อาณานิคมการเมืองสูตร บ้านใหญ่โรงโม่หิน

 

 

          พรรคอนาคตใหม่พยายามนำเสนอชุดความคิดเกี่ยวกับการขุดรากถอนโคนระบบการเมืองอุปถัมภ์ จึงส่งผู้สมัครลงรับเลือกตั้งท้องถิ่น ตรงกันข้ามกับ “เนวิน ชิดชอบ” สมัยที่ก่อร่างสร้างพรรคภูมิใจไทย ได้วางแผนใช้ “องค์การบริหารส่วนจังหวัด” (อบจ.) เป็นตัวขับเคลื่อนสู่สมรภูมิเลือกตั้งปี 2554

 

 

          วิธีคิดแบบเนวิน ไม่ต่างจากบรรหาร ศิลปอาชา หรือนักการเมืองยุค 1.0 ที่ยังพึ่งพา “บ้านใหญ่” ในการดำเนินงานทางการเมือง ระยะแรก เนวินมอบให้ “ยิ่งยศ อุดรพิมพ์” อดีตนายก อบจ.มหาสารคาม (ปัจจุบันเสียชีวิตแล้ว) และ “ชาญ พวงเพ็ชร์” นายก อบจ.ปทุมธานี เป็นแม่ทัพท้องถิ่นกวาดต้อน ส.อบจ. และนายก อบจ.ทั่วประเทศ เข้ามาอยู่ในค่ายสีน้ำเงิน

          ยุทธศาสตร์เลือกตั้งท้องถิ่นครั้งต่อไป เนวินฝันเฟื่องจะยึด อบจ.ให้ได้มากที่สุด โดยเฉพาะภาคอีสาน 20 จังหวัด จะต้องเป็น “อบจ.สีน้ำเงิน” ให้ได้มากกว่าครึ่งหนึ่ง

 

 

เนวิน กับ เจ๊เปี๊ยะ

 

          เนวินจึงจับจองกระทรวงคมนาคม กระทรวงสาธารณสุข และกระทรวงท่องเที่ยวฯ เพื่อเอื้อต่อการทำงานในพื้นที่ของว่าที่ผู้สมัครนายก อบจ. หรือนายก อบจ.ในเครือข่าย “บ้านใหญ่ศิลาชัย”

          การจัดวางรัฐมนตรีของพรรคภูมิใจไทยก็สะท้อนแนวคิดแบบเนวิน อย่างตำแหน่ง “รัฐมนตรีท่องเที่ยวและกีฬา” รู้กันมาแต่ยังไม่หย่อนบัตรเลือกตั้ง ว่าเก้าอี้ตัวนี้เป็นของตระกูล “รัชกิจประการ”

          “โกเกี๊ยะ” พิพัฒน์ รัชกิจประการ พี่ใหญ่ของบริษัท ภาคใต้เชื้อเพลิง จำกัด พันธมิตรธุรกิจกับ “โกเกียรติ” สมเกียรติ เลียงประสิทธิ์ เจ้าของบริษัทเกียรติเจริญชัยการโยธา ผู้รับเหมาก่อสร้างรายใหญ่สุดในสตูล

 

 

          ทั้งโกเกี๊ยะกับโกเกียรติคือผู้ยิ่งใหญ่แห่งอันดามัน เครือข่ายโกเกียรติ ยึดการเมืองท้องถิ่นสตูลไว้หมดทั้ง “โกเตี๋ยน” สัมฤทธิ์ เลียงประสิทธิ์ น้องชายโกเกียรติ เป็นนายก อบจ.สตูล และ “โกดาว” ประสิทธิ์ แบ้สกุล เป็นนายกเทศมนตรีเมืองสตูล

 

“โกเกี๊ยะ” พิพัฒน์ รัชกิจประการ

 

 

          ขณะเดียวกันโกเกี๊ยะได้มอบให้ภรรยา “เจ๊เปี๊ยะ” นาที รัชกิจประการ สร้างฐานการเมืองท้องถิ่นพัทลุง ก่อนขยายไปกระบี่และระนอง ซึ่งผลเลือกตัั้งครั้งนี้ก็พิสูจน์ชัยชนะของบ้านใหญ่ภาคใต้ 3 จังหวัดฝั่งอันดามัน

