วิเคราะห์ 'HUNGER คนหิว เกมกระหาย' จิกกัดแยบยล เปรียบเทียบความต่างชนชั้น

อีกหนึ่งภาพยนตร์ไทยบน Netflix ที่ได้รับความนิยม และถูกกล่าวถึงในวงกว้าง สำหรับเรื่อง "HUNGER ฮังเกอร์ คนหิว เกมกระหาย" ซึ่งเรื่องนี้กำกับโดย "คงเดช จาตุรันต์รัศมี" ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่อง Faces of Anne ที่ดึงนักแสดงระดับแนวหน้ามาสวมบทบาท อาทิ ออกแบบ ชุติมณฑน์ , ปีเตอร์ นพชัย และ กรรณ สวัสดิวัฒน์ ที่บอกเรื่องราวความหิวกระหายผ่านบทเชฟ และร่ายลีลาผ่านการทำอาหาร 

เรื่องย่อ : "ออย" หญิงสาวผู้รับช่วงต่อการทำร้านผัดซีอิ๊วจากครอบครัว กระทั่งหนึ่ง "โตน" พ่อครัวผู้เป็นหนึ่งในสมาชิกทีมฮังเกอร์ ทีมเชฟชื่อดัง ได้ยื่นข้อเสนอให้เธอมาร่วมงาน และนั่นคือ จุดเริ่มต้นในการมารู้จักกับ "เชฟพอล" เจ้าของทีมฮังเกอร์ และการก้าวสู่วงการทำอาหาร ตั้งแต่จุดสว่างสู่ด้านมืดของวงการ 

1> ความหิวกระหาย : จากชื่อภาพยนตร์นั้น ก็แสดงให้เห็นถึงแกนกลางหลักของเรื่อง ที่กำลังดำเนินท่ามกลางความหิวกระหายของตัวละครในทุกรูปแบบ ณ ที่นี่ขอแบ่งเป็น 2 สถานะ คือ 

• จ่ายค่าอาหารราคาแพง : เพื่อสะท้อนสถานะทางสังคม แสดงอำนาจ ความสามารถทางหน้าตา หรือ เพื่อตอบแทนความรู้สึก และความต้องการในชีวิต

• จ่ายค่าอาหารราคาธรรมดา : ณ บริบทในภาพยนตร์ สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนว่า คนที่จ่ายราคาอาหารแบบนี้ เพราะกินเพื่ออยู่

2> การทำอาหาร : ในภาพยนตร์การวาดลีลาการทำอาหาร คล้ายกับการแสดงโชว์ หรือ อีกหนึ่งฉากชีวิต 

มุมหนึ่งอาจจะมองว่า เป็นการโชว์ผลงานศิลปะ และรังสรรค์สิ่งที่งดงาม หรือ แปลกตาขึ้นมา เพื่อให้ผู้ซื้อได้เสพศิลป์ อาทิ จากฉากที่เหล่าคนรวยยืนดูเชฟทำอาหาร หากมองแบบกร้านโลกกว่านั้น บางครั้งคล้ายกับดูคณะละครสัตว์ที่ราวกับมีหุ่นเชิดแขวนอยู่ พร้อมแสดงความหยาบอันเที่ยงแท้ผ่านอาหาร 

การทำอาหาร อาจจะเป็นการแสดงความรู้สึก และช่วยปลอบประโลมทางด้านจิตใจ เพราะต่อให้เป็นอาหารธรรมดา แต่หากทำโดยคนที่รู้สึกอบอุ่นใจ หรือ รู้สึกไว้ใจ และกลายเป็นเมนูที่แสนพิเศษขึ้นมาได้ 

3> การเปรียบเทียบ : หยิบยกตัวละครหลักทั้งสองคนที่มีความต่างทางสถานะในคอนแรก มาเล่าเรื่องคู่ขนานกันไป 

• เชฟพอล : เจ้าตัวเคยกล่าวหลายครั้ง เริ่มจากการชื่อทีมเชฟ "Hunger" ที่มีสโลแกนว่า  "อาหารที่จะทำให้คุณเป็นคนพิเศษ" พร้อมห้อยถึงการบอกเล่าว่า ความกระหายไม่ว่าจะเป็นใคร สิ่งนี้จะแสดงให้เห็นถึงสันดานที่แท้จริงของมนุษย์ แต่จุดสำคัญคือ คนที่จะกินอาหารของเชฟได้ ต้องเป็นคนที่มีเงินเท่านั้นถึงจะมีสิทธิได้กิน อีกทั้ง เชฟมักจะกล่าวคำนี้เสมอว่า  ทุกคย "หิวกู" หากสังเกตในภาพยนตร์ ดารา เซเลปชื่อดังต่างยอมจ่ายอาหารราคาแพง เพียงเพื่อได้กินอาหารที่ขึ้นชื่อว่า ทำจากเชฟพอล บางครั้งถึงขั้นสำคัญสำหรับชีวิตเลย 

