อัพแมน มาปิ๊งรัก When I see You again Ep.21 | คมชัดลึก

ทุกวันจันทร์-พฤหัสบดี เวลา 08.00 น. / 24.00 น. ทางช่อง NOW26

    อันซีสวมแหวนให้ยิ่วเชียน ชายหนุ่มอึ้งอันซีสวมแหวนให้ยิ่วเชียน กุมมือเขาไว้อย่างนุ่มนวล
    “ฉันไม่ชอบวิธีการจีบสาวแบบนี้ของคุณเลย ฉันต้องการเซี่ยยิ่วเชียนคนเดียวตัวจริงของคุณตัวตนของคุณ ดีกว่าที่ฉันคิดไว้มากมาย จริงๆ”
    ยิ่วเชียนซาบซึ้ง ดึงตัวอันซีเข้ามาประทับจูบอย่างนุ่มนวล อันซีจูบตอบด้วยความรักที่มีให้เช่นกัน 
    คืนนั้น ยิ่วเชียนพาอันซีเข้ามาในบ้าน อันซีเดินเข้ามาอย่างอายๆ ยิ่วเชียนว่าไม่ต้องอาย อันซีก็ว่าเธออายนี่
    “การชอบใครสักคนต้องอายด้วยเหรอดูเหมือนต้องเรียนรู้ความไร้ยางอายด้วย ให้เวลาฉันเรียนรู้หน่อยนะ”
    ยิ่วเชียนมองรอบๆ บ้าน“ตอนนี้ มีแค่เราสองคนพอดี เรามาเรียนรู้กันเถอะ”
    ยิ่วเชียนจับตัวอันซีมายืนพิงผนัง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จะประทับจูบ อย่างที่รอคอย ทันใดนั้นเสียงไป๋คังก็ดังเข้ามายิ่วเชียนได้ยินเสียงไป๋คัง ก็ชะงักจูบไป๋คังเห็นยิ่วเชียนกับอันซีใกล้ชิดกันก็เข้าใจทันทีว่ามาผิดเวลา จะชวนต้าอี๋ออกไปแต่อันซีรีบเรียกไว้ ยิ่วเชียนไปต่อว่าต้าอี๋ จนต้าอี๋หน้าเสีย ในขณะที่ไป๋คังหันมาพูดกับอันซี
    “รู้สึกว่าวันนี้อารมณ์ของเธอกับยิ่วเชียนไม่เหมือนวันอื่นนะ”ยิ่วเชียนได้ยินปู่พูดก็ยิ้มเขินๆ
    “ไม่เหมือนตรงไหนคะ”
    “รู้สึกเหมือนกำแพงระหว่างเธอกับยิ่วเชียนหายไปหมดแล้ว ดูสิ ในมือเขายังสวมแหวนด้วย”
    “เป็นเพราะว่าเราเข้าใจกันแล้วค่ะ คุณปู่ ฉันกับยิ่วเชียนเมื่อสิบปีก่อน”
    อันซียังพูดไม่จบ ยิ่วเชียนเรียกไว้ได้ทัน“อันซีเอ่อ คุณปู่ไม่มีอะไรครับ เพียงแต่เมื่อสิบปีก่อนเราเคยเจอกันที่หมู่บ้านภูล่านไม่ได้มีอะไรพิเศษ”
    “รู้จักกันเมื่อสิบปีก่อนแล้วถือเป็นพรหมลิขิตนะทำไมไม่ให้อันซีพูดล่ะยิ่วเชียนแกไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เลย”
    “ขอแค่อนาคตราบรื่นก็พอแล้วครับ”
    อันซีแปลกใจมาก พอมีโอกาสได้อยู่กันตามลำพัง ยิ่วเชียนจึงรีบอธิบายว่าบ้านที่ภูล่านมีความหมายกับปู่มาก ถ้าปู่รู้เรื่องเขากับอันซีอาจจะยอมรับไม่ได้เชื่อว่าอนาคตต้องดีแน่นอน เรื่องไหนไม่สบายใจก็อย่าบอก อันซีหน้าเจื่อน

