ถ้าผ่อน'คอนโด'เท่าค่าเช่า'อพาร์ตเมนต์'

          คงต้องยอมรับนะครับว่าในปัจจุบันมีคนรุ่นใหม่วัย “เจริญพันธุ์” นับล้านที่กำลังใช้ชีวิตอยู่อาศัยในอาคารประเภท “อพาร์ตเมนต์” และ “คอนโดมิเนียม”   เพราะเมื่อจบการศึกษาก็ต้องเข้าสู่ “ตลาดแรงงาน” ในเขตชุมชนเมือง ก่อให้เกิดเป็น “กระบวนการอพยพย้ายถิ่นฐานจากบ้านเกิด” ละทิ้ง พ่อ แม่ ปู่ย่า ตายาย เพื่อหางานทำจนเกิดเป็นสภาพบ้านแตกสาแหรกขาดดังเช่นปัจจุบัน ถ้าไม่เชื่อผม ก็ลองไปดูตามต่างจังหวัดที่อยู่ห่างไกลสิครับ บรรดาคนรุ่นใหม่วัย “เจริญพันธุ์” เหล่านี้ต่างละทิ้งถิ่นฐาน เหลือแต่คนแก่และเด็กอ่อน อยู่เหย้าเฝ้าเรือนนานทีปีหนบรรดาลูกหลานถึงจะได้กลับไปเยี่ยมบ้าน
 
          เป็นผลในด้านลบของการพัฒนาแบบ “แดกด่วน” ของระบบ “ทุนนิยม” ที่กระตุ้นเร่าเร้าให้ใช้ทรัพยากรในทุก “มิติ” รวมถึงการใช้ทรัพยากร “มนุษย์” ที่ถูกทำให้ “ด้อยค่า” ไม่ต่างอะไรจาก “เครื่องจักร”  ต้องตกอยู่ในสภาพ “แข่งขัน” กันตลอดเวลา อีกทั้งยังต้องเบียดเสียดยัดเยียด แย่งกันหางาน แย่งกันอยู่แย่งกันกิน ลึกๆ ก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้าครับ เพราะ “ยิ่งพัฒนาก็ยิ่งต้องแข่งขัน” และ “ยิ่งยากจน” ตกอยู่ในสภาวะเป็นหนี้เป็นสินกันทั้งระบบ  
 
          ผมมักจะพูดเสมอในการบรรยายของผมในทุกครั้งว่าคนไทยจัดได้ว่าเป็นคนที่จนที่สุดในโลก เพราะคนส่วนใหญ่กว่า 80% ล้วนแต่ตกอยู่ในสภาวะหนี้สิน ยิ่งพัฒนามากก็ยิ่งเป็นหนี้มาก (ตามแต่ “เครดิต” ในการกู้หนี้ยืมสินของคนคนนั้น)  ไหนจะต้อง ผ่อนบ้าน,  ผ่อนรถ,  ผ่อนมือถือ,  ผ่อนข้าวของเครื่องใช้ ฯลฯ ก็เลยทำให้ผมรู้สึกหดหู่ใจที่คนไทยไม่รู้จัก “มรดกทางวัฒนธรรมทางความคิด” อันเป็น “ของดีมีอยู่”  โดยเฉพาะ  “ศาสตร์พระราชา”  ที่ว่าด้วยความ “พอเพียง”  ที่ทรงสอนให้เรารู้จักประมาณตนไม่ใช้อะไรจนเกินตัว แต่อย่าเข้าใจผิดเป็นอันขาดนะครับว่าความ“พอเพียง”  นั้น จะต้องอยู่อย่างยากจนอดอยาก แต่ความ “พอเพียง”  คือความ “พอดี”  ที่ไม่มากเกินไปไม่น้อยเกินไป  หาจุด “ลงตัว” ในทุกๆ  “มิติ” ของการดำเนินชีวิตอย่างรู้เท่าทันครับ
 
