บึงบอระเพ็ด รัก ณ ตัวเอง | คมชัดลึก

 

           “จากเธอที่บึงบอระเพ็ด เมื่อกลางเดือน 7 วันจันทร์ ปีจอ เจ้าตัดพ้อกลัวพี่หันเห  คืนนั้นสัญญาไม่ร้อยเล่ห์  หากใครรวนเรให้จระเข้กัดตาย”

 

           เริ่มต้นด้วยเพลง “จากเธอที่บึงบอระเพ็ด” ของ “เพลิน  พรหมแดน” หรือ “สมส่วน  พรหมสว่าง” นักร้องลูกทุ่งเจ้าของฉายา “ขุนแผนลูกทุ่ง” และ  “ราชาเพลงพูด” ศิลปินแห่งชาติ เพลงนี้มีอายุครึ่งศตวรรษ  ก็คงตั้งแต่ที่บึงบอระเพ็ดยังมี “จระเข้” อยู่ในบึงตามธรรมชาติ ถึงได้มีบทสาบานอยู่ในเพลงว่า “หากใครรวนเรให้จระเข้กัดตาย”

 

           ผมพึ่งไปเยือนบึงบอระเพ็ดมาเมื่อก่อนสิ้นปีเก่า ไปร่วมกิจกรรม “ดนตรี  กวี  ศิลป์” (ชื่อนี้ฮิตนะ) เข้าค่ายพัฒนาทักษะการใช้ภาษาไทย  ของกลุ่มสาระฯ วิชาภาษาไทย  โรงเรียนสตรีนครสวรรค์  โดยท่านอาจารย์ ทวีศักดิ์ จรบุรีณัฐชัย  เจ้าของโครงการ ดำเนินกิจกรรมและประสานงานมีท่านรองผ.อ. .ณัฐชัย บุญสนอง เป็นประธานเปิดงาน

 

           ก่อนเข้าภาควิชาการ  คณะครูอาจารย์  ได้พานักเรียนนั่งเรือชมนก ตระเวนบึงชมทะเลบัวสายสีชมพู โดยท่านผอ. ..จุไรรัตน์ มณีรัตน์.....................................  ได้มาร่วมลงเรือลำเดียวกันกับเราด้วย เป็นเรือเหล็กท้องแบน ติดเครื่องยนต์ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ รับผู้โดยสารได้  20 คน มีเสื้อชูชีพพร้อม

 

           ผมเองอยู่นครสวรรค์ก็จริง แต่ก็เพิ่งจะได้ลงเรือชมบึงด้านอุทยานนกน้ำ ซึ่งเป็นเขตรับผิดชอบของกรมป่าไม้ ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 เอง

 

           นั่งเรือไปก็ลุ้นไปว่า เรือของเราจะไม่ออกนอกเส้นทางไปทำให้เหล่าบัวทั้งหลายต้องชอกช้ำ ยับเยิน

 

           ทำให้คิดถึง ทะเลบัวแดง ที่กุมภวาปี อุดรธานี ที่กำลังเนื้อหอม  เป็นแหล่งชุ่มน้ำที่อุดมสมบูรณ์  ที่สำคัญ คือ มีบัวสีชมพูเบ่งบานตระการตา พราวสะพรั่งในระหว่างเดือน  ธันวาคม  ถึง กุมภาพันธ์   เป็นที่ตื่นใจตื่นตา  พาตะลึงตึงตัง  เป็นที่เลื่องลือไปทั่วประเทศจนถึงต่างประเทศ  ทำให้ใครต่อใคร  แห่แหนกันไปเที่ยวชม  ไปต่างจากหมู่ภุมรินบินมารุม  เสียงคนอารมณ์อ่อนไหวรายงานว่า นักท่องเที่ยวแบบไทย ๆ ได้ทิ้งขยะไว้ให้  วัน ๆ หนึ่งนับเป็นตัน ๆ... และเรือบริการร่วมร้อยลำ  ทำความชอกช้ำให้เหล่าบัวทั้ง 4 เหล่าไม่น้อย  ไม่ต้องพูดถึงเจตนาไม่เจตนา  ไม่ต้องร้องเพลงบัวตูมบัวบานของ พร ภิรมย์ หรือเพลง “บัวกลางบึง”  ของมัณฑนา โมรากุล หากมีบางคน  หลายคน กระทำการ “ถอนสายบัว” พลางขับขานโคลงโลกนิติ  “ก้านบัวบอกลึกตื้น ชลธาร...ฯ” ก็ขอให้ตระหนักถึงความ ลึกล้ำสำคัญแห่งระบบนิเวศ หากแม้ไม่ตระหนักก็ขอเพียงมีจิตสำนึกขั้นพื้นฐานของความเป็นนักท่องเที่ยวที่ดี

