'45 yearsร่องรอย ได้ลุกลาม จนรวดร้าว...' | คมชัดลึก

 

          ถ้าจะมีอะไรสักฉาก เป็น "ภาษาหนัง" ง่ายๆ แต่ชัดเจนหนักแน่นว่า สามีภรรยาอย่าง “เจฟ และ เคท” อยู่กันคนละ “พื้นที่” มานานแล้ว (แม้จะอยู่ในบ้านเดียว นอนบนเตียงเดียวกัน) มา 45 ปี  

 

          ฉากที่ว่านี้ “แสดงตัว” ตอนที่เคทเดินไปหาเจฟนอกบ้านแล้วกล้องจับภาพ จากในบ้าน ให้เห็นว่าทั้งสองคนนี้ อยู่แยกกันคนละกรอบกระจก...

กระจก (ซึ่งมักมากับความหมายไม่จริง เรื่องลับลวง มายาหลอน) ยังติดตาม เคท อยู่ตลอดทั้งเรื่อง ทั้งกระจกในห้องน้ำ...ในรถ...ในบ้าน และในงานเลี้ยง ราวกับจะส่งเสียงเตือนว่า คู่ชีวิตที่เธอรักและปักหลักมานานกับชื่อเรื่องนั้น... มีบางอย่าง ลับลวงเร้น ปิดกั้นเธอจากเขา

 

          แล้ววันหนึ่ง “ความหลัง” ของสามีก็มาเคาะประตู ผ่านจดหมายที่ส่งมาถึงบ้าน ใจความสำคัญคือ มีการพบศพแฟนเก่าอยู่ในหิมะขาวโพลน หลังจากหายสาบสูญไป 4 ทศวรรษ

 

          กระดาษแผ่นเดียว ถ้อยคำไม่มาก แต่มันสั่นคลอนความสัมพันธ์ของเจฟ และเคท ที่อีกไม่เกิน 7 วัน จะจัดงานใหญ่ฉลองชีวิตคู่ 45 ปี ความหมายลับลวงหลอน ของกระจก ร่องรอยของความหลังยังลุกลาม ไปสู่การค้นพบ “อะไรบางอย่าง” ในห้องใต้หลังคา (ที่เจตนาให้ เจฟ แอบเข้าไปรื้อวันเก่าๆ ยามค่ำคืน ดึกดื่น... ซึ่งไม่ใช่โมงยามปกติ และยิ่งไม่ธรรมดา เมื่อกระทำตอนที่ภรรยาหลับสนิทแล้ว)

 

          ในห้องใต้หลังคา มีความลับและความหลัง เล่นคนละบทซ่อนกันไปมา แต่มันชัดเจนว่า เขา "อยู่กิน“ กับความหลัง แต่เธอสมรสกับ ”ความลวง" 

 

          เจฟกับเคท เหมือนสามีภรรยามากมายบนโลกนี้ ที่ราวกับจะรัก แต่ต้องทนอยู่อย่างเหนื่อยหน่าย...

 

          ไม่ตื่นเต้นกับดอกไม้สวย ไม่เห็นแสงแดดยามเช้า... และเลิกนั่งมองท้องฟ้าด้วยกัน นานแล้ว...

 

          มีหนังไม่เยอะหรอกครับ ที่ใช้เวลาแค่ “ชั่วโมงครึ่ง” แล้วออกมาดีแทบทุกส่วน การแสดงสุดยอด พล็อตขยับอยู่ตลอดด้วยเสียงอันแผ่วเบา... ประเด็นนำพาไปสู่ความคิดหลากหลายแถม sound ของหนัง ยังทำหน้าที่กันหลายแง่มุม อาทิ เพลงประกอบ ที่ irony แดกดันฉากไคลแมกซ์ เสียงใครสักคนทำอะไรอยู่บนหลังคา หรือบนบ้านยามวิกาลชวนให้เอะใจ สงสัย 

 

          แต่ผมชอบ “เสียงในบ้าน” ซึ่งเงียบงัน มากกว่า เงียบสงบ... ความเงียบงันคือ เสียงแบบหนึ่ง ที่ทำหน้าที่ “บอก” ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น (ซึ่งไม่จำเป็นต้อง ตะโกน... เหมือนจดหมาย ไม่เคยตะโกน แต่ถ้อยคำที่อยู่บนแผ่นกระดาษเสียงดังกว่า)

 

          หนังยังมี sub plot เกี่ยบกับเวลา เมื่อชื่อเรื่องคือ เวลาชีวิตคู่... การหายสาบสูญคือวันเวลาที่นานถึง 4 ทศวรรษ และหนังเดินเรื่องด้วยเวลา 1 สัปดาห์ ยังไม่นับว่า เวลายามวิกาลนี่เอง ที่เปิดโปงความลับที่หลบซ่อนมานาน 

 

          จะเวลา วันคืน หรือโมงยาม มันก็จะอยู่บน “นาฬิกา” เรือนที่เคทอยากจะซื้อให้เจฟทั้งนั้น

 

          45 years คือหนังที่ผมชอบมากที่สุด นับตั้งแต่ปีใหม่เป็นต้นมา (แน่นอน หนังป้วนเปี้ยนรางวัลหลายเรื่องที่ได้ดูไปเยอะ ชอบน้อยกว่า) เหมือนตัวเองดู amour ที่หนุ่มขึ้น สาวขึ้น แม้จะคนละเนื้อหากัน

 

          ท่ามกลางโลกยุคใหม่ ที่ทำอะไรๆ ที่คนรับรู้ เป็นความจริงแค่ 10% นั้น ยังไม่นับว่าที่เราคิดวว่าเรารู้ และเชื่ออาจไม่มีอะไรจริง เหมือนภาพในกระจก

สิ่งที่จีรังนั้น มีอยู่อย่างเดียว คือความรักที่ผมมอบให้หนูนาใน “ตามรักคืนใจ” ไม่เชื่อดมดูสิ หัวใจของป๋ม 

 

          หอมหวานเหมือนรสของไวน์ เซวา บลอง..  

 

          เป็นตำนานแบบอดัมกับอีฟ และน่าหลงใหล ดุจ “นิยาย”