เหมือนเวลาไม่เคยเปลี่ยน | คมชัดลึก

 

                          “เรารู้เช่นเดียวกับคุณๆ ผู้อ่าน ว่ากาลเวลาคือมหาราชา ยิ่งใหญ่แสนกล ผู้แผ่อิทธิพลครอบงำไปถ้วนทั่วอาณาจักรมวลมนุษย์มนา”

                          จากผู้เขียน...คามิน  คมนีย์ / มะขะเย

                          เหมือนเวลาไม่เคยเปลี่ยน...บันทึกการเดินทางของนักเขียนหนุ่มและนักอ่านสาว

                          คามิน คมนีย์ หนุ่มกระบี่ จบจากมหาวิทยาลัยคอร์เนลล์ นิวยอร์ก อเมริกา  ผู้มีคาถาประจำตัว “เที่ยว-เล่น-อ่าน-เขียน ไม่คิดชีวิต

                          ผลงานเขียน...เย็นวันเสาร์-เช้าวันอาทิตย์ (2547) ได้รับรางวัลยอดเยี่ยม “นายอินทร์อวอร์ด, ใต้ฟ้าฟากกระโน้น (2548) สารคดีเยาวชน  รางวัลแว่นแก้ว, ช่วยกันเตะอย่าให้ตาย (2550) รางวัลชนะเลิศ Mbook  Contest (2547), ลอยนวล (2550), ไปเป็นเจ้าชาย...ในแคว้นศัตรู (2553) รางวัลยอดเยี่ยมนายอินทร์อวอร์ด (อีกครั้ง), ตามหาโจตัน (2554)  นวนิยายเยาวชนรางวัลชนะเลิศแว่นแก้ว, ตะลอนพม่าประสาเจ้าชาย (2556), สุ(ข)นัขคอนโด (2555), โลดเต้นบนเส้นด้าย (2555), ลูกยางกลางห้วย (2555), ใจเท่านั้นบันดาลแรง (2556)

                          ผมมี  “เหมือนเวลาไม่เคยเปลี่ยน” 2 เล่ม เล่มหนึ่ง บก.สำนักพิมพ์บ้านหนังสือ...ภูมิใจมอบให้ อีกเล่มได้รับจากมือพร้อมลายเซ็นนักเขียน  “มะขะเย” หรือ พิกุล สิทธิประเสริฐ เมื่อ 30 มีนาคม ที่ผ่านมา  วันที่ผมไปเล่น, ร้องเพลงกวีที่สวนฝากฟ้ากรุงชิง (อ.นบพิตำ จ.นครศรีธรรมราช)  ของคุณหมอรังสิต ทองสมัคร์

                          มะขะเย มีผลงานมาแล้วหลายเล่ม เช่น “ห้วยสะพาน”  สืบสานตำนานป่า (ของ) คนสองรุ่น (2550), ชุมชนคนตกปลา, สายใยชีวิตชาวปาตาบาระ (2550), การฟื้นฟูเมืองเก่าในโตเกียวและเกียวโตฯ  เป็นต้น

                          ผมอ่าน  “เหมือนเวลาไม่เคยเปลี่ยน” ด้วยความรื่นรมย์ เพราะผมอยากเห็นมุมมองของคนหนุ่มคนสาว ผมเป็นคนสูงวัย เคยไปมัณฑะเลย์มา 3 หน เขียนถึงมัณฑะเลย์ได้ 2-3 หน้า วาดรูปได้ 2-3 รูป  และแต่งเพลงได้ 1  เพลง...แค่นั้น

                          คามิน คมนีย์ และมะขะเย ตระเวนมัณฑะเลย์แบบคนตุหรัดตุเหร่ คือไม่เคร่งครัดเวลา ไม่นำพาตารางรายการสถานที่ แวะโน่นแวะนี่ตามอำเภอใจ ประมาณว่า...”เที่ยวนี้ไม่มีแผน”

