'ความสงสาร'แปรเปลี่ยนเป็น'รักหมดใจ' | คมชัดลึก

          "ความรัก" บางครั้งเกิดขึ้นปุบปับอย่างน่าฉงนใจ บางคนเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงก็รู้สึกตกหลุมรักทันที
 
          แต่สำหรับ "โรเบิร์ต มาโซนี่" วัย 37 ปี ลูกชายเจ้าของกิจการด้านอิเล็กทรอนิกส์ ชาวออสเตรเลีย ตกหลุมรักพนักงานสาวที่สนามกอล์ฟเพียงเพราะได้ยินเพื่อนแนะนำว่า เป็นลูกกำพร้า พ่อเพิ่งเสียชีวิต ความรู้สึกเห็นใจผุดขึ้นในใจของฝรั่งตาน้ำข้าวทันที อยากปลอบโยนทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน ยิ่งเห็นน้ำตาคลอและอารมณ์เหม่อลอย นิ่งๆ ก็รับรู้ได้ถึงความเศร้าเสียใจที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ
 
          "วนิดา อาษาสู้" สาวน้อยจากเมืองดอกบัว อุบลราชธานี ปัจจุบันอายุ 32 ปี เป็นลูกทหารที่น่าจะมีชีวิตสดใส มีอนาคตที่ผู้เป็นพ่อปูทางให้เดิน แต่ชะตาชีวิตกลับลุ่มๆ ดอนๆ เมื่อพ่อแม่แยกทางกัน ขณะเธออายุเพียง 10 ปี แม่ไปแต่งงานใหม่ ขณะนั้นพ่อเป็นทหารชั้นประทวน ต้องกระเตงลูก 3 คนมาเลี้ยงเอง โชคดีที่พ่อซื้อที่ดินและกู้เงินสร้างบ้านชั้นเดียวบนเนื้อที่ประมาณ 50 ตารางวา ติดกับที่ทำงาน หน่วยพัฒนาการทหารพัฒนาที่ 51 ต.โนนหนามแท่ง อ.เมือง จ.อำนาจเจริญ ต้นสังกัดที่พ่อทำงานอยู่ จึงพอมีบ้านพักอาศัยหลบแดดหลบฝนเหมือนคนอื่นเขา
 
          จากวัยเด็กย่างเข้าสู่วัยรุ่น ชีวิตมีเพียงพ่อเท่านั้นที่เป็นเสาหลัก พี่น้องสามคนได้เรียนหนังสือและตั้งใจเรียนชั้นสูงๆ เพื่ออนาคตที่ก้าวหน้า อย่างน้อยใบปริญญาก็อาจช่วยเบิกทางให้ได้รับราชการเหมือนพ่อ แต่ที่สุดแล้วพี่สองคนก็แยกย้ายไปมีครอบครัว และแน่นอนทำเลทองสำหรับคนอีสานก็ต้องไปหาลู่ทางทำกินที่เมืองสวรรค์ กทม.
 
          เมื่อต้องดูแลพ่อเพียงลำพัง "วนิดา" เลือกที่ต้องตัดใจจากใบปริญญา มาเรียนสายอาชีพแทน เพราะไม่ต้องเสียเวลานาน ส่วนใบปริญญาเมื่อพร้อมค่อยไปเรียนเพิ่มก็ได้ จนถึงวันที่จบการศึกษาจำได้ว่าเป็นวันอันแสนยินดีของพ่อ-ลูก แววตาของพ่อดูเปี่ยมด้วยความภูมิใจที่ลูกสาวมีใบเบิกทางสำหรับอนาคต พ่อส่งลูกถึงฝั่งแล้ว
 
          แต่จากนั้นไม่นาน หลังพ่อเกษียณเพียงปีเดียว ข่าวร้ายที่สุดในชีวิตก็เข้ามา พ่อป่วยด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย นับถอยหลังที่จะได้อยู่ด้วยกัน ชีวิตช่วงนั้นแม้จะเศร้าเสียใจเพียงใด "วนิดา" ต้องยิ้มสู้ สร้างความเข้มแข็งให้พ่อ เป็นกำลังใจคอยดูแลพ่อ แต่เมื่อถึงวันที่พ่อจากไป หลังเสร็จสิ้นงานฌาปนกิจเธอเองกลับกลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณ น้ำตาที่เก็บสะสมไว้หลั่งไหลมาไม่เลือกเวลา กลางวันนั่งเหม่อ น้ำตาหยดแหมะๆ กลางคืนนอนก็เห็นแต่หน้าพ่อ เห็นแต่วันอันแสนจะอบอุ่นที่พ่อคอยดูแลตั้งแต่เด็กจนโต เสียงสะอื้นที่อยู่ลำพังคนเดียวในบ้านดังก้องในโสตประสาท
 
          เพื่อลืมความทุกข์ทั้งหมด เธอตัดสินใจไปขออดีตผู้บังคับบัญชาของพ่อขอทำงานในสนามกอล์ฟ เพื่อหาเงินรายได้ยังชีพ เพราะไม่อยากทิ้งบ้านพ่อไปไหน อยากเก็บความทรงจำดีๆ ไว้ตลอดไป เมื่อได้รับความเมตตาก็เข้าทำงานในตำแหน่งพนักงานดูแลทั่วไป ทำหน้าที่แทบทุกอย่าง เงินเดือนครึ่งหมื่น ตัวคนเดียวพอใช้ไม่ลำบากอะไร
 