 

           นับว่าดีที่บึงบอระเพ็ดวันนี้ ยังไม่เนื้อหอม อย่างทะเลบัวแดงของอุดรฯ ผมเองเป็นคนรัก

 

           ธรรมชาติแบบไม่ฟูมฟาย และไม่โรแมนติกด้วย ไม่ชอบสัมผัสใกล้ชิดสนิทสนม ถึงเนื้อถึงตัวขนาดนั้น จึงชื่นชมอยู่ห่างๆ ก็พอ ยิ่งเป็นเขตอุทยานฯ  เขตรักษาพันธุ์พืช, สัตว์, เขตป่าสงวน ผมจะหลีกเลี่ยงการบุกย่ำ หรือหากย่างกรายเข้าไป  ก็ค่อยๆ ย่อง เดินเบาๆ พูดเบาๆ หายใจช้าๆ แม้แต่คิดก็คิดเบาๆ

 

           ช่วงกิจกรรมพัฒนาทักษะฯ ผมเป็นวิทยากรภาคเช้า  พูดคุยเรื่อง “รัก ณ ตัวเอง”... “รักที่ยิ่งใหญ่ เริ่ม ณ  ใจ ตนเอง”

 

           ช่วงบ่าย อาจารย์นุช ม่วงเก่า ครูภาษาไทยดีเด่นที่ดีเยี่ยม ดียิ่ง  (ในทัศนะของผม) มาพูดคุยเรื่องการเขียนสารคดี

 

           ส่วนของผม ผมเน้นเรื่องทักษะการคิด การมอง มองข้างนอก มองข้างใน มองโลก มองชีวิต  มองใจ

 

           เมื่อมองบึง เห็นบึง เห็นบัว เห็นนก เห็นพืชน้ำพงหญ้า เห็นสาหร่าย เห็นปลา เห็นวิถีคน วิถีสัตว์ วิถีธรรมชาติ แล้วเห็นอะไร... เมื่อมองครบถ้วนทั้งนอกทั้งใน  นั่นแหละถ้อยคำ (อักษร) ที่ดี จริง งาม จะหลั่งไหลออกมา ทักษะทางการเขียนนั้นฝึกฝนเรียนรู้ได้จากการอ่าน  การลงมือเขียน ส่วนทักษะการคิด  การเห็นนั้นเป็นอีกระดับหนึ่งที่ต้องฝึกฝนเรียนรู้เช่นกัน

 

           ขอบคุณกลุ่มสาระฯ วิชาภาษาไทย โรงเรียนสตรีนครสวรรค์ ที่เชิญผมไปพบและพูดคุยกับเด็กๆ และชวนผมลงเรือชมนกชมบัว

 

           ขอบคุณวิทยากรนำเที่ยวของอุทยานนกน้ำ  ที่ชี้ชวนให้ชมบัว  พร้อมสอนเด็กๆ ให้ “ถอนสายบัว” เพื่อรู้ “ระดับลึกตื้นชลธาร” ส่วนงานเขียนของเด็กๆ ที่ส่งมาถึงมือผมกำลังอ่านอยู่อย่างตั้งใจ