เรื่องเล่าของ'ลูก'ถึง'แม่'
เรื่องเล่าของ'ลูก'ถึง'แม่' : คลินิกคนรักบ้านกับดร.ภัทรพล
“หากค้นหาความรักจากทุกภพ หลอมบรรจบเป็นรักที่มากค่า
รักของ “แม่” ล้านคำพร่ำพรรณนา มิอาจหาเปรยเปรียบเทียบทดแทน”
ในโลกใบนี้มีความรักอยู่หลายรูปแบบ และคงปฏิเสธไม่ได้ว่ามีความรักอยู่รูปแบบหนึ่งที่แตกต่าง และยิ่งใหญ่กว่ารักใด นั่นคือรักของ “แม่” ซึ่งเป็นความรักที่ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีข้อกำหนดกฎเกณฑ์ใด ดังนั้น ความรักในรูปแบบนี้จึงถือได้ว่าเป็นความรักที่บริสุทธิ์และมั่นคงอย่างแท้จริง และนี่คือของขวัญที่ดีที่สุดที่ “แม่” ทุกคนให้แก่ลูกนับตั้งแต่วันแรกที่ “แม่” รับรู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในครรภ์ของตน และในวันนั้นเองก็เป็นจุดเริ่มต้นของการทำหน้าที่ของ “แม่” ผู้เปรียบเสมือนเทียนไขที่ให้แสงสว่างแก่ชีวิตของลูก
สำหรับฉันแล้วนั้น “แม่” เป็นเสมือนทุกๆ อย่างในชีวิตของฉัน ด้วยความที่ฉันเป็นลูกคนเดียว และพ่อมีภาระงานมากมายที่ต้องทำเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว ดังนั้นชีวิตในแต่ละวันของฉันจึงอยู่กับ “แม่” เป็นส่วนใหญ่ ซึ่ง “แม่” ก็พร้อมที่จะสละเวลาทั้งหมดที่มีเพื่อดูแลฉัน และด้วยเหตุนี้ ในความทรงจำของฉันนับตั้งแต่เกิดมาจึงมีเรื่องราวของ “แม่” อยู่เสมอ
แม้บางครั้งฉันจะทำตัวไม่ดี เป็นลูกที่ไม่น่ารัก ทำให้ “แม่” ต้องเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ “แม่” ก็พร้อมที่จะให้อภัยและให้โอกาสฉันเสมอ ในยามที่ฉันเหงา “แม่” ก็พร้อมที่จะเป็นเพื่อนที่รู้ใจพาฉันไปเที่ยวและทำกิจกรรมต่างๆ ในยามที่ฉันต้องการคำแนะนำ “แม่” ก็พร้อมที่จะเป็นพี่สาวที่แสนดี คอยให้คำปรึกษาในทุกๆ เรื่อง หรือแม้ในยามที่ฉันต้องการกำลังใจ “แม่” พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างและคอยปลอบโยน คำพูดของ “แม่” เปรียบเสมือนลำธารเล็กๆ ที่คอยหล่อเลี้ยงเป็นกำลังใจให้ฉันสามารถก้าวข้ามผ่านอุปสรรคต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และ “แม่” ทำให้ฉันรู้ว่าในเวลาที่ต้องพบเจอกับเรื่องราวมากมายที่บั่นทอนความรู้สึกและสร้างบาดแผลให้แก่ใจฉัน ซึ่งบาดแผลเหล่านั้นจะได้รับการรักษาให้หายได้ทุกครั้งเมื่อกลับมาบ้านที่มี “แม่” รออยู่
สุดท้ายนี้ฉันขอเป็นตัวแทนลูกทุกคนที่จะบอกกับ “แม่” ทุกๆ ท่านว่า ลูกภูมิใจที่ได้เกิดเป็น “ลูกแม่” ขอโทษสำหรับทุกๆ อย่างที่ทำให้ “แม่” ต้องเสียใจและขอขอบคุณสำหรับการเป็นแสงสว่างที่คอยนำทางและให้ความอบอุ่นแก่ชีวิตของลูก ซึ่งนับจากนี้คงไม่มีความสำเร็จใดๆ จะทดแทนความสำเร็จที่ลูกนั้นสามารถตอบแทน “พระคุณแม่” ได้อย่างแน่นอน
บทกลอนและเรื่องเล่าข้างต้นนี้ เป็นความในใจของเด็กสาวตัวเล็กๆ ชื่อ พูนจิตต์ภัทร์ เวทยสุภรณ์ ในฐานะ “ลูก” ได้เขียนถึง “แม่” ในงาน “วันแม่” ที่จัดขึ้นที่ “โรงเรียนวัฒนาวิทยาลัย” ในฐานะเป็นตัวแทนของคณะนักเรียน ได้บอกเล่าความในใจให้แก่ “แม่” และบรรดาแม่ๆ ที่เข้ามาร่วมในงานพิธี ผมเห็นว่าเป็นเรื่องเล่าที่สามารถสื่อความหมายของ “ความรัก” ที่ “ลูก” มีต่อ “แม่” ได้อย่างตรงไปตรงมา ใสซื่อบริสุทธิ์ดี ก็มาเผยแพร่ให้อ่านกันครับ
สำหรับในสัปดาห์แห่งการเฉลิมฉลอง “วันแม่” ผมนึกถึงคำสอนของท่าน “อาจารย์มั่น ภูริทตฺโต” ที่ได้พิมพ์เผยแพร่ในหนังสือ “มุตโตทัย” ที่จับใจผมมานานหลายปี เป็นคำสอนที่งดงามเรียบง่าย แต่ “คม ชัด ลึก” เสียเหลือเกิน ว่าใน “กาย” เรานั้นมี “แม่” อยู่ครึ่งหนึ่ง (ส่วนอีกครึ่งหนึ่งนั้นคือ “พ่อ”) ดังนั้น ไม่ว่าจะทำอะไรหรือเดินทางไปไหน “แม่” ก็จะตามติดตัว “ลูก” ไปเสมอ เพราะ “ลูก” เป็นเสมือนส่วนหนึ่งของ “แม่” และ “แม่” ก็เป็นส่วนหนึ่งของ “ลูก” เช่นกัน เมื่อได้รับรู้รับทราบเช่นนี้ นับต่อแต่นี้หากคิดอ่านว่าจะทำกิจการงานใด ก็ขอให้นึกถึง “สัจจะแห่งธรรมะ” ในข้อนี้ให้จงหนัก
“ธรรมเทศนา” ที่แสนจะงดงามและเรียบง่ายของท่าน “อาจารย์มั่น” ในประเด็นนี้ ทำให้ผมคลายทุกข์โศกและคลายเหงาในช่วง “วันแม่” ไปได้บ้างพอสมควร เพราะในวัน “แม่” ในปีนี้ ถึงท่านไม่อยู่ให้ผมได้ “กอด” และ “กราบ” แล้ว แต่แท้จริง ไม่ว่าผมจะทำอะไร หรือเดินทางไปที่ไหน “แม่” ก็ติดตามตัวผมไปและอยู่ในใจผมเสมอครับ เพราะครึ่งหนึ่งในตัวผมคือ “แม่” นั่นเอง ไม่ว่า “แม่” จะอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไร อยากจะบอก “แม่” ว่า “รักแม่” ที่สุดเลยครับ