Diamond Lover กะรัตรัก 3 | คมชัดลึก

ทุกวันจันทร์-พุธ เวลา 08.00 น. / 23.00 น. ทางช่อง NOW26

    อี้หมิงพอรู้ว่าเหม่ยลี่ทำโอก็ซื้อของกินไปให้ แล้วคืนนั้นเหม่ยลี่ก็อยู่จนไฟดับ จะลงลิฟท์ก็ไม่ทัน กำลังจะโทรหาคนมาช่วย เซี่ยวเลี่ยงก็ตรงมาที่ลิฟท์จนเจอกัน เขาโทรตามรปภ. บอกให้เหม่ยลี่ไปนั่งรอที่ห้องเขาได้ แต่ห้ามพูด
    เหม่ยลี่เห็นแล้วก็อดไม่ได้ “นี่คืองานโฆษณาฤดูกาลใหม่เหรอคะ”
    เซี่ยวเลี่ยงไม่พอใจ “คุณออกไปเดี๋ยวนี้เลย คุณต้องการอะไรกันแน่ ทำไมรองประธานหลินถึงยอมให้คุณเข้ามาทำงานที่นี่”
    “ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกัน ขอบคุณค่ะคุณเซี่ยว ฉัน ฉันไม่ได้มีความหมายอื่น และไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนคุณด้วย งั้นฉันออกไปยืนข้างนอกดีกว่า คุณเซี่ยว ฉัน ฉันอยากพูดอะไรกับคุณอย่างหนึ่ง แค่ประโยคเดียว”
    “ว่ามา”
    “ที่จริงฉันอยากบอกว่า โฆษณาของฤดูกาลใหม่ ถ้ามีการขยายความคุ้มครองใหญ่กว่านี้ ผลที่ได้รับจะดีขึ้น”
    “คุณว่าไงนะ”
    “ฉันหมายถึงว่า ถ้าคุณเอาความคุ้มครองโฆษณานี้ขยายให้ใหญ่ อย่างเช่นว่า เราสามารถถ่ายหนังสั้น แบ่งออกเป็นสองเวอร์ชั่น เวอร์ชั่นแรก เป็นความคล่องตัว แล้วเอาลงอินเทอร์เน็ตโทรทัศน์และสื่อโฆษณาอื่นๆ เวอร์ชั่นที่ 2 เราก็สามารถถ่ายเป็นเวอร์ชั่นเต็มได้ ฉายเฉพาะในสถานที่สาธารณะรถไฟฟ้าใต้ดิน หรือตามป้ายรถเมล์ ในรูปแบบของเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ และฉายทีละซีซั่น ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็จะทำให้ผู้ชมมีความอยากรู้อยากเห็น และสามารถดึงดูดผู้ชมทุกเพศทุกวัย สิ่งที่สำคัญคือวิธีการประชาสัมพันธ์ของเรา จะทำให้น่าสนใจมากกว่าวิธีแบบเดิมค่ะ เอ่อ แน่นอนว่า นี่เป็นเพียงความคิดของฉันคนเดียว ยังไม่ดีเท่าไหร่หรอกค่ะ”
    “เข้ามานั่งสิ แผนงานล่ะ คุณลองตั้งใจดูแผนงานนี่ให้หมด แล้วบอกผมเกี่ยวกับ ความคิดและข้อเสนอแนะของคุณว่าเป็นยังไง เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงแล้วย่อมดีกว่า เมื่อก่อนคุณเคยทำงานอยู่บริษัทโฆษณาเหรอ”
    “ค่ะ”
    “อื้ม ความคิดสร้างสรรค์อย่างนี้ทำไมไม่เสนอตั้งแต่แรกล่ะ”
    “ความจริงก่อนหน้านี้ฉันเคยทำงานโปรเจคหนึ่งให้”
    เหม่ยลี่นิ่งคิดคนเดียว “หรือว่าท่านรองหลินไม่ได้เอาแผนงานของฉันให้คุณเซี่ยว ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยนะ ช่างเถอะ เหลยอี้หมิงบอกว่าอย่าหลงกลใครง่ายๆ ทำเป็นไม่รู้จะดีกว่า”
    “คุณเป็นอะไร อยากพูดอะไรเหรอ?”
