ซีรีส์ไต้หวัน อัพแมน มาปิ๊งรัก When I see You again ตอน 1 | คมชัดลึก

ซีรีส์ไต้หวัน วัยฝัน วันรัก When I see You again ตอน 1 

ทุกวันจันทร์-ศุกร์ เวลา 08.00 น. / 01.00 น. ทางช่อง NOW26

    หมู่บ้านภูล่าน อันซีสวมชุดนักเรียนขี่จักรยานมาตามถนนเลียบทะเล เพื่อนนักเรียนต่างร้องทักทายกันอย่างสนิทสนม รักใคร่ เซี่ยยิ่วเชียนไอ้เด็กเนิร์ดที่มักจะถูกหลอก และเป็นตัวตลกในสายตาของเพื่อนๆ อยู่เสมอ ยิ่วเชียนกำลังเดินอ่านหนังสือมาตามทาง นักเรียนชายต่างร้องแหย่ และแกล้งเดินชน ยิ่วเชียน
    ยิ่วเชียนบุกป่าแม้จะลำบาก เขาก็ยังคงย่ำเดินต่อไปจนไปพบทะเลสาบนางฟ้า ยิ่วเชียนนำขวดแก้วเล็กๆ ไปใส่น้ำ แล้วรีบกลับมาห ยิ่วเชียนรีบมาหาอันซีที่บ้าน อันซีออกมาจากบ้านสีหน้างอ 
    “ฉันให้เธอ”
    “อะไร”
    “น้ำตานางฟ้าไง”
    “เฮ่อ แล้วไงล่ะ”
    “เธอเคยพูดว่า”
    “ฉันรู้ว่าเคยพูดอะไร ฉันแค่พูดนายก็เชื่อเหรอ ใครพูดนายก็เชื่อสินะ ใครบอกให้นายไปเอาล่ะ ใครบอกให้นายรอเหรอ เรื่องโง่ๆ อย่างนี้นายก็ทำได้ คำพูดปัญญาอ่อนนายก็เชื่อ นายสมองเสื่อมรึไง โลกนี้ไม่มีคำว่าชั่วนิรันดร์ แม้แต่คำพูดของพ่อแม่ยังหลอกกันได้ คำพูดของฉันนายก็เชื่อ ทำไมนายโง่อย่างนี้ ทำไมถึงได้โง่อย่างนี้หะ”
    อันซีคว้าขวดใบนั้นจากมือยิ่วเชียนปาทิ้ง ขวดแตกกระจาย ยิ่วเชียนงุนงงและเสียใจ อันซีเองก็ตกใจกับการกระทำของตัวเอง เธอผละจากชายหนุ่มออกมา แล้วได้แต่สะอื้น พึมพำกับตัวเอง 
    “โง่จริงๆ มีตา แต่ไม่รู้จักมองคนให้เป็น สมน้ำหน้า”
    ยิ่วเชียนได้แต่ยืนหน้าเศร้ามองหญิงสาวเดินจากไป เขาพึมพำอย่างน้อยใจ
    “คำพูดของเธอ ฉันเชื่อทุกอย่างนี่ สมัยก่อน ผมมักจะถูกหลอกเสมอ เพราะว่ารักครั้งแรกในชีวิตผม เป็นเพียงเรื่องราวที่หลอกตัวเอง คิดคนเดียว แอบรักอยู่คนเดียว จากนั้นผมก็ต้องเสียใจคนเดียว”
    หลายปีต่อมา วันนี้ยิ่วเชียน นักธุรกิจหนุ่มหล่อรุ่นใหม่ไฟแรงในปัจจุบัน เขากำลังเจรจาการค้าอยู่ภายในห้องประชุม และต้องมีการเซ็นสัญญา ถันตงหยิบปากกามาให้ยิ่วเชียนเซ็น ยิ่วเชียนรู้สึกแปลกๆ ยังมีหญิงสาวที่ดูคล้ายผู้สื่อข่าว เขาตัดสินใจระงับการประชุม ยิ่วเชียนลุกออกจากห้องประชุมทันที ต้าอี๋ซึ่งเป็นผู้ติดตามรีบตามออกไป ถันตงรีบวิ่งตามยิ่วเชียนไป
