เล่นหูเล่นตา-คือ...เธอ | คมชัดลึก

 ความหมายของการมีชีวิตอยู่ของผู้เป็น “แม่” คือการชี้นำและเฝ้าดูความเป็นไปของลูกอย่างห่วงใยและหวังดี คำสอนที่มาจากประสบการณ์ของแม่ เปรียบได้กับเข็มทิศชีวิตที่แม่อยากให้ลูกพกติดตัวไว้เพื่อจะได้ไม่หลงทางยามที่ไม่มีแม่อยู่ใกล้ …

 คำสอนเมื่อครั้งยังเยาว์ เมื่อสอนแล้วสอนเล่าก็ไม่เข้าหัว แต่แม่ก็ยังพร่ำสอนต่อไปจนคนใกล้ๆ ว่าแม่… ขี้บ่น! คนแก่พูดจาซ้ำซาก พูดแล้วพูดอีก ย้ำคิดย้ำทำ เมื่อลูกขี้เกียจจะฟังหรือฟังไม่รู้เรื่อง…เรื่องของเรื่องก็คือ … “แม่” พูดไม่รู้เรื่อง เมื่อเวลาผ่านไป ลูกเริ่มเติบใหญ่มีความคิดเป็นของตัวเอง มีชีวิตเป็นของตัวเอง เข็มทิศชีวิตที่แม่เคยให้ ถูกวางทิ้งไว้ หรือทำตกหล่นที่ไหนสักแห่ง ความหมายของคำว่า “แม่” ที่แก่เฒ่า จึงเล็กลงกว่าคำว่า “ลูก” ซึ่งเติบใหญ่

 ชีวิตยังอีกยาวไกล กับชีวิตที่ใกล้ฝั่ง มันจึงสวนทางกัน เมื่อเรามองไม่เห็นความหมายที่ซ่อนไว้ในสมการผกผันของแม่ลูก …

 “สำหรับพี่แล้ว…แม่ถูกเสมอ โดยไม่มีข้อแม้…”

 พี่สมชาย ตรีดารา อดีตที่ปรึกษาอาวุโสของบริษัทประกันชีวิตที่ทรงอิทธิพลที่สุดบริษัทหนึ่งในประเทศไทย พี่ชายใจดีที่ดูยิ่งใหญ่และสุขุมในความคิดของคนโง่และใจร้อนแบบฉัน กลับมีอะไรคุยกันแบบต่างมุมแต่กลมกลืน

 “ที่แม่เขาพูดซ้ำหลายครั้ง แต่เราเรียกว่า บ่น นั่นแหละ ก็เพราะว่า…แม่แก่แล้ว แม่จำไม่ได้ แม่ถึงพูดใหม่อีกหลายครั้ง … แม่จะพูดกับเราได้อีกนานแค่ไหนกันล่ะ เวลาของแม่เหลือน้อยแล้ว แต่เวลาของเรายังเหลืออยู่เยอะ … ถ้าเราโกรธแม่ แล้วแม่ตายไปในวันนั้น เราจะร้องไห้ไหม? เราจะเสียใจไหม?…”

 “รู้ไหมว่าคนที่ไปงานศพ เขาร้องไห้ทำไม?… เขาร้องไห้เพราะเสียใจที่จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่บางคนร้องไห้เสียใจมากกว่าที่ยังไม่ได้ทำสิ่งดีๆ อีกหลายสิ่งให้คนที่ตายไป…แล้วถ้าแม่เราตายไปเราจะเสียใจแบบไหนกันล่ะ?”

 ขณะที่พี่สมชายกำลังพูดอยู่ ฉันก็นึกย้อนไปถึงเรื่องของเพื่อนคนหนึ่ง มันเป็นนักดนตรีที่เคยเล่นกับฉันมานานสมัยยังร้องเพลงกลางคืน มันไม่ค่อยหยุดกลับบ้านที่ต่างจังหวัดสักเท่าไหร่ เหมือนตัวคนเดียว ลูกเมียก็ไม่มี เรื่องส่วนตัวจึงไม่เคยถูกยกขึ้นมาเป็นบทสนทนาระหว่างคนในวงดนตรี แล้วจู่ๆ วันหนึ่งหลายปีที่ไม่ได้เจอกัน มันก็โทรมาหาฉันตอนดึก แล้วบอกว่าแม่เพิ่งเสีย คุยไปเรื่อยๆ มันก็เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็ก

