ปลื้มปีติน้ำตาไหล สุดประทับใจเรื่องเล่า "สมเด็จพระสังฆราช" ทรงตรัสกับนทท.ต่างชาติ

 

เป็นอีกหนึ่งเรื่องราวที่ได้อ่านแล้วปลื้มปีติเป็นที่สุด หลังผู้ใช้เฟซบุ๊กรายหนึ่งได้แชร์โพสต์เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อปี 2560 ขณะที่สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก (สมเด็จพระสังฆราช) ทรงมีพระปฏิสันถารกับสองนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ

 

โดยผู้โพสต์ระบุว่า เจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช เสด็จพระดำเนินมาที่ไพที จะเสด็จเข้าพระอุโบสถ เพื่อทรงปฏิบัติพระศาสนกิจ เผอิญมีฝรั่งสองคนมาเที่ยววัด กำลังก้มสวมรองเท้า เงยหน้ามาเห็น ก็ผงะมองสมเด็จพระสังฆราชอย่างตะลึงๆ ฝรั่งทั้งสองคนวางรองเท้าลง หมอบลงกับพื้น แล้วน้อมตัวเอาหน้าผากจรดพื้นในทำนองกราบ พร้อมประนมมือวางแนบพื้น

 

สมเด็จพระสังฆราชแย้มพระสรวล มีพระปฏิสันถารด้วย : Where are you from ?

สตรีนั้น นิ่งอึ้ง ทันใดเธอเริ่มน้ำตาไหล ไหลไม่หยุด แล้วก้มลงกราบอีก

 

 

เจ้าพระคุณสมเด็จ มีพระบัญชามาที่เรา : ด๊อกเตอร์ช่วยเจรจากับเขาที .. จึงถามประโยคเดิมกับเธอซ้ำอีกหน เพื่อให้เธอรวบรวมสติได้

สตรีนั้น : I'm from Columbia

เจ้าพระคุณสมเด็จ : Oh , Columbia is very far away from here so, Welcome to Thailand

 

ข้าพเจ้า ( นั่งลงกระซิบบอกเธอ ) : He is this temple's abbot and the supreme patriarch of Thailand

สตรีนั้น : I know, I know .. I can feel it .. Oh ! I don't know way I'm crying .. I don't know way

 

ข้าพเจ้า : Perhaps you can feel Right

สตรีนั้น : Yes, I can feel , I can really feel it

 

แล้วพระคุณเจ้าก็เสด็จตรงไปแวะเยี่ยมประทานกำลังใจ คณะผู้ปฏิบัติหน้าที่ชงชา นำโดยพระมหาไมตรี แล้วเสด็จแวะรับสั่งกับฝรั่งสองคนอีกหน ก่อนเสด็จเข้าอุโบสถ

 

เจ้าพระคุณสมเด็จ : How long have you been in Thailand

สตรีนั้น : 12 days

 

เจ้าพระคุณสมเด็จ : Where did you go before Coming to Thailand

สตรีนั้น : Combodia Vietnam Laos

 

เจ้าพระคุณสมเด็จ : ( ทรงพระสรวล ) Oh ! you do an ASEAN trip, verygood Have a good time in Thailand

 

จะว่าเป็นภาพอัศจรรย์อีกภาพหนึ่งในชีวิตเราก็ว่าได้ ภาพงาม ประณีต เยือกเย็น ละมุนละไม ซึ่งสัมผัสได้ด้วยภาษาใจอย่างประหลาด

 

สตรีและบุรุษชาวโคลัมเบียสองคนนั้น แสดงอาการนอบน้อมอย่างสูง มีความปิติอย่างเห็นได้ชัด ทั้งที่เธอไม่เคยพบปะ หรือรู้จักเจ้าพระคุณมาก่อนเลย

 

เป็นอีกหนึ่งเรื่องราวที่ข้าพเจ้าต้องบันทึกไว้ ก่อนจะเลือนหายไปกับความทรงจำ

 

ขอบคุณเรื่องราวจาก Chachapon Jayapron, ภาพ Suksan Roobun