ศิลป์แห่งแผ่นดิน : นักวาดน้อย | คมชัดลึก

 

          คำว่า “นักวาดน้อย” ไม่ได้หมายความว่า นักวาดที่ขี้เกียจวาด หรือไม่ค่อยได้วาดนะครับ และ “นักเขียนน้อย” ก็ไม่ได้หมายถึง นักเขียนที่ไม่ขยันเขียน

 

          ที่บ้านผมมี “นักวาดน้อย” ที่ขยันวาดอยู่หนึ่งคน ไปไหน อยู่ไหนก็วาด ที่ไหน เวลาใด ไม่ยอมพลาดโอกาส เป็นต้องคว้าสมุดจับปากกามาวาด

 

          ถ้าเป็นเมื่อสัก 20 ปีก่อน พ่อแม่ก็จะดุเอาว่าเอาแต่วาดรูปไม่อ่านหนังสือทำการบ้านเสียบ้าง แต่ปัจจุบันนี้พ่อแม่ส่วนหนึ่งรู้สึกยินดี บ้างพร้อมส่งเสริมเสียด้วย โดยมีเรื่องปวดหัวแทนคือเรื่องเด็กติดโทรศัพท์ ติดแท็บเล็ต ซึ่งสำหรับครอบครัวผมไม่มีปัญหาเรื่องนี้ เพราะเราเห็นพ้องต้องกันว่า เราเห็นประโยชน์จากมัน ทัศนะของเรา วัตถุก็คือวัตถุ เราต่างหากที่เป็นผู้ใช้มันเหมือนเช่นสุรา ก็คือสุรา บุหรี่ก็คือบุหรี่.. ลูกเอ๋ยอย่าไปโทษมันเลย หากเราถูกมันทำร้าย นี่ว่ากันแบบรับผิดชอบตัวเอง

 

          เด็กชายวัย 6 ขวบของผม เขาสนใจสิ่งต่างๆ หลากหลาย แต่ที่ “ปฏิบัติทำ” บ่อยๆ คือ วาดรูป ผมเพียงคอยหากระดาษ, สมุดบันทึกแบบไม่มีเส้น ปากกา ดินสอ สีชนิดต่างๆ ไว้ใกล้ตัวเขา นิสัยศิลปะของเขานี้ต่อเนื่องมาสองสามปีแล้ว ชอบเขียนภาพลายเส้น ไปเที่ยวไหนก็วาดรูป นั่งรอรถ นั่งรอคน นั่งรออาหาร นั่งชมวิว นั่งอยู่เบาะหลังรถที่พ่อขับ

 

          ผมประทับใจมากตอนที่พาเขาไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล เขาคว้าสมุด ฉวยปากกามาวาดรูปลุงที่ป่วยหนักอยู่บนเตียง ก่อนหน้าลุงจะจากไปสองสามวัน และตอนนี้เขาเองเป็นคนป่วยนอนอยู่โรงพยาบาลส่งเสริมฯ (แม่และเด็ก) เขายัง “ใช้เวลา” ที่น้ำเกลือหยดทีละหยด แบบ “ฆ่าเวลา” อย่างรู้ “ค่าเวลา” ด้วยการวาดรูป วาดการ์ตูนบ้าง วาดรูปแม่ของเขาที่เฝ้าไข้ วาดโน่นวาดนี่ ตามแต่จะจินตนาการ นักวาดน้อยของเราขยันวาดเอามากๆ ซึ่งส่งผลต่อตัวเขา จิตใจเขาเอง เขาเป็นเด็กน้อยที่เผชิญความเจ็บป่วยได้อย่างมั่นคง โดนฉีดยาก็ไม่ร้องไห้ เจาะเลือด แทงน้ำเกลือกี่ทีกี่กระปุกก็พร้อมรับทุกสถานการณ์

 

          นักวาดน้อยของเราวาดรูปสำคัญๆ ไว้หลายรูป ซึ่งผมได้เก็บไว้เสมือนเก็บเพชรพลอยเลยทีเดียว เขาวาดรูปพ่อของเขาไว้มากมาย แม้ว่าจะไม่เหมือนแต่ก็ “ใช่” เลย มือของเขาอาจไม่พร้อมแต่ใจเขาพร้อมสำหรับศิลปะเสมอ

 

          ผมเคยอ่านหนังสือพบข้อความหนึ่งบอกว่า หากคนเราทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งต่อเนื่องไปสามสัปดาห์จะกลายเป็นนิสัย ดังนั้นผมย่อมอุ่นใจได้ว่า นักวาดน้อยของผมจะต้องเป็นนักวาดมากแน่ๆ เลย ซึ่งแน่ละ ผมคงต้องหาเงินเตรียมไว้ซื้อกระดาษ ซื้อสี และอุปกรณ์ต่างๆ ไว้ให้เขา นอกเหนือจากที่เตรียมไว้ให้ตนเอง เพื่อเราจะได้ “ถือศิลป์ ปฏิบัติทำ” ไปด้วยกัน รวมทั้งคุณย่าของเขาด้วย เราอาจมีวันเวลาดีๆ ได้แสดง (อวด) นิทรรศการศิลปะร่วมกัน คุณย่า คุณพ่อ และคุณลูก (หลานย่า)

 

          แต่ว่าตอนนี้ผมต้องนั่งเป็นแบบให้นักวาดน้อยที่ป่วยอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลวาดก่อน