Diamond Lover กะรัตรัก 5 | คมชัดลึก

ทุกวันจันทร์-พุธ เวลา 08.00 น. / 23.00 น. ทางช่อง NOW26

    คืนนั้นเหม่ยลี่เมา เช้าขึ้นมาเธอก็ตกใจเพราะสายแล้ว แต่อี้หมิงกลับบอกว่าลางานให้แล้ว แล้วให้เหม่ยลี่ดูสภาพตัวเองว่ากล้าไปเจอหน้าเซี่ยวเลี่ยงเหรอ
    “ได้อยู่แล้ว เขาคือเขา งานคืองาน ตอนที่ฉันยังเป็นมี่เหม่ยลี่ ฉันยอมเสียงานเพื่อเขามาครั้งหนึ่ง ครั้งนี้มันจะเป็นแบบนั้นไม่ได้ ฉันคิดดีแล้วฉันจะต้องลุกขึ้นสู้ และเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง”
    “ไม่ใช่ เดี๋ยวๆๆ เธอหมายความว่าเธอยังไม่ยอมแพ้เซี่ยวเลี่ยงเหรอ” อี้หมิงถาม
    “ฉันจะมีชีวิตอยู่เพราะเขาไม่ได้”
    “ยัยอ้วน ดีมาก ไม่เสียแรงที่ปล่อยให้เธอ..ร้องไห้แล้วเช็ดเสื้อของแฟนเก่าฉัน เอาล่ะวันนี้พักผ่อนก่อน นะ กินข้าวก่อน”
    “เดี๋ยวก่อน ฉันชอบบริษัท ฉันชอบเพชร อนาคตฉันหวังว่าฉันจะกลายเป็นนักออกแบบเพชร สำหรับฉันแล้ว ตอนนี้บริษัทไม่ใช่มีเพียงเซี่ยวเลี่ยง แต่มีความฝันของฉัน ฉันจะทิ้งความฝันกับความรักพร้อมกันไม่ได้”
    “ยัยอ้วน ดีมากที่เธอมีความมุ่งมั่นมีคำกล่าวที่ว่า เหวจากความทุกข์ไม่มีวันหันกลับ เธอจะต้องไปจากเซี่ยวเลี่ยง เธอถึงจะเจอชีวิตที่มีความสุข เข้าใจมั้ยเชื่อฟังฉันอยู่บ้านพักผ่อนดีกว่า พอหายจากอาการอกหักแล้วค่อยไปทำงาน ดีมั้ย”
    “หึ คิดว่าพ่อฉันผลิตที่ตอกบัตรหรือไง ให้ฉันพักได้ตามใจชอบเนี่ยนะ”
    “เธอน่ะสิตลก บริษัทเขาไม่มีเธอแล้วทำงานต่อไม่ได้เหรอ”
    “แต่ฉันจะใช้การทำงานมารักษาอาการอกหักและความเจ็บปวดของฉัน ดังนั้นฉันต้องลุกขึ้นสู้ใหม่”
    “เธอไม่ต้องห่วง นะ ไม่ต้องคิดอะไรฉันจะลางานอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอเองดีมั้ย  ไม่ต้องซึ้งน่า”
    “ทำไมฉันต้องซึ้งด้วยนายเป็นหมอนึกอยากจะลาก็ลาเหรอ ฉันต้องไปทำงาน ไม่ใช่สิ เสื้อผ้าฉันหายไปไหนหมดเนี่ย”
    “ไม่เห็นเหรอ ฉันเอาเสื้อผ้าของเธอไปซักหมดแล้ว ฉันตื่นตั้งแต่ตีสามมาซักผ้าให้เธอทำไมเสื้อผ้าของเธอสกปรกอย่างนี้”
    “ฉันจะใส่ชุดไหนไปทำงาน”
    “เธอมีสองทางเลือก ข้อแรกทำตามที่กำหนด ข้อสองใส่ชุดคิดตี้ชมพูน่ารักไปทำงานแล้วก็ไปทำงานอย่างมีความสุขกลับบ้านอย่างปลอดภัย”
    “ดีมาก”
    “หือ สองจานนั้นมีของฉันจานนึงนะ นี่ยัยอ้วน จะกินคนเดียวเลยเหรอ ของฉันจานนึง”