    ตอนเช้าอันซีทอดแฮมพลางฮัมเพลงไปด้วย ยิ่วเชียนเดินเข้ามายื่นจานเปล่าให้ทักทายกันสดชื่น หยอกล้อกันมีความสุข ไป่คั๋งเข้ามาหาทั้งสองแล้วแซวว่าเดี๋ยวอันซีต้องออกไปส่งยิ่วเชียนทำงาน
    ไห่โค่กับลูกน้องพากันมาที่หน้าบ้านยิ่วเชียนจนเห็นทั้งสองออกมา หย่งชิงเองก็มา พอเห็นยิ่วเชียนกับอันซีออกมาก็แอบมาหลบดูกับพวกไห่โค่
    เป็นจังหวะที่อันซีวิ่งถือกระติกชาโสมออกมาให้ยิ่วเชียน เขายิ้มหน้าบาน อันซีจะรีบเข้ากลัวไป่คั๋งล้อ
    “ฝึกฝนความไร้ยางอายแบบฉันสิ”ยิ่วเชียนยื่นแก้มให้อันซี
    “โธ่เอ๊ย” อันซีเขินมาก
    “เร็วๆ ไม่งั้น จะยิ่งทำให้ฉันไร้ยางอาย และเมื่อฉันไร้ความยางอาย ก็จะกลายเป็นสัตว์ป่า”ยิ่วเชียนยังพูดไม่ทันจบ อันซีหอมแก้มชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
    อันซีหันหลังให้ยิ่วเชียนอายๆยิ่วเชียนเข้าไปจูบปากอันซีทันที หย่งชิงรับไม่ได้เผลอดึงแขนไห่โค่ด้วยความโกรธโดยไม่รู้ตัว ยิ่วเชียนจูบกับอันซีอย่างดูดดื่มก่อนจะผละออก แล้วแยกตัวไปทำงาน อันซียิ้มๆ ไห่โค่โกรธจะลุกขึ้นแต่ลุกไม่ได้ แต่หย่งชิงรั้งแขนเขาไว้แน่น
    หมิงเย่เรียกเยี่ยนเจ๋อมาพบแล้วสอบถามว่าอันซีเป็นคนยังไง ก่อนจะให้เขาช่วยนัดอันซีออกมาทานข้าว ว่าอยากขอโทษเรื่องที่เคยทำไม่ดีกับเธอ อันซีถึงกับอึ้งไปนิด
    หมิงเย่พยายามสอบถามอันซีว่าเธอชอบอะไร แต่อันซีก็ตอบไม่ได้ ทำงานอะไรเธอก็ตอบว่าทำงานทุกอย่าง จนหมิงเย่อึ้งไม่รู้จะถามยังไงต่อ จึงบอกเยี่ยนเจ๋อว่ามีงานต่อขอตัวไปก่อน 
    พอออกจากร้านอาหาร อันซีชวนเยี่ยนเจ๋อมาที่ห้องสมุด พลางบ่นว่าทำไมชอบมีคนถามว่าเธอชอบอะไร งานอดิเรกคืออะไร พอดียิ่วเชียนโทรมาหาอันซีถามว่ากินข้าวหรือยัง เธอว่าออกมากินกับเยี่ยนเจ๋อ แต่เกิดเรื่องนิดหน่อย กลับมาจะเล่าให้ฟัง

    เยี่ยนเจ๋อได้ยินที่ยิ่วเชียนโทรมาคุยกับอันซี เพราะต้าอี๋มารายงานว่าเจียงไห่โค่ไม่ยอมขายบ้านคืนให้ ยิ่วเชียนให้ต้าอี๋โทรนัดเจียงไห่โค่มาเจอที่ร้านกาแฟบริษัทที เยี่ยนเจ๋อได้ยินก็ถามว่าทั้งสองพัฒนาถึงขั้นซื้อบ้านแล้วเหรอ
    “เปล่าค่ะ อ้อ ไม่ใช่หรอก บ้านหลังนั้นเป็นบ้านเก่าของคุณปู่ยิ่วเชียน ยิ่วเชียนกับคุณปู่ไปจากภูล่าน 10 ปีแล้ว หลายปีก่อนเจียงไห่โค่ซื้อบ้านไว้ ตอนนี้เขาจะขายบ้านคืนให้ยิ่วเชียนแล้ว ดีมากเลยใช่มั้ย”
