หลักธรรมแห่งการอนุรักษ์ | คมชัดลึก

 อย่าว่าแต่จะต้องตัดโค่นทำลายให้ตายจากไปเลย แม้เพียงแค่เด็ดใบไม้ใบเดียวก็ผิดหนักหนาสาหัสยิ่งแล้ว

 ส่วนในข้อที่ไม่ให้ขุดดินนั้น เพื่อไม่ต้องการให้ทำลายชีวิต และไม่ต้องการให้พระปลูกผักกินเอง  เดี๋ยวจะเป็นปัจเจกจากชีวิตของคนครองเรือนมากเกินไป ด้วยว่าวิถีชีวิตของพระนั้น “เนื่องด้วยผู้อื่น”

 ในพุทธภาษิตยังมีกล่าวเป็นที่รู้จักโดยทั่วไปว่า “จงถางป่า แต่อย่าตัดต้นไม้” หมายความว่า จงตัดกิเลส แต่อย่าดับจิตแบบฤาษีโดยสิ้นเชิง รวมความว่า พระพุทธศาสนาห้ามพระทำลายชีวิต แม้กระทั่งพืชใดๆ

 ดังนั้น การที่พระป่าอาศัยต้นไม้อยู่ (มิใช่แบบลิงค่างบ่างชะนี) ล้วนแต่เป็นเรื่องของการอนุรักษ์ทั้งสิ้น เห็นได้ว่า ป่าไม้จำนวนไม่น้อยที่ยังคงสภาพอยู่เป็นป่าไม้ในเขตวัดป่าหลายแห่งในประเทศไทย ถ้าไม่มีวัดป่าอยู่เลย ก็เป็นที่น่าตระหนัก ไปจนถึงน่าตระหนกว่า เราจะยังมีป่าไม้เหลืออยู่สักเท่าไร โดยที่ทุกวันนี้เมืองไทยเรานี้ยังมีป่าไม้เหลือเพียงไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว

 แม้แต่ศีลข้อแปดในอุโบสถศีล ที่ชาวบ้านปฏิบัติก็ยังมีข้อเว้นขาดจากการนั่งนอนบนที่นั่งที่นอนขนาดใหญ่ อาทิ เตียงใหญ่ ตั่งใหญ่ และการใช้ชีวิตอย่างหรูหราใหญ่โตในทุกรูปแบบ นั่นก็เป็นการใช้ชีวิตสวนทางกับการอนุรักษ์อย่างแท้จริง
 
 ชีวิตชาวบ้านมิใช่น้อย ที่สะสมเฟอร์นิเจอร์ไม้จำนวนมาก ไว้อวดโอ่โก้หรูกันนั้น แท้จริงเป็นการป่าวประกาศความเห็นแก่ตัวที่ตนเองได้สร้างเหตุแห่งการตัดไม้ ทำลายป่า อย่างสาหัสสากรรจ์

 นักอนุรักษ์ที่คัดค้านการตัดไม้ทำลายป่า ไม่ว่าจะเป็นที่เขาใหญ่เขาเล็กเขาน้อยที่ไหนก็ตามเถิด  อย่าเอาแต่คัดค้านการตัดไม้ทำลายป่าจนลืมมองตนเองไปว่า เป็นผู้มีส่วนสำคัญในการตัดไม้ทำลายป่า

 พูดกันอย่างไม่ต้องเกรงใจกันเอง การใช้ชีวิตแบบคนเมืองอย่างเราๆ นี่แหละเป็นตัวการตัดไม้ทำลายป่า การสร้างตึกก็มาจากการทำลายภูเขาหิน ซึ่งธรรมชาติสร้างไว้นานหนักหนา แม้แต่การสร้างถนนก็เช่นเดียวกัน พูดได้ว่า เราสร้างด้วยการทำลาย แล้วเราก็มาแสดงความสำนึกผิดด้วยการปลูกต้นไม้ริมถนนหนทาง และในบ้านเรือน พอเป็นพิธีว่า เราเป็นนักอนุรักษ์ต้นไม้

 โดยจริงเราท่านทั้งหลายน่าจะช่วยกันทบทวนวิถีชีวิตของตนเองว่า ได้มีส่วนสร้างเหตุปัจจัยทำลายป่ากันมากน้อยแค่ไหน
 เฟอร์นิเจอร์ทั้งหลายทำลายป่า   ตึกทำลายหลายภูผาน่าสงสาร!
 ถนนทำลายหลายภูเขาทรมาน  สร้างคือการทำลายใจหายจริง!

"ท่านจันทร์ "
www.prajan.com