อัพแมน มาปิ๊งรัก When I see You again ตอน 19
‘ยิ่วเชียน’ ตัดสินใจบอกความจริงให้ ‘อันซี’ รู้ เขาจึงจัดฉากเซอร์ไพรส์เธอ เพราะต้องการให้เธอรู้ความจริงอย่างมีความสุข
อัพแมน มาปิ๊งรัก When I see You again ตอน 19
ทุกวันจันทร์-พฤหัสบดี เวลา 08.00 น. / 01.00 น. ทางช่อง NOW26
ต้าอี๋ไปหาเจียงไห่โค่เพื่อขอซื้อบ้านผีสิง แต่เจียงไห่โค่ไม่ยอมขาย บอกว่ารับปากผู้หญิงไว้ ต้าอี๋กลับมาบอก ยิ่วเชียนสงสัย
อันซีกลับมาที่บ้านพัก นั่งดูปลาในตู้ปลาอยู่ เหม่ยเหวินก็พูดกับอันซีว่าวันก่อนยิ่วเชียนมาคุยเรื่องเธอ เหม่ยเหวินยังบอกว่าทุกคนที่ต้องการเห็นเธอมีความสุขนะ อันซีอึ้งๆ ไป
“พี่เหม่ยเหวิน วันนี้พี่ดูจริงจังนะ”
“ฉันซีเรียสต่างหาก ฉันกังวลแทนเธอนะ เซี่ยยิ่วเชียนมาถามเราด้วยความกังวล แต่เธอยังไม่รู้อะไรเลย เฮ่อ อันซี ทุกคนในบ้านพักต้องการเห็นเธอมีความสุข กว่าเราจะได้รู้จักผู้ชายที่ดีอย่างเซี่ยยิ่วเชียนไม่ใช่ง่าย ทำไมเธอทำกับเขาแบบนี้ล่ะ หรือว่าเธอไม่ได้ชอบเขาจริงๆ”
“ฉันชอบเขา”
“จริงเหรอ”
“เพียงแต่ ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถจ้องตาเขาแล้วพูดว่า ฉันชอบคุณ ได้”
“ทำไมล่ะ”
“ตอนฉันเรียนม.ปลาย นักเรียนชายที่เรียนโรงเรียนติดกัน ฉันมักจะพบเขาระหว่างทางกลับบ้าน ตอนแรกฉันรู้สึกว่าเขาเป็นคนแปลกๆ ทำไมชอบอยู่คนเดียว ต่อมา ฉันก็เลยชอบหยอกให้เขาหัวเราะ อารมณ์ดี หรือว่าชอบทำให้เขารู้สึกดีขึ้น”
“เธอแอบรักเขาเหรอ”
“ไม่ใช่หรอก ฉันแค่รู้สึกว่าเขาพิเศษมาก ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไงกับเขากันแน่”
“งั้นเธอ”
“หลังจากนั้น มีวันหนึ่งเขาเอาน้ำตานางฟ้ามาให้ฉัน”
“น้ำตานางฟ้า นั่นเป็นเงื่อนไขหลอกๆ เพื่อไม่ต้องการให้ผู้ชายมาจีบเธอไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ และวันนั้น เป็นวันที่ฉันอายุครบ 18 ปีพอดี”
“เฮ่อ ไม่น่าเลย เหมือนโศกนาฏกรรมเลย ทำไมเขาต้องมาวันนั้นด้วย”
“วันนั้น ฉันอารมณ์ร้ายกับเขาครั้งใหญ่ ผ่านไปไม่กี่วัน ฉันอยากไปขอโทษเขา”
อันซีคิดถึงวันนั้น เธอไปที่บ้านของยิ่วเชียนและรู้จากป้าคนหนึ่งว่าปู่เขาขายบ้านเพื่อไปรักษาเขา ซึ่งเกิดอุบัติเหตุจากการที่เข้าไปในป่า อันซีรู้สึกผิดหันมามองหน้าเหม่ยเหวิน
“ฉันมันแย่มากใช่มั้ย”
“ก็นิดหน่อย เธอจึงไม่อยากมีความรักใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“บ้านหลังนี้ เป็นบ้านที่เธอชอบไปทำความสะอาดใช่มั้ย”
“ใช่”
“แต่เธอบอกว่าเป็นบ้านผีสิงนะ”