          อยู่มาวันหนึ่ง เมื่อสองปีที่ผ่านมา มีนักกอล์ฟเป็นฝรั่งมากับเพื่อนขอฝึกตีกอล์ฟ ปกตินักกอล์ฟที่ตีมานานจะมีก๊วนลงสนามชิงชัยไปกันเป็นกลุ่มก๊วน จะมีเพียงโรเบิร์ตที่มือใหม่หัดตี จึงไดรฟ์อยู่เพียงคนเดียวรอเพื่อน วันนั้นแคดดี้รุ่นพี่เห็นเลยให้วนิดาไปเป็นเพื่อนโรเบิร์ต ไปสอนตีกอล์ฟให้รอเพื่อนในร่ม โดยแคดดี้สาวคนนั้นบอกฝรั่งว่า เธอกำลังเหงา พ่อเขาเพิ่งเสีย อยากมีเพื่อน
 
          "คำว่าพ่อเพิ่งเสียชีวิต คำว่ากำพร้า" บาดลึกไปในใจของโรเบิร์ต จนรู้สึกเศร้าเสียใจไปกับเพื่อนที่เพิ่งพบกันครั้งแรก คำพูดปลอบประโลมส่งผ่านมาเป็นบางครั้ง แต่พยายามชวนคุยเรื่องอื่นๆ สอบถามเรื่องเมืองไทยและบอกเล่าเรื่องทั่วไป เพื่อเป็นการช่วยปลอบให้เธอลืมความทุกข์ไปได้บ้าง แม้เพียงชั่วขณะก็ยังดี
 
          วันนั้นเป็นจุดเริ่มต้นชีวิตคู่ทั้งสองเรียนรู้กัน....
 
          ตลอดสามเดือนที่ฝ่ายชายไปพักอาศัยกับเพื่อนที่มีภรรยาเป็นคนไทยในอำนาจเจริญ รับรู้ถึงความสงบเยือกเย็นของธรรมชาติ พบห็นความสวยงามของสาวไทย และเมื่อได้พบพูดคุยกับวนิดา ยิ่งทำให้โรเบิร์ตหลงรักประเทศไทยและสาวไทย จากนั้นเขาเลือกที่จะเดินทางมาหาสาวคนรักที่อำนาจเจริญทุกครั้งที่มีโอกาส
 
          "พอรู้ว่าวนิดาสาวกอล์ฟคนนั้นไม่มีพ่อ อยู่คนเดียวเป็นลูกกำพร้า ชีวิตน่าสงสาร ประกอบกับอายุของพวกเราสองคนใกล้เคียงกันด้วย เลยตัดสินใจขออาสาดูแลใจ ขอเป็นคนดูแลตลอดไป จากที่ดูใจวนิดา พบว่าเป็นคนเรียบร้อย มีความกตัญญูกตเวทีต่อครอบครัว แถมในชีวิตไม่เคยมีแม้กระทั่งเพื่อนชายมาข้องเกี่ยวอีกด้วย"
 
          โรเบิร์ตตัดสินใจเดินทางกลับบ้านนาน 2 เดือน แล้วกลับมาอีก บอกคนรักว่า บอกพ่อกับแม่ที่เมืองเมลเบิร์นแล้ว ขอมาปักหลักทำมาหากินในเมืองไทย
 
          จากนั้นได้ซื้อที่ดินจำนวน 5 ไร่ ที่อยู่ติดกับบ้านพ่อของสาวคนรัก เพื่อทำไร่ ทำสวน ปลูกพืชผักคลายเหงา และกำลังอยากมีบ้านที่อุบลราชธานีใกล้สนามบินนานาชาติ เพื่อรับรองพ่อแม่ที่เดินทางมาเยี่ยมสะดวก
 
          ปัจจุบันทั้งสองมีพยานรักเป็นลูกชายวัย 2 เดือน ที่ช่วยกันเลี้ยงแบบใกล้ชิด หวังให้เขาเติบโตเป็นลูกครึ่งหัวใจไทย เขาทั้งสามคนพ่อแม่ลูกมีความสุขมากที่ได้อาศัยบ้านชั้นเดียวของพ่อ ร.ต.มนตรี อาษาสู้ ผู้ล่วงลับที่สร้างไว้ให้ลูกสาวอยู่ใกล้สนามกอล์ฟที่พ่อทำงานมาทั้งชีวิต ส่งไม้ต่อถึงลูกสาวที่ต้องมาผูกพันกับสนามสีเขียวและพบรักที่นี่ สนามกอล์ฟแห่งนี้ทำให้เกิดครอบครัวอบอุ่นเพิ่มขึ้นมาอีกครอบครัวหนึ่ง สวยงามสงบเฉกเช่นหญ้าสีเขียวที่พร่างพรมอยู่

.......................................
(หมายเหตุ  ความสงสาร" แปรเปลี่ยนเป็น "รักหมดใจ" : คอลัมน์ เขยฝรั่ง สะใภ้อินเตอร์ โดย...  เรื่อง... สุชาติ สูงเรือง - เสาวลักษ์ คงภัคพูน)