มองผ่านเลนส์คม - แด่...วาณิช จรุงกิจอนันต์ | คมชัดลึก

  เราได้เห็นความรักของ "เพื่อน" รวมทั้งคนที่ชื่นชม-ศรัทธาในตัวตนและผลงาน ในงานรดน้ำศพของ คุณวาณิช จรุงกิจอนันต์ นักเขียนใหญ่อย่างรู้สึกทึ่ง

 ในฐานะ "เพื่อน" วาณิชได้ชื่อว่าไม่เคยทิ้งกัน ไม่ว่าจะพบเจอเรื่องที่เลวร้ายแค่ไหนก็ตาม 

 ในฐานะนักเขียน นอกจากรวมเรื่องสั้น "ซอยเดียวกัน" ที่คว้ารางวัลซีไรต์ ซึ่งถือว่าเป็นเครื่องการันตีความเป็น "นักเขียน" ที่เขาได้ประกาศไว้อย่างหมดข้อสงสัยแล้ว ยังมีนวนิยายเรื่อง "แม่เบี้ย" ที่นำมาสร้างเป็นหนัง-ละครมาแล้วหลายครั้ง

 ผลงานเรื่องสั้น นวนิยาย สารคดี บทความ และบทกวี ถือเป็นงานเขียนของวาณิชที่เรียบง่าย และแฝงอารมณ์ขัน

 ด้วยภาษาที่มีเสน่ห์ จึงทำให้ผู้อ่านคุ้นเคยและหลงรักได้ไม่ยาก 

 การจากไปด้วยวัยเพียง 62 ปี ดูเหมือนยังไม่ควรจะถึงเวลานี้ แต่ทว่าคนรอบข้างก็ไม่ยื้อ เพราะไม่อยากให้คนป่วยทรมาน

 ยิ่ง "ห่วง" สุดท้ายหมดลง เมื่อเห็นลูกสาวคนโตแต่งงานสมใจ เพราะให้หลังจากนั้นเพียงวันเดียว วาณิชก็จากไปอย่างสงบ

 ได้ฟัง คุณทอรุ้ง ภรรยาคู่ชีวิต แม่ของลูกๆ 3 คน คือ เพกา กงพัด และสงฟาง พูดไว้ในวันนั้น แล้วยิ่งเข้าใจ 

 "ถามว่ามีอะไรอยากจะบอกหรือฝากกับพี่มั้ย แกบอกว่าไม่มี ชีวิตได้ครบหมดทุกอย่างแล้ว ทุกอย่างเป็นกำไรทั้งหมด ที่เหลืออยากอยู่เป็นขวัญและกำลังใจให้แก่ครอบครัวและลูกเมียเท่านั้น...

 ตัวแกไม่ได้หวังอะไร ถึงจะเร็วไป แต่ at the right time เวลานี้ดีแล้ว ต่อจากนี้จะทรมานมาก ชีวิตไม่มีคุณภาพ แต่ที่ฝากข้อคิด คือ วาณิชเขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์ ซื่อตรงต่อสิ่งที่เขาคิด สิ่งที่เขาเขียน ไม่เคยบิดเบือน ไม่เคยเขียนอะไรที่ไม่เชื่อสิ่งนั้น นี่เป็นคุณสมบัติสำคัญที่ทำให้เขาอยู่วงการมาได้นานขนาดนี้"

 ดิฉันได้ถามทิ้งท้ายถึงเรื่องที่คิดว่าน่าจะทำให้วาณิชรู้สึกกระทบใจมากที่สุด ภรรยาเขาบอกสั้นๆ ว่า...   

 "เรื่องความขัดแย้งกับมติชน เป็นเรื่องที่เขาเสียใจที่สุดในชีวิต ...เรื่องเดียว แต่ถ้าอยากรู้ว่าเขาเสียใจแค่ไหนก็ไปอ่านในหนังสือของเขาดูนะ"  

 เรื่องอดีตคิดว่าคงไม่มีใครติดใจ...เพราะสิ่งที่เราน่าจะจับตามองมากกว่าก็คือ งานเขียนนวนิยายเรื่องล่าสุด ที่ญาติๆ กำลังค้นหาต้นฉบับอยู่ คิดว่าไม่นานเราคงได้เห็นงานมาสเตอร์พีซชิ้นสุดท้ายในชีวิตของเขา   

 ขอคารวาลัยด้วยบทกวีของ  คุณ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ที่เขียนไว้ในวันเดียวกับที่คุณวาณิชจากไป
 อาลัยรักหนักหนาโอ้..."วาณิช
 จรุงกิจอนันต์" อนรรฆคร่า
 มงกุฎกระดาษกับปากกา
 คือเครื่องอิสริยาเกียรติยศ
 ...ขอให้คุณวาณิชหลับให้สบาย

"นันทพร ไวศยะสุวรรณ์"