    เซียนหนานเสิร์ฟน้ำให้ลูกค้า แต่บังเอิญลูกค้าคุยโทรศัพท์ หันมาแล้วดื่มเลยร้อนจนพ่นออกมา แล้วโวยวายว่าใส่เซียนหนาน เขาจะช่วยเช็ดก็โดนว่า ลูกค้าโวยวายให้ผู้จัดการดุเซียนหนานแล้วเธอก็ลุกหนีไปเลย โดยลืมกระเป๋าแบรนด์แนมไว้ เซียนหนานเห็นตอนแรกจะคืนให้แต่เปลี่ยนใจ

    วันนั้นซือหยวนนำเอกสารไปให้เซียวเลี่ยง เขาถามหามี่โตะ เธอว่าลาหยุด ซือหยวนโทรหาเหม่ยลี่ บอกให้รีบมาทำงาน แต่อี้หมิงไม่ยอม เอาเสื้อผ้าของเหม่ยลี่ไปซักหมด
    ด้านเซี่ยวเลี่ยงก็โดนเจิ้นตงตบหน้า และต่อว่าอย่างหนักเรื่องเกาเหวิน จื่อเหลียงพยายามบอกให้พ่อใจเย็น
    “แกรู้มั้ยแกทำอะไรลงไป คราวก่อนฉันเตือนทำเป็นหูทวนลม แกกล้ายอมรับความสัมพันธ์ของแกกับผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าสื่อ แล้วคนอื่นจะมองบริษัทเรายังไง  แกไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาเลย”
    เซี่ยวเลี่ยงว่า “ผมจำได้ ผมเคยรายงานกับคุณแล้ว เรื่องนี้ผมจัดการเอง”
    เจิ้นตงสวนว่า “ฉันรับปากแกแล้วเหรอ แกต้องรู้สิทุกอย่างฉันเป็นคนให้แก ทุกวันที่แกตื่นขึ้นมาขอให้จำเรื่องนี้เอาไว้”
    “ท่านประธาน ทุกอย่างมันสายไปแล้ว ข่าวของผมกับเกาเหวินถูกปล่อยออกไปแล้วโปรดเคารพชีวิตส่วนตัวของผมด้วย”
    “พี่ พ่อกำลังโกรธอยู่หยุดพูดได้แล้วน่า”
    เซี่ยวเลี่ยงดุจื่อเหลียง “ที่นี่คือบริษัท อย่าลืมว่านายจะเรียกท่านประธานว่าพ่อไม่ได้”
    เจิ้นตงหงุดหงิด “แกยังมีหน้ามาว่าจื่อเหลียงอีกเหรอ แกรู้มั้ยเขาต้องแบกรับความกดดันของหุ้น และช่วยพูดแทนแกเมื่อคืนเขาไม่ได้นอนทั้งคืนเลย เพราะช่วยแกนั่นแหละ นักลงทุนสงสัยในความสามารถของแก ถ้าไม่ได้จื่อเหลียง วันนี้บริษัทคงพินาศไปแล้ว ผู้ถือหุ้นสองส่วนขายเงินลงทุนไปแล้ว”
    “บริษัทมีเงินสำรองเพียงพอนอกจากนี้การขายหุ้นก็มีจำกัด ผมไม่กลัวการขายเงินทุนหรอกถึงความรักของเราจะส่งผลต่อบริษัท แต่ว่า..สิ่งที่เราได้รับคือผลประโยชน์ คนที่สงสัยในตัวผม ผมจะใช้ผลงานปิดปากเขา”
    “ฉันยินดีล้มเหลวในชีวิต แต่ไม่ต้องการมีลูกชายที่มีชีวิตส่วนตัวที่ไม่เหมาะสม เฮ่อ” เจิ้นตงถอนใจ
    จื่อเหลียงพยายามเบรคให้ทั้งสองเบาๆ “พ่อ”
    เจิ้นตงแทรก “เลิกซะ ฉันต้องการให้แกเลิกกับเธอตอนนี้”
    “เฮ่อ เมื่อวานเพิ่งประกาศว่าคบกัน วันนี้ก็เลิกกันแล้ว นี่สิถึงจะเป็นข่าวฉาว ผมก้าวออกมาก้าวแรกก็รู้แล้วว่าต้องมีวันนี้ จะหันหลังกลับเพราะคำพูดไม่กี่คำหยุดถามผมได้แล้ว”
    “แกไม่ให้ฉันยุ่งใช่มั้ย ดี ตราบใดที่แกยังคบหา..กับผู้หญิงคนนั้น ฉันเซี่ยวเจิ้นตงจะไม่ยอมรับลูกชายอย่างแก”