          จากแนวคิดภาพใต้ปรัชญาแห่งความ “พอเพียง”  อันเป็น “ศาสตร์พระราชา” ดังกล่าว ทำให้ผมเกิด “วิสัยทัศน์” ขึ้นว่าคงจะดีมิใช้น้อยถ้าสามารถหารูปแบบ “คอนโดมิเนียม” ที่ “พอเพียง” มีขนาดไม่ใหญ่เกินไปหรือเล็กเกินไป เป็นขนาดกำลังพอเหมาะพอดี กับการใช้ชีวิตในห้องสี่เหลี่ยม และมีราคาที่ “พอเพียง” ซึ่งหมายถึงค่าผ่อน “คอนโดมิเนียม” ต่อเดือนจะต้องไม่สูงเกินไปควรจะมีอยู่ในระดับเดียวกับค่าเช่า “อพาร์ตเมนต์” ที่จ่ายไปในแต่ละเดือน เพราะในการเช่า “อพาร์ตเมนต์” แต่ละเดือนเรียกคืนกลับมาไม่ได้พอเราจ่ายค่าเช่าก็เหมือนกับเงินที่สูญไปในแต่ละเดือน แต่ในการผ่อนชำระต่อสถาบันการเงินของ “คอนโดมิเนียม” ในแต่ละเดือน ก็ยังถือว่ามีสิทธิ์เป็นเจ้าของและเมื่อจำเป็นจะต้องย้ายถิ่นฐานไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใด  หรือเพื่อย้ายงานใหม่หรือเมื่อบริษัทต้องหยุดกิจการลง “คอนโดมิเนียม” ก็คงยังเป็น  “สินทรัพย์” ที่ทวีมูลค่าขึ้นตามกาลเวลา จะให้เช่าหรือจะขายเปลี่ยนมือก็ยังได้รับผลประโยชน์ไม่มากก็น้อยเทียบกับการชำระค่าเช่า “อพาร์ตเมนต์” ที่ค่าเช่าแต่ละเดือนก็เสียไปไม่สามารถเรียกคืนได้ครับ
 
          จาก “เหตุ” และ “ผล” ดังกล่าว ผมจึงได้ทุ่มเทสรรพกำลังทั้งบรรดาสถาปนิก,วิศวกร ตลอดจนบรรดานักวิเคราะห์ทางการเงินและการลงทุน เพื่อจะพัฒนาค้นคว้าหารูปแบบ “คอนโดมิเนียม” ที่นอกจากจะต้องมีความสวยงามและมีขนาดพื้นที่ใช้สอยที่เหมาะกับการใช้ชีวิตในชุมชนเมืองแล้ว ก็ยังจำเป็นที่จะต้องมีราคาที่ประหยัดและจะส่งผลให้อัตราค่าผ่อนแต่ละงวดของ “คอนโดมิเนียม”ในแต่ละเดือนที่ต้องผ่อนโดยตรงกับทางธนาคารหรือสถาบันการเงินต่ำที่สุดและจะต้องใกล้เคียงกับค่าเช่า “อพาร์ตเมนต์” มากที่สุด 
 
          โจทย์นี้ดูเหมือนยากมากครับแต่ไม่ลองก็ไม่รู้ต้องลองทำดู ซึ่งผมเชื่อว่าวิธีคิดในลักษณะดังกล่าวเป็นการทำหน้าที่ทาง  “จริยธรรม”  ของบรรดา  “สถาปนิก”, “วิศวกร” ตลอดจน  “นักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์” ที่จำเป็นต้องมุ่งทำงานเพื่อยกระดับมาตรฐานของการใช้ชีวิตของบรรดาผู้คนหมู่มาก ซึ่งในการนี้จำเป็นต้องอาศัยความทุ่มเทและการทำงานอย่างหนักประสานกัน  อย่างลงตัวของ  “ประโยชน์” + “ความสุข”  ซึ่งได้ผลเป็นอย่างไรแล้วผมจะมาเล่าให้ฟังครับ
.......................................
(หมายเหตุ จะดีเพียงใดถ้าผ่อน'คอนโด'เท่ากับค่าเช่า'อพาร์ตเมนต์' : คอลัมน์ คลินิคคนรักบ้าน โดย... ดร.ภัทรพล)