หลิวเอี้ยนและพวกเหล่าบัณฑิตได้ช่วยหาพยานหลักฐาน เพื่อมาพิสูจน์ความบริสุจน์ให้กับปันซู จนปันซูพ้นข้อหาทำร้ายร่างกายใต้เท้าจู
ทุกวันจันทร์-ศุกร์ เวลา 05.00 น. / 23.10 น. ทางช่อง NOW26
Ban shuLegend No.34
เหยาเจวียนนำจดหมายมามอบให้ปันซู ว่าเว่ยอิงฝากฮั่วเหิงมาให้ปันซูรีบอ่าน
“รักเจ้ามิอาจลืมเลือนทุกคืนวันเฝ้าคิดถึงมิอาจรักผู้ใดได้ดั่งเจ้าอีกแล้ว”
ปันซูเดินออกมามองท้องฟ้า “เว่ยอิง ท่านจะต้องกลับมาจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยไม่ว่าจะยังไงข้าก็จะรอท่านรอไปตลอดชีวิตฮึ่”ปันซูถอนหายใจ
เติ้งกับปันซูไปนั่งดื่มกันที่นอกเมือง แล้วเจอหลี่หย่งกับจูติงวิ่งหนีชาวบ้าน ทำให้รู้จากชาวบ้านว่าลี่หย่งกับจูติงได้ปลอมตัวเป็นหญิงแล้วไปหลอกเอาเงินชาวบ้านเพื่อที่จะนำเงินมารักษาแม่ของจูติงแต่ชาวบ้านจับได้เติ้งชดใช้ให้แทน
เติ้งกับปันซูนั่งคุยกับหลี่หย่งและจูติง ซึ่งจูติงเล่าว่าหลี่หย่งโดนพ่อไล่ออกจากบ้านจากเมื่อที่เพิ่งเกิดขึ้น จนไม่มีข้าวกิน ส่วนเขาก็ต้องการหาเงินไปรักษาแม่ เติ้งจึงเล่าเรื่องครอบครัวจูติงให้ฟังว่า ใต้เท้าจูหลงเมียน้อย แล้วให้ทำร้ายเมียหลวง
ปันซูให้เติ้งไปส่งหลี่หย่งพูดให้เข้าใจ ส่วนปันซูไปกับจูติง และเห็นเมียน้อยกำลังทำร้ายแม่ของจูติง จึงยื่นมือเข้าไปช่วย แต่กลับเป็นเรื่องขึ้นมาเมื่อปันซูกำลังจะสั่งสอนเมียน้อยของพ่อจูติงแต่เกิดพลาดฟาดแซ่ไปโดนหน้าของใต้เท้าจูพ่อของจูติงเข้าจนใต้เท้าจูต้องไปฟ้องร้องต่อศาลจนเป็นเรื่องใหญ่
ทำให้ต้องมีการสอบสวนขึ้นแต่ใต้เท้าจูได้เขียนจดหมายไปขู่แม่ของจูติงว่าให้โกหกว่าไม่ได้ถูกเมียน้อยทำร้ายเพื่อที่จะให้ศาลลงโทษปันซู
เมื่อปันซูต้องถูกสอบสวนเรื่องที่ทำร้ายใต้เท้าจู และก็มีหลิวเอี้ยนและพวกเหล่าบัณฑิตได้ช่วยหาพยานหลักฐาน เพื่อมาพิสูจน์ความบริสุจน์ให้กับปันซู และจูติงยังฟ้องพ่อตัวด้วยที่ให้เมียน้อยทำร้ายแม่ ปันซูพ้นข้อหาทำร้ายร่างกายใต้เท้าจู
ปันซูออกมาพร้อมหลิวเอี้ยน จูติงและแม่
หลิวเอี้ยนดีใจ “อาจารย์ เราชนะแล้ว”
ปันซูยิ้ม อาหลิงยืนรออยู่กับอาฮุย “อาจารย์ อาจารย์ หลักฐานพวกนั้นข้าเป็นคนหามาเอง ข้าเก่งหรือเปล่า”
“เก่ง พวกเจ้าเก่งมาก พวกเจ้าเก่งกว่าข้าซะอีก โดยเฉพาะอาเอี้ยน ครั้งนี้ เจ้าช่วยข้าสองครั้งแล้ว ขอบใจเจ้ามากจริงๆ”
“เรื่องเล็กน้อย ชอบนักเรื่องจัดการพวกเมียน้อยน่าไม่อาย”
“องค์หญิ อาจารย์ปัน ขอบคุณท่านมาก ถ้าอาติงไม่เข้าไป วันนี้ข้าคง ทำให้พวกท่านลำบากแล้ว” แม่จูติงซาบซึ้งใจมาก
