ความก้าวหน้าของแบดอินเดีย ศ.เจริญ วรรธนะสิน | คมชัดลึก

 แบดมินตันของอินเดีย ตั้งแต่ นานดู นาเตการ์, ทีเอ็นเซ็ท, อัมฤทธิ์ เทวัน ฯลฯ ยุคหลังก็มี ปรากาช ปาดูโคน, ซีเอ็ด โมดี้ ล้วนแต่เป็นนักเล่นระดับดังกระฉ่อนโลก ตั้งแต่นั้นแบดมินตันของอินเดียก็แผ่วลง ก็มาฟื้นเอาภายในปีสองปีนี้แหละ 

 คนแรกที่เข้าตา มาร่วมแข่งขัน เอสซีจี ไทยแลนด์ โอเพ่น 2008 คือ อนุป ศรีดาห์ โผล่มาจากไหนไม่รู้ เล่นกับ บุญศักดิ์ พลสนะ ได้อย่างมีสีสัน หลายคนแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับแบดมินตันในอินเดีย ถึงได้มีการรื้อฟื้นปรับแต่งมาตรฐานของกีฬาแบดมินตันให้ดีขึ้นได้อย่างน่าทึ่ง

 นับตั้งแต่ ปรากาช ปาดูโคน ในฐานะนักแบดระดับโลกรุ่นเก๋า ไปตั้งศูนย์ฝึกซ้อมที่เมืองบังกาลอร์  แต่ด้วยทุนรอนจำกัดก็ยังไม่อาจจะผลิตนักแบดที่โดดเด่นในระดับโลกได้ จนกระทั่งมีการเปลี่ยนคณะกรรมการบริหารสมาคมแบดมินตันแห่งประเทศอินเดีย ได้นาย วีเค เวอร์มา ผู้เคยเป็นนายใหญ่ของสายการบินแอร์อินเดียเข้ามารับหน้าที่เป็นเลขาธิการสมาคม ด้วยเส้นสายทางธุรกิจที่กว้างขวางและสายตากับใจของนักบริหารที่กว้างไกล ทำให้มีผู้กระโดดเข้ามาสนับสนุนกีฬาแบดมินตันของอินเดียมากขึ้น แต่ละรายล้วนแต่เป็นองค์กรธุรกิจที่ใหญ่โต จึงมีการก่อตั้งศูนย์ฝึกแบดมินตันแห่งชาติขึ้นที่เมืองไฮเดอราบาดเป็นครั้งแรก และจากศูนย์ฝึกแห่งนี้เอง แบดมินตันของอินเดียจึงฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

 สิ่งแรกที่ศูนย์ฝึกแห่งนี้ทำคือ การว่าจ้างผู้ฝึกสอนจากต่างประเทศ และคนแรกที่ได้รับการว่าจ้างให้เข้าไปทำหน้าที่นี้ คือ อาติ๊ก จาวฮารี โค้ชอินโดนีเซีย ที่เคยมาทำหน้าที่ผู้ฝึกสอนอยู่ในประเทศไทยหนึ่งปีครึ่ง อาติ๊กได้ทำหน้าที่โค้ชอย่างเต็มตัวโดยไม่ต้องเกรงใจต่อศาลพระภูมิเจ้าที่ เขามีอำนาจสั่งการได้ทุกอย่างตามที่เขาเห็นสมควร ผลงานที่เห็นได้ชัดเจนคือ การปลุกปั้น ไซนา เนห์วัล ขึ้นมาจนมีผลงานครองแชมเปี้ยนหญิงเดี่ยวเยาวชนแห่งเอเชีย 2008 และล่าสุดครองแชมเปี้ยนหญิงเดี่ยวซูเปอร์ซีรีส์ที่แดนอิเหนา ด้วยการโค่นนักเล่นหญิงจีนตัวเก็งเต็งหนึ่งลงได้ถึง 2 คน หวัง หลิน กับ ลู่ หลาน มือวางอันดับ 7 และ 3 รวมทั้ง ฮวง เฮ ยอง นักเล่นเกาหลี แต่ละเกมเคี่ยวกัน 3 เกม ตามประสานักเล่นใหม่ที่โค่นยักษ์
 อะไรที่จำเจ ไม่มีการปรับปรุง ย่อมถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เพราะคนอื่นเขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่หยุดยั้ง