    ขณะเดียวกันนั้น หมิงเย่ สาวมั่น ซีอีโอบริษัทโอเชี่ยน เจ้านายของยิ่วเชียน กำลังนั่งให้สัมภาษณ์กับพิธีกรรายการทีวีอยู่ภายในตึกเดียวกัน ด้านหลังถันตงวิ่งตามยิ่วเชียนออกมาผ่านห้องกระจกที่หมิงเย่ให้สัมภาษณ์อยู่
    หมิงเย่เดินออกมาจากตัวตึกที่ให้สัมภาษณ์ เจอกับของยิ่วเชียนและถันตง ถันตงหันไปทักทาย หมิงเย่ว่าการร่วมมือครั้งนี้จะประสบความสำเร็จ
    หมิงเย่กับยิ่วเซียนมาทานอาหารกันที่ร้านอาหาร หมิงเย่แสดงความยินดีที่โปรเจ็กต์ใหญ่ครั้งนี้สำเร็จ ยิ่วเชียนว่าการซื้อขายโน้ตบุ๊คของพวกเขาสูญเสียเป็นอย่างมาก จึงได้รีบร้อนมาหาเราเพื่อเซ็นสัญญาซื้อขาย และเปิดแถลงข่าว เพราะต้องการที่จะบอกข่าวดีเรื่องขายแล็ปท็อป และอัพราคาหุ้นของบริษัท หมิงเย่ยกแก้วไวน์ชวนดื่ม
    “เคสนี้ เธอคุยมาตั้งนานแล้ว คงเหนื่อยมากสินะ หลังจากนี้ ฉันจะมอบงานทั้งหมดในบริษัทให้อีกคนมารับผิดชอบ”
    “ผมเชื่อว่า”
    “จะได้ถือโอกาสนี้ ไปเที่ยวในชนบทด้วย บริษัทกำลังจะไปลงทุนที่นั่น เวลาเธอไปดูงานที่นั่น จะได้พักผ่อนไปด้วย ข้อมูลทั้งหมด ฉันส่งให้เธอแล้ว” 
    “หมู่บ้านภูล่านเหรอ” ยิ่วเชียนอึ้งไปนิด
    ยิ่วเชียนกลับบ้านก็บอกกับปู่ไป๋คัง ว่าจะพากลับไปที่ภูล่าน ไป๋คังดีใจมากที่จะได้กลับไปบ้านเกิด บอกว่าอยากแวะไปเยี่ยมเพื่อน
    หมู่บ้านภูล่าน เหม่ยหวิน จื้อหลิงและอันซีเป็นพนักงานสาวขายเบียร์ พอเสร็จงานอันซีขออยู่ช่วยเถ้าแก่ก่อน ให้เหม่ยหวินกับจื้อหลิงรีบกลับไปช่วยหยาลู่ แล้วอันซีก็ได้รับโทรศัพท์เตือนว่าถึงเวลาต้องจ่ายหนี้เจียนไห่โค่ เธอจะขอเบิกเงินล่วงหน้าเถ้าแก่แต่ก็ไม่ได้
    ยิ่วเชียนขับรถพาไป๋คังกลับมาที่หมู่บ้านภูล่าน ไป๋คังพายิ่วเชียนมาที่วัดแห่งหนึ่ง   
    “ยิ่วเชียน แกยังจำวัดนี้ได้มั้ย” 
    “ตอนพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุ คุณปู่พาผมมาที่นี่ เพื่อขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ผมรอดชีวิตมาได้ และอธิษฐานให้ผมเติบโตอย่างปลอดภัย”
    ไป๋คังยิ้ม พลางมองไปรอบๆ วัดอย่างจะรำลึกถึงความหลัง 
    ยิ่วเชียนพาไปบ้านเพื่อนของไป๋คัง แต่ปรากฎว่าเพื่อนๆ ของไป๋คังได้จากกันไปหมดแล้ว ไป๋คังขอให้เขาจอดรถเพื่อลงไปซื้อน้ำ ยิ่วเชียนจึงเห็นอันซีเดินเลี้ยวผ่านมา ยิ่วเชียนเบิกตาโตด้วยความดีใจปนเศร้า เมื่อนึกถึงอดีตที่ทั้งสองจากกันไป อันซีเดินมาตามทางเจอสุนัขตัวหนึ่งก็อุ้มกลับบ้าน