“นั่นเป็นเพราะว่า ฉันกลัวคนอื่นจะมาซื้อ”
“เฮ่อ”
“หลังจากนั้นฉันกลัวว่าเจียงไห่โค่จะทนไม่ไหวแล้วขายมันไป เธอก็รู้ว่าครอบครัวของเจียงไห่โค่เป็นนายหน้าขายที่”
“แต่เขาเป็นแค่เงาที่อยู่ในใจของเธอ เธอเก็บเขาไว้ในใจก็พอ แต่ว่าเซี่ยยิ่วเชียนเขาอยู่ตรงหน้าเธอ เธอจะวิ่งหนีเซี่ยยิ่วเชียน เพราะเงาของคนนั้นไม่ได้นะ”
“แต่ฉันเป็นคนที่ร่างกายไวกว่าสมองนี่นา พอฉันรู้ตัวอีกที ก็พบว่าวิ่งหนีเขาแล้ว และฉันก็ใช้ชีวิตอย่างนี้มาสิบปีแล้ว ทุกครั้งที่เห็นเขาดีกับฉัน ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกกดดัน”
“ไม่ได้ เธอต้องรีบเปลี่ยนนิสัยโดยเร็ว ไม่งั้นเซี่ยยิ่วเชียนจะคิดว่าเขาพยายามอยู่ฝ่ายเดียว ถึงจะมีความอดทนสูงยังไง ก็อาจจะผิดหวังได้ หรือแม้กระทั่งไปจากเธอ หืม” อันซีกังวล
ยิ่วเชียนกลับมาที่บ้านเจอไป๋คังนั่งอยู่คนเดียวก็ถามหาอันซี ไป๋คังว่ากลับภูล่านไปแล้ว และคงนอนค้างเพราะเพิ่งโทรมาบอก
วันรุ่งขึ้นยิ่วเชียนรีบไปหาอันซีที่บ้าน เวลาเดียวกันนี้ไห่โค่ก็มาหาอันซีที่บ้านเพื่อพูดเรื่องบ้านผีสิงว่าเขาจะขายแล้วมีคนมาขอซื้อ อันซีลากไห่โค่ไปที่ร้านข้าวหมูสับ ไห่โค่อ้างว่าเพราะอันซีไม่ยอมรับเขาเป็นแฟน อันซีให้นึกถึงตอนที่เธอช่วยเขาไว้ แล้วรับปากเรื่องบ้านนี้ แล้วอันซีก็เล่าว่า
“ตอนม.ปลายฉันเคยทำร้ายคนคนหนึ่ง บ้านผีสิงก็คือบ้านของเขา ดังนั้นฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ถ้าวันหนึ่งเขากลับมาหมู่บ้านภูล่าน ฉันอยากขอโทษเขาด้วยตัวเอง ให้เขารู้ว่า ตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจทำกับเขาแบบนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะไม่มีใครแล้ว ฉันไม่มาขอร้องนายหรอก ทั้งที่รู้ว่านายชอบฉัน ฉันยังกล้าทำเรื่องแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าไม่อาย แต่ถ้าจะให้ฉันเป็นแฟนนายเพราะเรื่องนี้ มันไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับนาย ขอโทษด้วย”
“ไม่ต้องมาขอโทษฉัน พิลึกคนจริง” ไห่โค่ลุกออกไปอย่างเจ็บช้ำ
“เจียงไห่โค่ นายอย่าร้องไห้ อย่าขายบ้านเด็ดขาดนะ บ้านหลังนั้นขายไม่ได้จริงๆ”
อันซีหันกลับมาเห็นยิ่วเชียนยืนอยู่ เธอตกใจมาก ในขณะที่ยิ่วเชียนยิ้มให้หญิงสาวอย่างแสนรัก และรู้เรื่องราวทั้งหมดว่าอันซีทำไปเพื่อปกป้องบ้านของเขา ยิ่วเชียนขับรถพาเธอกลับบ้านด้วยความซาบซึ้งใจ ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน จนอันซีเข้าใจว่ายิ่วเชียนโกรธเธอ