    “เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ คุณเซี่ยว คุณบอกว่าความคิดของฉันดีเหรอคะ ฮิ ดีใจจังเลย”
    เซี่ยวเลี่ยงถาม “สนใจเข้ามาอยู่ฝ่ายวางแผนมั้ย”
    “ฉันยังไม่อยากออกจากฝ่ายการออกแบบค่ะ”
    “คุณยินดีจะเป็นผู้ช่วยนักออกแบบต่อไปเหรอ”
    “เพราะว่าตอนนี้ฉันเป็นเพียงผู้ช่วย ฉะนั้นฉันจะไปตอนนี้ไม่ได้ ถ้าฉันออกไปตอนนี้ แสดงให้เห็นว่าฉันยอมแพ้ตำแหน่งนี้ ฉันไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆ หรอกค่ะ เอ่อ แน่นอนว่า แม้จะมีความพยายาม แต่ก็ไม่จำเป็นต้องประสบความสำเร็จ เหมือนฉันที่ไม่เคยเข้าใกล้เครื่องประดับเลย จะออกแบบเครื่องประดับที่ดีได้ยังไงกันล่ะ”
    พอดีพนักงานเข้ามาบอกว่าไฟซ่อมเสร็จแล้ว ลิฟท์ใช้งานได้แล้ว
    “งั้นคุณเซี่ยว ฉันกลับก่อนนะคะ ขอบคุณค่ะคุณเซี่ยว”
    “เดี๋ยวก่อน เอ่อ คุณชื่ออะไร”
    “ฉันชื่อมี่โตะ งั้นฉันกลับก่อนค่ะบ๊ายบาย”
    อี้หมิงไม่สามารถห้ามใจตัวเองไม่ให้ชอบเพื่อนรักได้ จนต้องไปปรึกษาเพื่อนจิตแพทย์

    เมื่อถึงวาระประชุม เซี่ยวเลี่ยบอกเรื่องไมโครภาพยนตร์เป็นความคิดของเหม่ยลี่ จึงอยากให้เหม่ยลี่เป็นคนรับผิดชอบ จื่อเหลียงแปลกใจมาก ซือหยวนก็ไม่ค่อยพอใจ

    เหม่ยลี่ดีใจรีบกลับไปบอกอี้หมิง แต่ปรากฎเขาไม่อยู่บ้าน เธอรีบโทรไปแต่กลับโดนอี้หมิงพูดสวนกลับมาว่า
    “เธอจะบอกเรื่องเซี่ยวเลี่ยงใช่มั้ย เธอจะให้พื้นส่วนตัวฉันบ้างไม่ได้เหรอฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ฉันต้องไปทำคลอดแล้วไม่มีเวลาคุยเรื่องเหลวไหลกับเธอ” แล้วอี้หมิงก็วางสายเลย
    เหม่ยลี่รู้สึกได้ว่าอี้หมิงคงอกหัก ด้านซือหยวนก็กลับไปบ่นให้สามีฟัง ว่าโดนเหม่ยลี่แย่งงานไปต่อหน้าต่อตา จนเซียนหนานสามีเองก็เริ่มเบื่อเพราะกลับมามีแต่เรื่อง เขาจึงเงียบไม่พูดจาด้วย
    เซี่ยวเลี่ยงพาเกาเหวินเข้ามาในสถานที่จัดงาน มีกลุ่มแฟนคลับเกาเหวินมารอเธอด้วย นักข่าวเข้ามาถาม เซี่ยวเลี่ยงให้เกาเหวินคุยกับนักข่าวครู่เดียวก็พาเข้าไปด้านใน 
    เหม่ยลี่กำลังทำงานอยู่กับซือหยวนแล้วเผลอมองเซี่ยวเลี่ยงที่มาพร้อมกับเกาเหวิน เซี่ยวเลี่ยงแยกมาหาเหม่ยลี่
    เซี่ยวเลี่ยงทัก “คุณเตรียมตัวถึงไหนแล้ว”
    เหม่ยลี่งง “หืม? ฉัน ฉันเหรอค่ะ ฉันต้องเตรียมตัวอะไร”
    “คุณเป็นหนึ่งในนักวางแผนของโปรเจคนี้ ก็ต้องเตรียมตัวเข้าฉากด้วยสิ”
    “จริงเหรอคะ ขอบคุณค่ะเซี่ยว”
    “บริษัทเราไม่ชอบผู้ที่ไร้ความสามารถคุณต้องพยายามนะ”
    “ฉันจะจำไว้ค่ะ”
    “ทำงานเถอะ” เซี่ยวเลี่ยงว่า
    ซือหยวนนำชุดให้เกาเหวิน เจสันถามว่าชุดพวกนี้เคยถูกคนอื่นสัมผัสมั้ย ซือหยวนตอบ
    “น่าจะไม่เคยค่ะ”
    “ฉันไม่ใส่ชุดที่คนอื่นสัมผัสแล้ว เจสันเปลี่ยน” เกาเหวินสั่ง
    ซือหยวนอธิบายว่า “คุณเกาเหวิน ฉันเป็นนักออกแบบของเทซีโร่ รับผิดชอบแค่ออกแบบและสร้างแบบจำลอง เสื้อผ้าของศิลปินไม่ใช้หน้าที่ของฉัน”
    เกาเหวินโวย “ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อฟังพนักงานอย่างคุณพูดไร้สาระ เปลี่ยนชุดให้ฉันเดี๋ยวนี้ถ้าทำไม่ได้ก็รีบเปลี่ยนคนอย่าทำให้ฉันเสียเวลา!”