    อันซีกลับมาบ้าน เปิดตู้ไปรษณีย์ดู พบเพียงความว่างเปล่า อันซีเดินเข้ามาภายในบ้านพัก จื้อหลิงเห็น รีบร้องบอกเพื่อนๆ ว่าอันซีมาแล้ว ทันใดนั้นก็เกิดไฟดับ อันซีจึงปีนบันไดเปลี่ยนหลอดไฟ หยาลู่เพื่อนผู้ชายคนเดียวในกลุ่มเปิดประตูเข้ามาพอดี ตกใจรีบบอกว่าจะเปลี่ยนให้เอง
    อันซีเอ่ยกับหยาลู่ให้ช่วยดูว่าที่โรงเรียนมีงานพิเศษให้ทำมั้ย ระหว่างนั้นผู้ใหญ่บ้านหญิงเปิดประตูบ้านพักเข้ามาหากลุ่มของอันซี
    “ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์ บอกว่าปีนี้การประกวดของหมู่บ้านภูล่านของเรามีสปอนเซอร์สนับสนุนอย่างเป็นทางการแล้ว”
    “สปอนเซอร์อย่างเป็นทางการเหรอ” อันซีทวนคำ
    “สปอนเซอร์มา การประกวดก็ต้องยิ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าชมมากขึ้น ธุรกิจของห้องพักก็ต้องดีขึ้นด้วย” 
    จื้อหลิงฝันหวาน อันซีรีบบอก “เสี่ยวหลิง ยัยหน้าเงิน เธอพูดได้ดีมาก”
    “ฉันต้องรีบไปหาคนติดโปสเตอร์แล้ว นี่ อันนี้รบกวนพวกเธอด้วยนะ” ผู้ใหญ่บ้านว่าแล้วก็เดินไป อันซีโบกมือลา
    ทุกคนกำลังจะออกไปช่วยกันติดโปสเตอร์ ระหว่างนั้นได้ยินเสียงแตรรถดังอยู่หน้าบ้าน ทุกคนหันไปมองแล้วอุทานพร้อมกัน
    “เจียนไห่โค่”
    ต้าหูกับเสี่ยวหู สองลูกน้องบ๊องๆ ของไห่โค่ ยืนตะโกนอยู่หน้าบ้านเรียกอันซีว่า ว่าที่เจ้าสาวขอของไห่โค่ อันซีเดินหน้าตาเอาเรื่องออกมาหน้าบ้าน เหม่ยเหวินรีบเตือน
    ไห่โค่ก้าวลงมาจากรถในมาดเจ้าพ่อตลกๆ ยืนประจันหน้ากับอันซีและพวก พลางถอดแว่นดำออกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้หญิงสาว    
“อันตูตู วันนี้เธอก็ยังสวยและน่ารักเหมือนทุกวัน นี่ดอกไม้ที่ฉันเลือกให้เธอเป็นพิเศษ ดูสิ เข้ากับชุดของฉันมาก”
ไห่โค่หยิบกุหลาบดอกหนึ่งจากช่อใหญ่ส่งให้อันซี อันซีเงื้อมือจะตบ แต่หยาลู่กับเหม่ยเหวินห้ามไว้ อันซีพยายามสะกดกลั้นอารมณ์
    ไห่โค่มาทวงหนี้เธอซึ่งต้องจ่ายเดือนละหนึ่งแสน แล้วขาดส่งมาสิบเดือนแล้ว รวมแล้วเธอเป็นหนี้เก้าล้านหยวน โดยจะผ่อนปรนให้แต่คือนี้อันซีต้องไปโรงแรมกับเขา พวกอันซีโวยวาย ไห่โค่แก้ว่าแค่ที่ร้านอาหารของโรงแรม แล้วจะเลื่อนเวลาให้หนึ่งเดือน
    อันซีและพวกนั่งประชุมกันอย่างเคร่งเครียด หย่าลู่ถามขึ้น
    “เธอจะไปจริงเหรอ”
    “แค่ไปกินข้าวมื้อเดียวเองน่า”
    “ไอ้เจียงไห่โค่ถึงมันจะชอบยิ้ม แต่ว่า มันไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ”