 “ฉันกับแม่ไม่ค่อยคุยกันสักเท่าไหร่ แล้วแกก็มาล้มป่วย ฉันก็ไปเยี่ยมบ่อยๆ เราเริ่มคุยกัน แม่ต้องอยู่โรงพยาบาลอีกหลายวันให้หมอดูอาการ ฉันรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขอย่างที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ฉันคุยหลายๆ เรื่องที่ไม่เคยกล้าคุยกับแม่ ฉันบอกแกว่าพรุ่งนี้จะแวะมาเยี่ยมใหม่ แล้วจะซื้อผ้าห่มผืนใหม่มาให้แม่ด้วย แม่ยังยิ้มให้ฉันก่อนกลับเลย แต่พอวันรุ่งขึ้นแม่ก็เสียแล้ว … (มันหยุดสะอึกสะอื้นอยู่นาน ฉันคอยฟังประโยคต่อไป ขี้มูกเริ่มไหล เพราะร้องไห้ตามมัน แต่ก็พยายามไม่ออกเสียง) ฉันยังไม่ได้ทำตั้งหลายอย่างที่ตั้งใจจะทำให้แม่ … ฉันเสียใจที่ไม่คุยกับแม่ก่อนหน้านั้น ฉันไปทำอะไรอยู่?…”

 มันร้องไห้เสียใจมากมาย ไม่ใช่แค่เพราะแม่ตายจากไป แต่เพราะสิ่งต่างๆ ยังค้างคาอยู่ในใจ เหมือนที่พี่สมชายบอก …

 ฉันกลับมานั่งมองเตี่ยกับแม่จั่วป๊อกเด้งตาละ 20 บาท กับหลานๆ รวมทั้งนุชและเกด (การพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมาย แต่ขออภัยที่ต้นตระกูลฉันเป็นเจ้าของบ่อนนกกระจอกในตรอกสลักหิน) ทุกคนต้องเล่นเป็นเพื่อนเตี่ย เพราะเพื่อนจริงๆ ของเตี่ยตายไปเกือบหมดแล้ว! ส่วนแม่ฉันก็ได้ย้อนอดีตสมัยเป็นสาว ต้องคอยตามผัวไปตามบ่อนต่างๆ ไม่ได้ห่วง แต่หวง เพราะเตี่ยเจ้าชู้ แม่ถือถุงพลาสติกยับๆ ที่มีเศษตังค์เหรียญห้าเหรียญสิบอยู่เต็มถุง แม่เหน็บเข้ากับที่คาดเอวสำหรับยึดหลังคนแก่ แม่เหมือนอดีตแชมป์มวยปล้ำหญิง (ชรา) ที่ทิ้งสังเวียนมานั่งจั่ว กำไลงาช้างฝังเพชรสีดำสไตล์วินเทจ เอ่อ! …

 โบราณนั่นแหละ ดูหนักแต่ขลัง หนักแค่ไหน แม่ก็ยังใส่ เพราะฉันซื้อให้เป็นของขวัญก่อนวันแม่ แทนรังนกจากใจที่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ทีไรมีค้อนตามหลังถ้าไม่มีซองตามมา 3 สิ่งในชีวิตที่แม่รักที่สุด 1.เตี่ย 2.ความสวย และ 3.ความรวย ส่วนลูกนั้นแม่ว่าคือชีวิตของแม่อยู่แล้ว คนเราจะรักอะไรได้เท่าชีวิต นอกเสียจาก “ลูกแม่” (ดราม่าได้อีก) ครอบครัวของฉันไม่ใช่ครอบครัวตัวอย่าง ก็อย่างที่เห็น แม่ฉันก็ไม่ใช่แม่ตัวอย่าง … ก็อย่างที่รู้ ใครจะสน ก็แม่น่ะมีไว้รัก ไม่ได้มีไว้ประกวดสักหน่อย!

 สิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือทุกคนยังมีชีวิตอยู่และฉันได้ทำให้คนที่ฉันรักอย่างดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้แล้ว

 ฉันรักแม่ เพราะแม่ไม่เพอร์เฟกท์ เดี๋ยวแม่ก็ถูก เดี๋ยวแม่ก็ผิด เดี๋ยวแม่ก็สงบ แล้วแม่ก็วีน หลายอย่างในตัว แม่คือข้อห้าม … ห้ามทำตาม! แต่อย่างน้อย … แม่ก็ทำให้ฉันรู้ว่า ไม่เพอร์เฟกท์มันแปลว่า ดีอย่างเป็นธรรมชาติ

 และสำหรับฉันแล้ว … “แม่อาจจะไม่ถูกเสมอ แต่แม่ก็ชนะฉันเสมอ อย่างไม่มีข้อแม้”

เจนนิเฟอร์ คิ้ม