ภายในห้องประชุม จื่อฉีรายงานผลการทำงาน ยิ่วเชียนไม่ได้ฟังรายงาน เขาใจลอยคิดถึงเรื่องที่เคยคุยกับอันซี ในเวลาต่างๆ และเรื่องที่คุยกับหยาลู่ ยิ่วเชียนนำเรื่องทั้งสี่มาประมวล แล้วเริ่มคิด
“สี่เรื่องนี้คือเรื่องเดียวกัน อันซีได้รับบาดเจ็บหลังจากช่วยเจียงไห่โค่ ขอร้องให้เจียงไห่โค่ รักษาบ้านของฉันไว้ ก่อนหน้านี้ที่เธอตั้งใจแต่งเรื่องบ้านผีสิง ก็เพื่อรักษาบ้านของฉันไว้ วันเกิดอายุ 18 ของเธอ เป็นวันที่ฉันไปสารภาพรัก ตอนนั้นเธอรักฉันรึเปล่า หรือว่า เป็นเพราะว่าฉัน ฉัน”
ยิ่วเชียนสงสัยหนัก เขาลุกขึ้นยืนกลางห้องประชุม ขอเลิกประชุม แล้วสั่งต้าอี๋จองห้องอาหารให้ที พร้อมฝากซื้อชุดพละม.ปลายด้วย
อันซีทำความสะอาดบ้านยิ่วเชียนอยู่ ยิ่วเชียนก็โทรมานัดออกไปกินข้าวข้างนอกกัน แล้วบอกว่าจะให้ต้าอี๋ไปกินข้าวเป็นเพื่อนปู่เอง
อันซีจะไปทำความสะอาดต่อ แต่ปัดไปถูกกล่องใบหนึ่งตกลงมาเธอตกใจ ก้มลงเก็บของในกล่องขึ้นมา กระดาษแผ่นหนึ่งปลิวไปอยู่หลังตู้ หยิบไม่ถึง จึงใช้เครื่องดุดฝุ่นดูดออกมา
อันซีเปิดดูกระดาษแต่ละแผ่น แล้วนึกถึงวันที่เธอออกไปกับเยี่ยนเจ๋อ พอกลับมาก็เห็นยิ่วเชียนนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าบ้าน และเขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษหลายแผ่น อันซีเห็นบัตรคำ เธอนึกถึงที่เคยเห็นนายคิ้วเส้นตรงเปิดอ่านประจำ
อันซีนึกมาถึงตรงนี้ก็สงสัยมาก แปลกใจว่าทำไมเหมือนของนายคิ้วเส้นตรง เธอเห็นแว่นตาของนายคิ้วเส้นตรงอยู่ในกล่องก็จำได้ และยิ่งสงสัยหนัก ระหว่างนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอหันไปรับสาย
“ฉันหูหย่งชิง”
“คุณมีเบอร์โทรฉันได้ไง”
“เซี่ยยิ่วเชียนกับฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เราไม่มีวันแยกจากกันแน่ ถ้าไม่เชื่อล่ะก็ เธอมาดูเองสิ”
อันซีถอนใจ ยังงงๆ กับของต่างๆ ที่เห็นในห้องยิ่วเชียน
หย่งชิงนั่งที่โต๊ะอาหารกับผู้ชายคนหนึ่งในร้านอาหาร พลางถามว่าจองทั้งร้านเลยเหรอ ชายคนนั้นถามว่าทานข้าวเสร็จแล้วเธออยากทำอะไร หย่งชิงว่าต้องการเลิกกับเขา จนเกิดการเถียงกัน ชายคนนั้นลุกขึ้นด้วยความโมโห ยิ่วเชียนเดินเข้ามาพอดี เป็นจังหวะเดียวกับที่อันซีก็มองเข้ามาในร้านพอดีเช่นกัน หย่งชิงยิ้มให้ยิ่วเชียน ยิ่วชียนถาม
“มีเรื่องอะไรอีก”
หย่งชิงว่า “แฟนฉันมาแล้ว”
ชายคนนั้นโมโหปัดแก้วบนโต๊ะแตกกระจาย อันซีแอบมองตกใจ
“ฉันเท่านั้นที่บอกเลิกได้ คุณไม่มีสิทธิ์ คนหลอกลวงไปกับฉัน ถอยไป”