    “แต่ว่า เจียงไห่โค่ไม่ชอบหน้ายิ่วเชียนไม่ใช่เหรอ”
    “ใช่ แต่ไม่ได้ซื้อในนามของยิ่วเชียนหรอก ถ้ายิ่วเชียนซื้อบ้านหลังนี้กลับมาได้ คุณปู่ต้องดีใจมากแน่ไปเถอะค่ะ”
    อันซียิ้มดีใจ ในขณะที่เยี่ยนเจ๋อคิดอะไรบางอย่าง
    เยี่ยนเจ๋อไปที่บริษัทเห็นพวกเจียงไห่โค่ ก็แอบฟังก่อนเข้าไปบอกว่าต้าอี๋คือคนของยิ่วเชียน ทำให้เจียงไห่โค่ไม่พอใจฉีกสัญญาทิ้งทันที เยี่ยนเจ๋อแอบมองอยู่อย่างพอใจ
    ต้าอี๋รีบกลับมารายงานยิ่วเชียนเรื่องที่ไห่โค่ไม่ยอมขายบ้านให้เพราะรู้ว่าเขาคือคนของยิ่วเชียนยิ่วเชียนถอนใจ
    อันซียกอาหารมาตั้งที่โต๊ะ ไป๋คังนั่งคุยอยู่ด้วย เธอฟังไป่คั๋งพูดถึงบ้านที่ภูล่านก็รู้สึกสงสารและรู้สึกผิดอย่างมากอันซีเดินไปที่โต๊ะอาหาร เห็นยิ่วเชียนกลับมาบ้านพอดี
    “เอ๊ะ ยิ่วเชียน กลับมาแล้วเหรอคะ”
    ยิ่วเชียนเดินหน้าเครียดเข้ามา ไป๋คังเดินไปหา
    “ฉันได้ยินอันซีพูดแล้ว เมื่อไหร่จะได้บ้านคืน เป็นอะไร”
    ยิ่วเชียนหันไปมองหน้าอันซี แล้วก้มหน้าเครียดๆ อันซีและไป๋คังรู้สึกว่าต้องมีอะไรแน่
    “คุณปู่ ตอนนี้อยู่ระหว่างคุย ยังไม่แน่นอนครับ”
    ไป๋คังเศร้า อันซีสงสารมาก“ขอโทษค่ะ คุณปู่”
    “เธอจะขอโทษฉันทำไม ช่างเถอะๆ มันผ่านมานานแล้ว ไม่ได้กลับก็ไม่เห็นเป็นไร อย่าคิดมากน่า กินข้าวๆ เฮ้อ”
    ไป๋คังเดินไปนั่งซึมๆ ที่โต๊ะอาหาร อันซีกับยิ่วเชียนมองอย่างสงสาร
    คืนนั้น อันซีนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องยิ่วเชียนเข้ามาหาถามว่าเป็นอะไร กินผลไม้แล้วก็เข้าห้องเลย 
    อันซีซึมๆ “เพราะว่าวันนี้ คุณปู่ไม่มีอารมณ์เล่นหมากรุก คงเป็นเพราะเรื่องบ้าน เป็นเพราะฉัน พวกคุณเลยต้องจากหมู่บ้านภูล่านมา”
    “ไม่ใช่เพราะเธอ แต่เป็นเพราะฉัน เพราะการชอบเธอ และไปปีนเขา เป็นการตัดสินใจของฉัน”
    “แต่ว่า ถ้าตอนนั้นฉันไม่เสนอเงื่อนไขนี้”
    “ความจริง ฉันต้องขอบคุณเธอ เพราะเธอไปขอร้องเจียงไห่โค่ ทำให้บ้านของเรายังอยู่ ไม่งั้น คงถูกนักพัฒนารื้อถอนไปแล้ว”
    “แต่ว่า”
    “เอาล่ะ อย่าคิดมากเลย ฉันจะต้องหาทางซื้อบ้านเก่ากลับมาได้อย่างแน่นอน อ่อจริงสิ เธอมีอะไรจะพูดกับฉัน”
