ข่าว

พลิกฟ้า..ล่าตะวัน 5 // ** 27786528 **

เกาะติดข่าวสาร >> คมชัดลึก ออนไลน์
logoline

พลิกฟ้า..ล่าตะวัน 5 // ** 27786528 ** กมลจ่าหยอยและจ่าสิงห์ เมื่อเห็นสัญญาณกะพริบบอกตำแหน่งของแผ่นดินหายวูบไปจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ก็ตกใจ ทั้งสามหันมามองหน้ากันใจคอไม่ดีนัก รีบชวนกันออกไปตามหาแผ่นดินที่ชายป่า แล้วก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น กมลวิ่งนำจ่าหยอยกับจ่าสิงห์ไป แผ่นดินยิงปืนทั้งสองกระบอกใส่โยชิดะแต่ใช้ดาบซามูไรควงปัดกระสุนปืนไปได้หมด ทอรุ้งตะลึงกับภาพตรงหน้า แผ่นดินเองก็อึ้งกระสุนทำอะไรโยชิดะไม่ได้เลย "ผมเคยบอกแล้ว ว่าอาวุธจะเร็วหรือช้าอยู่ที่ใจคนถือ นี่แสดงว่าใจของสารวัตรใช้ไม่ได้เลยนะ" โยชิดะยิ้มอย่างเลือดเย็นแล้วก่อนปราดเข้าไปฟันแผ่นดิน แต่แผ่นดินหลบได้เข้าใช้แม่ไม้มวยไทยจัดการกับโยชิดะ แล้วเขาประชิดตัวเพราะหวังจะดูหน้าคนร้าย แต่โยชิดะดิ้นหลุดแล้วผลักแผ่นดินเซออกไป ทั้งสองต่อสู้กันอีกครั้ง ทอรุ้งมองการต่อสู้ของแผ่นดินกับโยชิดะด้วยความหวาดเสียว สุดท้ายโยชิดะก็พลาดโดนแผ่นดินรวบตัวได้และจะเปิดผ้าปิดหน้าออก โยชิดะฉวยโอกาสกำใบไม้และเศษดินปาใส่หน้าแล้วถีบแผ่นดินกระเด็นไป "สารวัตร" ทอรุ้งร้อง เพราะเห็นโยชิดะใช้เท้าดีดดาบของตัวเองขึ้นมาถือด้วยความชำนาญแล้วเตรียมพุ่งใส่แผ่นดินเพิ่งยันร่างขึ้นยืนยังตั้งหลักไม่ดีนัก "สูดลมหายใจเฮือกสุดท้ายได้แล้วสารวัตร" โยชิดะพุ่งดาบในมือเข้าใส่แผ่นดินเต็มแรง แผ่นดินที่ตั้งสติได้ หยิบปืนขึ้นยิงสวนโยชิดะทันที แล้วจู่ๆ ท้องฟ้าก็เกิดแปรปรวนเพราะทอรุ้งใช้พลังผลักให้ดาบและกระสุนปืนเปลี่ยนทิศทางเฉียวแผ่นดินกับโยชิดะไปอย่างเฉียดฉิว แผ่นดินกับโยชิดะตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งสองคนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเห็นท้องฟ้าแผ่นดินพึมพำถามว่าใคร ในขณะที่โยชิดะก็มั่นใจว่าไม่ใช่พลังของมีนากับสายลมแน่ ฝนเทลงมา โยชิดะยิ้มออกเพราะรู้ดีว่าพลังลึกลับเกิดขึ้นไม่สามารถแผลงฤทธิ์ได้ขณะฝนตก ส่วนทอรุ้งก็หมดแรงทรุดลงไปกองด้วยความสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น โยชิดะฉวยโอกาสหยิบดาวกระจายขว้างใส่แผ่นดินทันที "เฮ้ย" แผ่นดินหลบแต่ไม่พ้นดาวกระจายของโยชิดะเฉี่ยวเข้าที่แขน โยชิดะปรี่เข้าไปดึงดาบซามูไรของตนออกจากต้นไม้เตรียมเงื้อจะฟันแผ่นดิน แผ่นดินตั้งหลักได้ยิงปืนสวนไปทันทีและเฉี่ยวเข้าที่ต้นแขนโยชิดะ โยชิดะชะงักเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีจนต้องรีบลดดาบลง แผ่นดินปรี่เข้าหาโยชิดะ โยชิดะใช้มืออีกข้างปาดาวกระจายเข้าใส่แผ่นดิน แผ่นดินหลบวูบและเมื่อหันมามาอีกทีโยชิดะก็หายไปแล้ว "โธ่โว้ย" แผ่นดินเจ็บใจ แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเหยียบกิ่งไม้ดังขึ้นจากด้านหลัง จึงตามไปดูก็พบทอรุ้งในสภาพเปียกปอนเดินซวนเซออกมาอย่างหมดแรง ทอรุ้งเซเข้าหาแผ่นดินจนแผ่นดินต้องรีบประคองไว้ในอ้อมกอด "เฮ้ย ทอรุ้ง ทอรุ้งเป็นอะไร" แผ่นดินเขย่าตัวเรียก แล้วจังหวะนั่นเอง กมลก็นำจ่าหยอยกับจ่าสิงห์มาถึงพอดี จ่าหยอยเห็นทอรุ้งอยู่ในอ้อมแขนแผ่นดินก็ล้อว่า "แหม ทำเอาพวกผมเป็นห่วงแทบแย่ ที่แท้ก็แอบมา คิ๊กๆ" จ่าหยอยหัวเราะชอบใจ "ไร้สาระนะจ่าไปกลับ" แผ่นดินว่าแล้วอุ้มทอรุ้งขึ้นด้วยความยากลำบากเพราะเจ็บแผล "นี่เกิดอะไรขึ้นเหรอครับสารวัตร แล้วทอรุ้งมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง" กมลแปลกใจ "ผมก็สงสัยเหมือนกันแหละผู้กอง" แผ่นดินเดินนำออกไป กมลเป็นงงรีบพาสองจ่าตามไป "ใจเด็ดเหมือนเดิมนะโยชิดะ หมอในโลกนี้คงไม่จำเป็นสำหรับนายแน่ๆ" เอวานอฟส่งยิ้มเมื่อเห็นโยชิดะทำแผลให้ตัวเองอยู่ในห้อง "ร่างกายของผม ผมรับผิดชอบเองได้ ไม่ต้องห่วงนะบอสแผลแค่นี้ อีกไม่กี่วันผมก็ฆ่าคนได้เหมือนเดิมแล้ว เจ็บใจก็แต่คืนนี้ปลิดชีวิตไอ้สารวัตรนั่นไม่ได้" โยชิดะพูดด้วยความแค้น "ใจเย็น ไอ้สารวัตรจอมหาเรื่อง ยังเดินมาให้ฆ่าอีกหลายครั้ง" เอวานอฟปราม "ใช่ อย่างน้อยคืนนี้เราก็ได้รู้ ว่าสารวัตรแผ่นดินมันไม่ได้มาคนเดียว" "แต่นายแน่ใจนะว่าสิ่งที่นายเห็น ไม่ใช่" "มีนากับสายลมไม่มีทางทำอย่างนั้นได้แน่ ที่สำคัญ สายฝน หยุดมันได้เหมือนกัน" โยชิดะยืนยัน เอวานอฟมีสีหน้าครุ่นคิด ทอรุ้งรู้สึกตัวในเช้าวันใหม่ ก็พบอาจารย์ด๋อย ลันเตาและเก๋เขามามุงดูเธออยู่ในเต็นท์ พร้อมกับบอกเล่าวีรกรรมที่เธอไปทำไว้เมื่อคืน และย้ำว่า "สารวัตรแผ่นดินเขาอุ้มมาส่ง ดีนะที่ไม่มีใครตื่นมาเห็น ไม่งั้นได้ตอบคำถามกันไม่ถูกแน่ๆ" ทอรุ้งก้มมองเสื้อผ้าตัวเองที่เปลี่ยนเรียบร้อย แล้วตกใจรีบทะลึ่งตัวขึ้นนั่งทันที "ว้าย! นี่แสดงว่า" "ไม่ต้องว้าย ฉันเปลี่ยนให้แกเอง" เก๋รีบบอก "เฮ้อ แล้วไป แล้วนี่แห่เข้ามาอัดกันทำไมในนี้คะ" ทอรุ้งมองคนรอบข้างที่นั่งเบียดเสียดกันอย่างอึดอัด อาจารย์ด๋อยรีบพาลันเตากับเก๋ออมาจากเต็นท์ ก็พบสมาชิกชมรมฯ ยืนมุงดูอยู่ด้วยความสนใจ อาจารย์ด๋อยรีบกลบเกลื่อนไล่ทุกคนไปช่วยกันเตรียมอาหารเช้า แล้วเดินนำออกไป สวนกับสายลมและมีนาที่เดินเข้ามา สายลมถามทอรุ้งว่ามีเรื่องอะไรกัน ทอรุ้งส่งยิ้มไม่ตอบอะไร ส่านมีนาเข้าไปตบหน้าลันเตาเพราะอารมณ์เสียที่เห็นรอยยิ้มของเขา "ตบหน้าผมทำไมเนี่ยมีนา" ลันเตาคลำแก้ม "ฉันตบก็เพราะรู้ว่านายจะพูดอะไรให้ฉันอารมณ์เสีย" มีนาตวาด "เอ้า