    จื้อหลิงเห็นด้วย “นั่นน่ะสิ คนเลวที่เลวที่สุดก็คือคนอย่างเขานี่แหละ เลวเข้าไปถึงกระดูกดำเลยแหละ   นี่ๆ”
    อันซีเดินหนีไป เหม่ยเหวินวิ่งไปดักหน้าบันไดทางขึ้นห้อง อันซีหนีขึ้นบันไดไป เพื่อนๆ ตามไปถึงหน้าห้อง แต่อันซีปิดประตูไปเสียก่อน อันซีอยู่ในห้องอย่างเศร้าซึม ก่อนให้กำลังใจตัวเอง
    “เฮ่อ ร้องไห้ไม่ได้ ต้องสู้ ร้องไห้ไม่โอเคเลยนะ” 
    ที่โรงแรม เสี่ยวหู ต้าหู ฮัมเพลงไป ตกแต่งสถานที่ไป เพื่อจะใช้เป็นสถานที่ต้อนรับอันซี 
    เหม่ยเหวินกับหยาลู่พากันมาที่โรงแรม เหม่ยเหวินทำท่าทางบอกให้หยาลู่รีบถือกระดาษสีฟ้าไปที่เคาน์เตอร์ของโรงแรม หยาลู่เดินเข้าไปหาพนักงานของโรงแรม กระแอมนิดหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น
    “ผมเป็นผู้ช่วยของคุณเจียงครับ ถ้าคุณอันมาแล้ว รบกวนฝากการ์ดใบนี้ให้เธอด้วย”
    ระหว่างนั้นเหม่ยเหวินรีบเรียกหยาลู่ออกมาแล้วพาไปหลบเนื่องจากเห็นอันซีเดินมาที่เคาน์เตอร์โรงแรม ในขณะที่อันซีไปบอกกับพนักงานโรงแรม
    “สวัสดีค่ะ ฉันแซ่อัน ไม่ทราบว่า”
    “เอ่อ เมื่อกี้มีผู้ชายแซ่เจียง ฝากการ์ดไว้ให้คุณครับ”
    “ขอบคุณค่ะ” อันซีรับกระดาษมาอ่าน “วันนี้ไม่ทานข้าว เจอกันที่สระว่ายน้ำ”
    อันซีแปลกใจ ก่อนจะเดินไปตามที่นัดหมาย เหม่ยเหวินกับหยาลู่ยิ้มให้กันที่แผนสำเร็จ
    ที่สระว่ายน้ำอันซีเดินไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอตัดใจเดินก้มหน้าต่อไป แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ริมสระว่ายน้ำ กำลังถอดผ้าขนหนูออก เหลือแต่กางเกงว่ายน้ำหันหลังให้ ก่อนโดดน้ำลงไป เธอรีบเอามือปิดตา แต่ก็แอบเผยอนิ้วมอง
    “ทำไมต้องแก้ผ้าด้วย ไหโค่ ฉันอันซีไง ฉันมาแล้ว”
    อันซีเปิดตามองชายคนที่เธอคิดว่าเป็นไห่โค่ซึ่งกำลังว่ายน้ำก้มหน้าอยู่
    “ไห่โค่ เรารู้จักกันมาตั้งหลายปีแล้ว มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันก็ได้ เงินเก้าล้าน ไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ เอ่อ นายก็รู้ว่าช่วงนี้ธุรกิจไม่ค่อยดี นายให้เวลาฉันหน่อยได้มั้ย ถ้ามีเวลา ฉันจะรีบหาเงินมาคืนให้นายโดยเร็วดีมั้ย เจียงไห่โค่ นายนัดฉันที่โรงแรมไม่ใช่เหรอ แล้วเปลี่ยนมาเจอที่สระว่ายน้ำทำไม นายขึ้นมาก่อนเซ่”