“ท่านวางใจได้ อาจารย์ของพวกเราสวรรค์คุ้มครอง ใครก็ทำอะไรนางไม่ได้ ใต้เท้าจูก็แบบนี้โค่วหลันจือก็เป็นแบบนี้ หึ๊ ต่อไปนะ พวกเขาไม่มีวันเป็นสุขแน่”
ปันซูเอะใจ “โค่วหลันจือเป็นอะไร”
อาหลิงอึกอัก “อ่า ไม่มีอะไร”
“อาหลิง” ปันซูเสียงเข้ม
“หลังจากนางไปข้าได้ยินมาว่า ท่านป้าข้าเข้าเมือง พูดเรื่องอาจารย์โค่วด้วย เมื่อนางไปที่นั่นได้ไม่นาน ลุงของนาง ก็ให้นางแต่งงานกับลูกชายตระกูลเฉิน ถึงแม้เขาจะเป็นแค่ผู้ช่วยเจ้าเมือง แต่หยิ่งทะนงมาก พอรู้เรื่องอาจารย์โค่วถูกท่านแม่ทัพเติ้งยกเลิกการแต่งงาน ก็โวยวายใหญ่โต แม่ของเขาก็ร้ายมาก ชอบหาเรื่องอาจารย์โค่ว บอกว่าตระกูลโค่วหลอกแต่งงาน แต่ว่า นางไม่กล้าบอกใคร เอาแต่เก็บตัวเงียบ”
“เป็นไปได้ยังไง กล้าดียังไงมารังแกพี่หลันจือ ข้าจะส่งคนไปจัดการ ตระกูลเฉินเอง” หลิวเอี้ยนจะไปทันที
ปันซูห้ามไว้ “ไม่ได้ บ้านโค่วหลันจืออยู่ที่ยิงกู่ พ่อเจ้าเป็นราชา สองที่ห่างไกลกันมาก พ่อของเจ้าเป็นผู้ดูแลเมือง เจ้าเป็นองค์หญิงออกหน้าแทน เขาก็ไม่สนใจ และถ้าเจ้าต้องการช่วยนางจริงๆ ก็แค่ตอนนี้เท่านั้น นางก็ยังอยู่ที่นั่นตลอดชีวิต”
“งั้นข้าต้องทำยังไง ข้าทนไม่ได้ที่เห็นพี่หลันจือโดนพวกนั้นรังแก”
ขณะที่โค่วเฟิงรู้เรื่องก็เจ็บแค้นที่พี่สาว และโทษว่าเป็นเพราะปันซู หลันจือถึงได้เป็นแบบนี้ คิดหาทาแก้แค้นให้พี่สาว
ปันซูก็คิดหาวิธีการเรียนการสอนแบบใหม่เพื่อจะให้บัณฑิตทั้งชายและหญิงได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ เพิ่มเติมนำตำราของท่านป้ามาให้บัณฑิตหญิงดู
“จากวันนี้ข้าจะสอนพวกเจ้า ในสิ่งที่ไม่เหมือนเดิมแล้วเนื้อหาพวกนี้ให้นักเรียนชายรู้ไม่ได้”
“อาจารย์ความสูงต่ำระหว่างหญิงชายเรื่องแบบนี้ทำไมท่านถึงมาให้เราเรียนล่ะ”
“ใช่ไม่ใช่แค่เรียนแต่ต้องทำให้ดีด้วย ทุกคนลองคิดดูท่านป้าฉาวของทุกๆ คนไม่ใช่คนโง่เขลาไม่งั้นจะสอนไทเฮาได้อย่างไรไทเฮาเป็นผู้ดูแลบ้านเมืองเราจะแบ่งแยกว่าชายสูงหรือว่าหญิงต่ำได้ยังไงกันข้าจะบอกให้ว่าหนังสือเล่มนี้พูดถึงเหตุผลในการที่จะคบหาผู้ชายในพวกเราทั้งหมดอายุน้อยสุดคือสิบสี่มากสุด...ก็คือสิบหกสามารถพูดถึงเรื่องแต่งงานได้แล้วที่แล้วมาข้าก็สอนพวกเจ้าแต่กลอนหลักเหตุผลประวัติศาสตร์ตำนานแต่สิ่งเหล่านี้สำหรับในอนาคตพวกเจ้าต้องเป็นภรรยาเป็นแม่คนไม่มีประโยชน์อะไรเลยกับความจริงเรื่องของแม่นางจูและอาจารย์โค่วพวกเจ้าพวกเจ้ามีความสามารถแต่พอโดนคนรังแกก็ทำได้แค่ร้องไห้ไม่กล้าบอกกับใครต้องทนกับความทุกข์ดังนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะสอนเรื่องใหม่ๆ ให้พวกเจ้าและจะต้องตั้งใจเรียนให้ดีด้วยและยังต้องเรียนรู้ให้ทันผู้ชายการดูแลบ้านการคิดคำนวณทำการค้าขี่ม้าและการต่อสู้เรื่องเหล่านี้จะต้องเรียนรู้ให้มาก”