    จื่อเหลียงตามเจิ้นตงไป เซี่ยวเลี่ยงเป่าปาก

    เวลาผ่านไปสามวันแล้ว เหม่ยลี่ก็ยังไม่มาทำงาน จนเซี่ยวเลี่ยงบ่น ซือหยวนรีบโทรหาเหม่ยลี่ อี้หมิงที่พักร้อนเป็นเพื่อนบอกให้เธอเปิดลำโพง
    “ฮัลโหล พี่ซือหยวน”
    ซือหยวนบอกมาว่า “มี่โตะ เธอทำให้คุณเซี่ยวไม่พอใจเหรอ”
    เหม่ยลี่งง “ทำไมคะ”
    “วันนี้ทำไมไม่มาทำงานคุณเซี่ยวสังเกตแล้ว ยังถามถึงเธอต่อหน้าทุกคนด้วย”
    “เขาถามอะไรบ้าง”
    “เขาให้กลับมาทำงานด่วน แล้วไปพบเขาที่ห้องทำงาน”
    “ฉันรู้แล้ว คุณเซี่ยว..ถามถึงฉันด้วยแหละว่าทำไมฉันไม่ไปทำงาน เย้ ฉันทำสำเร็จแล้วกิฟมีไฟท์หน่อยสิเร็วเข้า” เหม่ยลี่หัวเราะ
    อี้หมิงว่า “คนรวยอะไรกัน ไม่มีความอดทนเลย อยากกลับไปทำงานล่ะสิ”
    “ต้องกลับไปสิคุณเซี่ยวถามถึงฉันจะไม่กลับไปได้ไง”
    อี้หมิงสวน “ไม่ได้ ไปไม่ได้”
    “ทำไมล่ะ”
    “เพราะว่าๆๆ ถ้าเธอกลับไปตอนนี้เธอก็แพ้ จะกลับไปก็ได้แต่กลับไปด้วยสาเหตุข้อเดียว”
    “อะไรเหรอ”
    “ลาออก“
    เหม่ยลี่เหวอ “ลาออกเหรอ”
    “หลอกๆ ลาออกหลอกๆ วิธีนี้เรียกว่า ให้หลงกลกับดัก เธอต้องให้เซี่ยวเลี่ยงมาหาเธอถึงที่เธออยากชนะหรือแพ้ล่ะ”
    “อยากชนะสิ”
    “งั้นก็เชื่อฟังฉัน”
    วันรุ่งขึ้นเหม่ยลี่ไปทำงาน เซี่ยวเลี่ยงถามว่าเธอเป็นอะไร
    “ฉันไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ก็เลยลางานสองวัน”
    “ไม่สบายก็ลางานงั้นเหรอ เห็นบริษัทเป็นอะไร เป็นตลาดเหรอ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะลางานด้วยเหตุผลส่วนตัว ครั้งหน้าห้ามเกิดขึ้นอีก”
    “ขอโทษค่ะคุณเซี่ยว ฉันมายื่นใบลาออก นี่จดหมายลาออกของฉัน”
    เซี่ยวเลี่ยงดูแล้วคืนให้ “เอากลับไปเขียนใหม่”
    “ใบลาออกต้องเขียนใหม่ด้วยเหรอ”
    “คุณไม่ได้เขียนเหตุผลมา ผมไม่ยอมรับจดหมายลาออกแบบนี้”
    “เหตุผลที่ฉันลาออกคือ”
    “ผมอนุญาตให้ลาออกถ้าคุณไม่อยากทำงานนี้แล้วจริงๆ ส่วนเหตุผลอื่น ผมไม่ยอมรับ ได้ยินมั้ยกลับไปทำงาน”
    “งั้นฉันจะเขียนใหม่ แล้วจะเอามาให้”
    เหม่ยลี่รีบโทรปรึกษาอี้หมิง
    “เฮ่อ ต้องโทษนายที่ออกความคิดแย่ๆ บอกให้ฉันทำให้เขาหลงกล ตอนนี้ฉันจะตายอยู่แล้วนะ เฮ่อ เขาบอกว่าจดหมายที่เขียนเขาไม่พอใจครั้งนี้เขาต้องไล่ฉันออกแน่ๆ ทำยังไงดี”
    “เฮ่อ ง่ายนิดเดียว ก็ทำตามที่เขาบอก เขียนใหม่อีกรอบ เธอจะต้องเชื่อฉัน จะเอาชนะใจเขาได้มั้ย ขึ้นอยู่กับเธอแล้วห้ามถอยเด็ดขาด”
    “แล้วถ้าหากว่า..”
