'ความหนาว....ทำให้เราเหงาโดยไม่รู้ตัว' | คมชัดลึก

 

          ฤดูหนาวอันอ้างว้างโดดเดี่ยวและเย็นชาผ่านซ้ำไปมาในชีวิตฉันนานนับ 10 ปี...แต่ฉันทำเป็นไม่รู้สึก...ไม่สำนึก...ไม่ซำจั๋ง! เชอะ!ในเมืองไทยมันจะหนาวจริงหนาวจังได้สักกี่วัน ไม่ทันได้เหงาเหงื่อรักแร้ก็ออกอีกแล้ว...เอิ่ม...บรรยากาศพาไปแต่ก็ไม่ค่อยจะเป็นใจสักเท่าไหร่เลยไม่มีโอกาสเล่น MV เพลง “ฤดูอกหัก” ของป๊อป ปองกูล

 

          “ต้องติดอยู่ในฤดูอกหักตกอยู่ในห้วงความรักที่มันเลวร้าย....ต้องอยู่ท่ามกลางสายลมที่มันหนาวใจและเปียกปอนไปทั้งใจด้วยหยดน้ำตา...อีกนานไหมที่ใจจะผ่านมันไป....อีกนานไหมที่เป็นอย่างนี้...”

 

          อูยย์....อ่านเองยังเศร้าเองแอบตอบในใจท้ายเพลงว่า...“ต้องเป็นอย่างนี้ไปจนตาย!” เศร้าให้ตายกันไปข้างเลยค่าคุณ!....แม้จะเศร้าแต่ก็ยังแอบสุขเล็กๆ เวลาที่ได้ย้อนนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ กับผู้ชายคนเก่าๆ ซึ่งตอนนี้น่าจะมีลูก 2 เมีย 4 กันไปหมดแล้วแอบดีใจว่า...กรูช่างโชคดีที่เวลานี้ไม่มีใครเรียกว่า “เมีย” เป็นได้แค่ “แฟนเก่า” ถ้าหากตอนนี้ได้รับสิทธิ์ตามสถานภาพของความเป็น “เมีย” อย่างเต็มพิกัดฉันคงไม่ปากเก่งอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้.....สิ่งที่น่ากลัวกว่าการอยู่คนเดียวแล้วเหงาก็คือ มีใครอยู่ข้างๆ แล้วก็ยังรู้สึกเหงาเนี่ยแหละ! เพราะมันไม่สนใจเราไม่รักและเอาใจใส่เหมือนที่เคยเป็นมา มันเจ็บตรงนี้แหละค่าคุณตำรวจ! แบบในเพลง “เหงา...เข้าใจ” ของปาน ธนพร เลยงี้!

 

          “อยู่คนเดียวมันเหงาเท่าไหร่ ดีกว่าคนใจร้ายเข้ามามาทำให้เจ็บให้มีน้ำตาให้ผิดหวังฟรีๆ....อยู่คนเดียวมันเหงา...เข้าใจก็ประคองตัวไปอย่างนี้ ถ้าเจอไม่ดีไม่มีคงปลอดภัยซะกว่า...ไม่ได้ปิดประตู ก็ยังเปิดๆ อยู่วันนี้ ไม่รังเกียจคนดีๆ แต่คงต้องดูนานๆ...”

 

          สำหรับฉันดูมานานจนสายตายาวห่างออกไปเรื่อยๆ อยู่ไปอยู่มา...อยู่คนเดียวก็ได้วะ! ไหนๆก็อยู่จนชินแล้ว ต่อให้มีอะไรมาทำให้หัวใจเต้นแรงในบางช่วงก็เป็นได้แค่ “ชั่วครั้งชั่วคราว” อยู่มาคนเดียวได้เป็นสิบปีก็คงอยู่กับใครได้ยากแล้วล่ะ ที่ยากก็ตรง “ตัวฉัน” นั่นแหละ วัยนี้ไม่ปรับตัวกับอะไรแล้วนอกจากงานและผู้ร่วมงาน ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัว “กรูก็เป็นของกรูแบบนี้แหละ” ฉันไม่ใช่คนดีนักหรอก อะไรที่คนว่าดีว่าเหมาะ มันก็ไม่เหมาะกับฉัน ไม่ใช่ทางฉันๆ ช่างเป็นตัวของตัวเองไม่เหมือนใคร ถ้ามีใครเห็นว่ามันเป็นปัญหา ขอบอกว่าไม่ใช่ปัญหาของกรูค่า เป็นปัญหาของคนที่มอง!