    เหม่ยลี่เห็นก็รีบเข้ามาช่วย “อ่อ คุณเกาคะ เอ่อ ก่อนมาฉันเช็คประวัติของคุณทางอินเตอร์เน็ตแล้ว คุณมีนิสัยเจ้าบงการ ดังนั้น ก่อนมาที่นี่ฉันได้ตรวจสอบเสื้อผ้าทั้งหมดแล้ว มั่นใจว่าไม่เคยมีใครแตะต้อง คุณสามารถสวมได้อย่างสบายใจค่ะ”
    “งั้นดี ต่อไปเธอเป็นคนรับผิดชอบเสื้อผ้าของฉัน”
    “ฉันเหรอ? แต่ว่า ฉันเป็นแค่พนักงานใหม่ พี่ซือหยวนต่างหากเป็นนักออกแบบมืออาชีพ”
    “ฉันว่าเธอสองคนน่าสนใจดีนะ คนเก่าอะไรกันทำได้ดีถึงเรียกว่ามืออาชีพ ฉันเลือกเธอแล้ว เจสัน ฉันเลือกเธอ”
    “ได้”
    “พี่ซือหยวน”
    เกาเหวินทำเสียง “เอ๊ะนี่เธอ จะถ่ายมั้ย”
    “ค่ะ เปลี่ยนชุดทางนี้ค่ะ” เจสันรีบพาเกาเหวนิไป

    อี้หมิงกลับมาถึงบ้าน ร้องเรียกเหม่ยลี่ แต่ไม่เจอ พบเพียงจดหมาย
    “เหลยอี้หมิง ฉันขอโทษ นายอกหักแล้วฉันยังเกาะแกะนายอีก นายเลยต้องคอยทนฟังฉันพูดเรื่องของเซี่ยวเลี่ยง ความจริงฉันแค่อยากเล่าให้นายฟังเท่านั้น เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเพื่อนของฉันมีแต่นาย คำพูดของนายฉันลองมาคิดๆ ดูแล้ว ฉันต้องการให้นายมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง แต่ฉันจะรอนายอยู่เสมอ พอดีหลายวันนี้ฉันต้องไปกองละคร นายต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ มิตรภาพตลอดไป”
    อี้หมิงถอนใจ “ยัยอ้วน ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ต่อไปฉันจะไม่ตะคอกใส่เธออีก เธอรู้มั้ย เธอทรมานฉันจนกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว เรามาลืมเรื่องในอดีต แล้วกลับไปเหมือนเมื่อก่อน ดีมั้ย แค่ได้เห็นหน้าเธอ ฉันก็สบายใจแล้วล่ะ”
    ซือหยวนคุยกับเหม่ยลี่นิ่งๆ ว่า
    “ฉีหยูบอกฉันแล้ว เสื้อผ้าของเกาเหวินเธอจะเป็นคนรับผิดชอบ ยังไงฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น ฉันไม่กล้ามีเรื่องกับใคร และไม่ได้เก่งไปทุกเรื่อง เธอเป็นคนรับผิดชอบแล้วกัน”
    “ขอบคุณค่ะพี่ซือหยวน”
    “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณเพราะโครงการนี้เป็นของฉัน ฉันเซ็นสัญญาแล้วนะ เอาไปให้ผู้รับผิดชอบด้วย”
    “ค่ะ”
    เหม่ยลี่หันไปเห็นเซี่ยวเลี่ยงที่กำลังเดินคุยงานอยุ่ แล้วบันไดกำลังจะหล่นใส่เธอรีบเข้าไปกัน จนเธอหัวแตกแล้วสลบไป เซี่ยวเลี่ยงอุ้มเธอพร้อมสั่งให้เรียกรถพยาบาลทันที
