โคลิน ฟาร์เรลล์กับบทบาทสุดท้าทายในThe Lobster
Play
22 พ.ย. 2558
บันเทิงต่างประเทศ : โคลิน ฟาร์เรลล์ กับบทบาทสุดท้าทาย ใน The Lobster
ในอนาคตอันไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ กฎหมายสำหรับพลเมืองกำหนดไว้ว่า บุคคลที่เป็นโสดและไม่มีคู่ครอง จะต้องเดินทางไปยังโรงแรมในเมืองตากอากาศ เพื่อหาคนรักให้ได้ภายใน 45 วัน ไม่เช่นนั้นแล้วพวกเขาจะกลายร่างเป็น “สัตว์” โคลิน ฟาร์เรลล์ เดินทางไปที่นั่น ได้เจอกับ ราเชล ไวซ์, เลอา เซย์ดูซ์, เบน วิชอว์ และคนอีกมากหน้าหลายตา ถ้าเขาหาคู่ไม่เจอตามกำหนด เขาเลือกแล้วว่า เขาจะขอกลายร่างเป็น “กุ้งล็อบสเตอร์” และนั่นคือพล็อตหนังเรื่อง “The Lobster” หนังเรื่องสุดเพี้ยนเรื่องล่าสุดที่นักแสดงหนุ่มคนนี้นำแสดง ผลงานของ ยอร์กอส ลานธิมอส ผู้กำกับชาวกรีกที่มีชื่อเสียงโด่งดังเกรียวกราวมาก จากหนังตลกหน้าตายเรื่อง Dogtooth ซึ่งหนุ่มโคลินได้ให้สัมภาษณ์ถึงการรับแสดงหนังเรื่องนี้ไว้ว่า
@ ตอนอ่านบทครั้งแรก คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง เพราะเรื่องราวใน The Lobster นั้นถือว่าพิสดารมากทีเดียว
ผมนึกถึงบทละครของนักเขียนบทหัวก้าวหน้าหลายคน นึกถึงงานเขียนของฟรานซ์ คาฟก้า (เรื่องของคนกลายเป็นสัตว์) นึกถึงหนังอาร์ตหลายๆ เรื่องที่ผมได้ดูมา แต่วิธีการนำเสนอของบท และวิธีการเขียนของยอร์กอส ลานธิมอส นั้นโดดเด่น ง่าย ไม่ซับซ้อน และก็ชัดเจนมากด้วย หนำซ้ำยังไม่เหมือนใคร หนังเรื่องนี้เป็นการพูดถึงเงื่อนไขชีวิตของมนุษย์ แต่ไม่ใช่ในรูปแบบที่พวกเราประสบกันอยู่ทุกวัน เขานำเสนอสิ่งที่ต่างออกไป มนุษย์มีปฏิกิริยาต่อสิ่งธรรมดาสามัญต่างๆ ในวิธีที่ต่างออกไป ด้วยภาษาหนังที่ต่างออกไปจากปกติ แต่มันยังดูสนุกมากๆ ตอนผมอ่านบทครั้งแรก ผมอึ้งไปเลย มันแปลกสุดๆ เหวอสุดๆ
@ อันที่จริงคุณเองก็เคยผ่านหนัง ที่มีลักษณะโดดเด่นเฉพาะตัวมาบ้างแล้วใน in bruges หรือ Seven Psychopaths
ใช่ครับ ผมผ่านงานประหลาดๆ มาบ้างเหมือนกัน แต่ลานธิมอส เขาแปลกกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก ซึ่งคุณรู้อะไรไหม อันที่จริง The Lobster ไม่ใช่หนังที่ดูยากอะไรเลย มันพูดถึงสิ่งที่สามัญและสากลมากๆ ของชีวิตมนุษย์ เราเข้าหาสังคมอย่างไร เราจัดการกับความเหงาอย่างไร เราอยู่อย่างไรภายใต้กฎเกณฑ์ทางสังคมที่เราสร้างขึ้นมา ตอนผมอ่านบทจบ ผมยังจับประเด็นอะไรไม่ได้นักหรอก นอกจากความรู้สึกที่ตกค้างอยู่คือ ผมรู้สึกเหงามากเลย เหงาแบบลึกสุดใจเลยล่ะ ทำไมชีวิตเรามันถึงเหงาอย่างนี้นะ ใช่ล่ะ เรามีเพื่อน มีผู้คนรอบข้าง เรามีสังคม แต่มนุษย์ก็ยังมีความเป็นปัจเจกอยู่สูงมาก