ชายคนนั้นเข้าไปกระชากแขนหย่งชิง ยิ่วเชียนเข้าไปขวาง และผลักชายคนนั้นออกไป ชายคนนั้นยกเก้าอี้ฟาด ยิ่วเชียนเอาตัวบังปกป้องหย่งชิงไว้ เขาโดนเก้าอี้ฟาดเต็มๆ อันซีตกใจ ยิ่วเชียนเข้ามาผลักชายคนนั้นล้มลง
“ที่นี่มีกล้องวงจรปิด ความเสียหายและได้รับบาดเจ็บ คุณรอหมายเรียกจากศาลเป็นข่าวหน้าหนึ่งได้เลย ไม่อย่างงั้น ให้พ่อคุณมาเคลียร์กับฉัน”
“หูหย่งชิง คอยดูแล้วกัน” ชายคนนั้นชี้หน้าหย่งชิง แล้วผลุนผลันออกจากร้านไป
อันซีแอบมองยิ่วเชียนกับหย่งชิงอยู่หน้าร้าน กำลังจะเดินไป ยิ่วเชียนเข้าไปหาหย่งชิง ระหว่างนั้นพนักงานมาเก็บข้าวของที่ตกเกลื่อน ยิ่วเชียนหันไปบอกให้เก็บที่หลัง อันซีหันหลังเดินออกไป
“หย่งชิง” ยิ่วเชียนเรียก
“มีอะไร จะสั่งสอนฉันอีกเหรอ”
“ฉันต้องการจบความสัมพันธ์ปลอมๆ ซะที”
“หมายความว่าไง”
“เธอเข้าใจความหมายของฉัน ถ้ายังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ฉันไม่มีทางปรากฏตัวอีก”
“เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ”
“ใช่ หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย เกมที่เธอเล่นอันตรายเกินไป ถึงเธอ เธอจะปฏิเสธตลอด แต่ผู้หญิงอ่อนแออยู่แล้ว ดังนั้นการทำแบบนี้ไม่สมควร ถ้าเธอไม่อยากเสียใจล่ะก็ ขอให้เธอหยุดเล่นซะที”
หย่งชิงโกรธมาก “คุณคิดจะบอกเลิกกันง่ายๆ แบบนี้เหรอ ความสัมพันธ์แบบนี้ ไม่เพียงแต่ฉันที่ได้ผลประโยชน์ คุณก็ได้ผลประโยชน์เหมือนกัน”
“เธอไม่รู้เหรอว่าเพราะอะไรฉันถึงช่วยเธอ วันนั้นถ้าไม่ใช่วันเกิดเธอ”
“หุบปาก หุบปากๆๆๆ คุณเคยคิดมั้ย ใครทำให้คุณเข้าสู่โลกแห่งความจริง ใครทำให้คุณเข้ากับทุกคนได้ ในเมื่อเธอพิเศษสำหรับคุณ แล้วฉันล่ะ ฉันกับคุณรู้จักกันมา 6 ปี ที่ผ่านมาไม่มีความหมายเลยเหรอ”
“เราคุยกันแต่แรกแล้ว แล้วตอนนี้เธอกำลังทำอะไร”
“ฉันทำอะไรเหรอ เฮ่อ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ ฉันรู้เพียงว่า ฉันไม่ต้องการให้คุณมีชีวิตที่ดี”
หย่งชิงเดินออกไป ยิ่วเชียนตามออกไป หย่งชิงเห็นอันซีเดินอยู่ถนนฝั่งตรงข้าม เธอรีบวิ่งไปหา อันซีชะงักเมื่อได้ยินเสียงยิ่วเชียนเรียกหย่งชิง
“หูหย่งชิง”
หย่งชิงข้ามถนนไปหาอันซี ในขณะที่ยิ่วเชียนยังข้ามไม่ได้เพราะมีรถจำนวนมาก หย่งชิงถือโอกาสพูดกับอันซีเลย
“เมื่อกี้เธอเห็นแล้วใช่มั้ย แล้วเธอรู้มั้ย ทำไมฉันเรียกเซี่ยยิ่วเชียนจะมาทันที”
“คุณปู่เคยพูดว่า” อันซียังพูดไม่ทันจบ
