โรคกระดูกพรุน | คมชัดลึก

ปัจจัยเสี่ยงต่อการเป็นโรคกระดูกพรุน
 1. อยู่ในวัยหมดประจำเดือน หรือสูงอายุ (ทั้งชายและหญิง)
 2. เป็นชาวเอเชียและคนผิวขาว
 3. คนในครอบครัวมีประวัติโรคกระดูกพรุน หรือหกล้มแล้วกระดูกหักง่าย เช่น  พ่อ แม่ พี่ น้อง
 4. รูปร่างเล็ก และผอมบาง
 5. รับประทานอาหารที่มีแคลเซียมไม่เพียงพอ
 6. รับประทานอาหารโปรตีนและรสเค็มมากเกินไป
 7. ไม่ออกกำลังกาย
 8. ดื่มสุรา สูบบุหรี่ หรือดื่มกาแฟมากกว่าวันละ 2 แก้ว
 9. ใช้ยาสเตียรอยด์ ยากันชัก หรือได้รับยาฮอร์โมนธัยรอยด์ขนาดสูงเป็นเวลานาน
 10. มีโรคเรื้อรัง เช่น ข้ออักเสบ และโรคไต
 โรคกระดุกพรุนส่วนใหญ่จะไม่มีอาการ แต่ผลที่ตามมาจะทำให้คอตกและยื่นไปข้างหน้า ตัวเตี้ยลง หลังค่อม มักมีอาการแน่นท้อง อิ่มง่าย ท้องผูก หายใจลำบาก ทำให้เสียบุคลิกภาพ เครียด ขาดความมั่นใจในตนเอง และ กระดูกหักง่าย
โรคกระดูกพรุนเป็นภัยมืดที่รุกเงียบ
 โรคกระดูกพรุนเป็นโรคที่ค่อยเป็นค่อยไปแบบช้าๆ ไม่แสดงอาการใดๆ ให้รู้ตัวล่วงหน้าในระยะกระดูกโปร่งบาง จนกว่าจะเป็นมากถึงขั้นกระดูกพรุนจึงจะมีอาการบ่งบอก เช่น ตัวเตี้ยลงเร็วปีละมากกว่า 1 ซม. กล้ามเนื้อลีบเล็กลง กระดูกสันหลังโก่งงอหรือคด มีอาการปวดหลังแบบเป็นเองหายเองสลับกันไป ในรายที่กระดูกสะโพกหักอาจถึงแก่ชีวิตได้แบบ 50-50 ที่รอดก็อาจจะพิการ กว่าจะรู้ตัวว่า เป็นโรคกระดูกพรุน ร่างกายก็จะเริ่มพิการแล้ว นับว่าเป็นภัยมืดที่รุกเงียบอย่างแท้จริง
การป้องกันและรักษาโรคกระดูกพรุน
 1. รับประทานอาหารให้ครบ 5 หมู่
 2. รับประทานอาหารที่ทีธาตุแคลเซียมสูง
 3. ออกกำลังกายสม่ำเสมอ
 4. หลีกเลี่ยงปัจจัยเสี่ยงที่ทำให้เกิดโรคกระดูกพรุน
 5. ระวังการหกล้มในผู้สูงอายุ เพื่อป้องกันไม่ให้กระดูกหัก 
 6. รับประทานยายับยั้งการสลายกระดูก ในกรณีที่แพทย์เห็นสมควร
ความต้องการแคลเซียมต่อวันเพื่อป้องกันกระดูกพรุนในแต่ละช่วงอายุ
 ทารก   600 มก.
 เด็ก   800 มก.
 วัยรุ่น            1,200 มก.
 ผู้ใหญ่ (25-50 ปี)  800-1,000  มก.
 วัยหมดประจำเดือน 1,500-2,000 มก.
 ผู้สูงอายุ  1,000  มก.
โรงพยาบาลกรุงเทพ  โทร. 1719