 

          ความคิดของฉันอาจไม่ถูกต้องนักแต่คนทุกคนก็ต้องหาแนวคิดที่ทำให้ชีวิตมันง่ายขึ้นสำหรับเราทำให้เราผ่านช่วงเวลาหรือปัญหาต่างๆ ไปได้ในแต่ละวัน เอาตัวให้รอดดีกว่าไม่ต้องไปคิดมากเดี๋ยวมันก็จะผ่านไปเอง....ฉันพร่ำบอกและสะกดจิตตัวเองทุกครั้งที่ความเหงามันเข้าครอบงำและกล้ำกลาย ส่วนใหญ่ฉันจะเป็นฝ่ายชนะ เอาชนะมันด้วยความเฉยเมย ไม่คิดต่อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนเดินกอดกันผ่านหน้า คนรักกันมาเป็นคู่ๆ มองแล้วก้มลงมามองทุกส่วนที่แม่ให้มา....ของกรูก็มี!(แต่ไม่ได้ใช้...ไม่มีคนมาใช้) อือ...ปล่อยให้มันฝ่อไปตามธรรมชาติอย่าไปเร่งมัน...บางทีแค่ร้านดอกไม้หรือแผนกชุดชั้นในก็ทำให้เราปวดร้าวได้! คนมันจะเว่อร์วังอยากเป็นนางเอกMVซะงั้น พอส่องกระจกแล้วตกใจดูจากหนังกำพร้าบนใบหน้าแล้วเป็นนางเอกAVยังยาก! เล่นได้เฉพาะหนังสยองขวัญอย่างเดียวเท่านั้น! ดอกไม้สวยๆ ในร้านขายดอกไม้ทำให้ปวดร้าวได้ยังไง? มันเหมือนเราเป็นนางเอกในนิยายต้องมีผู้ชายดีๆ เอาดอกไม้มาให้เรื่องมันถึงจะจบลงสวยๆ แต่ในความเป็นจริง...ฉันมีแค่แฟนคลับแฟนเพลงที่น่ารักเอาดอกไม้มาให้กำลังใจในทุกโอกาส แม้มันจะไม่ได้ทำให้มดลูกบีบตัวแต่หัวใจฉันซาบซึ้งต่อความรักและความเอาใจใส่ที่พวกนางมีให้ตลอดมา แต่คนอย่างฉันมันไม่อ่อนหวานเล่นบทนางเอกแสนดีไม่เป็น ฉันก็เลยพูดเสียงดังๆ ห้วนๆ มันออกไปแบบนั้นเพราะเกรงใจเสียดายตังค์แทน...ถึงอย่างไรฉันก็รู้สึกขอบคุณจากใจที่คอยเป็นกำลังใจให้ทั้งยามดีและยามร้าย ไม่รู้จะตอบแทนด้วยอะไรนอกจากใช้พรสวรรค์ที่ฉันมีทั้งหมดสร้างความสุขเล็กๆ น้อยๆ ให้ในช่วงเวลาสั้นๆ...แล้วความปวดร้าวใจมันมาเกี่ยวอะไรกับแผนกชุดชั้นในสตรี? ขอบอกอีกทีว่าเกี่ยวมาก...ร้าวรานยิ่งกว่า...อิชุดชั้นในลูกไม้ซีรูเอ๊ย!ซีทรูมองเห็นทะลุไปถึงไส้อ่อนดูเซ็กซี่เป็นที่สุด แต่...กรูจะใส่ไปให้ใครดูคะ? ใส่แล้วมีกิจกรรมเข้าจังหวะต่อเนื่องอะไรอีกมั๊ย?...ถ้าไม่มีใครที่ถูกใจอยู่ตรงหน้าให้ใส่กางเกงในอาม่ากับชุดนอนมูมู่ของแม่กลับไปทิ้งตัวลงบนที่นอนๆ นับแกะจนกว่าจะหลับไปเอง สวดมนตร์สัก 3 จบจะได้ลดความฟุ้งซ่าน...โธ่กรู!ชุดชั้นในสวยๆ ที่เขาออกแบบมาเพื่อกระตุ้นต่อมลูกหมากของเพศตรงข้ามกลับไม่มีโอกาสมาทาบอยู่บนเรือนร่างอวบระยะสุดท้ายของเรา...ตกลงแล้วเขาออกแบบให้ใครใส่คะ?... เห็นแล้วโมโห... โมโหตัวเอง!ซื้อมาใส่เองก็ได้แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตอนใส่...แต่อยู่ที่ใครถอด?!!...พอกันที!เรื่องต้องจบลงตรงนี้! ว่าแล้วก็เดินผ่านแผนกชุดชั้นในเซ็กซี่ตรงไปยังกระบะชุดชั้นในลดราคาคุ้ยหากางเกงในเต็มตัว 3 ตัว 100 เลยละกัน...ความจริงมันช่างไม่เซ็กซี่เอาซะเลยแม่มเอ๊ย!...และ ณ จุดนี้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมากรุงเทพฯเมืองฟ้าอมรของเราไม่เคยหนาวขนาดนี้....มองตัวเลขบอกอุณหภูมิภายนอกรถ 17 องศา เอื้อมมือไปปิดแอร์ลดกระจกลงแล้วขับรถไปบนทางด่วนโล่งๆมีรถไม่กี่คัน ท้องฟ้าสีขุ่นไร้ดาวทำให้คิดว่า...ไม่น่าเปิดกระจกเลยกรู แต่ไม่ทันแล้ว ความเหงาที่แทรกตัวอยู่ในทุกอณูของความหนาวเข้ามาเบียดบังและพยายามแทรกซึมผิวหนังชั้นนอกเข้าสู่ส่วนลึกที่สุดของจิตใจ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเปิดเพลงฟังให้มันเหงาตายไปเลยละกัน ดูซิจะรอดคืนนี้ไปได้มั้ยกรู?