    ชายคนนั้นยังคงว่ายน้ำต่อไปโดยไม่สนใจคำพูดของอันซี แต่เธอก็ส่งเสียงไม่หยุดหย่อน จนในที่สุดชายคนนั้นคือยิ่วเชียนต้องหยุดว่ายน้ำ แล้วหันมามอง เห็นอันซีเอามือปิดหน้าอยู่ด้วยความกระดากอายที่จะเห็นผู้ชายใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น
    “เธอ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้”
    อันซียังคงปิดหน้าไม่มองหน้าชายคนที่เธอคิดว่าเป็นไห่โค่ เธอยังพูดพร่ำ
    “ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนฉันหยาบคายกับนายเกินไป ฉันขอโทษ ต่อไป ฉันจะอ่อนโยนกว่านี้ดีมั้ย เพื่อเงินเก้าล้าน นายจะให้ฉันทำอะไรก็ได้”
    ยิ่วเชียนขึ้นจากน้ำเดินไปหยุดที่ด้านหลังของอันซี หญิงสาวตัดสินใจหันหลังไปดู แต่พอหางตาเห็นว่าเป็นชายใส่ชุดว่ายน้ำก็เอามือปิดตาอีก 
    “เพื่อเงินเก้าล้าน นายจะให้ฉันทำอะไรก็ได้” อันซีแอบมองซิคแพ็คของชายคนนั้น โดยไม่ได้มองหน้า “หะ โธ่เอ๊ยนายใส่เสื้อผ้าก่อนได้มั้ย เฮ่อ ฮิๆ คิดไม่ถึงว่านายจะแอบไปฝึกร่างกายมาอย่างดีขนาดนี้”
    ยิ่วเชียนหน้าเคร่งขรึมก่อนพูดขึ้น “แค่มีเงิน เธอจะยอมทำทุกอย่างเหรอ”
    อันซีคงพูดทั้งที่ปิดหน้า “แน่นอนสิ ฉันรู้ว่า เงินเก้าล้านไมใช่หาง่ายๆ เลยนะ นี่ นายจะไปไหน จะให้ฉันนวดให้เหรอ โธ่เอ๊ย ว่ายน้ำนายคงเหนื่อยมากสินะ ฉันช่วยนวดให้นะ”
    ยิ่วเชียนหันหลังไป เขาตกใจที่อันซีเข้ามานวดหลังให้ ในขณะที่อันซีก็ทำหน้าจำยอม
    “เธอทำอะไร” ยิ่วเชียนหันมามองหน้าหญิงสาวอย่างสุดทน อันซีตกใจที่ไม่ใช่ไห่โค่
    “หะ คุณเจียงไห่โค่ล่ะ” อันซีมองหน้ายิ่วเชียนแต่จำเขาไม่ได้
    “เจียงไห่โค่อะไร อ้อ เธอราคาถูกขนาดนี้เชียวเหรอ”
    ยิ่วเชียนหันหลังจะหยิบเสื้อผ้ากลับไป อันซีรีบคว้าข้อมือเขาไว้ด้วยความโกรธ
    “ราคาถูกเหรอ นี่ นายเป็นใคร พูดให้ชัดเจนนะ ฉันราคาถูกอะไรกัน” 
    “เธอเป็นคนพูดเอง ว่าแค่มีเงิน จะยอมทำทุกอย่างไม่ใช่เหรอ” 
    “ฉันหมายความว่า เอ๊ะรอเดี๋ยวๆ หยุดเดี๋ยวนี้” 
    ทั้งสองเผชิญหน้ากัน ยิ่วเชียนจับข้อมือทั้งสองของอันซีไว้ อันซีขัดขืน 
    “ฉันรู้แล้ว”
    “ปล่อยฉันนะ”
    “เมื่อกี้เธอว่าไงนะ เก้าล้านเหรอ”
    “ปล่อยฉันนะ ไอ้โรคจิต โรคจิต อ๊า”
    อันซีร้องเสียงหลงเมื่อพลาดตกลงสระน้ำไปพร้อมกับยิ่วเชียน ระหว่างนั้นหยาลู่เดินเข้ามาที่สระน้ำเห็นเหตุการณ์พอดี อันซีโผล่ขึ้นมาจากน้ำก็ต่อว่ายิ่วเชียนด้วยความแค้น