                          ขนาดไม่มีแผนนะนี่ ยังลำดับเรื่องราว (ที่เขียน) ได้อย่างน่าอ่าน ได้อรรถรส ได้ความรู้ ได้ทั้งน้ำทั้งเนื้อ

                          “ดอกไม้ยอดนิยมของพม่า ที่พบเห็นในแทบทุกวัด ตั้งแต่ย่างกุ้ง บะโก บะกัน จนถึงมัณฑะเลย์ คือ ดอกสเลเต หรืออีกชื่อคือมหาหงส์ ในไทยพบสีขาวมากกว่าสีขาวอมเหลือง (ชเว = ทอง, หง่วย = เงิน)  แปลว่า  ดอกไม้ทอง  ดอกไม้เงิน (ปันแปลว่าดอกไม้) ... ลำต้นเป็นเหง้าอยู่ใต้ดิน  ส่วนที่โผล่พ้นดินขึ้นมาตามหลักวิชาการแล้วเป็นก้านใบ  ที่มีความยาวมาก...ว่าไปก็คล้ายขิงนั่นแหละ”

                          ผมชอบประโยค (ของมะขะเย) ที่ว่า  “อยากหลงทางอยู่ร่ำไป” มะขะเย...ยกถ้อยคำของ  Andrew  Evans  มาพาดหัวไว้ “อย่าทำตัวเป็นนักท่องเที่ยว จงวางแผนแต่เพียงน้อย ไปอย่างช้าๆ เดินทางอย่างไร้ประสิทธิภาพที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้  มันจะนำไปสู่สิ่งที่ต้องการ”

                          “เหมือนเวลาไม่เคยเปลี่ยน” คงเป็นแค่เพียงชั่วขณะภวังค์แห่งความรู้สึก ผมเองไปมัณฑะเลย์ 3 ครั้ง ทุกครั้งเข้าชมพระราชวังมัณฑะเลย์ ฉากสุดท้ายของราชธานีสุดท้าย เป็นเพียงสถาปัตยกรรมจำลองแทนพระราชวังที่ถูกเผาทำลาย

                          พม่า หรือ ในชื่อเป็นทางการ เมียนมาร์ ย่อมต้องเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา  ตามกระแสโลก

                          แป้งทานะคาบนใบหน้าหญิงสาวชาวพม่า รอเวลาถูกแทนที่ด้วยเครื่องประทินโฉมยุคใหม่  ผ้าถุง และโสร่งโลงจีย่อมต้องถูกแทนที่ด้วยอาภรณ์แห่งยุคสมัยในนามสากล

                          ประเพณี  วัฒนธรรม ความเชื่อ  ย่อมต้องเปลี่ยนรูปแปรร่าง

                          “เมื่อเข้าไปในศาล เราก็ลานตาไปกับรูปปั้นของเทพและนัตสารพัดองค์  ตรงกลางศาล  อองโมวินบอกว่า  เป็นโบโบจิ  หรือ เทพทันใจ...   ความจริงเธอไม่ต้องไหว้ขอโชคขอพรจากเทพ หรือนัตองค์ใดหรอก... เธอมีโชคและร่ำรวยพออยู่แล้ว ปล่อยให้คนอื่นเขาขอมั่ง ต่อให้เทพใจกว้างขนาดไหน  ทรัพยากรมีจำกัด  คงมีไม่พอให้คนขอหรอก...

                          วันนี้ใคร ๆ ก็ไปพม่า...สำหรับคนที่เคยไปแล้ว จะย้อนทวนความทรงจำอย่างรื่นรมย์  เมื่อได้อ่าน “เหมือนเวลาไม่เคยเปลี่ยน”  สำหรับคนที่ไม่เคยไปพม่า  อ่านแล้วก็จะอยากไป...รีบไปซะ  ก่อนเวลาจะเปลี่ยนพม่าไปมากกว่าวันนี้

 

 

----------------------

(ศิลป์แห่งแผ่นดิน : เหมือนเวลาไม่เคยเปลี่ยน : โดย...ศักดิ์สิริ  มีสมสืบ)