ลิ้มรสละครทางเลือกใหม่หยุดโลกให้ช้าลงกับ‘รัตนาวดี’ | คมชัดลึก

           ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่า การจะทำละคร “ฟีลกู๊ด” (Feel Good) ในยุคนี้ค่อนข้างเสี่ยงที่จะ “ไม่มีคนดู” เพราะธรรมชาติของมนุษย์ยุค “โซเชียลทรงอิทธิพล” มักชอบเสพ “ความแซบ” อินกับข่าวสารที่หลั่งไหลมารวดเร็วได้ง่ายดาย ทว่าส่วนใหญ่ “อินง่าย” แล้วก็ “ลืมง่าย” เป็นเรื่องธรรมดา

           การจะมานั่งใช้ชีวิตละเมียดละไมอย่างช้าๆ ชมนก ชมไม้ เพลิดเพลิน ดื่มด่ำกับสิ่งมีชีวิตรอบข้าง มันดูเป็นความ “เพ้อฝัน” ที่คนยุค 4จี สัมผัสไม่ค่อยได้ เนื่องเพราะวิถีชีวิตกำลังทำให้คนชินชากับ “ความเร็ว” ตื่นเช้า เบียดเสียด เร่งรีบ แย่งกันขึ้นรถบีทีเอสไปทำงาน ซึ่งหลายครั้งก็พาลจะทำให้อารมณ์เสีย เพราะความแออัดในตู้สี่เหลี่ยมลอยฟ้า ที่นับวันที่ว่างสำหรับเว้นไว้หายใจ แทบจะน้อยลงไปเรื่อยๆ

           หากแต่มีละครอยู่หนึ่งเรื่อง ขอสวนกระแสความเร็ว ดึงอารมณ์คนดูมาซึมซับกับความประณีต ชมวิวทิวทัศน์ในหลายประเทศแถบยุโรป พาย้อนเวลากลับไปในสมัยปลายรัชกาลที่ 8 ต้นรัชกาลที่ 9 กับละครเรื่อง “รัตนาวดี” หนึ่งในละครชุด “ปริศนา เดอะซีรีส์” ฉายทางสถานีโทรทัศน์ดิจิทัล “PPTV HD” โดยบริษัท “ศรีคำรุ้ง โปรดักชั่น” ของผู้จัด “คุณหญิงแมงมุม” ม.ร.ว.ศรีคำรุ้ง ยุคล รัตตกุล

           เรื่องราวความรักของ “ท่านหญิงรัตนาวดี” กับ “ท่านดนัยวัฒนา” เป็นตัวละครสวยงาม ร้อยเรียงเรื่องราวความรักที่เกิดขึ้น ระหว่างการเสด็จประพาสยุโรปของท่านหญิงรัตนาวดี บทประพันธ์สุดคลาสสิกของ ว. ณ ประมวญมารค หรือ พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าวิภาวดีรังสิต

           ความสะดุดตาของละครเรื่องนี้ อย่างแรกคือ “ภาพสวย” แต่ความสะดุดใจสำคัญอยู่ที่นักแสดงหน้าใหม่ ที่มี “เสน่ห์เหลือล้น” บทของ ท่านหญิงรัตนาวดี นำแสดงโดย “จีน่า” ญีน่า ซาลาส สาวน้อยอายุเพียง 15 ปี แต่พอแต่งองค์ทรงเครื่องขึ้นมาแล้วช่างสวยหวาน เข้ากับบทบาทของท่านหญิงเป็นอย่างดี

           ในแง่ของการแสดงไม่ได้โดดเด่นเกินหน้านักแสดงหน้าใหม่ อยู่ในมาตรฐาน ติดจะแข็งไปบ้างในบางตอน แต่จริตและกิริยามารยาทของท่านหญิงที่จีน่าแสดง ถือว่าพอเหมาะ พอดี ประกอบกับเสน่ห์ส่วนตัว ทำให้ตัวละครของท่านหญิงดูมีชีวิตชวนน่าหลงใหลไม่น้อย

           ในส่วนของบท ท่านชายดนัยวัฒนา นำแสดงโดย กรรณ สวัสดิวัตน์ ณ อยุธยา ​ซึ่งดูเหมาะสมกับบทท่านชายมาก ในแง่ของการแสดงไม่ได้ต่างจากจีน่ามากนัก แต่มีแววดีมาก กรรณมีรอยยิ้มที่กระชากหัวใจสาวๆ ได้ชะงักที่สุด แค่ท่านชายยิ้ม ผู้หญิงที่นั่งดูก็พร้อมเทใจรักท่านชาย โดยมองข้ามการแสดงที่อาจติดขัดไปบ้างได้อย่างง่ายดาย ทั้งสองสิ่งที่นักแสดงหน้าใหม่คู่นี้มีเหมือนกันคือ “แรงดึงดูด”  เพียงแค่ฉากท่านชายดนัย ลอบมองท่านหญิงรัตนาวดีผ่านทางกระจกหน้ารถ ก็ชวนพาให้ผู้ชม อิน ฟิน กันไปถึงไหนต่อไหน จึงส่งพาทำให้ละครพีเรียดเรื่องนี้ดูน่าสนใจขึ้นมาอย่างมาก