    อี้หมิงสวนว่า “ไม่มีถ้าหากว่า เธอต้องเชื่อฉัน ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก เอาล่ะ ทำงานก่อนแค่นี้นะบ๊ายบาย หึๆๆ”
    เหม่ยลี่พิมพ์จดหมายแล้วไปยื่นให้เซี่ยวเลี่ยงใหม่
    “คุณเซี่ยว แก้ใหม่แล้วค่ะ”
    “คุณนี่ดื้อรั้นจริงๆ ส่งให้ฝ่ายบุคคลเรื่องนี้ผมไม่ยุ่ง”
    เหม่ยลี่ถอนใจพลางคิดแค้นอี้หมิงในใจ “เฮ่อ คงไม่ต้องการฉันแล้วจริงๆ โอ้ย ไอ้บ้าเหลยอี้หมิง”
    เซี่ยวเลี่ยงเหลือบมอง “ยืนเหม่ออะไร”
    “ฉันเหรอ ขอบคุณค่ะ”
    เซี่ยวเลี่ยงพูดก่อนที่เหม่ยลี่จะออกจากห้องไป “จดหมายลาออก ใครบอกว่าอยากเป็นนักออกแบบ ใครบอกว่าจะสู้ให้ถึงที่สุด ใครบอกว่าทำได้ไม่ดีจะไม่ไป แค่พูดให้น่าฟังเหรอ จดหมายนี้ผมไม่ให้ผ่าน ไม่อนุญาตให้คุณลางานด้วย พรุ่งนี้ผมต้องเห็นคุณ..อยู่ในบริษัทแค่นี้แหละ”
    “เฮ่อ ว้าว” เหม่ยลี่หัวเราะ “ติดกับดักแล้วจริงๆ  พรุ่งนี้ฉันจะมาทำงานแต่เช้าเลยค่ะ บ๊ายบาย”

    เหม่ยลี่กลับถึงบ้านก็เห็นอี้หมิงอารมณ์ดีมาก พอเห็นเธอก็คิดว่าเธอเศร้าเพราะตกงาน เอาใจเธอมาก
    “เอ๋ กลับมาแล้ว มาๆ นั่งก่อน เชิญนั่งนั่งเลย เป็นไงบ้าง ส่งจดหมายลาออกยัง อ้า ยัยอ้วน อย่าเศร้าไปเลยมันก็แค่งาน จริงมั้ยหางานใหม่ก็ได้นี่ พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปสมัครงานใหม่ที่ดีกว่านี้ เธอยังเป็นนักออกแบบได้ มากินอะไรหน่อยสิ ฉันทำกับข้าวให้เธอเป็นพิเศษ เธอคงไม่รู้ว่านี่เป็นกับข้าว..ที่ฉันตั้งใจ..เอ่อ ทำให้เธอ..โดยเฉพาะ”
    “ฉันยังไม่อยากกิน”
    “เอ่อ เธอไม่หิวเหรอ เดี๋ยวฉันกินเป็นเพื่อน นะ มา ลองกินนี่ดู อร่อยมากนะเมื่อกี้ฉันชิมดูแล้วอร่อยมากจริงๆ อื้อ มา อื้ม...อร่อยเหาะไปเลยคนอารมณ์ดี  กินอะไรก็อร่อย”
    “นายอารมณ์ดีกินอะไรก็อร่อย พระเอกของฉันฉีกจดหมายลาออกแล้ว”
    “เพราะอะไร”
    “เขาไม่ยอมให้ฉันลาออกน่ะสิ เขาอยากให้ฉันอยู่ต่อ” เหม่ยลี่หัวเราะ “นายเก่งมากเลยเหลยอี้หมิงสามารถเดาใจเซี่ยวเลี่ยงได้ สมกับเป็นเพลย์บอย ดังนั้นฉันจะจ้างนายเป็นที่ปรึกษาเพื่อพิชิตใจเซี่ยวเลี่ยงให้ได้”
    อี้หมิงถึงกับข้าวพุ่ง เหม่ยลี่หัวเราะ
