ทัวร์ลง "เกษียร" พิษโรคไร้เดียงสา

สืบเนื่องจาก "เกษียร เตชะพีระ" อาจารย์สาขาวิชาการเมืองการปกครอง คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ โพสต์เสนอความเห็นต่อกิจกรรม "สาดสี" เอาคืนตำรวจของม็อบราษฎร ผ่านทางเฟซบุ๊ก Kasian Tejapira ว่าด้วยประเด็นการแสวงหาแนวร่วม

 

"แน่นอนการระบายความโกรธแค้นหรือเอาคืนเป็นเรื่องเข้าใจได้และก็คงมีในฐานะมนุษย์ปุถุชน แต่ถ้ากำลังต่อสู้ทางการเมือง ก็ควรระมัดระวังไม่ให้มันไปทำลายแนวร่วม โดดเดี่ยวตัวเอง บ่อนเบียนความชอบธรรมของวิธีการต่อสู้ของคนนับหมื่นนับแสนคนที่ร่วมกันช่วยกันยึดมั่นมา"

 

หลังจากสำนักข่าวออนไลน์ขาใหญ่ ได้นำโพสต์นี้ไปเผยแพร่ต่อ ก็มีปรากฏการณ์ทัวร์ลง วิจารณ์ว่า เกษียรเป็นดังสลิ่ม นักวิชาการทุ่งลาเวนเดอร์

 

สิ่งที่นักวิชาการ/คนเดือนตุลา วิจารณ์ ก็ไม่ต่างจากข้อเรียกร้องจากฟันเฟืองประชาธิปไตย ขอให้แกนนำราษฎรลดการใช้วาจาจาบจ้วง หยาบคาย ฟังแล้วสะใจก็จริง แต่มันก็ทิ่มกลางใจฝ่ายตรงข้าม ปลุกให้พลังจารีตโกรธแค้น ใช้กำลังตอบโต้

 

 

โรคไร้เดียงสา

 

วันที่ 21 พ.ย.2563 เกษียร์ อัพสเตตัส "ประสบการณ์" บอกเล่าเรื่องราวในอดีตของคนรุ่นสงครามเย็น

 

"ประสบการณ์ของคนรุ่นผม ซึ่งจำกัดด้วยบริบททางประวัติศาสตร์และก็ไม่แน่ว่าจะใช้ได้กับคนรุ่นอื่นคือแรงที่สุดที่เราตอบโต้ได้คือตาต่อตา ฟันต่อฟัน ปืนต่อปืน สงครามต่อสงคราม ในกระบวนการตอบโต้นั้น ได้เกิดอาชญากรรมและโศกนาฏกรรมขึ้นไม่น้อยที่เรายืนดูหรือกระทั่งร่วมลงมือด้วยความรู้สึกว่ามันชอบธรรมแล้ว เพราะเราถูกกระทำมาก่อน"

 

หลัง 6 ตุลา 2519 "เกษียร" เข้าป่าอีสานใต้ จับปืนต่อสู้เผด็จการ ภายใต้ร่มธงพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย

 

หลายปีผ่านไป ผู้พ่ายจากสงครามจึงสรุปบทเรียน เกษียรไม่อยากให้คนรุ่นใหม่เดินซ้ำรอย

 

"ลำพังความสะใจไม่อาจรักษาบาดแผล การข่มเหงรังแกและอยุติธรรมที่เพื่อนเราได้รับ การชดเชยที่คู่ควรคือทำให้ความจริง ความยุติธรรมเป็นจริงขึ้นมา และคืนศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ให้กับสังคมโดยรวม"

 

เกษียรรู้ดีว่า การแสดงความคิดเห็นทำนองนี้ ย่อมถูกวิจารณ์กลับเป็นธรรมดา จึงตบท้ายของโพสต์นี้ว่า "ถ้าคิดว่านี่เป็นบทนางเอกละครทีวีน้ำเน่า หรือทุ่งลาเวนเดอร์ก็แล้วไปนะครับ"

 

สมัยทฤษฎีปีกซ้ายเฟื่องฟูในขบวนนักศึกษาไทย หัวข้อศึกษาโรคไร้เดียงสาของฝ่ายซ้าย ถูกนำมาให้การศึกษาแก่ "พวกสุดโต่ง" ล้ำหน้ามวลชน

 

เกษียรเป็นมหามิตรของม็อบราษฎร แต่ถ้าคนรุ่นใหม่ไม่ฟังเสียงคนรุ่นเก่า ก็เป็นเรื่องน่าเศร้า