ความสุขที่แท้จริง | คมชัดลึก

  คำว่า "สันโดษ" หมายถึง ความยินดีในสิ่งที่ตนเองมีนั่นแหละ เป็นทรัพย์ คืออำนวยความสุข และประโยชน์ให้แก่ตนเองนี้เรียกว่า "ความสันโดษ"

 สิ่งที่เรามี คือสิ่งจำเป็น ได้แก่ ข้าว ผ้า ยา บ้าน เรียกว่า "ปัจจัย ๔ " ซึ่งถ้าหาไม่มีพอใช้ นั่นเป็นความเดือดร้อน เขาเรียก "คนยากจน" หาพอใช้ไปวันๆ หนึ่ง ที่เรียกว่า "ตำข้าวสารกรอกหม้อ"

 ดังนั้นปัจจัย ๔ หาให้มีพอใช้นั้น จึงจะเป็นความสุข แต่บางทีก็ไม่มีความสุข เพราะไม่มีความสันโดษ คือไม่มีความยินดีในสิ่งที่ตนมี

 ดังนั้นในจุดต่อมาก็คือว่า "จะต้องมีความพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่" ถ้าปราศจากความพอใจ ถึงปัจจัยสี่มีพอใช้ แต่ไม่พอใจในสิ่งที่เรามี ก็ไม่มีความสุข จะเกิดความรังเกียจ แล้วก็เกิดความสิ้นเปลือง เกิดนิสัยประชันขึ้น

 เมื่อนิสัยประชันเกิด ความสูญเสียทรัพย์สินก็จะมากขึ้น
 อย่าประชัน จงประหยัด
 "ประชันวิบัติ ประหยัดไพบูลย์"
 แต่ถ้าจะประชันก็ควร "ประชันประหยัดกัน" ทุกคนก็จะเป็นผู้ร่ำรวย ปัจจัยสี่ที่มีอยู่แล้วก็จะอำนวยประโยชน์สุขให้ได้
 นี่แหละท่านทั้งหลาย พุทธพจน์ที่ว่า "ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง" คือ "ความสุขที่แท้จริงของพวกเรา"

"พระราชวิจิตรปฏิภาณ (เจ้าคุณพิพิธ)"