"เจมส์ เรืองศักดิ์" เล่าหมด จมความทุกข์กว่า 10 ปี เพราะเหตุเครื่องบินตก

"เจมส์ เรืองศักดิ์ ลอยชูศักดิ์" คือศิลปินนักร้อง นักแสดงที่โด่งดังมากอีกหนึ่งคนในยุค 90 และทุกวันนี้เจ้าตัวใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข เป็นแบบอย่างและให้คำแนะนำกับครอบครัวมากมายเรื่องการใช้ชีวิตและการมีทายาท 

แต่ทว่าหากย้อยกลับไปเมื่อ 24 ปีที่ผ่านมาในวันที่ 11 ธันวาคม 2541 นั่นคือฝันร้ายที่ตามหลอกหลอน"เจมส์ เรืองศักดิ์"มาจนถึงตอนนี้ก็ว่ากับเหตุการณ์เครื่องบินตกที่ ทำให้นักร้องหนุ่มผู้โด่งดังเกือบต้องสิ้นลมหายใจ ล่าสุดในเพจเฟซบุ๊ก James Academy ได้ย้อนความเรื่องราวครั้งนั้นที่ไม่มีวันลืม พร้อมเปิดใจเขียนเล่าว่ากว่า 10 ปี ที่ตนเองต้องทนทุกข์กับการโดยสารเครื่องบินถึงขั้นต้องใช้ยา พึ่งแพทย์ และธรรมมะ 

เนื้อหาทั้งหมด "เจมส์" ได้เขียนเล่าไว้ดังนี้ "คืนวันศุกร์ 11 ธ.ค. 2541(1998) … วันนี้เมื่อ 24 ปีก่อน ได้เกิดเหตุการณ์อันนำมาสู่ความสูญเสียอย่างมหาศาลอีกครั้งของคนไทย เที่ยวบินที่นำพาผม พร้อมผู้โดยสารและลูกเรือจำนวน 145 ท่านจากดอนเมือง ไปปลายทางที่สุราษฏร์ธานี…แต่หลายท่านไม่ได้มีชีวิตกลับบ้าน

24 ปีที่ผ่านมา ผมใช้เวลากว่า 10 ปี ในการทนทุกข์ทรมานทุกครั้งเวลาขึ้นเครื่องบิน ทั้งพึ่งยาจากเเพทย์ ทั้งพึ่งทางธรรมมะ หรือทางความเชื่อทุกเเบบที่จะทำให้ตนเองดีขึ้น

ถึงแม้ว่าตัวผมเองจะเชื่อมั่นในสถิติความปลอดภัยของเครื่องบิน และผมเองไม่เคยลดความเชื่อมั่นในการบินไทยที่เป็นสายการบินที่ปลอดภัยและดีที่สุดในใจผมเสมอ (ทุกวันนี้ผมบินต่างประเทศ ผมเลือกเเต่การบินไทย ผมจ่ายเงินเองนะไม่ได้บินฟรีอย่างที่ลือกัน) แต่ 10 ปีแรก ผมอยู่ด้วยความทรมานทุกครั้งที่มีเหตุต้องขึ้นเครื่องบิน

เหงื่อจะออกเต็ม 2 ฝ่ามือ หัวใจจะเต้นไม่เป็นปกติ การหายใจก็ไม่สะดวกสบาย ทั้งๆที่อากาศในเครื่องบินสะดวกสบาย เวลาขึ้นเครื่องบิน ใครที่เดินทางไปกับผมจะทราบดีว่า ตลอดเวลาบนเครื่องผมจะไม่คุยกับใครเลย หน้าต้องจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ห้ามใครมาปิดหน้าต่าง และผมต้องนั่งติดหน้าต่างเสมอ จ้องมองตลอดทั้งชั่วโมงที่ต้องบิน ตาแทบไม่กระพริบ เพื่อให้ชัวร์ว่าข้างนอกปลอดภัยดี

และหากมองออกไปแล้วเห็นเมฆดำ หรือเกิดฟ้าฝนระหว่างที่เครื่องบินอยู่ นั่นคือนรกของผมเลยครับ ในขณะที่ทุกคนในลำนั่งกันอย่างปกติดี แต่ผมจะอยู่ไม่สุข มันจะรู้สึกเเย่มากๆครับ เกินจะบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือ เพราะภาพเดิม เสียงเดิมๆ กลิ่นเดิมๆ หรือเเม้แต่รสชาติเดิมของน้ำในบึงที่เกิดเหตุคืนนั้น มันจะกลับมาหมด มันเป็นความรู้สึกที่เเย่เกินสาธยาย หลายครั้งที่ผมอยากร้องไห้ออกมาดังๆบนเครื่องบิน แต่ด้วยเป็น "เจมส์ เรืองศักดิ์" ผู้ชายตัวสูงใหญ่เกือบ 2เมตร เเละเป็นที่รู้จักของทุกคนบนนั้น ผมอายครับ ก็ต้องอดทนกันไปครับ

10 ปีแรกกับความทรมาน 10ปี ที่สองผมอยู่กับอาการที่ดีขึ้น ดีวัน ดีคืน ด้วยความเข้าใจในชีวิตที่มากขึ้น และที่สำคัญได้ผมได้พบกับภรรยา(ครูก้อย) ที่เธออยู่เคียงข้างและให้กำลังใจผม คอยบีบมือผม ปลอบใจ โอบกอด เวลาที่มีอาการ จนถึงวันนี้ที่ผมคิดว่าผมหายเป็นคนเกือบปกติ ผมคิดว่าน่าจะ 97-98% แล้วนะ อีก 2% มันจะมีอาการเมื่อเครื่องลดระดับอย่างรวดรวดเเละเป็นเวลานานเกิน 10 วิ ซึ่งผมเคยเจอแค่ครั้งเดียว

ทุกวันนี้ชีวิตผมมีความสุขมากครับ ทุกอย่างมันเติมเต็มทุกบทบาทของชีวิต มันดีมากอย่างที่ไม่เคยดีขนาดนี้มาก่อน ทั้งข้างในคือความคิด และข้างนอกคือความสัมพันธ์ ครอบครัวและชีวิตความเป็นอยู่

ผมบอกภรรยาเสมอว่า ทุกวันนี้ไม่รู้จะเอาเวลาไหนไปมีความทุกข์เพราะความสุขที่มีอยู่ตรงหน้าทุกวันนี้มันยังใช้ไม่ทันเลยจริงๆ แต่ละวันอยากมีเวลาเพิ่มเพราะใช้ความสุขไม่ทันจริงๆหรืออาจเป็นเพราะผมเคยผ่านเรื่องราวแบบนี้มาด้วยมั้ง ผมถึงรู้ซึ้งถึงคุณค่าของเวลาและการมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขมากว่าปกติ

ขออุทิศส่วนกุศลและรำลึกถึง 101ชีวิตที่กลับไปไม่ถึงบ้านในวันนั้น 11 ธค 2565 (2022) เรืองศักดิ์ ลอยชูศักดิ์ James"

แม้ว่าทุกวันนี้ "เจมส์"จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากกว่าแต่ก่อนแล้ว แต่ก็เป็นเสมือนกระจกสะท้อนได้เป็นอย่างดีว่าชีวิตคนเราช่างสั่นนักอะไรก็เกิดขึ้นได้ แม้ว่าจะตั้งอยู่บนความไม่ประมาทแล้วก็ตาม 

ขอบคุณภาพ jamesacademy