มองผ่านเลนส์คม - จังหวะเดียวกัน... "ร็อกมือขวา" | คมชัดลึก

   กระทั่งมาถึงวันที่ 30 มกราคม คืนสุดพิเศษ ....   

 ดูคอนเสิร์ตมาก็มาก แต่ยังอดตื่นเต้นไม่ได้ที่เป็นส่วนหนึ่งของคนดูหลักหมื่น เข้าไปยกมือขวาจังหวะเดียวกัน ในคอนเสิร์ต "25 ปี ไมโคร ร็อก เล็ก เล็ก RETURNS" ที่อิมแพ็ค อารีน่า วันก่อน

 อาจจะเป็นเพราะความผูกพันที่มีต่อกัน ตั้งแต่อัลบั้ม ร็อก เล็ก เล็ก จนถึงวันนี้

 แม้ตลอด 25 ปี ที่เราไม่เห็นพวกเขาอย่างต่อเนื่อง แต่ละคนหันเหไปทำงานตามแนวทางถนัด กว่าจะรวมตัวได้ ก็ถึงกับทิ้งการทิ้งงานประจำกันเลย

 คงเป็นเพราะคำว่า "เพื่อน" ...เพื่อนในวง และเพื่อนที่เป็นคนดู

 แรกที่พวกเขาก่อเกิดก็มาจากคำนี้ คนชอบเล่นดนตรี มาเจอกัน เล่นดนตรีด้วยกันแล้วมีความสุข...ก็ทำ

 ออกมาแล้ว คนฟังก็ชอบ ชอบอารมณ์แบบ "จิ๊กโก๋อกหัก" ที่เข้าถึงความรู้สึกได้ตรงเป๋ง

 ต้องยกให้คนตาถึงอย่าง "เต๋อ" เรวัต พุทธินันทน์ ที่ชักชวนให้มาทำอัลบั้มเป็นเรื่องเป็นราว ได้คนเขียนเพลงดีๆอย่าง "ดี้" นิติพงศ์ ห่อนาค นิ่ม สีฟ้า และโปรดิวเซอร์ที่มองขาดอย่าง "ป้อม" อัสนี โชติกุล และ "จอร์จ" กฤษณ์ โชคทิพย์พัฒนา

 รวมๆ แล้วส่งให้ "ไมโคร" โด่งดังเป็นพลุ

 ถึงวันนี้ แม้บางคนจะไม่ได้อยู่เห็นการรวมตัวอีกครั้ง แต่ความแข็งแรงของความเป็นไมโคร และบทเพลงที่ฟังทีไรก็กระแทกใจเมื่อนั้น ก็ยัง "เอาอยู่" 

 และพลอยให้มองข้ามความบกพร่องของคอนเสิร์ตไปได้มาก

 ตั้งแต่ระบบการตรวจบัตรก่อนเข้าประตูที่ขลุกขลัก ไปจนถึง แสง สี เสียง และจอภาพที่ขาดๆ เกินๆ

 ที่สำคัญ "เวที" ที่ออกแบบเหมือนให้คนแขนกุดตีนด้วนเล่น

 เพราะช่างดูห่างไกลกันเหลือเกิน...ความที่อยากใกล้ชิดคนฟังมากที่สุด ทำให้คุณหนุ่ย เก้ๆ กังๆ ได้แต่แหย่เท้าเข้าในซอกเล็กๆ สุดทางเวทีด้านหน้า เห็นแล้วอึดอัดแทน 

 จะว่าเพื่อกันคนรุมทึ้งก็ไม่น่าจะใช่ เพราะหลายคอนเสิร์ต แม้แต่พี่เบิร์ดเอง ยังให้คนฟังได้ใกล้ชิดมากกว่านี้ได้

 อย่างที่บอก ความเป็น "ไมโคร" นั้นแข็งแรงเหนืออื่นใด ไม่งั้นคงไม่ได้เห็นคนรุ่นป้า รุ่นแม่ คุณลุง คุณน้า เรื่อยไปถึงลูกเด็กเล็กแดง พากันซื้อบัตรมาดู มีไม่น้อยที่มาจากต่างจังหวัดด้วยซ้ำ  
 
 สำหรับตัวเอง ไม่เพียงปลื้มใจที่ได้จับมือคุณหนุ่ยเท่านั้น แต่ยังมองเห็นภาพ "น้ำพุ" เห็นภาพคนรักของเขา รวมถึงน้องกาย ลูกชาย ผุดพรายขึ้นมาเป็นระยะๆ

 ชีวิตคุณหนุ่ย หรืออีกหลายๆ คนไม่ต่างจากบทเพลง "วัยระเริง" หรือเพลง "พายุ" ....
 ตลอด 25 ปี พวกเขาจึงไม่ได้ไปไหน แต่อยู่ที่หัวใจคนฟังนี่เอง

"นันทพร ไวศยะสุวรรณ์"