    อี้หมิงโทรศัพท์หาเหม่ยลี่ เซี่ยวเลี่ยงรับสายแทนบอกว่าเธอได้รับอุบัติเหตุระหว่างทำงานตอนนี้อยู่โรงพยาบาล 
    อี้หมิงรีบตามมาที่โรงพยาบาล จะเข้าไปหาก็เห็นเซี่ยวเลี่ยงอยู่กับเหม่ยลี่ก็ชะงัก
    เซี่ยวเลี่ยงถาม “คุณฟื้นแล้วเหรอ รู้สึกยังไงบ้าง”
    “เอ่อ ไม่เป็นไรแล้ว ฉันแค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย”
    “หมอทำแผลให้คุณแล้วเจ็บแผลแสดงว่าเริ่มฟื้นตัวแล้วล่ะ”
    “คุณอยู่เฝ้าฉันทั้งวันเลยเหรอคะ”
    “ทำไมคุณต้องช่วยผม ถึงผมจะใช้โปรเจคของคุณให้คุณเข้ากองละคร แต่คงไม่คุ้มที่จะเอาชีวิตเข้ามาเสี่ยง”
    “ฉันไม่ได้ช่วยคุณเพราะเรื่องหรอกค่ะ”
    “งั้นเป็นเพราะอะไร”
    “ฉันช่วยคุณเพราะว่า.. เพราะฉันเดินผ่านตรงนั้นพอดี ฉันเลยต้องช่วยคุณค่ะ”
    “ผมไม่เชื่อว่าคุณช่วยเหลือผมเพราะบังเอิญ ว่ามา คุณต้องการอะไร”
    “ถ้าฉันมีเวลาคิดว่าต้องการอะไรล่ะก็ ฉันคงเข้าไปช่วยคุณไม่ทันหรอก คุณเซี่ยว ในโลกใบนี้ ยังมีหลายสิ่งหลายอย่าง ที่ไม่สามารถแลกเปลี่ยนด้วยเงินได้นะคะ”
    อี้หมิงรอจนเซี่ยวเลี่ยงกลับไปแล้ว สักพักจึงเข้ามาหาเหม่ยลี่ ได้ยินเหม่ยลี่เพ้อว่าอย่าชนฉัน อี้หมิงปลอบ
    “ไม่ต้องกลัวฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวๆ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว”
    “เหลยอี้หมิง นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
    “เธอฝันร้ายอีกแล้วนะ เธอยังตกใจเรื่องอุบัติเหตุรถยนต์เหรอ”
    “ตอนนี้ฉันไม่ค่อยคิดแล้วล่ะ อ้อจริงสิ วันนี้เซี่ยว.. ขอโทษนะ ฉันลืมว่านายเพิ่งอกหัก ยังไม่ควรพูดเรื่องของฉัน”
    “เฮ้อ เอาเถอะน่า ตอนนั้นฉันแค่อารมณ์หงุดหงิด เธออย่าเก็บไปใส่ใจเลย ตั้งแต่นี้ไป เธออยากแสดงความรัก ยังไงก็ได้ ฉันจะไม่ถือสาเธออีกแล้วนะ”
    “ต้องอย่างนี้สิอี้หมิงของฉัน เฮ้อ ช่วงนี้นายอารมณ์แปรปรวนมาก ฉันเลยไม่รู้จะเข้าหานายยังไงดี” 
    อี้หมิงกระแอม “ฉันลองมาคิดๆ ดูแล้ว นับจากวันนี้ไป แค่เธอมีความสุขก็พอ ฉันจะทิ้งความวุ่นวายในใจไป และมีความสุขไปพร้อมเธอ เพราะฉันหวังดีกับเธอ ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บ ไม่ว่าไกลแค่ไหน ฉันจะไปอยู่ดูแลเธอ เพราะระหว่างเรา คือเพื่อนรักหนิ ฉันจะไม่ยอมให้อะไรมาทำลายมิตรภาพของเราแน่”
