ศิลป์แห่งแผ่นดิน : ‘หนึ่งตำบลหนึ่งซุปตาร์’ | คมชัดลึก

 

             เมื่อวันก่อนเปิดโทรทัศน์ ได้ชมรายการข่าวบันเทิงของช่องอะไรจำไม่ได้ แต่จำเนื้อข่าวได้

 

             เป็นเรื่องการจัดอันดับ “ซุปตาร์” เมืองไทย 5 อันดับ ที่มีค่าตัวแพงระยับที่สุด ไล่ตั้งแต่อันดับ 5 4 3 2 จนถึง อันดับ 1 ซึ่งมีค่าตัวต่อครั้ง (งาน) สูง

 

             ตัวเลขหลัก หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน สิบล้าน ผมฟังมาแบบหยาบๆ นะครับ คือไม่ได้ตั้งอกตั้งใจฟัง ก็พอรู้เรื่องความงามระยับของค่าตัว “ซุปตาร์” แต่รู้สึกเป็นเรื่องไกลตัว ได้ยินได้ฟังแล้วก็ผ่านหูไป มีบางครั้งที่เกิดความรู้สึกคล้ายๆ อิจฉา ผสมกับความน้อยเนื้อต่ำใจก็ไม่เชิง ใครบางคนเผลอตัวบ่นรำพึงออกมาเบาๆ ว่าทำนาแทบตายเกวียนละ 7-8 พัน ได้ไม่พอทุน...

 

             ลูกชายลูกสาวชาวนา ชาวบ้าน ชาวช่องทั้งหลาย มีหรือจะไม่ใฝ่ฝันที่จะเป็นดารา หนทางก็ดูเหมือนจะเปิดกว้างกว่าเมื่อก่อน อย่างน้อยก็มองเห็นบานประตูเรื่องแสงอร่ามเรืองรองอยู่เบื้องหน้า

 

             แรงบันดาลใจ “ไอดอล” ตัวเป็นๆ นักร้อง นักแสดง ศิลปินผู้มีชื่อเสียง ลอยจากฟ้าลงมาให้มอง ให้จับต้องได้

 

             งานประจำปีของท้องถิ่น ตำบล อำเภอ จังหวัด กระทั่งงานวัด งานยกช่อฟ้า ปิดทองฝังลูกนิมิต เจ้าภาพไหนก็ต่างดิ้นรน ทุ่มเทงบมากมายมหาศาลจ้างดาราน้อยใหญ่มาโชว์ตัว ราคาค่าตัวตามแต่จะตกลง แต่ยิ่งราคายิ่งสูง ก็ยิ่งเป็นที่ฮือฮา เป็นเกียรติเป็นศรีแก่งาน แก่หน้าตาของท้องถิ่น เจ้าภาพผู้จัดงานก็ดูมีอิทธิฤทธิ์บุญญาบารมี

 

             ผมเคยทราบข่าว...จ้างซุปตาร์ดาราสาว มาปรากฏโฉมไม่ถึง 1 ชั่วโมง รับค่าตัวไป 150,000 บาท นี่เป็นราคาพิเศษแล้วนะ (กรรมการจัดงานท่านหนึ่งพูดด้วยความภาคภูมิใจ)

 

             งานประจำปีของท้องถิ่นผ่านไปอย่างยิ่งใหญ่ ผู้คนแห่แหนกันมาเที่ยว พ่อค้าแม่ขาย ธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับแสง สี เสียง บันเทิง มีวันเวลานาทีทอง...แม้แต่ขอทานก็ได้เดินสายหากิน

 

             งานประจำปีแต่ละท้องถิ่น แต่ละงาน จัดต่อเนื่อง 5-7 วัน ใช้เงินเป็นล้าน สำหรับจ้างนักร้อง ดารามาแสดงมาโชว์ตัว (บางทีก็โชว์หน้าอก, สะโพก และบั้นท้าย) มาร้องเพลงเนื้อหาหลากหลาย..ใครชอบเพลงเพื่อชีวิตก็ว่าไป ใครชอบเพลงรักๆ ใคร่ๆ แถมสัปดี้สัปดนก็ว่าไป บางงานบางเวทีอาจมีตีกัน ยิงกันหน้าเวทีบ้างก็หาทางป้องกันแก้ไขกันไป

 

             ผมเพียงแต่อยากออกความเห็นว่า ขอแบ่งงบค่าตัวดาราสัก 30% มาจัดกิจกรรมให้เด็กๆ เยาวชนในท้องถิ่นได้แสดงออก ไม่ต้องคิดอะไรใหม่หรอก แค่เจียดเงินสักแสนสองแสนจัดกิจกรรม ประมาณ “บันไดดารา” ส่งเสริมศิลปินในท้องถิ่นตน (ตามกระแสที่ใครๆ ก็ใฝ่ฝันจะเป็นดารา)

 

             ทุกวันนี้ หันไปทางไหนก็มี “บันได” มี “ประตู” มี “ถนนสู่ดวงดาว” ทำไมท้องถิ่นเราจะสร้างถนนหนทางให้เด็กๆ เยาวชนในท้องถิ่นเราไม่ได้ล่ะ แม้แต่ สบู่ ยาสีฟัน แชมพูสระผม เรายังผลิตมันขึ้นมาใช้เองได้

 

             นี่เอา “ศิลปิน” มาเปรียบกับ “สินค้า” เชียวรึนี่ ไม่ได้เจตนาดูหมิ่นศิลปะหรอกนะ เพียงแต่อยากให้เห็นบันได ประตู และถนน อีกหลากหลาย หมดสมัยใช้สบู่ ยาสีฟัน แชมพูสระผม จากบริษัทยักษ์ใหญ่แล้ว... เพราะใครๆ ก็เป็นยักษ์เล็กยักษ์น้อยกันได้

 

             ห้างสรรพสินค้ายักษ์ใหญ่ ไหนจะห้างสะดวกซื้อ มีกำลังมหาศาล ยังมีชุมชนไหนบ้างที่มีกำลังสู้ จะซื้อเนื้อ หมู ปลา ผัก กะปิ หอม กระเทียม ก็เข้าห้างกันแล้ว ตลาดสดจะค่อยๆ ว่างค่อยๆ วาย จะกินโจ๊ก น้ำเต้าหู้ ปาทั่งโก๋ กระทั่งไข่ลวกก็เข้าร้านสะดวกซื้อ

 

             คุยเรื่องซุปตาไหงแชมาเรื่องปากท้อง ที่แท้อิจฉาค่าตัวดารา

 

             เอาเป็นว่า ท้องถิ่นเราเวลาจะจัดงานประจำปี น่าจะเจียดงบค่าจ้าง “ซุปตา” จากฟากฟ้า มา “ปั้นดาว” ในกะลาของเราเองบ้าง

 

             ประมาณว่า "หนึ่งตำบลหนึ่งซุปตาร์"  ก็ว่าไป