 

          “หน้าไหนฉันก็ไม่แพ้มาอ่อนแอก็เพราะหน้าหนาว มันต้องเหงาต้องทรมานไปอีกนานไหม กี่ปีที่ฉันต้องแพ้ให้ความเหงาใจ จะปีไหนก็แพ้ลมหนาวที่พัดผ่านมา....กี่ปีแล้วที่ฉันเหงาใจเพียงคนเดียว...”

 

          เสียงแซกโซโฟนเสียดหัวใจกับเสียงอ้อนบาดใจของโก้ มิสเตอร์แซ็กแมนกับเพลงของเขา “แพ้ลมหนาว” ฟังแล้วเหงาน้ำตาจะไหล ไม่นึกว่าเสียงเพลงของคนใกล้ตัวอย่างโก้น้องชายฉันจะทำให้คนอย่างฉันเหงาและเศร้าสุดๆ ในรอบ10ปี...ฉันรู้ว่าชีวิตคนเรามันไม่ค่อยได้ดั่งใจและไม่เป็นดั่งฝัน คนแพ้มีเยอะกว่าคนชนะ คนโชคร้ายมีมากกว่าคนโชคดี คนผิดหวังมีมากกว่าคนสมหวังและฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ต่อให้มีคนชื่นชอบและให้ความรักสักแค่ไหนมันก็ยังหนีความเหงาไปไม่พ้น เพราะที่เป็นอยู่ช่างสับสน ตกลงแล้วเหงาใจหรือเหงา “จ” ...กันแน่! ตอนนี้เอาแค่...เอาตัวให้รอดผ่านพ้นคืนวันที่คนเขารักกัน 14 กุมภาฯ ไปให้ได้เสียก่อน...แล้วทุกอย่างมันก็ผ่านไป...ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?

 

.......................................

(หมายเหตุ “ความหนาว....ทำให้เราเหงาโดยไม่รู้ตัว” : คอลัมน์ เล่นหูเล่นตา โดย... เจนนิเฟอร์ คิ้ม)