สัญญะที่แสดงถึงตัวเชฟพอล "ไข่ปลา คาเวียร์" อาหารของคนรวยที่ไม่ได้อร่อยสำหรับคนจน จากเริ่มแรกตั้งแต่เริ่มเปิดฉาก จะเห็นว่า เมนูโผล่มาในอาหารจานหลัก และเป็นเพียงสิ่งที่เชฟพอลใช้เป็นเครื่องประดับตกแต่งให้แลดูราคาแพงขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น กระทั่งในตอนกลางของเรื่องเชฟพอลถึงได้เผยถึงที่มาในการเป็นเชฟที่ไม่ได้งดงามแบบ ณ ตอนนี้ 

• ออย : พื้นฐานครอบครัวออย มีฐานะปานกลาง โดยพ่อแม่มีธุรกิจร้านอาหารผัดซีอิ๊วตั้งแต่รุ่นอาม่ารอไว้อยู่แล้ว แต่ทุกอย่างที่อยู่นั้นมันแลดูเรียบง่าย ด้วยความเป็นลูกคนโตที่ต้องตกเป็นผู้รับผิดชอบ เมื่อเจอสิ่งเย้ายวนใจเข้ามา ออยเลยพร้อมที่จะคว้าไว้ เพียง เพราะอยากสัมผัสความพิเศษ และประโยคของเชฟพอลยิ่งตอกย้ำความรู้สึกแท้จริงของออย "หิวการยอมรับ หิวความพิเศษ หิวประสบการณ์" เพราะหลังจากที่ออยอิ่มกับเรื่องพวกนี้ รวมถึงตระหนักลึกซึ้ง จึงยอมกลับมา ณ จุดเดิม

สัญญะที่แสดงให้เห็นถึงตัวออย "ไฟลุกโชกโชน" ตัวละครของออยถูกสร้างมาเพื่อเล่นกับไฟ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเธอในบทบาทของนักผักซีอิ๊ว จนตำแหน่งสำคัญในครัว จวบจนหลายๆอย่าง

4> ความต่างทางด้านชนชั้น 

• ภายในครอบครัว : ลูกสาวคนโต คนกลาง และคนเล็ก เฉกเช่น ตัวละครของออยที่ต้องเป็นห่วงโซ่อาหารระดับสูงรองจะพ่อแม่เพื่อดูแลพี่น้อง และกิจการครอบครัวให้สามารถไปต่อได้ ด้วยหน้าที่ของพี่คนโต

• ห้องครัว : ชนชั้นในห้องนี้ ไล่เรียงตั้งแต่การแบ่งตำแหน่งอย่างชัดเจน เชฟใหญ่ที่อยู่ยอดปีระมิด ผู้คอบคุมบังเหียนในการสลับจับเปลี่ยนตำแหน่ง ผู้ช่วยเชฟ (ซูเชฟ) ต่างๆนานา ซึ่งแต่ละตำแหน่งคล้ายแบ่งชนชั้นโดยปริยาย เฉกเช่นในประโยคหนึ่งที่ตัวละครกล่าว "ในครัวไม่มีประชาธิปไตย มีแต่เผด็ชการ"

• สิทธิในการรับบริการจากโรงพยาบาล : เรื่องราวควบเส้นขนานไปพร้อมกัน โดยเริ่มจาก "เชฟพอล ในที่นี้เป็นตัวแทนของคนรวย" ที่พอป่วยได้รับการการดูแลอย่างพิเศษทันที เพราะด้วยชื่อเสียง และเม็ดเงิน คือ ปัจจัยขับเคลื่อน ตรงข้ามกับ "พ่อของออย ที่เป็นตัวแทนของคนจน และคนธรรมดาทั่วไป" ทันทีที่ป่วยนั้น ต้องรักษาในโรงพยาบาลขนาดเล็ก และกว่าจะหาเตียงได้ กว่าจะได้ผ่าตัด ต้องใช้เวลาตามลำดับชนชั้น

5> สไตล์การเล่าเรื่องที่แสดงให้เห็นถึงความเรียล : ไม่ว่าจะเป็นบทภาพยนตร์ที่มีประโยคจิกกัดสังคมได้อย่างไม่เกรงกลัว และกล้าจะเล่นกับเรื่องราวที่สังคมไม่กล้าสะท้อนออกมา รวมถึงการใช้อุปทาน สะท้อนผ่านคำพูด เพื่อบอกใบ้ล่วงหน้าก่อนว่า เรื่องราวจะถูกดำเนินไม่ในทิศทางไหน นอกจากนี้ มุมภาพ สีสันของภาพ และโลเคชั่นที่เลือกมาไว้ในเรื่องนี้นั้น ช่วยแสดงให้มู้ดแอนโทน ณ ตอนต่างๆ สลับกันได้โดยไม่เสียฟีลลิ่ง