มีตบล่วงหน้าด้วยเหรอนี่" ทอรุ้งพูดอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่มีนากลับปรี่เข้าไปจ้องทอรุ้งตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็สะดุดเข้ากับล็อกเกตที่ทอรุ้งมีเหมือนเธอ ทำให้ยิ่งหงุดหงิดจึงเดินหนีออกไป สายลมรีบตามแล้วพยายามโน้มน้าวให้มีนาเปิดใจรับคนอื่นบ้าง แต่มีนาไม่ฟัง เธอถามสายลมเรื่องล็อกเกตของทอรุ้งที่มีเหมือนพวกเธอ เพราะนึกสงสัยอะไรบางอย่าง แต่สายลมกลับไม่ติดใจ เธออ้างว่าล็อกเกตแบบนี้ใครๆ ก็มีได้ "อย่าคิดมากสิจ๊ะพี่มีนา ทอรุ้งเป็นคนดี เขาเคยช่วยเราสองคนไว้จำไม่ได้เหรอ พี่มีนาต้องไว้ใจคนรอบข้างบ้างนะ โดยเฉพาะคนคนนั้นคือ เพื่อน" สายลมพูดอย่างใจเย็น มีนามองสายลมอย่างเซ็งๆ แต่ก็อดที่จะคิดสงสัยเรื่องล็อกเกตของทอรุ้งไม่ได้ แผ่นดินเดินคุยมากับกมลถึงเรื่องที่จะไปคุยกับเอวานอฟถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เพราะสงสัยว่าเอวานอฟจะมีส่วนรู้เห็นด้วย แล้วก็ได้พบกับทอรุ้งที่เดินสวนมา ทอรุ้งชนเข้าที่แผลของแผลดิน แผ่นดินร้งรีบเอามือกุมแผล ทอรุ้งรีบขอโทษแล้วตีหน้าซื่อถามไปโดนอะไรมา "ถามได้ ฉันนึกว่าเธอรู้ซะอีกนะทอรุ้ง" แผ่นดินดักคอ ทอรุ้งชะงักรีบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทันที กมลตัดบทชวนแผ่นดินไปพบเอวานอฟ "ได้ เธอกับฉันมีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปหา" แผ่นดินพูดกับทอรุ้งไม่ทันจบ เอวานอฟกับโยชิดะก็เดินเข้ามา แล้วเอวานอฟเอ่ยถามว่า "คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ" ทุกคนหันไปมอง "หลับสบายไหมครับสารวัตร" เอวานอฟแสร้งยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร แผ่นดินเดินเข้าไปพูดกับเอวานอฟใกล้ๆ ว่า "คงหลับสบายอยู่ ถ้าไม่ เรามาคุยกันหน่อยดีมั้ยครับมิสเตอร์เอวานอฟ" แผ่นดินทำเสียงจริงจัง เอวานอฟแสร้งยิ้มอย่างใจดี ดูไม่มีพิษมีภัยสักนิด แล้วเดินตามแผ่นดินไปคุยกัยตามลำพัง ทอรุ้ง ลันเตา กมลและเก๋ยืนมองด้วยความสงสัย เอวานอฟยืนยันว่า องค์กรสุริยะของเขาดำเนินงานทุกอย่างด้วยความสุจริตใจ และขอแสดงความจริงใจด้วยการนำแผ่นดินกับสมาชิกชมรมฯ เข้าชมองค์กรฯ สร้างความตื่นตะลึงให้แก่ทุกคน ภายในโถงขององค์กรฯ ถูกตกแต่งอย่างเย็นตา มีภาพโครงการเกี่ยวกับการอนุรักษ์ธรรมชาติและพลังงานทดแทนที่เอวานอฟสร้างภาพขึ้นมาอย่างน่าเชื่อถือ แผ่นดินกระซิบสั่งลูกน้อง "เก็บรายละเอียดให้หมด ดูว่ามีอะไรผิดสังเกต" ทอรุ้งได้ยินก็เข้ามาต่อว่า "เขาให้มาหาความรู้นะคะสารวัตร ไม่ได้ให้มาจับผิด" "แต่เธอก็เห็นว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ ว่าเธอ อุ๊บ" แผ่นดินยังไม่ทันพูดอะไรต่อ ก็ถูกทอรุ้งกระทืบเท้าด้วยความหมั่นไส้ "บ้าชอบจับผิดคน กลับไปจับผิดสภาพจิตตัวเองก่อนดีกว่านะคะสารวัตร" ทอรุ้งเดินออกไปกมล