    “ฉันรู้สึกว่านายดูเศร้าๆ ไปนะ มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
    “เอ่อ ไม่มีหรอกฉันแค่.. อาจเป็นเพราะช่วงนี้ฉันกดดันมากไป แต่ตอนนี้เธอทำให้ฉันมีสติขึ้นมากเลยล่ะ”
    เหม่ยลี่หัวเราะ “เฮ้อ ดูเหมือนว่า การบาดเจ็บครั้งนี้ของฉันจะไม่เสียเปล่า ไม่เพียงแต่ ช่วยคุณเซี่ยวได้เท่านั้น แต่ยังทำให้นายง้อฉันด้วย”
    “พูดเหลวไหลอะไร เธอบาดเจ็บแล้วยังพูดอย่างนี้อีก ไม่เจ็บบ้างรึไง”
    “เฮ่อ เพื่อนของฉันกลับมาแล้ว ดีใจจังเลย นี่ มาดูหน่อยเร็ว หน้าผากฉันจะมีรอยแผลเป็นมั้ย ยังมีตรงไหนที่บาดเจ็บต้องทำแผลบ้าง มีมั้ย”
    “ไม่มี ไม่เป็นไร”
    เกาเหวินไม่ยอมทำตามบทที่ได้รับมา จนผู้กำกับไม่พอใจ ทั้งสองเถียงกันจนเกาเหวินโมโหกลับไปเปลี่ยนชุด เจสันพยายามถามแต่เกาเหวินไม่สนใจปัดของ เครื่องเพชรที่ซือหยวนเพิ่งนำมาให้หล่นไปในกระเป๋าของเกาเหวินพอดี เกาเหวินหนีออกจากกองไปเลย
    เหม่ยลี่กลับมาเห็นพอดีก็จะโทรบอกเซี่ยวเลี่ยง แต่ซือหยวนว่าโทรหาแล้วเขาจะรับเหรอ

    เกาเหวินหนีออกมา พอเห็นนักข่าวก็วิ่งหนีไปเจอรถของอี้หมิงจอดอยู่ เธอขึ้นรถแล้วรบบอกให้อี้หมิงออกรถ
    อี้หมิงพาเกาเหวินไปทานอาหารแล้วก็ถามว่าจะไปไหนดี เกาเหวินอยากเล่นสนุก อี้หมิงพาไปเล่นเกมต่างๆ จนเกาเหวินสนุกมาก
    “เป็นไงบ้าง สนุกมั้ย พอได้แล้ว ดูสิไม่มีใครมองคุณเลย ทุกคนที่นี่ต่างเล่นของใครของมัน ไม่มีใครมาสนใจคุณหรอก ชีวิตของคนเรา จะสนใจแต่สายตาของคนอื่นไม่ได้ แต่ต้องสนใจความรู้สึกตัวเองให้มากๆ เข้าใจมั้ย เอาอย่างนี้แล้วกัน วันนี้คุณมีความสุขมั้ย”
    “มีความสุข”
    อี้หมิงว่า “นี่ต่างหากที่คุณต้องแคร์ ว่ามา ยังมีอะไร.. ที่คุณอยากทำอีกมั้ย”
    เกาเหวินว่ามีอีกอย่าง ว่าแล้วก็ขอขับรถซิ่งมีอี้หมิงนั่งไปด้วย อี้หมิงกลัวการขับรถของเกาเหวินมาก 
    ผู้กำกับเกลี่ยกล่อมให้เหม่ยลี่แสดงแทนเกาเหวิน เหม่ยลี่ว่าเธอแสดงไม่ได้แน่ แล้วก็เกรงใจซือหยวน ผู้กำกับเรียกซือหยวนเข้ามาให้ช่วยกล่อม
    “ฉันได้ยินหมดแล้ว ไปสิ ไปเตรียมตัวซะ เพื่อลดภาระของบริษัท พนักงานทุกคนสมควรต้องทำ”

จบตอนที่ 3