บ้านใกล้เรือนเคียง โดย บับเบิ้ล | คมชัดลึก

สภาพบ้านเมืองของ “เวียงจันทน์” เหมือนกับต่างจังหวัดของเมืองไทย ถนนหนทางไม่ใหญ่โตระดับ 8 เลนเหมือนป่าคอนกรีตที่กรุงเทพฯ ส่วนใหญ่จะแค่ 2 เลนวิ่งสวนทางกัน หรือไม่อย่างเก่งก็ 4 เลนทางไปสนามกีฬา
 แต่ปัญหาของคนข่าวอย่างผมคือการเดินทาง เพราะระบบขนส่งสาธารณะของที่นี่ยังไม่ค่อยสะดวกสบาย
 คนลาวส่วนใหญ่ใช้รถส่วนตัว ทั้งรถยนต์และมอเตอร์ไซค์เป็นพาหนะ ส่วนคนที่ไม่มีรถต้องพึ่งรถเมล์ หรือไม่ก็ “จัมโบ้” หรือรถสามล้อแบบสกายแล็บแถวสุพรรณบุรี รวมถึงตุ๊กตุ๊ก (แบบลาว) ที่มีให้บริการด้วยเหมือนกัน (แต่หายาก)

 สนนราคาค่าบริการรถจัมโบ้ไม่ธรรมดานะครับ เขาคิดค่าหัวแบบ “ต่อคน” เวลาจะขึ้นต้องตกลงราคากันก่อน แต่ไม่เคยได้ราคาย่อมเยาสักครั้ง
 จากโรงแรมที่พักมาศูนย์สื่อมวลชน ผมและช่างภาพคู่ใจ นรินทร์ เครือคล้าย โดนไปคนละ 100 บาททุกวัน วันก่อนไปตามดูทีมฟุตบอลไทยซ้อมแล้วกลับโรงแรมโดนไปคนละ 300 บาท เบ็ดเสร็จ 2 คนโดนไป 600 บาท
 นี่ยังดีว่าใช้มนต์เสน่ห์ทางวาจา ตะล่อมให้พนักงานที่โรงแรมขับรถมาส่งที่ศูนย์สื่อมวลชนได้สำเร็จ เลยลดค่าใช้จ่ายไปบ้าง
 แต่คำว่า “ไม่มีของฟรีในโลก” ใช้ได้ที่ลาวเหมือนกันครับ เพราะผมต้องยอมเสียเสื้อวอร์มทีมชาติไทยไป 1 ตัวถึงจะได้ขึ้น “รถตู้ออฟโรด” แอร์เย็นฉ่ำนั่งมาที่ศูนย์สื่อมวลชนแทนการตากแดดกินฝุ่นบนเบาะรถจัมโบ้
 ส่วนภาษาพูดของคนลาวนั่นไม่เป็นปัญหาครับ แทบจะเหมือนภาษาอีสานบ้านเราแบบเป๊ะ การสื่อสารเลยไม่มีอะไรน่าห่วง

 แม้ผมจะไม่สันทัดภาษาอีสานแบบเว้ากันม่วน แต่ไม่จำเป็นต้องรอแม่ทัพของทีมข่าว “คม ชัด ลึก” ในซีเกมส์หนนี้อย่าง “อ๋อ เมืองอุบล” คมกฤช นภาลัย มาเป็นล่าม เพราะ “อู้กำเมือง” เจียงใหม่บ้านผมก็พอถูๆ ไถๆ ได้
 ภาษาลาวหลายๆ คำเป็นคำที่คุ้นหูคนไทย แต่ก็มีอีกหลายคำที่ใช้สื่อความหมายต่อออกไป เอาไว้วันหน้าจะมาอธิบายความกันอีกที แต่บอกได้เลยครับว่าค่อนข้างฮาเอาเรื่อง
 ยกตัวอย่างเรียกน้ำย่อยสักประโยคแล้วกันนะครับ อย่างป้ายติดหน้าบ้านที่บ้านเรามักติดไว้ว่า “ระวังสุนัขดุ” แต่ที่ลาวเขียนว่า “ระวังหมาร้าย”
 แม้จะพูดคล้ายๆ กัน แต่ความหมายไม่เหมือนกันเสียทีเดียว ยังมีเรื่องราวเกี่ยวกับภาษาลาวอีกเยอะครับ คอยติดตามต่อกันให้ดี รับประกันว่างานนี้ฮาท้องแข็ง