เชลยสงครามโลกที่ถูกลืม | คมชัดลึก

 

        ในสงครามนอกจากจะเกิดการสูญเสียชีวิต ทรัพย์สิน และ เศรษฐกิจแล้ว ยังมีความสูญเสียอีกประการหนึ่ง คือ การสูญเสียโอกาสที่จะได้กลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอน เพราะตกต้องเป็นเชลยสงครามภายใต้การดูแลของคู่สงครามอีกฝ่ายหนึ่ง

 

        ในสงครามโลกครั้งที่สองที่ผ่านมา เชลยสงครามที่เป็นที่รู้จักกันไปทั่วโลก ได้แก่ กลุ่มเชลยชาวออสเตรเลีย อังกฤษ และ อเมริกัน ที่ถูกกองทัพสมเด็จพระจักรพรรดิแห่งแดนอาทิตย์อุทัยควบคุมตัวไว้ที่ จ.กาญจนบุรี และกองทัพญี่ปุ่นได้ใช้เชลยสงครามเหล่านั้นในการสร้างเส้นทางรถไฟสายมรณะเชื่อมระหว่าง จ.กาญจนบุรี ไปยังพม่า

 

 

 

 

        แต่ในสงครามโลกครั้งที่สอง ยังมีเชลยสงครามอีกจำนวนหนึ่งที่ถูกหลงลืมไปจากประวัติศาสตร์โลก โดยเชลยกลุ่มนี้เป็นชาวเยอรมัน ที่ถูกนำตัวเข้าค่ายกักกันเชลยในดินแดนสหรัฐอเมริกา จนเมื่อไม่นานมานี้ ชื่อของเชลยชาวเยอรมันเหล่านั้นปรากฏขึ้นอีกครั้ง เมื่อมีการค้นพบจดหมายมากกว่า 400 ฉบับของเชลยชาวเยอรมันสมัยสงครามโลกครั้งที่สองในบ้านหลังหนึ่งในรัฐเทนเนสซี ที่เป็นจุดเริ่มต้นของการค้นหาอดีตของเหล่าทหารหาญและพลเรือนชาวเยอรมันที่เคยสูญหายไปกับกาลเวลากว่า 7 ทศวรรษ

 

        เรื่องของเชลยศึกชาวเยอรมันที่ถูกลืมเริ่มต้นจากการที่มีผู้พบจดหมายของเชลยศึกชาวเยอรมันที่ถูกนำตัวมายังค่ายแรงงานในรัฐเทนเนสซี และ เท็กซัส ในบ้านของป้าทวดของตนเองในรัฐเทนเนสซี

 

 

 

 

        จดหมายทั้งหมดมีข้อความเป็นภาษาเยอรมัน มีหลักฐานว่าเขียนขึ้นในช่วงระหว่างปี 2488-2519 ในช่วงที่มีการส่งเชลยศึกกลุ่มนี้กลับบ้านเกิดในเยอรมนี เนื้อความในจดหมายแสดงถึงสายสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเหล่าเชลยศึกกับเพื่อนชาวอเมริกันที่เป็นชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียงกับค่ายแรงงานเชลยศึกในเมืองลอว์เรนซ์เบิร์ก ที่อยู่ทางตอนใต้ห่างจากเมืองแนชวิลล์ เมืองเอกแห่งรัฐเทนเนสซีราว 80 ไมล์

 

        ข้อความในจดหมายมีการอ้างถึงเพื่อนชาวอเมริกันที่เหล่าเชลยศึกเรียกว่า “ลุง” หรือ “ป้า” และร้องขอให้เพื่อนชาวอเมริกันช่วยส่งเสื้อผ้าและเวชภัณฑ์ให้แก่พวกเขาที่อยู่ในค่ายแรงงาน

 

 

 

 

        นายลิลลี มูเอลเลอร์ อดีตเชลยศึกชาวเยอรมัน เขียนจดหมายถึงเพื่อนชาวอเมริกันเมื่อปี 2491 แสดงความชื่นชมในน้ำใจไมตรีที่เจ้าบ้านมีให้ โดยมีข้อความส่วนหนึ่งระบุว่า “ผมคิดว่าในโลกนี้จะไม่มีสงครามและศัตรู หากประเทศแต่ละประเทศมีความเข้าใจกันและกันเหมือนกับเรา”

 

        ในช่วงปี 2486-2488 มีเชลยศึกชาวเยอรมันถูกส่งตัวไปยังค่ายแรงงานในสหรัฐอเมริการาว 4 แสนคน กระจายไปตามค่าย 500-600 แห่งทั่วประเทศ แต่ส่วนใหญ่จะอยู่ในค่ายทางตอนใต้ของสหรัฐอเมริกา เพราะว่าดินแดนแถบนี้มีพื้นที่มากเพียงพอและมีอากาศอบอุ่นกว่าทางตอนเหนือ

 

 

 

 

        เชลยศึกเหล่านี้สามารถทำงานในค่ายแรงงาน โดยการเก็บดอกฝ้าย จัดเรียงกองฟาง หรือขุดพลิกหน้าดินเพื่อการเกษตร และจะได้ค่าตอบแทนวันละ 1.50 ดอลลาร์สหรัฐ หรือจะนอนอาบแดด เล่นฟุตบอลก็ตามใจ ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาก็เรียบง่ายเหมือนกับคนทั่วไป เพียงต่างกันที่บนเสื้อผ้าที่สวมใส่จะมีคำว่า “PW” หรือ Prisoner of War ที่แปลว่า “เชลยศึก” ปรากฏอยู่เท่านั้น