@ คุณมาร่วมโปรเจคต์ภาพยนตร์เรื่อง The Lobster ได้อย่างไร
เอเยนต์ของผมเป็นคนโทรมาบอกว่ามีบทมาให้อ่าน เขาถามผมว่า ผมเคยดู Dogtooth หรือเปล่า ผมได้ยินแล้วตอบกลับไปว่า หา! จริงเหรอ? ผู้กำกับ dogtooth เหรอ? ผมพูดคำหยาบออกมาด้วยความดีใจ ผมยังจำได้ว่า ผมไปดู Dogtooth กับพี่สาว ดูจบแล้วก็เอามันออกจากความคิดไม่ได้เลย ผมกับพี่สาวเดินมึนๆ ออกจากโรงหนัง มาที่ลานจอดรถ เรามองหน้ากันแล้วพูดขึ้นมาว่า เราเพิ่งดูหนังบ้าอะไรไปวะ มันดีชิบหายเลย แต่มันก็เครียดสุดๆ ไปเลย เหมือนจิตใจของเรากำลังจะแหลกสลายไปได้เลย พี่สาวผมก็เห็นด้วยว่า ใช่ หนังมันแปลกประหลาดที่สุดตั้งแต่เคยดูมา
@ พอคุณรู้ว่าบทของผู้กำกับ Dogtooth ส่งมาหาคุณ คุณมีปฏิกิริยาอย่างไร
ผมตื่นเต้นเลย เพราะ Dogtooth มันเป็นหนังที่ผมมีอารมณ์ร่วมไปกับมันมาก แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็รู้สึกว่าหนังมันรบกวนความสงบในใจแบบสุดๆ ไปเลย ดูจบแล้วมันติดค้าง หงุดหงิดอยู่ในใจไปหลายวัน ซึ่งหนังที่ทำได้แบบนี้ มันยอดเยี่ยมมากๆ นะสำหรับผม และ The Lobster ก็น่าจะเป็นแบบนั้น คุณจะไม่มีวันลืมหนังเรื่องนี้ไปได้ง่ายๆ หลังจากดูจบ
@ คุณคิดว่าคนดูจะเชื่อเรื่องแปลกๆ ในหนังได้หรือเปล่า
ผมก็เคยคิดอย่างนั้นนะ แต่การสร้างโลกในหนังของลานธิมอส มันสมจริงมากทีเดียว ตั้งแต่เงื่อนไขและการใส่รายละเอียดยิบย่อยต่างๆลงไป ผมคิดว่าคนดูจะเข้าใจมันได้เอง คุณรู้ไหม พวกเขาละเอียดมาก ถึงขั้นมีเมนูอาหาร หรือขั้นตอนในการเช็คอินเข้าโรงแรม ความยาว 2 หน้ากระดาษ คนดูไม่ได้เห็นหรอก เพราะกล้องไม่ได้จับภาพโคลสอัพ แต่นักแสดงหรือตัวละครต้องเห็นสิ่งเหล่านี้ ซึ่งมันเพี้ยนมากๆ เลยล่ะ
@ คุณคิดว่าจริงๆ แล้วหนังเรื่องนี้ เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับอะไรกันแน่
ผมไม่คิดว่าตัวเองจะตอบได้อย่างลึกซึ้งขนาดนั้นหรอก คุณอย่าคิดว่า ผมแสดงหนังเรื่องนี้ แล้วผมจะเข้าใจมันได้ทะลุปรุโปร่ง ไม่เลยครับ ผมแค่เข้าใจความรู้สึกของตัวละครที่ผมเล่น แต่ผมก็เหมือนตัวละครของผมนั่นแหละ ผมไม่มีทางเข้าใจโลกที่ผมอยู่ได้อย่างถ่องแท้หรอก อย่างไรก็ตาม ผมคิดว่า คนดูจะรู้สึกได้เองว่าหนังเรื่องนี้สื่อสารอะไรกับเขา มันเป็นหนังที่พูดถึงความเหงา ความเป็นปัจเจก ความหมายที่แท้จริงของการมีชีวิต มันมีทั้งอารมณ์โรแมนติก และอารมณ์ขันที่คนดูจะต้องชอบ
เข้าฉายแล้ววันนี้ในโรงภาพยนตร์