เส้นทาง “ดงพญาเย็น” | คมชัดลึก

 ป่าดงพญาเย็น ในอดีตเป็นป่าดิบทึบที่ชุกชุมไปด้วยสัตว์ร้ายและยุงร้ายไข้ป่าต่างๆ จนถูกขนานนามว่า “ดงพญาไฟ”

 สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ทรงเล่าถึงป่าดงพญาไฟไว้ใน “เที่ยวตามทางรถไฟ” ว่า
 "ดงพญาไฟนี้ เป็นช่องสำหรับข้ามไปมาระหว่างเมืองสระบุรีกับมณฑลนครราชสีมาแต่โบราณ ไปได้แต่โดยเดินเท้า จะใช้ล้อเกวียนหาได้ไม่ ด้วยทางต้องเดินตามสันเขาบ้าง ตามไหล่เขาบ้าง คนเดินตามปกตินั้นตั้งแต่ตำบลแก่งคอย ต้องค้างคืนในป่านี้ถึง 2 คืน ถึงจะพ้น...สมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเคยพระราชดำริไว้ว่า ไม่ควรเรียกดงพญาไฟเพราะให้คนครั่นคร้าม จึงทรงกราบทูลพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ขอให้เปลี่ยนชื่อจาก ดงพญาไฟ เป็นดงพญาเย็น แต่คนหลายๆ คนก็ยังคงเรียกว่า ป่าดงพญาไฟอยู่ดั่งเดิม"

 ในบันทึกของชาวต่างชาติ เฮอร์เบิร์ท วาริงตัน สมิธ นักธรณีวิทยาชาวอังกฤษที่รัฐบาลสยามว่าจ้างให้เข้ามาทำการสำรวจบริเวณนี้ เมื่อปี พ.ศ.2435 ได้พูดถึงป่าดงพญาเย็นที่เขาและคณะได้เดินทางผ่านไว้ว่า

 “...บริเวณเทือกเขาดงพญาเย็นนี้มีเพียงพวกสัตว์เท่านั้นที่สามารถเดินผ่านไปได้ อุปกรณ์เครื่องมือเครื่องใช้จำนวนมากล้วนเป็นอุปสรรคในการเดินทาง ประกอบกับความเชื่อหลายประการเกี่ยวกับเรื่องในป่า ได้แก่ ไข้ป่า การเคารพนับถือภูตผี และสภาพถนนหนทางที่ย่ำแย่ จึงทำให้ไม่มีผู้คนเดินทางโดยใช้เส้นทางสายนี้ ด้วยเหตุผลดังกล่าวเส้นทางรถไฟสายโคราช จึงมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อพื้นที่ราบสูงโดยรวม ทั้งยังมีการสร้างเส้นทางเกวียนที่สามารถใช้การได้ อีก 1-2 สาย เพื่อให้การสัญจรสายนี้เกิดประโยชน์ตามความมุ่งหมายของประเทศ”

 ด้วยการคมนาคมที่เข้าไปถึงอย่างพอเหมาะพอดีนี้เอง ที่ทำให้ผืนป่าดงพญาไฟที่น่ากลัวกลายเป็นดงพญาเย็นที่ได้รับการพัฒนา ในทางที่สร้างประโยชน์ส่วนรวมให้สังคมอย่างแท้จริง

" เรือนอินทร์ หน้าพระลาน"