“ขั้นบันได” | คมชัดลึก

ถ้าไม่คิดมาก ก็เห็นจะจริงครับ อย่างน้อย บันไดก็มีขึ้นมีลง เหมือนกับวัฏจักรของชีวิตที่ไม่มีใครสามารถจะรุ่งสุดๆ มีแต่ขาขึ้นอย่างเดียว หรือซวยจัดขนาดอยู่ขาลง ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย

นึกเล่นๆ ต่อไป ยังมีบันไดวนอีกต่างหาก ซึ่งถ้าเคยมีประสบการณ์เดินขึ้น จะเกิดอาการปวดหัวได้เล็กน้อย คล้ายๆ กับจะบอกว่าวิถีการดำรงอยู่ ไม่ได้มีเส้นตรงเสมอไป วนบ้าง เวียนบ้าง ให้มึนเล่นๆ ก่อนจะถึงจุดหมายปลายทางอย่างที่ตั้งใจ

ผมเชื่อว่า แต่ละคนอาจเปรียบเปรยบันได ไปในอีกหลายมุมมอง

สำหรับผม ถ้าเป็นธุรกิจผมนิยมเอามาใช้ในบริบทของการตั้งเป้าหมาย แต่หากเป็นเรื่องส่วนตัว บันไดแต่ละขั้น ก็เปรียบกับเส้นทางการเติบโตของผม

เริ่มที่มาร์เก็ตติ้งก่อน อาชีพนี้ถูกสอนกันทุกยุคทุกสมัย ให้ต้องทำแผนธุรกิจรอบด้าน มองให้ทะลุทั้งระยะสั้น กลาง และยาวเพื่อให้เห็นโรดแม็พ และการวางกลยุทธ์ให้สอดคล้อง 

เวลาเขียนเป้าหมาย ก็มักจะให้มีการเติบโตแบบขั้นบันได ทั้งด้านยอดขาย รายได้ หรือกำไร ถ้าไม่เก่งจริง น้อยนักที่จะใจกล้าตั้งเป้าให้โตเยอะๆ ตั้งแต่ปีแรก หรือเดิมพันให้ปีที่สอง มีการเติบโตแบบก้าวกระโดด

เพราะมันมีความเสี่ยงมากๆ การตั้งเป้าแบบสุดโต่ง ต้องตามด้วยกลยุทธ์ที่พร้อม คนที่เพียงพอ และที่สำคัญงบประมาณต้องไม่ขี้เหร่ แบบจัดสรรสวนทาง
หากสุดท้าย พยายามแล้วไม่สำเร็จ แถมเผลอใช้งบหมดหน้าตัก นอกจากกำไรจะไม่ถึง อาจขาดทุนด้วยซ้ำไป ภาษาผมเรียกซวยสองเด้ง
ดีที่สุด ผมชวนให้ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่าครับ อย่ารีบร้อน คนทำธุรกิจที่เจ๊งๆ หลายคนก็มาจากความใจเร็วด่วนได้ โหมแรงเกินตัว ตั้งเป้าเกินจริง วางแผนผิดวิธี จนล้มไม่เป็นท่า

มาถึง “บันได” ในอีกมุมมองครับ 

ตอนทำงานใหม่ๆ เวลาเห็นใครเติบโตเร็วๆ เลื่อนตำแหน่งดีๆ ทั้งๆ ที่ประสบการณ์ยังไม่ถึง หรือด้วยอะไรก็แล้วแต่ ผมมักจะรู้สึกท้อแท้
จนโตขึ้น ก็ได้เรียนรู้ว่า อย่าไปสนใจใคร ให้มองตัวเองก่อน ต่อให้เราได้รับโชคแบบเดียวกัน แต่หากรากฐานไม่แกร่งจริง เข้าข่ายโตเร็วเกินไป เนื้อแท้กลับมีความรู้แบบกลวงๆ ประสบการณ์ไม่แน่น ถึงจุดจุดหนึ่ง รังแต่จะมีความน่ากลัวครับ

แล้วถ้าไปเจอคนเก่งจริงที่แม่นกว่าท้าลองภูมิ เพียงแค่สะกิดเบาๆ เราก็ล้มคะมำอย่างจัง ที่เคยสุข ก็จะเกิดทุกข์อย่างใหญ่หลวง น่าสงสารมากๆ

 ถ้าไม่อยากเป็นคนประเภทนี้ การสั่งสมประสบการณ์ ความมั่นคงทางความรู้ ในฐานบันไดขั้นแรกๆ น่าจะดีกว่า จากนั้นค่อยๆ ก้าวทีละขั้น ช้าหน่อย ไม่เป็นไร

แต่เมื่อถึงแล้ว ก็ภูมิใจสุดๆ ดีกว่ากระโดดข้ามขั้น ไปถึงเร็ว แต่สุ่มเสี่ยงต่อการถูกผลักให้ล้ม ตกบันได หัวแตกเป็นไหนๆ

เชื่อผมมั้ย “ยิ่งสูง ก็ยิ่งหนาว” ช้าๆ แต่ได้พร้าเล่มงามดีกว่าครับ

ชัยพล กฤตยาวาณิชย์ [email protected]