มองโลกแบบวิกรม - กินอยู่แบบวิกรม เพื่อนผองส่วนตัว (1)
หลายคนเคยถามผมว่า ผมมีเพื่อนสนิทกี่คน? ผมตอบไปอย่างไม่ต้องคิดมากนักว่า มีเป็นฝูง ใช่ครับ... ผมไม่ได้ยียวนกวนประสาทใคร พวกเขาเหล่านั้นใกล้ชิดสนิทสนมกับผมมากกว่าเพื่อนในสังคมเสียอีก เพราะเป็นที่ทราบกันดีว่าผมนั้นเป็นคนเลี้ยงสัตว์หลากหลายชนิดตั้งแต่สั
ผมผูกพันและรักสัตว์มาตั้งแต่เด็ก เริ่มแรก มีโอกาสคลุกคลีกับสัตว์เลี้ยงชนิดต่างๆ เพื่อนตัวแรกคือหมาไทยพื้นเมืองลายเสือชื่อ “สิงโต” แต่ก็ต้องมาถูกรถเมล์เมืองกาญจน์ชนตายต่อหน้าต่อตาตอนผมอายุ 4 ขวบกว่าเท่านั้น ถือเป็นการสูญเสียเพื่อนรัก ที่ผมกอดสิงโตตอนมันสิ้นใจด้วยความโศกเศร้าอาดูร ตามมาด้วยหมาจู ขาว-ดำ ชื่อ “ไซโก้” ชอบไปไหนมาไหนกับผมเป็นประจำตามติดกันแจเลย โดยเฉพาะยามที่ผมรู้สึกกลัวผีตามเรื่องเล่าของแม่ช่วงหัวค่ำ เวลาที่ผมไปอาบน้ำชวนให้ผมขนหัวลุกเลยต้องจูงเอาเจ้าไซโก้ไปเป็นเพื่อนยืนรออยู่ข้างๆ ผมเชื่อว่าเจ้าไซโก้นี่แหละน่าจะเห็นผีในที่มืดได้ดีกว่าผม หรือทำให้ผีกลัวไม่กล้าเข้ามาใกล้ผม หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เลี้ยงหมาอีกเลย
จนอายุ 24 ปี เมื่อผมมีบ้าน (เช่า) เป็นของตัวเองแล้วที่ซอยสุขุมวิท 20 ด้วยความฝังใจที่เคยเห็นกวางป่าแสนน่ารักที่บ้านครูจรูญพรานป่า ตอนที่ผมเคยไปเยี่ยมครูจรูญกับแม่ ผมซื้อกวางเนื้อทรายตัวแรกจากสนามหลวงชื่อ “จุ๋มจิ๋ม” ซึ่งคลุกคลีเดินมาหาผมทุกครั้งที่มันเห็นผมก้าวเข้าไปในสวน ดูเหมือนว่ามันจะไม่เคยแสดงอาการเบื่อหน่ายให้เห็นเอาเสียเลย
ผมรักจุ๋มจิ๋มมาก เพราะมันมีมารยาทในทางสังคมดี เรียบร้อย น่ารัก ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนหรือรำคาญให้แก่ใครๆ เลย ผมสัมผัสได้ทุกอณูแห่งความรัก ความผูกพันที่จุ๋มจิ๋มมีต่อผม แน่นอนว่าผมก็คิดว่ามันก็คงรับรู้ได้เหมือนกัน เราจึงอยู่ร่วมกันแบบใจต่อใจระหว่างคนกับกวาง
ต่อมาผมได้สิงโตชื่อ “ตุ้ยนุ้ย” ที่ผมเอามาเลี้ยงเมื่อขณะอายุแค่ 2 เดือน ไม่แปลกใจอีกเช่นกันที่ตุ้ยนุ้ยคงคิดว่าผมเป็นพ่อของมัน มันจึงตามติดผมเป็นเงาตามตัว ตุ้ยนุ้ยจึงเป็นสัตว์ป่าที่สนิทสนมกับผมมากที่สุด ตั้งแต่ผมเลี้ยงสัตว์ป่าเป็นเพื่อนมาทั้งหมด
ตุ้ยนุ้ยใช้ชีวิตกินอยู่หลับนอนตั้งแต่เล็กๆ กับผมในห้องเดียวกันโดยผมนอนบนเตียง ตุ้ยนุ้ยอยู่ใต้เตียงจนมันอายุได้ขวบกว่า ผมคิดว่าตุ้ยนุ้ยคงไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นสิงโต เพราะวันหนึ่งขณะนั้นตุ้ยนุ้ยอายุ 6-7 เดือน เผอิญผมติดกระจกเงาแผ่นใหญ่ตรงทางเดินระหว่างห้องในคอนโดบ้านพร้อมพงษ์ และเป็นช่วงตุ้ยนุ้ยเผอิญเดินเข้ามาเห็นตัวเองในกระจกเป็นครั้งแรกในชีวิต มันตกใจมากที่เห็นสิงโตอีกตัวหนึ่งโดยไม่รู้ตัวมาก่อน ท่าทางที่ผมเห็นตุ้ยนุ้ยในขณะนั้นคือ มันแสดงความกลัวออกมาอย่างสุดขีดไม่ส่งเสียงใดๆ ให้ได้ใครได้ยิน มันรีบหมอบลงอย่างเงียบกริบแล้วค่อยๆ คลาน ด้วยสัญชาตญาณที่นึกว่ากำลังผจญกับสัตว์ที่น่ากลัว เพราะตุ้ยนุ้ยไม่เคยพบเห็นสัตว์อื่นๆ เลย พบเจอและแวดล้อมไปด้วยคนเท่านั้น ที่สำคัญผมให้อาหารตุ้ยนุ้ยด้วยอาหารที่ต้มสุกแล้วเป็นเนื้อต้มมีข้าว มีผัก ทำให้ตุ้ยนุ้ยมีนิสัยใจคอเป็นคนไปเสียแล้ว
" วิกรม กรมดิษฐ์"