    “เฮ่อ เมื่อกี้นายทำร้ายฉัน ฉันจะตีนายให้ตายๆ” 
    “อันซี” หยาลู่อุทานก่อนจะวิ่งโดดน้ำตามลงไป อันซีโมโหจัดพยายามจับยิ่วเชียนกดน้ำ
    “ยัยบ้าเธอทำอะไรของเธอ” ยิ่วเชียนโวยบ้าง
    “แกรังแกฉันแล้วยังแตะต้องตัวฉัน”
    “ไม่ใช่นะ”
    “ไอ้โรคจิต”
    หยาลู่เข้ามาจับอันซีแยกออก “อันซีพอแล้ว” 
    “เธอพูดบ้าอะไร” ยิ่วเชียนจ้องหน้าอันซี
    “อันซีพอแล้ว” หยาลู่ปราม
    “หยาลู่ นายอย่ามาขวางฉัน ฉันจะจัดการไอ้โรคจิตนี่ให้ตายเลย” 
    “พอแล้วอันซี” อันซียังฮึดฮัด “อันซี”
    ยิ่วเชียนมองหยาลู่ที่พยายามปกป้องอันซี ก็นึกโกรธปนน้อยใจ
    “มีทั้งคนรวยมีทั้งคนปกป้อง เธอนี่ไม่เลวจริงๆ” 
    “เกี่ยวอะไรกับนายด้วย ฉันจะบอกนายนะ ต่อไปถ้ากระถางตกใส่นาย ฉันนี่แหละเป็นคนทำ”
    “ฉันไม่สงสัยแม้แต่นิดเดียว”
    “นาย” อันซีแค้นมาก
    หยาลู่ปราม “พอแล้ว” 
    ยิ่วเชียนมองอันซีแล้วว่า “เธอคือผู้หญิงประเภทที่ฉันรังเกียจที่สุด” 
    อันซีโมโหมาก “ไม่เคยมีใครกล้าพูดอย่างนี้กับฉันมาก่อน”
    “พอแล้วน่า อันซีไปได้แล้ว เธอไม่รู้จักเขา”   
    “ไอ้โรคจิต”
    “ไม่ต้องพูดแล้ว อันซี ไป ช่างเถอะ”
    “หยาลู่ฉันบอกให้นายปล่อยฉัน ไอ้โรคจิต”
    หยาลู่พาอันซีขึ้นมาจากสระน้ำ ยิ่วเชียนตามขึ้นมา 
    อันซีต่อว่า “นายมีตาหรือเปล่าเนี่ย ไม่รู้จักมองคนเลย นายทำแบบนี้ไม่ถูกนะ”
    หยาลู่ไอติดๆ กัน จนอันซีเป็นห่วง เลยชวนกันกลับ ทั้งสองเดินไป ทันใดนั้นยิ่วเชียนถือผ้าขนหนูเข้ามาคลุมไหล่ให้อันซี เธอตกใจและแปลกใจหันไปมอง ยิ่วเชียนมองเธอด้วยสายตาห่วงใยแว่บหนึ่งก่อนจะเดินหันหลังจากไป อันซีมองตามเขาไปด้วยความงุนงน แต่ก็รู้สึกดี
    หยาลู่ประคองอันซีซึ่งเนื้อตัวเปียกปอนเข้ามาหาเหม่ยเหวิน ซึ่งนั่งอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรม อันซีเดินบ่นๆ เข้ามา แล้วว่ายังไม่เจอไห่โค่เลย เหม่ยเหวินว่ากลับบ้านแล้วค่อยคุยกันดีกว่า
    ทั้งสามจะเดินออกไป เผอิญผ่ายป้ายโฆษณาที่ตั้งไว้ เหม่ยเหวินเปรยเซ็งๆ
    “เฮ้อ การประกวดอะไรกระจอกจริงๆ ยังสู้การประกวดทำอาหารของบ้านพักเราไม่ได้เลย ไม่มีความจริงใจเลย เงินรางวัลแค่หนึ่งหมื่น ดูถูกหมู่บ้านภูล่านของเราจริงๆ เลย”
    อันซีตัดบทชวนกลับแต่หยาลู่ดูเงินรางวัลแล้วบอกสองสาวว่าเงินรางวัลสูงนะ
    “หนึ่งแสน” ทั้งสามอุทานพร้อมกันด้วยความตื่นเต้น

จบตอนที่ 1