จ่าสิงห์และจ่าหยอยเข้ามาล้อแผ่นดิน "โดนฝากรักเข้าอีกดอกแล้วไหมครับสารวัตร" แผ่นดินหันมามองด้วยสายตาดุๆ ทั้งสามคนถึงชะงักหน้าเจื่อนไป "เอาล่ะครับทุกคนเดี๋ยวเราเข้าไปดูกันดีกว่านะ ว่าองค์กรสุริยะทำอะไรบ้าง โดยผมจะให้มิสเตอร์โยชิดะเป็นผู้นำชมนะครับ" เอวานอฟเอ่ยขึ้นแล้วหันมาสบตากับโยชิดะอย่างรู้กัน โยชิดะแสร้งหันไปยิ้มกับทุกคนอย่างเป็นมิตร ส่วนมีนาก็อมยิ้มเข้าใจแผนของเอวานอฟ มีเพียงสายลมที่มีสีหน้าไม่สบายใจนัก โยชิดะพาทุกคนมาชมห้องทดลองขององค์กรฯ เห็นนักวิทยาศาสตร์กำลังทำงานอยู่ในห้องเรื่องพลังงานทดแทนอยู่ในห้องกระจก เพื่อนๆ ของทอรุ้งซักถามด้วยความสนใจ อาจารย์ด๋อยหันมาถามเอวานอฟว่า "เออ การทดลองของที่นี่ใช้ตำราของดอกเตอร์วิทธีรึเปล่าครับ" โยชิดะถึงกับชะงัก เอวานอฟรีบปฏิเสธ "เรามีสูตรของเราเองครับ" "ผมมีตำราของดอกเตอร์วิทธีอยู่เล่ม ไม่ทราบทางนี้สนใจรึเปล่าเผื่อจะเป็นประโยชน์ได้บ้าง" เอวานอฟมองหน้าโยชิดะแล้วตอบว่า "ไว้ถึงเวลานั้นผมคงต้องรบกวนอาจารย์ครับ เพื่อโลกของเรา" อาจารย์ด๋อยยิ้มอย่างเป็นมิตร เอวานอฟหันไปมองแผ่นดินเห็นเขากำลังจ้องมองอย่างจับผิด "เออ ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหนคะ" ทอรุ้งยกมือถาม ทอรุ้งแยกตัวออกไปเข้าห้องน้ำ แต่เพราะมัวทำธุระส่วนตัวเพลินไปหน่อยจึงหลงกับกลุ่มเพื่อน เธอร้องขอความช่วยเหลือ แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยที่นั่งเฝ้าหน้าจอวงจรปิดหลับในจึงไม่เห็นทอรุ้ง ทอรุ้งเดินเซ็งตามหาเพื่อนๆ และได้กลิ่นไหม้ลอยเข้ามาจากห้องเก็บข้าว เธอจึงเขาไปดู แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นเพลิงไหม้ลุกไปทั่วห้องที่มีของทั้งกล่องกระดาษ ลังและของมากมายกำลังติดไฟ "เฮ้ย ไฟไหม้ ทำไงดีวะ" ทอรุ้งสับสนทำอะไรไม่ถูก จังหวะเดียวกันชั้นวางของขนาดใหญ่ที่ของบนชั้นติดไฟก็ล้มครืนลงมาขวางประตูทันที ทอรุ้งหลบวูบอย่างเฉียดฉิว แล้วพยายามหาทางออก แต่ไม่สามารถเปิดประตูได้ เปลวเพลิงโถมเข้าใส่จนทอรุ้งหลบจนเสียหลักลงไปนอนกับพื้น เธอร้องขอความช่วยเหลือและเริ่มสำลักควัน ทอรุ้งหันไปเห็นถังดับเพลิงที่ติดตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องก็พยายามจะเดินไปหยิบ แต่ไม่สามารถฝ่าเปลวเพลิงไปได้ "ช่วยด้วย ช่วยด้วย" ทอรุ้งเสียงแผ่วค่อยๆ หมดสติ แล้วดวงตาของเธอก็เบิกโพล่งขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเปล่งประกายสีฟ้าออกมา ท้องฟ้าด้านนอกปั่นป่วน ทอรุ้งลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดูเปี่ยมไปด้วยพลังอย่างเหลือเชื่อ เธอเพ่งสายตาส่งพลังไปที่ชั้นวางของที่ล้มขวางอยู่ให้เลื่อนออกไปอย่างง่ายดาย