          4 เก้าอี้รัฐมนตรีช่วยของภูมิใจไทย 1 เก้าอี้ตอบแทนตระกูล “ทองศรี” เครือญาติ “ชิดชอบ” ที่เหลืออีก 3 เก้าอี้กระจายให้ 3 บ้านใหญ่ ที่ทำผลงานได้เข้าเป้า

          เริ่มจากตระกูล “หวังศุภกิจโกศล” แห่งบริษัท แป้งมันเอี่ยมเฮงอุตสาหกรรม จำกัด ต.กุดโบสถ์ อ.เสิงสาง จ.นครราชสีมา

          “กำนันป้อ” วีรศักดิ์ หวังศุภกิจโกศล เป็นผู้อยู่เบื้องหลังการสนับสนุนเครือญาติ “จิตรวรรณ หวังศุภกิจโกศล” เป็นส.ส.โคราช 2 สมัย และ “สมศักดิ์ หวังศุภกิจโกศล” เป็น ส.ว.นครราชสีมา

          บารมีของกำนันป้อเหนือพื้นที่ปลูกมันสำปะหลัง อ.เสิงสาง อ.ครบุรี และ อ.หนองบุญมาก เพราะชาวไร่มันสำปะหลังได้พึ่งพาโรงงานแป้งมันของตระกูล “เอี่ยม”

 

 

 

“โกทร” สุนทร วิลาวัลย์ กับ ลูกสาว

          ประมุขโรงโม่หินศิลาชัยจึงมอบตำแหน่งรัฐมนตรีช่วยพาณิชย์ให้ “เจ้าพ่อแป้งมัน” ไปครอง 

          เก้าอี้รัฐมนตรีช่วยเกษตรและสหกรณ์ตกเป็นของ “ชาดา ไทยเศรษฐ์” ประมุขบ้านใหญ่สะแกกรังคือ บ้านดอนหมื่นแสน ต.ดอนขวาง อ.เมือง จ.อุทัยธานี

          เนื่องจาก “ชาดา” เป็นนายกสมาคมไร่อ้อยอุทัยธานี (ไทยเศรษฐ์) ที่มีลูกไร่ในอุทัยธานี ชัยนาท นครสวรรค์ และกำแพงเพชร แต่ชาดาติดปัญหาภาพลักษณ์ ตำแหน่ง รมช.เกษตรฯ ตกเป็นของน้องสาว “มนัญญา ไทยเศรษฐ์” 

          ชาดารับผิดชอบสนามเลือกตั้งในโซนไร่อ้อยก็ได้ ส.ส. 3 เก้าอี้ตามเป้าหมาย (อุทัยฯ 2 นครสวรรค์ 1) จึงคว้าไป 1 เก้าอี้รัฐมนตรีช่วยไปครอง

          บ้านใหญ่สุดท้ายที่ได้เก้าอี้คือ “บ้านใหญ่ลุ่มน้ำบางปะกง” นำโดย “โกทร” สุนทร วิลาวัลย์ อดีต ส.ส. 8 สมัย ที่คว้าชัยชนะยกจังหวัด ลูกสาวโกทร “กนกวรรณ วิลาวัลย์” จึงได้ตำแหน่งรัฐมนตรีช่วยศึกษาธิการ 

          “โกทร” มีฐานเสียงอยู่รอบนอกเขตเทศบาลเมืองปราจีนฯ และน้องสาว บังอร วิลาวัลย์ เป็นนายก อบจ.ปราจีนบุรี โดยกองบัญชาการของโกทรอยู่ที่โรงแรมบางปะกง

          พรรคภูมิใจไทยจึงอุดมไปด้วยเจ้าของบ้านใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นโกเกี๊ยะ โกเกียรติ กำนันป้อ ชาดา และโกทร ซึ่งคนการเมืองสายพันธุ์เดียวกับเนวินนั่นเอง