จารึกหน้าฐานเสาธงชาติ | คมชัดลึก

  เรื่องบวชเณรบวชพระนี่ ก็มีคนถามกันมากว่า ทำไมถึงบวชได้ตั้งแต่เด็ก แล้วอยู่ได้จนถึงปัจจุบัน
 ถ้าจะตอบแบบโกหกเหมือนพระบางรูปเขาตอบกันก็คือ “ใจรักผ้ากาสาวพัสตร์ อยากปฏิบัติธรรม ดำเนินชีวิตสู่มรรค-ผล-นิพพาน”
 แต่สำหรับอาตมาไม่ใช่เลย
 ที่บวชก็เพราะ...“ฐานะทางบ้านจนยาก อยากเรียนหนังสือ”...แต่แรกทีเดียวก็ไม่คิดจะบวช สมภารวัดท่านบังคับจับโกนหัวบวช บวชแล้วก็ร่อนเร่พเนจรไปเรื่อยๆ จนเรียนบาลีได้เป็นมหาเปรียญ ครั้นจะสึกหาลาเพศก็ไม่มีที่ดินเป็นของตนเองสักคืบเดียว อยู่วัดดีกว่า ที่ดินกว้างขวาง นอนวัดไหนก็ได้ ทั้งในประเทศ และต่างประเทศ ขืนสึกไปอดตายแน่ๆ

 นี่คือความจริง อยู่ไปอยู่มาก็แก่แล้ว ถือว่าเลยตามเลย แต่จะอยู่ที่ไหนก็ถือว่า..."อย่าเอาแต่อาศัยเขา  ต้องให้เขาได้อาศัยเราบ้าง”... โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ต้องให้ ครูบาอาจารย์ สมภาร เจ้าวัด พุทธศาสนิกชน ได้อาศัยเราได้บ้าง ไม่ได้ตั้งปณิธานอะไรนักหนา เพื่อให้ภาพลักษณ์ออกมาสวยงาม และไม่ได้แสวงหาลาภ ยศ สรรเสริญ สุข จากพระศาสนามากนัก บางครั้งเผลอไปบ้างก็อ่านพระไตรปิฎกเตือนตนเสมอ เดี๋ยวจิตที่หลงทางก็กลับมาอยู่กับที่ เข้าที่เหมือนเดิม (แก่แล้วก็ชอบเล่าเรื่องเก่า)

 เอ้า...กลับมาที่โรงเรียนวัดไชยภูมิ ซึ่งมีสภาพย่ำแย่ มีนักเรียน ๕๐๐ คน หอประชุมเก่าจนพื้นผุ หลังคาพัง เพราะอายุของโรงเรียน ในระยะ ๑๐ ปีมานี้ก็เลยเข้าไปช่วยโรงเรียนด้วยเหตุ ๕ ประการ คือ

 สำนึกรักบ้านเกิด, ตอบสนองพระคุณครู, ค้ำชูเยาวชน, เตรียมชำระหนี้ให้ตนก่อนตาย, มุ่งหมายให้เด็กรุ่นหลังมาเผาศพเรา จึงอุดหนุนด้วยการสร้างอาคาร สร้างห้องสมุดครูหนึ่งอาคาร สร้างห้องสมุดนักเรียนหนึ่งอาคาร สร้างอาคารเรียนหลังใหม่ ดีด-ยกปรับปรุงอาคารเรียนหลังเก่า สร้างหอประชุม และสร้างลานเสาธงชาติ

 ผู้อำนวยการถามว่า ที่ฐานเสาธงจะจารึกว่าอย่างไร? อาตมาก็เลยส่งข้อความจารึกให้ว่า...
 ชาติ    คือ มหาสมบัติ
 ศาสนา    คือ หลักฝึกหัดกาย-วาจา-จิต
 พระมหากษัตริย์ คือ ผู้เนรมิตแผ่นดินให้เราอยู่
 จงพิทักษ์  เชิดชู  บูชา  ดั่งว่าชีวิตเรา

0 พระราชวิจิตรปฏิภาณ (เจ้าคุณพิพิธ) 0