แล้วส่งพลังไปที่ถังดับเพลิงให้ลอยเข้ามาอยู่ในมือ แล้วทอรุ้งก็ฉีดสารเคมีจากถังดับไฟได้อย่างรวดเร็ว แล้วเธอก็หมดสติไป ทอรุ้งรู้สึกตัวก็พบอาจารย์ด๋อย ลันเตาและเก๋เฝ้าดูอาการอยู่ด้วยความเป็นห่วง "ไปทำอีท่าไหนเข้าวะไอ้ศิษย์ ถึงได้เข้าไประเริงอยู่ในกองเพลิงได้ แหม สร้างวีรกรรมเป็นพนักงานดับเพลิงเลยนะเรา" อาจารย์ด๋อยล้อ "โธ่ อาจารย์ ยังกับหนูอยากเจอนักแหละ ดีนะคะที่" ทอรุ้งยังไม่ทันพูดอะไรต่อก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นแผ่นดินยืนกอดอกอยู่ที่มุมห้อง มองทอรุ้งไม่วางตา "รอดจากกองเพลิง แถมยังมีแรงดับเพลิงให้เขาอีก เธอนี่เยี่ยมจริงๆ นะทอรุ้ง" "นี่ สารวัตรคะ ที่เข้ามายืนเฝ้าฉันเนี่ยเข้ามาจับผิดโดยเฉพาะเลยใช่ไหมคะ" "เฮ้ย ใครว่า สารวัตรน่ะเขาเป็นห่วงดาร์ลิ่งจะตายไป เมื่อกี้แทบจะเอาหน้าเข้าไปอังลมหายใจแกด้วยซ้ำนะเว้ย" ลันเตาว่า อาจารย์ด๋อยกับเก๋ช่วยยืนยัน ทอรุ้งสะดุ้งตกใจแล้วส่งค้อนให้แผ่นดินเอามือมาอังแถวๆ จมูกตัวเองสมมติว่าเป็นใบหน้าของแผ่นดิน ทอรุ้งชะงักมองค้อนให้แผ่นดิน แผ่นดินอมยิ้มชอบใจที่เห็นทอรุ้งหงุดหงิด เอวานอฟออกมาส่งทุกคนที่รถ และดึงทอรุ้งเข้าไปกอดขอบคุณด้วยความชื่นชมจากใจจริง "ขอบคุณ ขอบคุณเธอมากจริงๆ ทอรุ้ง เธอเป็นคนกล้าหาญมากๆ เป็นวีรสตรีของฉัน ขององค์กรสุริยะ เพราะถ้าไม่ได้เธอความเสียหายต้องมากกว่านี้แน่" มีนาได้ฟังก็ไม่พอใจ สายลมหันมาปรามแล้วหันไปชื่มชมทอรุ้งอีกคน ทำให้มีนายิ่งแค้น "เห็นกิจกรรมของเราแล้ว สารวัตรคงหายสงสัยในตัวผมแล้วใช่ไหมครับ" เอวานอฟหันไปถามแผ่นดินที่สะพายเป้ออกมา "ก็หวังว่าสิ่งที่เห็น จะไม่ใช่ภาพลวงตา" แผ่นดินพูดยิ้มๆ ทอรุ้งมองแผ่นดินอย่างหงุดหงิด ที่ไม่ยอมมองเอวานอฟในทางที่ดี แผ่นดินเดินมาถึงที่รถ ก็เห็นโยชิดะเข้ามาช่วยเก๋ยกของ เก๋ทำซาบซึ้งเพราะชื่นชมโยชิดะมาก เธอยกมือไหว้ขอบคุณ โยชิดะรับไหว้แต่ไม่ถนัดเพราะเจ็บแขน แผ่นดินเห็นอาการของโยชิดะก็นึกสงสัยแต่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับใคร โยชิดะเห็นแผ่นยืนมองมาก็รีบขอตัวเดินหนีออกไป เหล่าสมาชิกชมรมฯ ช่วยกันขนของขึ้นรถเตรียมเดินทางกลับ เอวานอฟมาคุยกับทอรุ้งและชื่นชมไม่หยุด "ทอรุ้งมันขยันครับ ทั้งเรียนทั้งทำงาน ช่วยตากับยายสารพัด" อาจารย์ด๋อยเข้ามาเสริม "อ้าว แล้วพ่อกับแม่เธอล่ะ" เอวานอฟมองทอรุ้ง ทอรุ้งหน้าเศร้าตอบว่า เสียหมดแล้ว เอวานอฟมองทอรุ้งด้วยความสงสารแล้วเอ่ยว่า "สนใจมาทำงานพิเศษที่นี่ไหมทอรุ้ง" ทอรุ้งอึ้งหันมามองหน้าอาจารย์ด๋อยไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน หลังจากสมาชิกชมรมรักษ์โลกกลับไปแล้ว โยชิดะก็เข้ามารายงานเอวานอฟ ถึงเหตุเพลิงไหม้ที่เกิดขึ้นว่า "ไฟฟ้าลัดวงจร อุปกรณ์เตือนภัยไม่ทำงานครับ" "จัดการแก้ไขให้ดี นี่โชคดีนะที่เด็กทอรุ้งนั่นช่วยไว้ ไม่อย่างนั้นเราอาจต้องนับหนึ่งกันใหม่ก็ได้" เอวานอฟถอนใจ โยชิดะนึกขึ้นได้รีบถามต่อ "ได้ข่าวว่าบอสจะรับเด็กคนนั้นเข้ามาทำงานพิเศษ จะดีเหรอครับ เด็กนั่นไว้ใจได้แค่ไหนก็ไม่รู้" "แต่เท่าที่รู้มันก็เป็นเด็กดีมีน้ำใจ เคยช่วยมีนากับสายลม วันนี้ยังมาช่วยองค์กรสุริยะอีก ส่วนเรื่องความปลอดภัย เราก็ให้มันทำงานแค่ส่วนนอก รู้แค่เปลือกเหมือนที่ให้พวกมันรู้วันนี้นั่นแหละ" เอวานอฟอธิบาย โยชิดะคิดตามที่เอวานอฟพูดแล้วก็ยิ้มออก "ดีเหมือนกันนะครับให้เด็กประวัติดีๆ มาทำงานก็เหมือนสร้างภาพพจน์ที่ดีให้กับเรา" "เหมือนสร้างเกราะไม่ให้ไอ้สารวัตรแผ่นดินนั่นมาวุ่นวายกับเราอีกชั้น" "แล้วถ้ามันส่อเค้าว่าจะรู้เกินเปลือกของเรา ก็เก็บมันซะ" โยชิดะพูดอย่างเลือดเย็น เอวานอฟยิ้มอย่างคนมีเลศนัย ทอรุ้งบอกยายอนงค์กับตาทองเรื่องจะไปทำงานพิเศษ แต่โกหกว่า ทำอยู่แถวมหาวิทยาลัยกับอาจารย์ด๋อยเพราะกลัวถ้าบอกความจริงจะไม่ได้ทำงาน แถมเธอก็ยังกำชับลันเตากับเก๋ไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใคร แต่ก็สายเกินไปเพราะทุกคนในชมรมรู้เรื่องนี้แล้วรวมทั้งแผ่นดินด้วย ไม่พอใจที่ทอรุ้งจะไปทำงานที่องค์กรสุริยะจึงเข้ามาห้าม แต่สายลมก็ตามมาแก้แทนว่าเป็นเพราะมีนาเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของทอรุ้งที่ต้องเดินทางไกลๆ "โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร ขอบคุณมากนะมีนาแต่เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะฉัน" ทอรุ้งรู้สึกดีใจคิดว่ามีนาเป็นห่วง แล้วสายลมก็ลากพี่สาวออกไปทันที สายลมขอร้องให้มีนาเลิกอคติกับทอรุ้งลูดแทงใจดำเองล็อกเกตเราะมั่นใจว่ามันเป็นสาเหตุทำให้มีนาหงุดหงิด มาตบหน้าน้องสาวแล้วเดินหนีเข้าห้องด้วยความหงุดหงิด เธอหันไปเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบสร้อยล็อกเกตของตนออกมาดู แล้วปาลงไปบนเตียงด้วยความอัดอั้น "เมื่อไหร่แกจะเลิกหลอกหลอนฉันซะที เมื่อไหร่ เมื่อไหร่" มีนากำล็อกเกตแน่นเพราะมันคือปมคำถามสำหรับอดีตของเธอมาตลอดทั้งชีวิต ว่าเธอคือใครมาจากไหน และเวลาเดียวกันนั้น ทอรุ้งก็กำลังดูล็อกเกตของตัวเองแล้วหยิบล็อกเกตที่ขุดได้ขึ้นมาดู เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเพราะรู้สึกคุ้นเคยกับมัน "เฮ้ย รุ่นนี้เปิดได้ด้วย" ทอรุ้งพลิกล็อกเกตไปมาแล้วเปิดดู เห็นรูปของวิทธีในนั้น เธอชะงัก มองรูปวิธทีด้วยความแปลกใจรู้สึกผูกพันขึ้นมา แผ่นดินเมื่อรู้ว่าทอรุ้งจะไปทำงานพิเศษที่องค์กรสุริยะก็ขอร้องให้เธอช่วยสืบความลับในองค์กรฯ ให้ แต่ทอรุ้งไม่ชอบเพราะเชื่อว่า