    “อ้อ ใช่ ฉันจะบอกคุณว่า วันนี้เกิดเรื่องประหลาดขึ้น คุณทายสิว่าฉันไปกินข้าวกับใคร”
    “คงไม่ใช่ เจียงไห่โค่นะ”
    “ฉันจะไปกินข้าวกับเขาทำไม หัวหน้าของคุณ”ยิ่วเชียนแปลกใจมาก “แปลกใจใช่มั้ย เขาบอกว่าวันนั้นเสียมารยาทกับฉันที่ห้องทำงานของคุณ ดังนั้นเขาอยากเลี้ยงข้าว เพื่อขอโทษฉัน”
    “หัวหน้าพูดคำว่าขอโทษเหรอ”
    “ใช่”
    “เขาไม่มีทางขอโทษใครง่ายๆ แม้กระทั่ง ชวนเธอไปกินข้าวเพื่อต้องการขอโทษ”
    “ฉันคิดว่า เขาคงต้องการดูว่า ฉันคู่ควรกับคุณมั้ย แต่ฉันทำตัวไม่ค่อยดี เขายังกินไม่ทันเสร็จก็กลับ ดังนั้นฉันกับเยี่ยนเจ๋อ เลยไปยืมหนังสือที่ห้องสมุด”
    เสียงโทรศัพท์ของยิ่วเชียนดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์มาดู แต่กดตัดสายไป ทั้งสองยิ้มๆ ให้กัน
    “อ่านหนังสือพวกนี้ทำไม”ยิ่วเชียนหยิบหนังสือจากอันซีมาเปิดดู
    “ฉันถูกถามอีกแล้วว่าชอบอะไร แต่ฉันเห็นว่าคุณชอบ ดังนั้นฉันเลยลองอ่านดู”
    ยิ่วเชียนยิ้มๆ “ไม่เลว”
    “ไม่เลวตรงไหน ฉันอ่านไม่เข้าใจเลย”

    เสียงโทรศัพท์ยิ่วเชียนดังขึ้นอีก เขามองหน้าอันซีอย่างเกรงใจ ก่อนหยิบโทรศัพท์มาดู แล้วกดตัดสายอีกรอบ
    “คุณหูเหรอ”ยิ่วเชียนถอนใจ“ทำไมไม่รับล่ะ ไม่แน่ว่า เธออาจต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”
    “ฉันคุยกับหย่งชิงเข้าใจแล้ว เธอโทรหาฉันเพราะความเคยชิน เธอสามารถหาคนแปดถึงเก้าคน มาอยู่เป็นเพื่อนเธอได้”
    อันซีคิดถึงคำของหย่งชิงที่เคยพูดกับตัวเอง
    “ความจริง ฉันคิดว่าคุณหูคงไม่ได้คิดว่า คุณเป็นแค่ความเคยชินหรอก”
    “เป็นแค่ความเคยชิน เพราะหย่งชิง ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับฉัน”
    เสียงโทรศัพท์ของยิ่วเชียนดังขึ้นอีก เขากดตัดสายอีกครั้ง
    หย่งชิงนั่งเศร้าอยู่ที่ผับ เมื่อยิ่วเชียนไม่ยอมรับสายเธอเหมือนเมื่อก่อน เยี่ยนเจ๋อเข้ามาหา บอกว่ายิ่วเชียนส่งข้อความบอกให้เขามาดูแลเธอ
    “ฉันบอกเธอแล้วไง ไม่มีใครเอาของขวัญมาประเคนให้หรอก”
    “วันนี้ ฉันเดินไปหน้าบ้านยิ่วเชียนโดยไม่รู้ตัว พอเห็นยิ่วเชียนกับอันซีเดินออกมาหน้าบ้าน พี่รู้มั้ยฉันทำยังไง ฉันรีบหาที่หลบซ่อน ทั้งที่ฉันไม่ใช่คนแบบนี้”
    “เธอได้ทุกอย่าง มาง่ายดายจนเคยตัวแล้วน่ะสิ”

จบตอนที่ 21