เข้าป่าหนีรักแท้ไปกับ‘ราเชล ไวซ์’ใน‘THE LOBSTER’ | คมชัดลึก

 

      ราเชล ไวซ์ เกิดในปี 1970 (ปีนี้เธออายุ 45 แล้ว) เธอเริ่มสนใจศาสตร์การแสดง ตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น ตอนเรียนวิชาเอกภาษาอังกฤษ ที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ เธอกับเพื่อน ก็ได้ตั้งคณะละครเล็กๆ ของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะเริ่มเข้าวงการในยุค 90 ถ้าคุณยังจำได้ เธอเคยเป็นนางเอกประกบ คีนู รีฟส์ เรื่องเชน รีแอ็กชั่น อยู่ในหนังที่งดงาม ของแบร์นาโด แบร์โตลุชชี เรื่อง สตีลลิ่ง บิวตี้ และผลงานมากมาย นับจากนั้นที่แสดงให้เห็นว่าเธอวางตัวเองในฐานะนักแสดง “ที่ท้าทายตัวเองตลอดเวลา” มากกว่าจะเป็นซูเปอร์สตาร์

 

      ในคานส์ปีนี้ ราเชล ไวซ์ มีหนังเข้าสายประกวด ถึง 2 เรื่อง คือ ยูธ ของผู้กำกับชาวอิตาเลียน เปาโล ซอร์เรนติโน และ The Lobster (เดอะ ล็อบสเตอร์) ของผู้กำกับ ยอร์กอส ลานธิมอส ซึ่งภาพยนตร์เรื่องหลังนั้น เธอเล่าว่า อยากเล่นเรื่องนี้มาก ซึ่งจะเป็นเพราะเหตุผลอะไร เรามีคำตอบในบทสัมภาษณ์ที่จะทำให้คุณรู้จักนักแสดงคนนี้ได้ดียิ่งขึ้น

 

 

 

      ฉันได้ยินคนพูดว่า หนังเรื่องนี้ ทำให้พวกเขา นึกถึงแอพพลิเคชั่น Tinder ในสมาร์ทโฟน (แอพหาคู่) ซึ่งฉันไม่ได้อินด้วยหรอกนะ เพราะฉันแต่งงานแล้ว (สามีของเธอคือ แดเนียล เครก พระเอกเจมส์ บอนด์) ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเย้ยหยันเหลือเกิน ที่สังคมมักจะกดดันให้พวกเราหาคู่ครองที่เพอร์เฟกท์ แต่ความรักที่เพอร์เฟกท์แบบในหนังโฆษณาน่ะมันไม่มีอยู่จริงหรอก

 

 

 

      จริงๆ แล้ว ฉันกำลังจะเล่นหนังอีกเรื่องของเขา บทหนังเรื่องนั้นเสร็จไปแล้ว แต่นายทุนก็ไม่ฉลาดพอ และไม่กล้าพอที่จะสร้าง เพราะว่ามันดาร์กเกินไป ฉันคิดว่าตอนนี้พวกเขาคงกำลังเขกหัวตัวเองอยู่ แต่ก็นั่นแหละ ฉันกับยอร์กอส ก็ติดต่อกันอยู่เป็นระยะๆ วันหนึ่งเขาบอกฉันว่า เขากำลังเขียนบทหนังเรื่องใหม่อยู่ หลังจากนั้นเขาก็ส่งสคริปท์เรื่องเดอะ ล็อบสเตอร์มาให้ฉัน ซึ่งหนังเรื่องนี้ไม่มีการซักซ้อม ไม่มีการตีความตัวละคร ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่เขาเข้ามายุ่งย่ามกับตัวฉันก็คือ เสื้อผ้าตอนเข้าฉาก เขามาคอยเลือกว่า ฉันจะต้องใส่ผ้าคลุมแบบไหน เสื้อหนาวแบบไหน บูทคู่ไหน แค่นั้นเอง (ยิ้ม)

 

 

 

      ฉันรักวิธีนี้มากเลย เขาคอยสั่งการโน่นนี่ทุกอย่างเวลาเข้าฉาก แต่เขาจะไม่วิเคราะห์อะไรทั้งนั้น บรรยากาศที่เขาสร้างขึ้น ทำให้หนังของเขามีลักษณะพิเศษ ทุกคนแตกต่างกันไปหมด และพวกเขาก็เป็นธรรมชาติกันมาก แต่ทุกคนกลับออกมาในโทนเดียวกันในโลกที่เขาสร้างขึ้น เขากำกับคุณแบบละเอียดมาก บางฉากนั้นก็กินไปหลายเทก เพื่อจะให้การแสดงลงตามจังหวะแบบลานธิมอส โดยที่เขาไม่ได้พยายามอธิบายมันโดยใช้จิตวิทยาหรือปรัชญาใดๆ เลย

 

 

 

      ฉันคิดว่ามันเป็นหนังรักโรแมนติกค่ะ เหมือนเส้นทางของชายที่ชื่อเดวิด ว่ากว่าจะมาพบรักกับสาวสายตาสั้นนั้น มันเป็นมาอย่างไร ฉันคิดว่าในมุมมองแบบทั่วๆ ไป นี่คือหนังรักโรแมนติกเลยล่ะ ประเภทก่อนจะรักกันได้ก็ต้องเจออุปสรรค ไม่ต่างอะไรกับโรมิโอกับจูเลียต เต็มไปด้วยความโหยหาและความปรารถนา

 

 

 

      ใช่ค่ะ แต่ฉันก็ชอบทำงานกับผู้กำกับหน้าใหม่ด้วยนะ หนังมันเป็นสื่อกลางของผู้กำกับ ฉันในฐานะนักแสดง ก็เป็นแค่หนึ่งในองค์ประกอบหนึ่งแค่นั้น การกำกับคือการกำหนดโทน การควบคุมองค์ประกอบ ผู้กำกับมีหน้าที่สร้างจักรวาลของตัวเองขึ้นมา ฉันว่ามันเหนือชั้นมากเลยนะ คุณอยู่ในมือของผู้กำกับที่กำลังถักทองานของเขาอยู่

 

 

 

      ใช่ค่ะ มันก็เหมือนกับที่คุณสัมภาษณ์ฉันนี่แหละ คุณต้องใช้สัญชาตญาณของคุณเองว่า จะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดหรือเปล่า มันเป็นเรื่องส่วนบุคคลมากๆ คุณจะรู้สึกเองว่า ที่ฉันพูดไปมันจริงหรือไม่ใช่ คุณจินตนาการในสิ่งที่ฉันพูด แค่นั้นเอง มันเป็นแบบนั้น

 

 

 

      ฉันคิดว่า มันน่าสนใจนะ ที่จะได้เล่นเป็นตัวละคร ที่ผูกตัวเองไว้กับอะไรสักอย่าง อะไรก็ได้ อย่างเช่น ติดเหล้าอะไรแบบนั้น ฉันว่ามันน่าสนใจดี ไม่ว่าแรงขับในการผูกมันนั้นจะดีหรือร้าย จะทำลายตัวเองหรือไม่ ใช่ค่ะ ฉันว่าบทที่มันเต็มไปด้วยความกระหายอยากแบบนี้มันน่าสนใจมาก การเล่นบทที่ต้องเป็น “ผู้รับ” เล่นยากนะคะ