    เซียนหนานเห็นว่าดึกแล้วและไม่ได้ทำกับข้าวเลยชวนซือหยวนกินร้านอาหาร
    ซือหยวนว่า “ดูเหมือนเจ้านายจะชอบคุณตั้งใจทำงานล่ะ จริงสิ ช่วงนี้งานยุ่งมากฉันต้องทำโอที แต่บริษัทมีอาหารให้ ไม่ต้องออกมากินบ่อยๆ หรอก ประหยัดเงิน”
    “จริงด้วย ใกล้จะถึงสิ้นเดือนแล้ว นี่ที่รัก ไม่ต้องประหยัดก็ได้ต่อไปผมจะรับผิดชอบเอง”
    “หึๆ ชีวิตในเซี่ยงไฮ้คุณน่าจะรู้ เงินแค่นั้นจะพอเหรอ ฉันอยากให้คุณตั้งใจทำงาน ทะเยอทะยานหน่อย จุดประสงค์ของฉันไม่ใช่ให้คุณเลี้ยงดูฉัน ขอแค่คุณตั้งใจทำงาน เราต่อสู้ไปด้วยกัน ฉันก็มีความสุขแล้ว”
    “ที่รัก คุณดีจริงๆ”
    “ปากหวาน มาค่ะ สั่งอาหารเถอะ”
    “เอ่อ อื่อ ใกล้จะถึงวันเกิดคุณแล้ว ผมอยากเซอร์ไพร์สคุณล่วงหน้า อ่ะของที่คุณชอบ”
    “ของที่ฉันชอบเหรอ ดูเหมือนจะเป็นของแท้”
    “ใช่ของแท้ ผมเคยรับปากคุณ ว่าจะซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมให้คุณ”
    “แล้วคุณเอาเงินมาจากไหน กระเป๋ามันแพงนะ”
    “ไม่แพงเท่าไรหรอกหลักพันเอง เขาจ่ายเงินเดือนล่วงหน้า”
    “ยี่ห้อนี้ฉันรู้จักดี แต่ละใบไม่ต่ำกว่าหมื่น ไม่กี่พันไปซื้อที่ไหน”
    “คือว่า มันเป็นกระเป๋า..กระเป๋ามือสองน่ะ ลดราคาถูกมาก  คุณไม่ชอบที่ผมซื้อมือสองให้ใช่มั้ย”
    “ไม่หรอกค่ะ มือสองแล้วไง ฉันชอบมากเลย ฉันมีกระเป๋าแบรนด์เนมแล้ว”
    “เอ่อ ที่รัก ขอแค่คุณมีความสุข ผมยอมทำทุกอย่าง ถ้าผมมีเงินแล้ว จะซื้อให้อีกนะ”
    “ฉันไม่สนหรอก นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดเลย” ซือหยวนปลื้มใจมาก
    เกาเหวินมาหาเซี่ยวเลี่ยงที่บริษัท เขาแปลกใจมาก เธอว่าแฟนเจ้าของบริษัท มาที่นี่แปลกมากเหรอ เธอยังบอกว่าจะมีงานเลี้ยงในวงการอยากให้เขาไปในฐานะคู่รัก เซี่ยวเลี่ยงว่าจะหาเวลาไปแล้วกัน
    “หึ ดีมาก” เกาเหวินหัวเราะ “เฮ่อ ใช่ ฉันอารมณ์ดีมากเลย ไปกินข้าวกับฉันมั้ยให้โอกาสอีกครั้ง ไม่ว่างเหรอไปคนเดียวก็ได้ บ๊ายบาย นี่ มี่โตะ หึๆ” เกาเหวินเจอเหม่ยลี่
    “เกาเหวิน คุณจำฉันได้ด้วย”
    “ฉันไม่ได้ทำเครื่องประดับหายบ่อยๆ นะ เรื่องเครื่องประดับที่หายไป..”