เหวินซีทำหน้าแหย่ “การค้าคิดคำนวณแม่ค้าเป็นอาชีพที่ต่ำต้อยถ้าเราเรียน จะโดนดูถูกหรือเปล่า”
“เจ้าห่วงคนอื่นนินทาหรือเจ้าห่วงความสุขทั้งชีวิตตัวเองล่ะหลิวเอี้ยนข้าอยากรู้ว่าเจ้าช่วยแม่จัดการกับพวกเมียน้อยมากมายมาถึงตอนนี้พ่อของเจ้าก็ยังคงมีผู้หญิงอื่นอีกยังคงเหมือนเดิมถูกต้องแล้วจะนายหญิงจูหรือแม่ของเจ้าก็โดนบรรดาเมียน้อยรังแกแต่คนที่ผิดก็คือพวกผู้ชายหลายใจเพียงแต่กฎของประเทศเราไม่ค่อยคุ้มครองผู้หญิงกฎที่มีอยู่ตอนนี้ผู้หญิงเสียเปรียบถ้าไม่อยากโดนผู้ชายรังแกล่ะก็เราในฐานะผู้หญิงดังนั้นจะต้องยืนด้วยตัวเองพวกเจ้าลองคิดดูว่าควรทำอย่างไรถ้าแม่ของจูติงนางมีเงินเลี้ยงตัวเองได้แล้วพ่อของจูติงจะรังแกนางได้ง่ายๆอย่างนั้นหรือหลิวเอี้ยนถ้าแม่เจ้าเป็นองค์หญิงเช่นเจ้าพ่อของเจ้าก็คงไม่กล้ามีเมียน้อยมากมายอย่างนี้เจ้าว่าอย่างงั้นไหม”
หลิวเอี้ยนว่า “แน่นอนอยู่แล้วอาจารย์เล่าต่อสิพวกเราอยากฟัง”
เหวินซีพยักหน้า “อืม”
“ที่จริงแล้วข้าอยู่นอกเมืองข้าไม่รู้มาก่อนว่าในเมืองฐานะผู้หญิงจะต่ำต้อยตอนที่ข้าอยู่นอกเมืองผู้ชายไม่ดูถูกผู้หญิงผู้หญิงไม่กลัวถูกทิ้งเพราะพวกเรามีวัวมีแพะให้เราเลี้ยงและยังทำได้ดีผู้หญิงอย่างนี้เก่งกาจกล้าหาญเด็ดเดี่ยวแน่นอนว่าพวกผู้ชายต้องชอบแน่ข้าสอนพวกเจ้าคิดคำนวณค้าขาย ทอผ้าก็เพื่อให้อยู่ด้วยตัวเองได้ต้องทำให้พวกผู้ชาย จับเจ้าไม่ได้ และหนีเจ้าไปไม่พ้นพวกเขาถึงจะเคารพและรักเจ้าการค้าขายมีอะไรน่าอาย แค่มีเงินอยู่ในมือก็ไม่โดนทิ้งแน่นอน พวกเราก็ดูแลตัวเองได้การคำนวณสำคัญตระกูลพวกเจ้ามีทรัพย์สินมากมายถ้าคำนวณอะไรไม่ได้โดนคนอื่นหลอกทุกอย่างก็จะสูญเปล่าการเรียนต่อสู้ก็ยิ่งสำคัญมากหากผู้ชายทำร้ายเจ้าเจ้าก็ใช้มือจับแล้วหักเข้าที่เอวแค่นี้ก็เรียบร้อยไม่กล้าทำร้ายเราแล้วเป็นไงล่ะอยากเรียนรึเปล่า”
“อยากเรียนอยากเรียน”
เหวินซีว่า “ข้าอยากเรียนคำนวณและการค้า”
หลิวเอี้ยนว่า “ข้าเรียนต่อสู้การคำนวณ”
อาซิ่วว่า “ข้าด้วยการคำนวณ”
อาหลิงว่า “ข้านะ อยากเรียนทุกอย่าง”
ปันซูพาบัณฑิตหญิงไปเรียนรู้วิธีการค้ากับม่อตง ซึ่งมีทั้งผ้าแพร เครื่องหนัง แล้วยังให้ฝึกวิชาป้องกันตัว เผื่อเวลาถูกผู้ชายรังแก
จบตอนที่ 34
ข่าวที่เกี่ยวข้อง