           ผสมผสานกับสถานที่สวยงาม ที่ท่านหญิงเที่ยวตามรอยหนังสือพระราชนิพนธ์ “ไกลบ้าน” ซึ่งเป็นพระราชนิพนธ์ลายพระราชหัตถเลขาในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (ร.5) เมื่อครั้งเสด็จประพาสยุโรปครั้งที่ 2 เมื่อปีพ.ศ.2450 จึงได้เห็นสถานที่สำคัญหลายแห่งจาก 4 ประเทศ อังกฤษ ฝรั่งเศส สวิตเซอร์แลนด์ และเยอรมนี

           มุมภาพสวย เสื้อผ้า และองค์ประกอบฉากดีมาก แต่จะติดแค่บางครั้งรู้สึกเหมือน “ภาพตัดแปะ” มากไปหน่อย เนื้อหาในการเดินเรื่องของละคร ไม่ได้ต่างจากบทประพันธ์ ถือว่าเป็นการเดินเรื่องตามนวนิยาย เหมือนดูสารคดีท่องเที่ยว ย้อนยุค จังหวะเล่าเรื่องเนิบช้า บทบรรยายรายละเอียด ของสถานที่สำคัญ ใช้เสียงบรรยายของนักแสดงนำ

           ละครพีเรียดเรื่องนี้ คงถูกจริตคนดูที่ชอบความละเมียดละไมมากทีเดียว แต่อาจจะไม่ถูกใจคอละครสีสันฉูดฉาด ที่ใช้จังหวะเดินเรื่องเร็ว มีตัวร้าย ตัวอิจฉา พล็อตเรื่องสลับซับซ้อนมากกว่า เสริมฉากตบตี ด่าทอ เอาไว้เพิ่มอรรถรสในการรับชม

           ต่างจาก รัตนาวดี ที่เป็นละครซึ่งไม่เน้นการปรุงแต่งใดๆ นอกเหนือจากบทประพันธ์เลยแม้แต่น้อย พล็อตเรื่องเดาง่าย จุดขัดแย้งสำคัญมีแค่เรื่องเดียว คือ เกิดจากความเข้าใจผิดของท่านหญิง ที่คิดว่าท่านชายดนัยเป็นมหาดเล็กรับใช้ เพียงเท่านั้น

           จึงเป็นความรักที่เริ่มต้นจากความเข้าใจผิด อุปสรรคเป็นชนชั้นและความเหมาะสม โทนละครคล้าย “ต้มจืด” ที่ปรุงด้วยวัตถุดิบชั้นเลิศ เคี่ยวน้ำซุปจนเข้มข้น ต้องรับประทานเรื่อยๆ ชิมไปนานๆ ถึงจะรู้รสของความละมุนลิ้น และคุณค่า ที่ซ่อนอยู่ใน ต้มจืด

           สิ่งที่น่าชื่นชมอีกอย่าง คือ “ความกล้า” ในการทุ่มทุนสร้างยกกองไปถ่ายต่างประเทศของผู้จัดละคร กับงบประมาณในการถ่ายทำที่มีจำกัดมาก เรียกว่างบน้อย แต่ได้งานประณีต ไม่ได้ดีจนไร้ที่ติ แต่ถือว่าทำได้ดีเกินมาตรฐานที่คนดูตั้งความหวังเอาไว้

           บางทีการใช้ชีวิตในโลกที่รวดเร็วก็สร้างความสับสนวุ่นวายใจได้มาก แต่ “รัตนาวดี” เป็นละครที่กำลังดึงโลกให้ช้าลง ชวนให้หวนรำลึกถึงอดีต ในโลก “ไร้โซเชียล” สื่อสารช้าๆ ด้วย “จดหมาย” บางครั้งมันก็ทำให้มนุษย์ รู้สึกถึงคุณค่าของการ “รอคอย” มองรายละเอียดของสิ่งรอบข้าง กลั่นกรองมากขึ้น และ “ใส่ใจ” กับเนื้อหาที่จะสื่อสารมากกว่า ความรวดเร็วอันฉาบฉวย