    เหม่ยลี่รีบห้าม “ชู่ว เรื่องมันผ่านไปแล้วอย่าพูดถึงอีกเลยค่ะ”
    “เก็บเรื่องนี้เป็นความลับจริงเหรอ”
    “พูดมากจะไม่ดีกับตัวเอง ฉันถูกฝึกมาตั้งแต่เด็กแล้ว”
    เกาเหวินหัวเราะ “หลงเชื่ออะไรง่ายๆ ด้วย กลางวันว่างมั้ย เดี๋ยวฉันเลี้ยง”
    “ได้ค่ะ อ้อ แต่ตอนนี้ต้องทำงานต่อ”
    “ฉันเป็นแฟนของเซี่ยวเลี่ยง ก็ถือว่าเป็นเจ้านายเธอเรื่องลางานฉันจะช่วยพูดให้ ทุกคน คือ..มี่โตะจะไปกินข้าวกับฉัน ไม่มีปัญหาใช่มั้ย ไม่มีปัญหา ดีมากไม่มีใครว่า ไปเถอะ”
    “เฮ่อ แต่ว่า..”
    เกาเหวินสวน “โธเอ๊ย ไปเถอะอย่าชักช้าสิ ไปๆ ฉันเป็นคนแบบนี้ชอบใครแล้วปิดไม่มิด เธอช่วยฉันปิดเรื่องสร้อยคอน่านับถือมาก ฉะนั้นฉันชอบคนอย่างเธอ”
    “เอ่อ จริงเหรอ”
    “ไม่ต้องตื่นเต้น ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนแล้วจะไม่ปล่อยให้เธอปฏิเสธแน่ไปเถอะ หึๆ”
    หญิงลูกค้านั้นมาตามหากระเป๋าที่ร้านเซียนหนานทำงาน เธอบอกให้ผู้จัดการเปิดกล้องวงจรปิดดูว่าใครขโมยของเธอไป
    เหม่ยลี่หอบของอร่อยกลับมาฝากอี้หมิง บอกว่าเกาเหวินพาไปเลี้ยง อี้หมิงโวยวายว่าเกาเหวินเป็นแฟนเซี่ยวเลี่ยงนะ ทำไมเธอถึงเชื่อใจนัก เหม่ยลี่ว่าเกาเหวินเป็นคนดีนะ อี้หมิงพยายามเปรียบเทียนให้เหม่ยลี่ฟังว่า
    “นี้เป็นความแตกต่างระหว่างเธอกับเขา เกาเหวินเป็นร้านหรูส่วนเธอเป็นร้านข้างทาง ปีนึง 365 วันไปกินสเต็กที่ร้านอาหารหรูทุกวัน กินหนึ่งปีจะอ้วกมั้ย แต่คนที่กินอาหารข้างทางไม่แน่ว่าอาจจะได้กินอาหารหลากหลายชีวิตดีจะตาย”
    “จริงเหรอ ฉันดีขนาดนั้นเชียว”
    “แน่นอนอยู่แล้ว ดังนั้น ห้ามแสดงความกลัวต่อหน้าเกาเหวิน ไม่ใช่ว่าใครราคาสูงกว่าก็ขายแพงกว่า แต่ดูว่าใครจะยิ้มได้ตลอด”
    เจิ้นตงมาหาเกาเหวิน แล้วบอกให้เธอเสนอราคามาได้เลย เกาเหวินงงว่าเรื่องอะไร จนเจิ้นตงพูดเรื่องเซี่ยวเลี่ยง เกาเหวินยืนยันว่าเรารักกัน แล้วบอกว่าเจิ้นตงเข้าใจผิด
