"ชมพู ฟรุตตี้" เผย "ต้อย เศรษฐา" เคยทรุดหนักหลังป่วยมะเร็ง

โดยคนในวงการบันเทิงต่างแสดงความเสียใจต่อการจากไปของ "ต้อย เศรษฐา" หนึ่งในนั้นคือ นักร้องชื่อดัง "ชมพู ฟรุตตี้" ซึ่งเจ้าตัวได้เขียนบรรยายความในใจถึงอาต้อยอย่างยาวเหยียดลงในเฟซบุ๊กส่วนตัวว่า

พี่ชายผู้เป็นที่รักยิ่ง

เมื่อผมอายุ 7 ขวบ เริ่มรู้จักเพลงของดิอิมฯ โดยพี่ชายของผมร้องให้ฟังบ่อยๆ พอ 9 ขวบพี่ต้อยก็กลายเป็นต้นแบบของผม เป็นแรงบันดาลใจให้ชอบฟังเพลงและอยากร้องเพลง พยายามฝึกฝนออกเสียงให้ใกล้เคียงที่สุด เพราะเสียงนี้ทำให้ผมมีความสุขยามที่ได้ยิน และถึงแม้จะทำได้แค่เพียงปลายๆเสียงของพี่ ผมก็ยังภาคภูมิใจ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า "ต้นแบบ" ของผมคนนี้ จะมีเสียงที่ไพเราะ วิเศษ ขนาดไหน

พอผมอายุ 15
"ชื่นรัก" หนังใหม่ที่พี่เล่นคู่กับพี่เปี๊ยก อรัญญา นามวงศ์ นางเอกหมายเลข 1 ของประเทศในเวลานั้น ทำให้ผมรีบไปดูโดยไม่ต้องคิดอะไร เพราะจะได้ดูได้ฟังพี่แสดงและฟังเสียงร้องของพี่ และก็ฝันเหมือนวัยรุ่นทั่วไป ที่ในชีวิตนี้ อยากเจอตัวจริงของศิลปินในดวงใจสักครั้ง

เมื่อได้เข้าสู่วงการเพลง
ก็เป็นวันที่ "ดิอิมฯ" แยกย้ายกันแล้ว ไม่เคยคิดหรอกว่าจะมีโอกาสได้พบตัวจริงๆของพี่ แต่วันหนึ่งที่เป็นวันพิเศษที่สุดในชีวิตของแฟนเพลงคนนี้ ก็เกิดขึ้นในวันที่ผมได้แสดงภาพยนตร์เรื่องแรก "หลานสาวเจ้าสัว" ของคุณอา พรพจน์-รัชนีวรรณ ผมดีใจสุดๆเมื่อพี่เดินเข้ามาในกองถ่ายในฐานะผู้ช่วยผู้กำกับ นั่นคือวันแรกที่ฝันของผมเป็นจริง ผมไม่รีรอที่จะพยายามสนิทสนมใกล้ชิด ไม่ใช่เพื่อเอาไปคุยไปบอกหรืออวดใครว่าผมได้เจอพี่จริงๆ แต่เพื่อเติมเต็มฝันของผมให้ล้นอยู่ในใจก็พอ

จากวันนั้นถึงวันนี้ ...
พี่กลายมาเป็นพี่ชายที่ผมเคารพรักยิ่ง เหมือนพี่ชายแท้ๆเลยก็พูดได้ เส้นทางชีวิตยิ่งโคจรมาพบกัน ทำงานร่วมกันมากมายหลายสิบครั้ง ทั้งในงานร้องเพลง งานในมูลนิธินักแสดงอาวุโสกับพี่แขกและพี่น้องหลายๆท่าน รวมถึงพี่ให้เกียรติเป็นนักร้องรับเชิญพิเศษในคอนเสิร์ตของผมที่เฉลิมกรุง ผมรู้สึกว่ามันคือโชคดีมากๆในชีวิต ที่ได้มีโอกาสใกล้ชิด รับรู้ ดูเป็นแบบอย่าง หล่อหลอมสิ่งที่น่ารักน่าเคารพในตัวพี่เพื่อให้เข้ามาอยู่ในตัวเอง เพราะอยากเป็นคนที่สุภาพ อ่อนโยน มีเมตตา มีแต่คนรักอย่างพี่ ไม่ใช่เพราะอิจฉา แต่เพราะว่าผม "บูชา"  

