจำปีของจังหวัด ไร่ชมตะวันได้ส่งผลผลิตของไร่เข้าประกวดหลายอย่าง ไปรยาให้คนงานไปช่วยกันเชียร์ แต่ขณะที่คนงานพากันทยอยออกจากไร่ ฤทธิ์แกล้งปวดท้องอย่างรุนแรง เพื่อไม่ไปร่วมงานด้วย ทุกคนหลงเชื่อ ไม่มีใครสงสัย รัญชนาเอาเสื้อผ้าที่ร้านมาเป็นสปอนเซอร์ให้ผู้เข้าประกวดในงาน ปุรันตามมาตอแยจนรมัยไม่พอใจ รัญชนาบอกให้ปุรันรู้ว่าแม่เธอกับกาจพลช่วยกันยุให้เธอแต่งงานกับเพื่อนของกาจพล เธอยืนยันว่าคนอย่างเธอจะไม่ยอมแต่งงานกับใครนอกจากคนที่เธอรักเท่านั้น "งั้นใครล่ะที่คุณรัก" รัญชนาไม่ตอบเดินหนี "อย่าบอกนะว่าคุณยังคิดถึงแต่นายวิธวินท์" รัญชนาชะงักหันมา ปุรันเผลอพูดเสียงดังในจังหวะที่บริเวณนั้นกำลังเงียบพอดี "ถ้าคุณคิดจะแย่งสามีชาวบ้าน ผมจะจับคุณ!" เสียงของปุรันที่ต่อว่ารัญชนาทำเอาผู้เข้าประกวด ทีมงานหันมามองที่รัญชนาเป็นตาเดียวแล้วพากันซุบซิบ รัญชนาโกรธที่ถูกเข้าใจผิด หันขวับไปที่โต๊ะเครื่องดื่มข้างหลังแล้วคว้าแก้วน้ำกระดาษที่มีน้ำอยู่ในแก้ววางเรียงปาใส่ปุรันทันที "คุณรัญ หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณ ผมเปียกไปหมดแล้ว" รัญชนาไม่สนใจหันไปคว้าน้ำจากถังคูเลอร์ทั้งถังแล้วสาดโครมใส่ปุรันแถมเอาถังคูเลอร์ครอบหัวปุรันอีกก่อนจะเดินออกไปอย่างเจ็บใจ ปุรันจะวิ่งตามแต่ถังครอบหัวมองไม่เห็นชนนั่นชนนี่จนล้มก้นจ้ำเบ้าเอาถังออกจากหัวเจ็บใจ "ทำร้ายร่างกายตำรวจแบบนี้ ต้องจับขังหัวใจให้เข็ด!" การประกวดผลผลิตของชาวไร่ดำเนินไปเรื่อยๆ จนถึงรางวัลชนะเลิศ พวกไร่ชมตะวันนั่งลุ้นระทึกอย่างใจจดจ่อ พอพิธีกรประกาศบอกว่าไร่ชมตะวันได้รับรางวัลชนะเลิศ แสงฉายดีอกดีใจดันให้วิธวินท์ขึ้นไปรับรางวัล วิธวินท์จึงอุ้มไปรยาขึ้นไปบนเวทีด้วย วิธวินท์อุ้มไปรยาขึ้นไปถึงบนเวทีแล้วปล่อยยืนคู่กัน วิธวินท์จับมือไปรยาไว้ ไปรยาได้แต่ยิ้มแหยๆ กระซิบเขา "ทำฉันอายคนเขาแบบนี้ ลงไปเมื่อไหร่นายตายแน่" วิธวินท์ยิ้มไม่สนใจ เดินไปรับรางวัลจากพิธีกรที่มอบโล่ผลิตภัณฑ์ดีเด่นให้ วิธวินท์เดินไปคว้าไมค์หน้าเวที วิธวินท์ประกาศก้องเสียงดัง "รางวัลนี้ผมได้มาเพราะกำลังใจจากคุณไปรยา เมียรักบังเกิดเกล้า ผมขอเสียงเฮเพื่อเป็นรางวัลแก่คนที่เกรงใจเมียหน่อยครับ" เสียงจากรอบทิศตอบรับวิธวินท์ลั่นหอประชุม แสงฉายปรบมือเชียร์ลั่น แต่ประทีปไม่ชอบใจที่วิธวินท์ทำแบบนั้น แสงฉายหันมาดุ "เอ็งไม่เฮเพราะเอ็งไม่เกรงใจเมียเหรอไอ้ประทีป" "เปล่าจ้ะแม่ เกรงใจแต่ไม่อยากให้ใครรู้" บนเวที ไปรยาสะดุ้งโหยงที่ถูกวิธวินท์เอามาขายต่อหน้าประชาชีอายแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี จะเดินลงเวทีวิธวินท์ก็คว้ามือเธอไว้ไม่ให้ไป วิธวินท์ดึงมากระซิบยักคิ้วกวน "ถ้าคุณเลิกกับผมเมื่อไหร่ คุณได้อายคนทั้งจังหวัดแน่ คุณดรีม" ไปรยาอึ้งไม่คิดว่าวิธวินท์จะมาไม้นี้กับเธอ เธอปัดมือจากวิธวินท์แล้วรีบลงจากเวที วิธวินท์คืนไมค์ให้พิธีกรแล้วตามไปรยาไป "ครับ สำหรับไฮไลท์ช่วงต่อไป ก็จะเป็นการประกวดนางงามประจำปี ขอให้ผู้เข้าประกวดเตรียมตัวกันได้แล้วนะครับ" ประทีปตาโตจะรีบชิ่งออกไปแต่แสงฉายรีบดึงหูไว้ทันที "โอ้ยยยย แม่ฉายจะลากฉันไปไหน ไม่ได้ยินเหรอ ว่าเขาจะประกวดกันแล้ว ฉันต้องไปดูพวกนางงามเขาที่หลังเวที" "ฉันให้แกไปแน่ แต่แกต้องไปสาบานกับฉันก่อน" "สาบานอะไรอีกล่ะแม่" "ก็สาบานว่าแกจะดูแต่ตาอย่างเดียว ห้ามขอเบอร์นางงามหลังงานจบน่ะสิ" แสงฉายลากประทีปไป ธีไนยหันมาที่แตงที่กำลังเต้นร้องรำทำเพลงกับพวกคนงานโจ๊ะพึ่มๆ "แตง แล้วคุณดาล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ" ธีไนยถาม "ไม่เห็นเลยค่ะ" "ไปไหนของเขานะ อยู่ๆ ก็หายไปแบบนี้" ธีไนยสีหน้าแปลกใจสงสัย วิธวินท์เดินตามไปรยาออกมา ไปรยาหันมาจิกหน้าโมโหใส่เขาสุดฤทธิ์ "ทำบ้าอะไรของนาย ไอ้บ้า ป่านนี้คนทั้งจังหวัดเขารู้หมดแล้วว่าฉัน ฉันโอ๊ยยยย ไม่อยากจะพูด" "ไม่อยากพูดผมพูดให้ก็ได้ เมียจ๋า ต่อไปนี้เราต้องรักกันมากๆ นะ เพราะถ้าขืนไม่รักกันเมื่อไหร่ มีหวังอับอายขายหน้าประชาชีแน่" ไปรยาโกรธ "ไอ้ ไอ้บ้า!" ไปรยากระทืบเท้าวิธวินท์อย่างแรง วิธวินท์ร้องเจ็บ "ฉันต้องหาทางเลิกกับนายให้ได้ เพราะฉันจะไม่ยอมเป็นเมียนายตลอดชีวิต" "ผมไม่ดีตรงไหนคุณถึงไม่อยากเป็นเมียผม" "อย่าให้ฉันสาธยายความไม่ดีของนายเลย สมุดหน้าเหลืองทั้งเล่มยังเอาไม่อยู่เลย" "ขนาดนั้นเลย" ไปรยายิ่งฉุนเข้าไปกระชากคอเสื้อมาจ้องหน้าจริงจัง "นายวิน ไม่มีผู้ชายดีๆ ที่ไหนหรอกนะ ที่ใช้ความรักเป็นเรื่องสนุกสร้างความสะใจให้ตัวเอง" "ผมเห็นความรักเป็นเรื่องสนุกแล้วผิดตรงไหน เพราะสุดท้ายยังไงมันก็คือความรักเหมือนกัน" "แต่สำหรับฉันความรักเป็นเรื่องจริงจัง! ไม่ใช่เอามาพูดพล่อยๆ ไม่รับผิดชอบแบบนี้" "งั้นคุณอยากให้ผมพูดจริงจังตรงนี้ใช่มั้ย" ไปรยาชะงัก วิธวินท์จ้องหน้าเธอทำสีหน้าจริงจังเหมือนจะสารภาพความจริงใจที่มีต่อเธอออกมา แต่ทว่าเสียงของธีไนยดังแทรกเข้ามา สองคนหันไปเห็นธีไนยหน้าตาร้อนรน ธีไนยถามหาดารุ แต่ทั้งสองไม่มีใครเห็น ไปรยารีบบอกให้ช่วยกันตามหา เพราะเกรงว่าดารุจะเป็นลม ธีไนยพยักหน้ารับแล้วรีบตามหา ดารุแยกออกมาจากกลุ่ม เธอมาป้วนเปี้ยนอยู่ที่กองประกวดแม่ม่ายประจำจังหวัด เธอเจอกับนลินีและซินดี้ที่เข้ามาอ้อนวอนให้เธอยอมเลิกกับธีไนย ดารุบอกเป็นนัยๆ ว่าเวลาที่นลินีต้องการใกล้จะมาถึงแล้ว สองสาวไม่เข้าใจว่าดารุจะทำอะไร บริเวณหลังหอประชุม รัญชนามาเอาถุงเครื่องประดับเพื่อจะไปทำงานต่อ แต่ปุรันที่เช็ดหน้าตาเปียกๆ ออกหมดแล้วก็เดินเข้ามายืนขวาง "สารวัตร