    “อะไรเรียกว่าเข้าใจผิด ฉันมั่นใจว่าเธอยังไม่รู้จักเซี่ยวเลี่ยงตั้งแต่เล็กจนโตเซี่ยวเลี่ยงเป็นคนดื้อรั้น อีกอย่าง ไม่ชอบเข้าหาคนแปลกหน้า แต่ว่าเขา..เพิ่งรู้จักเธอได้ไม่นาน เธอก็พูดว่าพวกเธอรักกันแล้ว เขารู้สึกดีกับเธอคำพูดแบบนี้...เธอเชื่อด้วยเหรอ”
    เกาเหวินหัวเราะ “คุณลุงพูดขนาดนี้ก็เพื่อต้องการให้ฉันรับเงินแล้วไปจากเขา ละครน้ำเน่าแบบนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอในชีวิตจริง ยังมีคนเอามาเล่นอีก”
    เจิ้นตงหัวเราะ “พูดได้ดี ในเมื่อเธอเจอกับมันแล้วก็ต้องกล้าเผชิญหน้าสิเธอคิดว่าเซี่ยวเลี่ยง..เขาจะยอม...ทิ้งทุกอย่างที่ฉันให้ เพื่ออยู่กับเธองั้นเหรอ ฝันเกินไปมั้ย”
    “จึ๊คุณลุงเคยได้ยินเซี่ยวเลี่ยงพูดกับคุณมั้ย ฉันเป็นคนไม่เหมือนใคร คุณไม่ให้ฉันทำอะไรฉันก็ยิ่งอยากลองดู เฮอะ ละครมหาเศรษฐีแบบนี้ฉันเล่นมาเยอะแล้วค่ะ แต่ชีวิตจริงมันใช้ไม่ได้กับฉันดังนั้น...หวังว่าคุณลุงจะไม่เสียเวลา หวังว่าคุณลุงจะยินดีกับเราได้มั้ยคะ ถ้าคุณลุงไม่มีอะไรแล้ว คืนนี้ฉันต้องไปงานเลี้ยงกับเซี่ยวเลี่ยงขอตัวก่อนค่ะ ลาก่อน” 
    เจิ้นตงได้แต่ถอนใจ

    ที่ปาร์ตี้ เหม่ยลี่มาถึงงานก่อน สักครู่ก็เห็นเกาเหวินมาพร้อมเซี่ยวเลี่ยง เกาเหวินทักทายเหม่ยลี่ เซี่ยวเลี่ยงแปลกใจว่าทั้งสองเป็นเพื่อนกันเมื่อไหร่ หลังจากเกาเหวินพาเซี่ยวเลี่ยงไปแนะนำกับเพื่อนแล้ว เซี่ยวเลี่ยงเดินย้อนกลับมาคุยกับเหม่ยลี่ที่เอาแต่ดื่มไวน์
    เซี่ยวเลี่ยงต่อว่าเหม่ยลี่ที่คิดจะเข้าใกล้เขา ด้วยการเข้าทางเกาเหวิน เขาบอกว่าไม่ชอบวิธีการแบบนี้ ทำให้เหม่ยลี่รู้สึกผิด เธอดื่มและเริ่มเมาก็เดินกลับออกไปเอง
    เหม่ยลี่ออกจากงานมาเห็นรถจอดอยู่ก็คิดว่าแท็กซี่ขึ้นไปนั่งแล้วเอนนอนเลย ขณะที่เซี่ยวเลี่ยงกับฉีหยูประคองเกาเหวินที่มาเมามากออกมาขึ้นรถ เซี่ยวเลี่ยงบอกให้ฉีหยูกลับไปเลย เขาจะขับรถกลับไปเอง
    เซี่ยวเลี่ยงขับรถมาถึงที่พักกำลังจะลง เหม่ยลี่รู้สึกตัวยื่นเงินให้
    เซี่ยวเลี่ยงตกใจ “คุณจะทำอะไร อยู่บนรถผมได้ไง”
    “เสียงดังจังเลย ฉันเอาเงินให้คุณแล้วไม่ใช่เหรอ”
    เซี่ยวเลี่ยงเรียก “รีบตื่นเร็ว ลงไป”

จบตอนที่ 5