คนรักหมา - เซ็กซี่หมาแสนดี

 พ.ศ.2522 แม้จะไม่ได้ถือปืนอยู่ในสนามเหมือนเมื่อครั้งเป็นนายทหารชั้นผู้น้อย แต่กระนั้นตำแหน่งที่เกี่ยวข้องกับการวางแผนและการอำนวยการรบโดยตรงของผมก็ทำให้ชีวิตครอบครัวต้องกลับไปสู่ช่วงเวลาแห่งการพลัดพรากอีกครั้งหนึ่ง แม้จะไม่ห่างไกลกันสุดขอบฟ้าและยาวนานเป็นปีเหมือนตอนไปรบเวียดนามและตอนไปเรียนต่อที่โรงเรียนทหารของสหรัฐก็ตาม

 ภรรยาผมจึงต้องทำหน้าที่เช่นเดียวกับภรรยาทหารทั้งหลายในยามสงคราม คือเป็นทั้งแม่และพ่อในเวลาเดียวกัน และหากโชคร้ายเธออาจต้องควบสองตำแหน่งนี้ไปตลอดกาล หากผมไม่ได้กลับมา

 แม่แก่เซ็กซี่ทำหน้าที่พี่สาวคนโตของครอบครัวอย่างดียิ่ง ตอนนี้บู๊ลูกชายคนโตไม่อยู่แล้ว ดังนั้น เรื่องที่เราสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนก็คือ ในเวลากลางคืน เซ็กซี่จะไม่ค่อยได้หลับได้นอนเหมือนอย่างตอนที่มีบู๊อยู่ด้วย เทียบกันแล้วก็ไม่แตกต่างจากภรรยาผมที่ผมไม่อยู่บ้านทำให้ต้องรับหน้าที่แทนผมด้วย เพราะเซ็กซี่เองก็ต้องทำหน้าที่ดูแลความสงบเรียบร้อยภายในประเทศ เอ๊ย...ภายในบ้านแทนบู๊และแทนผมอีกด้วย

 เซ็กซี่คงเหน็ดเหนื่อยมากขึ้นไปอีก แต่ก็ไม่เคยย่อท้อ...

 ปี 2523 ถัดมา เซ็กซี่ถ้าเป็นคนก็ล่วงเข้าปัจฉิมวัย 50 กว่าปีแล้ว สงครามกลางเมืองในภาคใต้ก็ยังคงดำเนินไปตามครรลองของมัน ผมเองก็ยังคงต้อง “เดินทัพทางไกล” อยู่ตลอดเวลา นานๆ ครั้งจึงจะได้ “แวะ” เยี่ยมบ้านเสียทีหนึ่งจึงได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว

 ที่ชวนให้สะท้อนใจโดยไม่ต้องกล่าวถึงความดีใจเวลาที่ผมลงจากรถเข้าบ้านก็คือ พอตกเย็นเซ็กซี่จะเดินเข้ามาหาพร้อมกับแกว่งหางไปมาจนตัวบิดเบี้ยว แล้วมองข้ามไปยังสนามฟุตบอลซึ่งอยู่อีกฟากถนนทำนองเชิญชวน เพราะตรงนั้นเป็นพื้นที่ที่พวกเราทั้งคนและหมาชอบไปเดินเล่นกันตอนเย็นๆ ตั้งแต่ครั้งที่ผมยังไม่ต้องทิ้งบ้านทิ้งช่องไปรบเป็นเวลานานๆ อย่างตอนนี้

 ถ้าเซ็กซี่ถามผมว่า ทำไมพ่อต้องทิ้งบ้านไปนานๆ ผมก็คงต้องตอบเธอว่า-พ่อต้องไปรบ

 ถ้าเซ็กซี่ถามต่อว่า แล้วทำไมต้องรบกัน รบกันดีตรงไหน รบกันแล้วไม่ได้เดินเล่นตอนเย็นๆ มันดียังไง ?

 ผมคงตอบไม่ได้ ตอบไม่ได้จริงๆ ลูก...

 เพราะพ่อก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน!
         บัญชร ชวาลศิลป์