เอวานอฟเป็นคนดี และนึกโมโหที่แผ่นดินพูดไม่รู้เรื่องจึงปล่อยพลังใส่ล็อกเกอร์ให้ขวางแผ่นดินไว้ไม่ให้ติดตามเธอ แผ่นดินตะลึงเมื่อได้เห็นพลังลึกลับของทอรุ้งเต็มตา ส่วนอาจารย์ด๋อย ลันเตาและเก๋ที่วิ่งตามมาห้ามทอรุ้งแต่ก็ไม่ทัน ก็ถึงกับหน้าเจื่อนไปตามๆ กัน "บรรลัยเกิดแล้ว ต่อหน้าต่อตา พยานหลักฐานครบถ้วน ส่งสำนวนฟ้องศาลเจ้าขาได้เลยเว้ย" ลันเตา เก๋ อาจารย์ด๋อยพูดพร้อมกัน แล้ววิ่งไปประคองทอรุ้งที่ทำท่าจะหมดแรงดวงตาสีฟ้ากลับเป็นปกติ "อาจารย์คะ" ทอรุ้งเรียกอย่างอ่อนแรง "ไม่ต้องอาจารย์คะ อาจารย์ขาเลย บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเบ่งพลังให้เขาเห็น ไป อาจารย์ว่าเผ่นก่อนดีกว่า" อาจารย์ด๋อยสั่ง ทั้งหมดกำลังจะช่วยพยุงทอรุ้งออกไป แต่ถีบตู้ล็อกเกอร์ใบหนึ่งล้มลงมา แล้วเอ่ยถามทอรุ้งอย่างคนถือไพ่เหนือกว่าว่า คราวนี้มีอะไรจะปฏิเสธไหม ทอรุ้งหมดสภาพพูดอะไรไม่ออกน้ำตาคลอเบ้า แผ่นดินขอร้องแกมบังคับให้ทอรุ้งยอมร่วมมือกับเขา เพื่อความบริสุทธิ์ใจของเธอเอง อาจารย์ด๋อย ลันเตาและเก๋แย้งว่า "แล้วสารวัตรไม่คิดบ้างเหรอครับ ว่ามันมีคนอื่นที่มีพลังพิเศษเหมือนทอรุ้งอีก สารวัตรจำไม่ได้เหรอครับ ว่าตอนที่ทอรุ้งอยู่ในสายตาสารวัตรก็ยังมีคนตาย" "แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นกับตา ว่าคนอื่นที่ว่า เป็นใคร" แผ่นดินพูดอย่างจริงจัง "อคติ" ทอรุ้งจะเดินหนี "เธอก็ช่วยทำให้อคติในใจฉันหายไปสิทอรุ้ง ได้ไหม ฉันขอร้อง" แผ่นดินพูดจากใจ ทอรุ้งครุ่นคิดด้วยความสับสนและวุ่นวายใจเป็นอย่างมาก ทอรุ้งเดินซึมเข้ามาในบ้าน เธอยกมือไหว้ตากับยายอย่างเซ็งๆ แล้วเก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง "มันเป็นอะไรของมันวะไอ้ทอง" ยายอนงค์กับตาทองมองหน้ากันอย่างงงๆ ในท่าทีของทอรุ้ง ส่วนทอรุ้ง ก๋ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง เธอหยิบสร้อยล็อกเกตของวิทธีขึ้นมาเปิดดูรูปวิทธีด้วยความผูกพันแล้วเอ่ยถาม "คุณเป็นใครเหรอคะ คุณบอกฉันได้ไหม ว่าพลังบ้าๆ ในตัวฉันเมื่อไหร่จะหมดไปซะที" ทอรุ้งน้ำตาร่วงโดยไม่รู้เลยว่าวิทธีนั้นคือพ่อแท้ๆ ของตัวเอง สายลมเข้าครัวทำอหารแล้วแอบโทรถามที่อยู่ของลันเตาจากเก๋ เพื่อนำอาหารที่ทำไปให้ลันเตาชิม ลันเตาเป็นปลื้มที่เห็นสายลมยอมทำเพื่อเขา จึงพาเธอไปเที่ยวบางปูและช่วยถ่ายรูปสวยๆ ให้เป็นการตอบแทน สายลมมีความสุขมาก โยชิดะตามมาจัดการกับแผ่นดินถึงที่คอนโด เพราะต้องการชีวิตของเขา ทั้งสองต่อสู้กันอยู่ที่ริมสระ และจังหวะนั่นเองทอรุ้งก็มาพบเข้า เพราะเธอตั้งใจจะมาคุยกับแผ่นดินให้รู้เรื่อง "สารวัตร" ทอรุ้งตะลึกร้องเบาๆ ออกมา เมื่อเห็นชายชุดดำยิงแผ่นดิน เธอรีบหลบเข้าที่กำบังด้วยความกลัวอย่างมาก "ไม่ได้แน่ไปกว่าที่ฉันคิดเลยสักนิด ลาก่อนนะสารวัตรแผ่นดิน" โยชิดะถีบแผ่นดินตกลงไปในน้ำ พร้อมๆ กับน้ำที่เริ่มแดงเพราะเลือดของแผ่นดิน โยชิดะยิ้มอย่างสะใจ ก่อนหยิบดาบซามูไรของตนแล้วกลับออกไปอย่างรวดเร็ว "สารวัตร สารวัตร" ทอรุ้งรีบออกมาจากที่ซ่อน แล้วกระโดดลงน้ำเพื่อช่วยแผ่นดิน ทอรุ้งลากแผ่นดินขึ้นมาวางที่ขอบสระอย่างทุลักทุเล เธอมองรูกระสุนปืนบนร่างแผ่นดินด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูก "ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย" ทอรุ้งร้องไห้ออกมาด้วยความเป็นห่วงแผ่นดิน พยายามใช้มือเช็ดเลือด เอามือปิดแผลของแผ่นดินและยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อเห็นแผ่นดินกระอักเลือด "สารวัตรอย่าเป็นอะไรนะคะ สารวัตร ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย สารวัตร" ทอรุ้งร้องไห้แหงนหน้าขึ้นฟ้าตะโกนลั่น พลันท้องฟ้าที่แจ่มใสก็กลับปั่นป่วนขึ้นทันที ทอรุ้งก้มหน้าดวงตาเปลี่ยนเป็นสีฟ้า เธอเพ่งมองแผ่นดินแล้วส่งพลังออกไป ร่างแผ่นดินกระตุก แล้วเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ แผ่นดินเห็นดวงตาของทอรุ้งมีสีฟ้าเพ่งมาที่เขาแล้วกระสุนปืนก็ค่อยๆ หลุดออกมาจากร่างแผ่นดิน ตามพลังของทอรุ้ง ดวงตาประกายสีฟ้าของทอรุ้งกลับสู่สภาพปกติ พร้อมๆ กับท้องฟ้าที่หยุดปั่นป่วน ทอรุ้งรู้สึกอ่อนแรง เธอเห็นแผ่นดินที่มองมาด้วยความอ่อนแรงเช่นกัน "สารวัตร สารวัตร" ทอรุ้งเรียกเมื่อเห็นแผ่นดินหมดสติไปอีก เธอโผเข้ากอดแผ่นดินทั้งน้ำตาแล้วก็หมดสติไปอีกคน แผ่นดินถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล และเขาก็ฝันไปว่าได้พบกับแพร์ แต่แพร์ก็ไล่ให้เขากลับไปต่อสู้อีกครั้ง "เชื่อแพร์นะคะ พี่อย่าตามแพร์มาเลย กลับไปกลับไปซะ" ร่างของแพร์เลื่อนไกลออกไป พร้อมกับเสียงที่ดังก้องกังวาน "แพร์ เดี๋ยว แพร์ แพร์" แผ่นดินตะโกนลั่น ทอรุ้งที่เฝ้าแผ่นดินอยู่ข้างเตียงได้ยินแผ่นดินเรียกหาแพร์ก็เข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง กมลที่ยืนอยู่ใกล้มองแผ่นดินกับทอรุ้งแล้วก็ถอนใจเอ่ยว่า "สารวัตรปลอดภัยแล้ว ฉันว่าเธอกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง" "แล้วสารวัตรเขาไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเหรอคะผู้กอง" ทอรุ้งสงสัย "ตั้งแต่ฉันรู้จักสารวัตรมา ก็ยังไม่เคยเห็นญาติพี่น้องแกเหมือนกัน" "แล้วคนชื่อแพร์ ทำไมเขาไม่มาดูแลสารวัตรเลยล่ะ" "ถ้ามาได้เขาคงมาแล้วล่ะ" กมลถอนใจมองไปที่แผ่นดินด้วยความสงสาร "ผู้กองหมายความว่าไงคะ" ทอรุ้งยิ่งสงสัย จบ พลิกฟ้า..ล่าตะวัน ตอนที่ 5
logoline
แท็กที่เกี่ยวข้อง

ข่าวที่น่าสนใจ