“นั่นก็เพราะว่าเขาตามใจฉันทุกอย่าง เพราะฉันเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับเขา เพราะเมื่อก่อนเขา นอกจากความฉลาดแล้วไม่มีดีอะไรเลย ฉันเป็นคนให้โลกใบใหม่ที่ดีกับเขา เมื่อก่อนเขาเป็นแค่นายคิ้วเส้นตรงหลังจากถูกผู้หญิงทิ้งก็หนีมาที่นี่”
อันซีชะงัก ตกใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน เธอหันไปมองยิ่วเชียนที่กำลังรอข้ามถนนอย่างร้อนใจ เธอนึกถึงเรื่องในอดีตทันที
“ฉันให้เธอ”
“อะไร”
“น้ำตานางฟ้าไง”
อันซีกำแว่นของนายคิ้วตรงที่เธอถือมาด้วยแน่น เศร้าเสียใจมาก
“เธอเป็นแค่ความเสียใจในช่วงวัยรุ่นของเขาเท่านั้น”
“อันซี” ยิ่วเชียนพยายามเรียกไว้
“คิดว่าเขาจะชอบเธอจริงเหรอ อย่าโง่ไปหน่อยเลย สำหรับเธอแล้ว เป็นแค่อาการหวัดของเขา เมื่อแสดงอาการแล้ว มันก็จะหายเอง เขาจีบเธอ เพื่อต้องการแก้แค้นเธอ”
“หูหย่งชิง” ยิ่วเชียนตะคอกเสียงดัง ก่อนจะวิ่งข้ามถนนเข้ามาพอดี
“สุดท้ายแล้วเขาต้องอยู่กับฉัน”
“หูหย่งชิง” ยิ่วเชียนปรามก่อนหันมาจับมืออันซี พยายามพูด
“อันซี เธอฟังฉันก่อน ฉันเคยบอกว่า จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอรู้”
อันซีจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างคาดไม่ถึง เสียใจ
“ทำไมถึงโง่อย่างนี้หะ นายคิ้วเส้นตรง คุณคือนายคิ้วเส้นตรงของหมู่บ้านภูล่าน”
อันซีโกรธ น้อยใจ สะบัดมือออกจากยิ่วเชียนแล้ววิ่งหนีไป
“อันซี” ยิ่วเชียนวิ่งตาม หย่งชิงพยายามรั้งแขนเขาไว้
“เซี่ยยิ่วเชียนๆ”
“หูหย่งชิง” ยิ่วเชียนสะบัดมือจากหย่งชิง แล้ววิ่งตามอันซีซึ่งหนีขึ้นรถแท็กซี่
ยิ่วเชียนมองอย่างร้อนใจ หันมามองหย่งชิงด้วยความโกรธ หย่งชิงเองก็ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก เมื่อรู้ว่ายิ่วเชียนแคร์อันซีอย่างมาก และมองเธอด้วยสายตาตำหนิ
อันซีนั่งมาในรถ มองแว่นตาของนายคิ้วเส้นตรง เธอนึกถึงคำที่เคยคุยกับยิ่วชียน
“เรื่องชมรมผ่านไปแล้ว แต่ฉันมีความปรารถนาบางอย่างต้องทำให้สำเร็จ”
“ความปรารถนาอะไร”
“ก็คือ ความปรารถนาของเด็กเนิร์ดคนหนึ่ง”
อันซีนิ่งคิด “เด็กเนิร์ดเหรอ เขาจะเป็นเด็กเนิร์ดได้ยังไง เขากำลังใบ้ให้ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร เฮ้อ แต่ฉันมันโง่ มองไม่ออกเลยสักนิด” อันซีนั่งร้องไห้
อันซีให้แท็กซี่จอดเธอลงจากรถ เดินคิดมาตามทางอย่างเหม่อลอย นึกถึงถ้อยคำต่างๆ ที่เคยคุยกับยิ่วเชียนต่างๆ มากมาย อันซีถอนใจ คิดหนัก
ในขณะที่ยิ่วเชียนรีบกลับมาที่บ้าน ร้องเรียกอันซีไปทั่วบ้านด้วยความร้อนใจ แต่ไม่เจอหญิงสาว
จบตอนที่ 19