เปิดชีวิตครูดอย ในถิ่นทุรกันดาร แต่ละวันต้องเจออะไรบ้าง

นางสาวศุภรดา ล้านกันทา หรือ ครูเก๋ อายุ 35 ปี จบปริญญาตรี จากมหาวิทยาลัยนเรศวร เป็นครูสอนโรงเรียนผาขวางวิทยา หมู่ที่ 13 ตำบลแม่ยาว อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย มากว่า 7 ปี ซึ่งมีนักเรียนทั้งหมด 300 กว่าคน และมีโรงเรียนลูกอีก 2 สาขา คือ สาขาบ้านแคววัวดำ และสาขาบ้านลอบือ นักเรียนส่วนใหญ่ เป็นชาวเขาเผ่ามูเซอ อาข่า และกะเหรี่ยง ตั้งแต่ระดับชั้นอนุบาลถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนผาขวางวิทยา มีเขตบริการ 13 หย่อมบ้านได้แก่ บ้านพนาสวรรค์, บ้านห้วยหลุ, บ้านสามเส้า, บ้านอาดี่, บ้านอาเกอะ, บ้านป่าแล, บ้านลอบือ, บ้านจะสอป่า, บ้านห้วยสักกอง,  บ้านออบเสือแหวน, บ้านหมอผี, บ้านแคววัวดำ และบ้านลอซา สภาพชุมชนมีลักษณะเป็นชุมชนแบบชนเผ่า คนในชุมชนให้การสนับสนุนและให้ความร่วมมือกับการจัดกิจกรรมและให้ความร่วมมือในด้านอื่นๆ เป็นอย่างดี เช่น การสร้างโรงอาหาร  และการสร้างรั้วโรงเรียนซึ่งเป็นรั้วลวดหนามที่มีอยู่ในปัจจุบัน

ครูเก๋ ได้เล่าเรื่องราวหน้าที่ ที่เธอต้องเผชิญกับความท้าทายในแต่ละวัน มีทั้งความเสี่ยง ความอันตราย ของคนที่ต้องไปอยู่บนดอยเพียงลำพัง ที่คนในเมืองอย่างเราๆ อาจจะไม่เคยได้สัมผัส ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องห่างบ้าน อยู่ไกลพ่อแม่และเพื่อน ขึ้นไปอยู่บนดอย จนทำให้บางครั้งอาจไม่ได้รับอ้อมกอดของคนที่คุ้นเคย บางวันแทบไม่ได้ยินเสียงกัน เพราะบนดอยไม่มีสัญญาณมือถือ มีเพียงเสียงสัตว์ป่าและบ้านพักครูหลังน้อยๆ คอยเป็นเพื่อนยามค่ำคืน อากาศบนดอยเวลาหนาวก็หนาวกว่าใคร หน้าฝนแต่ละทีไม่อยากพูดถึงถนนได้รับผลกระทบจากภัยธรรมชาติ ดินสไล เวลาจะไปสอนโรงเรียนสาขาบ้านลอบือ ทุกๆ วัน

ครูเก๋และครูสมพรจะขับรถจักรยานยนต์เพื่อไปสอนเด็กๆ ไม่ว่าฝนจะตกถนนจะลื่น ครูเก๋และครูสมพรต้องเสี่ยงขับรถจักรยานยนต์ฝ่าถนนที่มีแต่โคลน ไปสอนเด็กๆ เหมือนในเกมส์ที่เขาเล่นกันเลยครูเก๋กล่าวไม่มีแสตนอิน ไม่ใช้ตัวแสดงแทน พลาดคือเจ็บ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคแค่ไหนเราต้องควบคุมรถให้ไปถึงจุดหมายให้ได้เพราะมีนักเรียนรอเรียนกับเราอยู่ นี่คือชีวิตจริงของครูเก๋และครูสมพร แต่ในบางครั้งก็จะมีครูผู้ชายไปประจำแทนที่สาขาลอบือ สาขาลอบือ อยู่ห่างจากโรงเรียนแม่ 9 กม. ส่วนโรงเรียนผาขวางวิทยาอยู่ห่างจากอำเภอเมืองเชียงราย 45 กม.

โรงเรียนผาขวางวิทยา เป็นโรงเรียนแม่มีครูและบุคลากรทางการศึกษา 28 คน ส่วนสาขาบ้านแคววัวดำ มีครูและบุคลากรทางการศึกษา 3 คน สาขาบ้านลอบือ มีครูและบุคลาการทางการศึกษา 2 คนและยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ส่วนชีวิตการเป็นอยู่ของนักเรียนที่ไม่สามารถเดินทางไป-กลับ ระหว่าง โรงเรียนกับบ้านเนื่องจากบ้านอยู่ห่างไกลจากโรงเรียนและการเดินทางลำบากก็จะต้องพักที่โรงเรียน ซึ่งปัจจุบันนักเรียนยังขาดแคลนอาหารต้องขอรับบริจาคข้าวสารจากวัด ได้เดือนละ 4 กระสอบแต่เด็กๆใช้ 2 กระสอบต่อสัปดาห์จึงไม่เพียงพอต่อจำนวนเด็กที่นอนประจำที่โรงเรียน ครูเก๋ใช้ชีวิตสมถะอยู่กับเด็กดอยกินกับเด็กดอย ไม่ใช่สอนแค่ในห้องเรียน แต่เธอชอบพาเด็กๆไปเรียนรู้นอกห้องเรียนเสมอ เธอเข้าใจและเข้าถึงเด็กๆรวมถึงผู้ปกครองด้วย บ่อยครั้งที่ครูเก๋จะได้รับความเอ็นดูจากผู้ปกครองของเด็กๆ ที่แวะเวียนมาดูแล และแบ่งปันอาหารการกิน

บัณฑิตย์  พันธ์พลากร ผู้สื่อข่าวภูมิภาค จ.เชียงราย