ก่อนจะถึงวันนี้ที่ทุกคนต้องเศร้าเสียใจในการจากไป ผมดีใจที่ได้มีโอกาสไปกราบสวัสดีและให้กำลังใจพี่ที่รักของผมเป็นครั้งสุดท้าย วันนั้นพี่ดูมีสุขภาพดีขึ้นนะครับ จนผมมั่นใจว่าพี่ต้องหายดีได้อีกครั้ง แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันพี่เข้ารับคีโมชุดต่อมาและแพ้รุนแรง อาการได้ทรุดลง และรักษาตัวในรพ.โดยตลอด งดเยี่ยม ผมได้แต่ภาวนาและหวังให้พี่อาการดีขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่สมหวัง จนถึงวันนี้ที่รับรู้ข่าวการจากไปของพี่ ถึงแม้จะเผื่อใจไว้บ้างแล้ว ก็ยังเสียใจมากและอาลัยอาวรณ์พี่มากๆครับ

ขอบพระคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมได้รับจากพี่ ทั้งทางอ้อมตั้งแต่เด็กๆ จนถึงทางตรงตั้งแต่วันที่ได้รู้จักพี่จริงๆ มันส่งผลต่อชีวิตคนอย่างผมมากมายในทางที่ดี ทั้งความสุข ความสามารถ ความสำเร็จในชีวิตนี้ มาจากพี่ต้อย เศรษฐา ศิระฉายา "ต้นแบบ" คนแรกในชีวิตของผมครับ

ขอให้ดวงวิญญาณของพี่ได้พักผ่อนอย่างอิสระ ในที่ที่พี่มีความสุข และขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับพี่เปี๊ยก น้องอีฟ และน้องมีบุญ หลานรักของพี่ รวมถึงทุกคนในครอบครัวด้วยครับ

#เข้าใจแล้วครับว่าคนที่รักศิลปินในดวงใจเสียใจขนาดไหนเมื่อเขาจากไป

ศิลปินในดวงใจของผม
เศรษฐา ศิระฉายา
6 พย. 2487 - 20 กพ. 2565

ทั้งนี้ "ชมพู ฟรุตตี้" ก็ได้เปิดใจให้สัมภาษณ์กับทาง อมรินทร์ ทีวี ถึงการจากไปของ "ต้อย เศรษฐา" ด้วยตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้ต่อเนื่องมาเป็นเวลานาน ซึ่งเจ้าตัวเผยว่า "สำหรับอาการป่วยของอาต้อย ตนทราบตั้งแต่ก่อนที่จะป่วยเป็นมะเร็งปอด ก็คืออาการต่อมลูกหมาก จึงเดินทางเข้าไปเยี่ยม หลังจากนั้นประมาณ 2-3 ปี ก็มาตรวจพบว่าเป็นมะเร็งที่ปอด จนทราบว่ามีอาการไอเป็นเลือด จากนั้นก็ได้รับการรักษาคีโมอย่างดี ปรากฎว่าหลังจากได้รับการรักษาอาการดีขึ้น จากก้อนเนื้อก้อนใหญ่ก็ฝ่อลง กลับมาร้องเพลงได้อีกครั้ง"

"อาต้อยได้เข้ารักษาที่โรงพยาบาล อาการตอนนั้นก็ดีขึ้นเยอะมาก ๆ หน้าตาสดใส มีแนวโน้มที่ดีขึ้น และหลังจากนั้น คุณหมอได้นัดคีโมเป็นครั้งที่ 2 แต่อาต้อยเกิดอาการแพ้หนัก ซึ่งครอบครัวจึงได้หยุดรักษาแบบคีโม ส่วนนิสัยของอาต้อย เป็นพี่ชายที่มีเสน่ห์มาก ๆ และตนก็รู้สึกประทับใจที่อาต้อย เป็นคนไม่โมโหใคร หรือใช้คำพูดที่รุนแรงใส่ใคร อาต้อยก็จะให้เกียรติคนอื่น ๆ เสมอ อ่อนน้อมถ่อมตัวตลอดเวลา"

อย่างไรก็ตาม ตนเป็นคนหนึ่งที่รักอาต้อย ก่อนที่ทีมข่าวจะเข้ามาสัมภาษณ์ ตนก็นั่งร้องไห้อยู่ 2 ชั่วโมง และที่ตนน้ำตาไหลหรือเสียใจไม่ใช่เพราะอาต้อยจากไป แต่เพราะเราทุกคนรู้อยู่แล้วว่าจะต้องจากกัน แต่สิ่งที่เสียใจก็คือเราจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว เหมือนกินข้าวร้านอร่อย แล้วเขาเลิกขาย จึงเกิดคำถามขึ้นมาในหัวว่า "เราจะเจอคนน่ารักแบบนี้ได้ที่ไหน"