นี่คุณยังไม่เข็ดอีกเหรอ" "ไม่ จนกว่าผมจะชี้ทางสว่างให้คุณได้ก่อน" "หาทางออกให้ตัวเองไม่ต้องโดนด่าก่อนเถอะ" รัญชนาเร่งฝีเท้าเดินหนีเลยไม่ทันระวังชนเข้ากับวิธวินท์ที่กำลังเดินมาตามหาดารุพอดี "อ้าว รัญ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้" วิธวินท์เข้าไปช่วยพยุงรัญชนาขึ้น "พี่วิน คือ เขา" รัญชนายังไม่ทันพูดปุรันก็รีบเดินเข้ามาไม่พอใจ "สารวัตร นี่คุณมีปัญหาอะไร" "ปัญหาน่ะมีแน่ ถ้าคุณยังไม่เลิกยุ่งกับเธอ" "คุณปุรัน หยุดดูถูกฉันเดี๋ยวนี้นะ" "ผมไม่ได้ดูถูก แต่ผมหวงคุณ เพราะผู้หญิงอย่างคุณดีเกินกว่าจะไปกินน้ำใต้ศอกใคร" "เดี๋ยวครับสารวัตร ผมว่าคุณชักเพ้อเจ้อมากเกินไปแล้ว พูดแบบนี้ ผู้หญิงเขาเสียหายนะ" "ถ้าไม่อยากให้เขาเสียหาย" ปุรันเข้าไปผลักไหล่วิธวินท์ แล้วดึงตัวรัญชนาเข้ามาที่ตัวเอง "หน้าที่ดูแลคุณรัญผมจัดการเองได้" "ปล่อยฉันนะคุณปุรัน ฉันอายคนอื่นเขา" "คุณไม่ต้องอายหรอก อยู่กับผม ผมปกป้องคุณได้ เพราะว่าผมรักคุณ คุณได้ยินมั้ย คุณรัญชนา ผมรักคุณ ผมรักคุณ!" รัญชนาอึ้งช็อก วิธวินท์เองก็อึ้งไปด้วย คนแถวนั้นก็หันมามอง "สารวัตร ผมว่าเรื่องนี้ไปคุยกันที่อื่นเถอะ" ปุรันหันมาผลักอกวิธวินท์จนเซ "ไม่ต้องยุ่ง ดรีมต่างหากที่นายควรจะต้องไปดูแลไม่ใช่รัญ" รัญชนาไม่พอใจปุรันเป็นฝ่ายผลักปุรันออกไปแล้วน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเสียใจ "อย่าตามฉันมาอีกนะ" รัญชนาวิ่งออกไปร้องไห้ไปด้วย ปุรันจะตามไปแต่วิธวินท์ดันอกไว้ "อย่าดีกว่าครับสารวัตร ถ้าคุณยังอยากเจอหน้ารัญอีก" ปุรันชะงักแล้วปล่อยให้วิธวินท์ตามรัญชนาไป มุมปลอดคนสงบเงียบ รัญชนาร้องไห้สะอึกสะอื้นเข้ามา วิธวินท์ตามเธอมาปลอบ "รัญ เขาไปแล้วล่ะ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องร้องไห้เลยนี่ หยุดร้องเถอะนะ" "รัญ รัญหยุดไม่ได้ค่ะพี่วิน" "ทำไมล่ะรัญ" "รัญไม่รู้ค่ะ รัญไม่เข้าใจเหมือนกัน ไม่เคยมีใครมาบอกรักรัญแบบนี้เลย" รัญชนายังปล่อยโฮร้องไห้ไม่หยุด วิธวินท์เลยพอเข้าใจหลุดยิ้มออกมา "พี่วินยิ้มอะไร" "ไม่แน่นะ พี่ว่า คนที่ใช่สำหรับรัญ อาจจะเป็นสารวัตรคนนั้นก็ได้" รัญชนาหยุดร้องไห้ทันที "พี่วิน! เป็นไปไม่ได้ รัญไม่ได้ชอบเขานะ กวนขนาดนั้น ไม่มีทางที่รัญจะชอบเขาหรอก" วิธวินท์หัวเราะแล้วขยี้หัวเอ็นดู "แล้วพี่จะคอยดู คนปากแข็ง แต่ระวังใจจะไม่แข็งเท่าปากนะ" "พี่วินบ้า นี่แน่ะ บ้าๆๆๆๆ" รัญชนาทุบอกวิธวินท์ วิธวินท์หัวเราะชอบใจรวบมือรัญชนาเข้ามา ระหว่างนั้นไปรยาเดินผ่านเข้ามาพอดี เห็นวิธวินท์ยืนหัวเราะต่อกระซิกกับรัญชนาก็อึ้งไป รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมากลางอกก่อนจะถอยหลังรีบเดินออกไป จบตอน 17
logoline
แท็กที่เกี่ยวข้อง

ข่าวที่น่าสนใจ