คนรักหมา - หมาตัวแรกของผม : หมาของผู้ดีตกยาก ? | คมชัดลึก

สมัยนั้นห้างสรรพสินค้าแหล่งช็อปปิ้งสินค้าอุปโภคบริโภคทุกชนิดแบบสมัยนี้ยังไม่มี ส่วนใหญ่ก็พึ่งร้านโชห่วยกันทั้งนั้น ไม่ว่าในกรุงหรือนอกกรุง แต่ก็มีอยู่แห่งหนึ่งซึ่งผมกับภรรยาชอบเข้าไปใช้บริการและดูเหมือนว่าที่นี่อาจจัดเข้าเป็นห้างสรรพสินค้าแห่งแรกๆ ของกรุงเทพฯ และบ้านเราก็ว่าได้ เดี๋ยวนี้ก็ยังเปิดบริการ แม้จะสู้ความทันสมัยของช็อปปิ้งมอลล์ที่มีอยู่ทุกทั่วหัวระแหงไม่ได้ นึกออกไหมครับ?

 ร้านสหกรณ์กรุงเทพ ที่บางลำพูนั้นไง !!!

 นานๆ จะเข้ากรุงเทพฯ ด้วยกันที ดังนั้น ผมและภรรยาแน่นอนรวมทั้งพ่อหนูน้อยมิคกี้จึงถือโอกาสช็อปปิ้งไปด้วย และเนื่องจากอยู่ไม่ห่างจากเป้าหมายหลักคือตลาดนัดท้องสนามหลวง ดังนั้น เราจึงมุ่งสู่ร้านสหกรณ์กรุงเทพก่อน แล้วค่อยไปหาแฟนให้มิคกี้ที่ร้านขายหมาในตลาดนัดท้องสนามหลวง

 พอเสร็จจากการช็อปปิ้ง ขณะที่เราสองคนกับหนึ่งตัว กำลังเดินผ่านหัวมุมถนนหน้าร้านสหกรณ์บางลำพูเพื่อกลับไปยังที่จอดรถนั่นเอง เราก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสนใจบนทางเท้า

 ชายวัยกลางคนท่าทางทรุดโทรมมิใช่น้อย คนหนึ่งนั่งยองๆ บนพื้นทางเท้า เบื้องหน้าเขามีแม่หมาขนยาวตัวหนึ่งพร้อมกับลูกๆ ของเธออีก 4-5 ตัว เดินยั้วเยี้ยอยู่โดยรอบ ตามประสาคนรักหมาและมีเป้าหมายจะหาแฟนให้มิคกี้อยู่แล้ว เราจึงหยุดดู

 เห็นสภาพแล้ว สิ่งแรกที่รู้สึกคือความเวทนา ทั้งคนและหมา และยิ่งเห็นสภาพหมาแล้วก็ยิ่งเวทนาสงสารมากขึ้นไปอีก เพราะแต่ละตัวตั้งแต่แม่ลงมาสุดแสนจะโทรม ในขณะที่เราคาดหวังกันว่า ลูกสะใภ้ของเรานั้น คงต้องดูดีสมน้ำสมเนื้อกับมิคกี้รูปหล่อที่มีพ่อเป็นถึงนายทหารอนาคตไกล

 ผมส่งมิคกี้ให้ภรรยาอุ้มไว้ แล้วทรุดตัวลงลูบหัวลูกหมาด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ แล้วนึกวาดภาพในใจไปยกใหญ่ ชายเจ้าของหมาแม้จะดูทรุดโทรมแต่เมื่อสังเกตใกล้ชิดก็รู้สึกคล้ายๆ ผู้ดีตกยากอย่างไรก็ไม่รู้ และเมื่อสำรวจดูแม่หมาก็ยิ่งยืนยันจินตนาการนี้เพราะดูมีชาติตระกูลเช่นเดียวกัน ด้วยรูปร่างหน้าตาเหมือนแลสซี่ในหนังอย่างไรอย่างนั้น ลูกๆ รอบตัวเธอก็ถอดแบบมาจากแม่อย่างชัดเจน

 พานนึกเรื่อยเปื่อยไปถึงนวนิยายผู้ดีตกยากหลายๆ เรื่องที่ผ่านตา ไม่แน่ ชายคนนี้อาจเป็นเชื้อพระวงศ์แล้วถูกเมียน้อยใจร้ายและลูกๆ ร่วมกันโกงสมบัติ จนในที่สุดก็ถูกขับไล่ออกจากวัง เพราะสิ้นบุญท่านพ่อ สมบัติแสนรักก็มีแค่แม่หมากับลูกหมาที่เห็น
 แต่เพื่อความอยู่รอดจึงต้องตัดใจขายเพื่อประทังชีวิต...

บัญชร ชวาลศิลป์