ศิลป์แห่งแผ่นดิน:กีตาร์เลเล
ศิลป์แห่งแผ่นดิน : กีตาร์เลเล : โดย...ศักดิ์สิริ มีสมสืบ
ผมเป็นคนจำพวกเอาหลายอย่าง บางอย่างเอาดีได้ บางอย่างเอาดีไม่ได้ เขียนหนังสือก็เอาทั้งบทกวี เรื่องสั้น เรื่องยาว หนังสือเด็ก บทความและสารคดีแบบดีบ้าง ไม่ดีบ้าง ที่ไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอัน แต่งเพลง ร้องเพลง เล่นดนตรี เพลงเด็ก เพลงผู้ใหญ่ เอาจริง เอาเล่น เป็นงาน แต่บางทีไม่เป็นการปรับตัวได้ตามสภาวะ แบบถ้าพอมีทางไปก็ “ขอไปที” นี่ไม่ใช่พูดให้ตัวเองดูแย่ แต่กำลังจะบอกว่าบางอย่างต้องเอาเล่นบ้าง ไม่ต้องเอาจริงไปทุกเรื่อง
ไม่เช่นนั้น “อูคูเลเล่” เจ้าเครื่องเล่น (ดนตรี) ตัวน้อย คงไม่ได้รับความนิยมขนาดนี้
ผมรอให้ผู้คนหายเห่ออูคูเลเล่กันก่อน จึงค่อยเสาะหามาเรียนรู้มาลองเล่น ตอนนี้ราคาไม่สูงอย่างตอนเริ่มเห่อ 600 - 700 บาท ก็ซื้อได้ เสียงกระป๋องกะแป๋ง เพราะทำด้วยไม้อัด
ผมซื้ออูคูเลเล่ให้เด็กชาย 2 คน คนละตัว จากห้างสรรพสินค้า ราคาตัวละ 3,000 กว่า พ่อแม่อีกหลายคน ทนลูกรบเร้าไม่ไหวต้องซื้อให้ แต่นี่เป็นการลงทุนที่คุ้มค่า
ท่านผู้อ่านที่มีลูกน้อยวัย 3 ขวบขึ้นไป อย่าได้ลังเล รีบไปซื้ออูคูเลเล่ให้ลูกเถิด
อูคูเลเล่ มี 4 สาย เป็นสายไนล่อน เรียกง่ายๆ ว่า สาย “เอ็น” เหนียว ไม่ขาดง่ายๆ ปลายสายไม่แทงมือ เวลาเล่นสายไม่บาดมือ มีคู่มือการเล่นแนบมาด้วย เล่นง่าย เด็กเล่นได้ ผู้ใหญ่เล่นดี รูปแบบการตั้งง่ายเหมือนกีตาร์ จับคอร์ดง่าย อย่างคอร์ด C และ Am นี่ก็กดเพียงนิ้วเดียว สายเดียว เด็กชายที่บ้านผมยังสามารถเรียนรู้และเล่นได้ภายในวันเดียว เด็กคนอื่นๆ ก็น่าจะเหมือนกัน
ผมในฐานะ “คนเพลง” กับเขาคนหนึ่ง ซึ่งเป็นจำพวก “ง่ายๆ” หากมีงานเล่นดนตรีที่ไกลๆ จะขี้เกียจหิ้วกีตาร์ ต้องแก้ปัญหาด้วยการให้เจ้าภาพเตรียมกีตาร์ไว้ให้ (ถ้าอยากฟัง) กีตาร์คุณภาพไม่ดีผมก็เล่นได้ ฝีไม้ลายมือก็พอกันกับกีตาร์นั่นแหละ แต่หากเจอกีตาร์ดีๆ ก็ดีใจ นับเป็นวาสนา อันว่าศิลปินแบบผมหนักทาง “พูดเพลง” มากกว่า คือเป็นประเภท “พูดพร่ำ ทำเพลง”
ดังนั้น อูคูเลเล่ จึงเหมาะ เพราะพกพาสะดวก พอๆ กับพกยาดม
เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมไปพูดพร่ำทำเพลงที่โรงเรียนประภัสสรรังสิต และไปต่อ โรงเรียนสตรีพัทลุงอีกที่ เจ้าภาพเตรียมกีตาร์อย่างดี เครื่องเสียงอย่างดี ใช้ห้องรโหฐานติดแอร์เย็น บรรยากาศเงียบสงบ
การพูดเพลงของผมในวันนั้นเป็นไปอย่างได้สาระ และอิ่มเอมเต็มอรรถรส
บรรยากาศดีๆ มีประโยชน์ แบบนี้นานๆ ทีจะเจอ แต่เพราะผมเป็นคนจำพวก “ง่ายๆ” พูดให้เจ็บก็ต้องว่า “มักง่าย” บางงานผมอาจต้องรวบรวมสติสมาธิขั้นสูงที่จะ “เอาให้อยู่” แฟนเพลงของผมคงได้เห็นมาแล้ว และบางคนเคยทำหน้าที่ “ขาไมค์” ให้ศิลปิน
ผมได้ “กีตาร์เลเล่” มาหนึ่งตัว ด้วยการจัดการของ “พยัต ภูวิชัย” นักแต่งเพลงมือทอง ผู้ประพันธ์เพลงมหัศจรรย์ “กรุณาฟังให้จบ” นั่นแหละครับ
กีตาร์เลเล่ กีตาร์ตัวน้อยกะทัดรัด ความยาวแค่สามคืบ พกพาสะดวก พอๆ กับพกถุงยางอนามัย (ก็ว่าไป) ที่เล่าให้ฟังก็ไม่มีอะไร เพียงแต่อยากบอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ว่า นอกจากอูคูเลเล่แล้ว กีตาร์เลเล่นั้นก็เท่สุดๆ เหมาะสำหรับเด็กๆ ที่เริ่มเรียนและรักการดนตรี ซื้อเครื่องดนตรีให้ลูกอย่าเสียดายเงินนะครับ เช่นเดียวกับซื้อหนังสือ เดี๋ยวนี้เครื่องดนตรี(ฝึกหัด) มีราคาถูก และคุณภาพสมราคา แม้แต่ “ไวโอลิน” ก็ยังลดตัวลงมาหาเด็กๆ ล่าสุด เพื่อนของผมเพิ่งพาลูกไปซื้อไวโอลินมา ราคาสองพันต้นๆ เอง...สวยด้วย ดีด้วย
อ่านคอลัมน์นี้จบแล้ว พาลูกไปดู ไปซื้อเครื่องดนตรีสักชิ้นนะครับ “กีตาร์เลเล่” ก็น่าสนใจมากครับ
--------------------
(ศิลป์แห่งแผ่นดิน : กีตาร์เลเล : โดย...ศักดิ์สิริ มีสมสืบ)