สำเนียง “เหน่อ” สุพรรณบุรี คือสำเนียงหลวงยุคอยุธยา | คมชัดลึก

 “เหน่อ” หมายถึง เสียงพูดเพี้ยนจากสำเนียงที่ถือเป็นมาตรฐาน
 ทุกวันนี้สำเนียงมาตรฐานหรือสำเนียงหลวง คือสำเนียงบางกอกที่ใช้ในกรุงเทพฯ แล้วส่งแบบแผนทั่วประเทศไทย สำเนียงที่ต่างจากสำเนียงบางกอกต้องถือเป็น “เหน่อ” เช่น สำเนียงสุพรรณ ฯลฯ
 
 แต่ย้อนหลังกลับไปยุคกรุงศรีอยุธยา เมืองหลวงคือพระนครศรีอยุธยา มีท้องถิ่นแห่งหนึ่งทางด้านทิศใต้ คือ เมืองบางกอก

 สำเนียงหลวงที่คนยุคอยุธยาถือเป็นสำเนียงมาตรฐาน ล้วนมีสำเนียงอย่างทุกวันนี้เรียก “เหน่อ” แบบสุพรรณบุรี แม้พระเจ้าแผ่นดินก็ตรัสแบบ “เหน่อ”  มีพยานหลักฐานสำคัญ 3 อย่าง คือ 1.ตำรับจินดามณียุคอยุธยา 2.เจรจาโขน 3.บทละครนอกยุคอยุธยา   

 ส่วนสำเนียงบางกอก (อย่างที่พูดทั่วประเทศปัจจุบัน) เป็น “บ้านนอก” หรือ “เหน่อ” ของยุคอยุธยา 

 สรุปว่ายุคอยุธยา สำเนียง “เหน่อ” แบบสุพรรณบุรีเป็นสำเนียงหลวง หรือสำเนียงมาตรฐานยุคอยุธยา จะมีสำเนียงเดียวกับสำเนียงหลวงพระบางในลาว

 พงศาวดารเมืองหลวงพระบาง ระบุว่า โอรสขุนบรมชื่องัวอิน เคลื่อนย้ายจากหลวงพระบางมาครองอยู่อโยธยา-สุพรรณภูมิ ราวหลัง พ.ศ.1700 

 นับแต่นั้นพวกลาวสองฝั่งโขงก็เคลื่อนย้ายลงมาเป็นประชากรทางลุ่มน้ำเจ้าพระยา แล้วเป็นคนไทยสำเนียงเหน่อในเวลาต่อมา
        
" เรือนอินทร์ หน้าพระลาน"