ขบคิดขีดเขียน:'อันว่าด้วยเรื่องของช่าง...'
Play
29 ก.ย. 2558
'อันว่าด้วยเรื่องของช่าง...' : คอลัมน์ ขบคิดขีดเขียน โดย... หญิงยศ
หญิงยศทำบ้านค่ะ... ตอนนี้ก็เลยเหมือนนักเดินทางพเนจรที่ต้องไปค้างอ้างแรมที่อื่น บางคืนก็นอนคอนโด บางคืนก็นอนบ้านชั่วคราวที่ทำเอาไว้สำหรับการมาพักผ่อนอยู่ชั่วคราว อยู่ถัดมาจากบ้านเดิมเพียงแค่หนึ่งหลัง ตั้งใจไว้ว่าจะมาอยู่ที่บ้านนี่แหละ เพราะหมาน้อยทั้งสามจะได้ไม่ตกใจ ไม่จิตตก เพราะเราอธิบายไม่ได้ เขาไม่เข้าใจหรอกว่านี่คือการย้ายบ้านชั่วคราวเท่านั้นนะลูก เดี๋ยวเราก็ได้กลับไปอยู่ที่เดิม หมาเขาไม่รับรู้หรอกค่ะ เขารับรู้แค่ว่าเจ้านายอยู่ที่ไหน เขาก็สบายใจที่จะอยู่ที่นั่นด้วยเท่านั้นเอง
คุณแม่หญิงยศพูดเสมอว่า การทำบ้านนั้น สิ่งที่มาช้ามากที่สุดคือ ไม้โท!! กว่าไม้โทจะเดินทางมาถึงคำว่า “บ้าน” นั้น เราก็ต้องทนอยู่กับคำว่า “บาน” อยู่นานทีเดียว อะไรก็ไม่รู้ จุกจิกสารพัด ระบบน้ำ ระบบไฟ ระบบส้วม ระบบท่อ ระบบหมู หมา แมวอีกสารพัดมากมาย สำหรับบ้านที่กำลังทำนั้น เราเลือกช่างที่ค่อนข้างไว้ใจได้มา จนถึงตอนนี้ถือว่าราบรื่นดี ก็หวังว่าจะดีไปจนจบ...
แต่คุณขาไอ้บ้านชั่วคราวที่เราไม่ได้ตั้งใจจะอยู่นานนี่แหละค่ะ มันเป็นบ้านเก่าโครงเดิมของหมู่บ้านที่อยู่มานานกว่าสามสิบปี จะย้ายเข้ามาทีก็ต้องซ่อมแซมให้พออยู่ได้ ที่นี่นี่เองที่ทำให้หญิงยศต้องมาพานพบกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “มนุษย์ช่าง” เอาจริงๆ นะ ใครที่ว่าอานุภาพของมนุษย์ป้าน่ากลัว อยากให้ลองซ่อมแซมบ้านแล้วมาพานพบเจอกับมนุษย์ช่างบ้าง... แหม ชีวิตมันมีสีสันกันทุกชั่วขณะจิตเลย ใครที่เริ่มฝึกจิต ฝึกสมาธิมาดีๆ อยากให้ลองดูค่ะว่าการมากระทบของมนุษย์ช่างนี้ ถ้าคุณผ่านไปได้นี่ถือว่าข้ามขั้นเลยทีเดียว
อยากขอเสียงคนที่ทำบ้านแล้วไม่มีปัญหากับมนุษย์ช่างเสียเหลือเกิน!! (เชื่อว่าเงียบกริบ)
เพื่อนรักของหญิงยศที่ต้องทนฟังหญิงยศบ่นมากที่สุดก็คือ คุณกาละแมร์ พัชรศรี ที่เพิ่งผ่านพ้นการทำคอนโดมาเช่นกัน คุณกาละแมร์ถึงกับเอ่ยปากปลอบใจ (ปลอบเพื่อนหรือตัวเองก็ไม่ทราบ) “บางทีก็อยากมีผัวเป็นช่างซะให้รู้แล้วรู้รอด!!” โถ..เพื่อน ฟังดูสะเทือนใจมาไม่น้อย
เริ่มกันที่วันที่เราเดินดูบ้านชั่วคราวกันว่าเราจะซ่อมแซมส่วนไหน วันนั้นจะเป็นเหมือนเดทแรกที่ชื่นมื่น เราจะเดินไปด้วยกัน ชี้ชวนกันชม ตรงนั้นดี ตรงนี้ซ่อม ทุบอันนี้ เพิ่มอันนั้น เปลี่ยนประตู กรอบหน้าต่าง สารพัดจะชี้กันไป ช่างในวันนี้จะเหมือนผู้ชายที่มาจีบเราใหม่ จะไม่ขัดใจอะไร พยักหน้าพูดว่าครับๆ แค่นั้น โอ๊ยยย ชื่นใจจะแย่ เราจะหลงคิดไปว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้อาจจะดีก็ได้
จนวันที่ค่าใช้จ่ายเดินทางมาถึง อุ๊ยต๊ายตาย!! นี่ฉันซ่อมบ้านชั่วคราวหรือสร้างบ้านใหม่กันนะ โทรไปกะว่าขอต่อรองราคากันนิดหน่อย น่าจะพอคุยกันได้ ได้ยินการตัดบทฉับมาอย่างไม่มีเยื่อใยว่า “ถ้าจะต่อราคาก็ไม่ทำ!” โอ๊ยยยยยยย พ่อเจ้าประคุณ หยิ่งนะจ๊ะ แหม นี่มันช่างหรือเทพ? แล้วยังไง แล้วเรายอมไหม ก็ต้องยอม เพราะบ้านที่อยู่ก็จะทุบ บ้านชั่วคราวนี้ไม่เสร็จหมาน้อยจะทำอย่างไร?!
ได้แต่หวังใจไปว่าทุกอย่างจะดี นางก็เข้าทำงาน ทุบนู่นนี่ เปลี่ยนประตูนู่นนั่น เราเข้าไปดูอีกที ภายนอกก็โอเค แต่ถามว่าครบถ้วนตามที่คุยกันไว้แต่แรกไหมก็เปล่านะ ก็ยังคงต้องตามมาซ่อมนั่นนี่เพิ่มเติม เราเรียกช่างระบบอีกเซตหนึ่งเข้ามาช่วยดู ก็เห็นว่าทำงานด้วยกันดี นอกจากความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ แล้วก็ไม่น่ามีอะไร...
เรื่องมันพีคตอนเราย้ายเข้ามาอยู่นี่แหละค่ะ ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด ยกตัวอย่างก็เช่น หญิงยศและสามีกลับมาจากออกกำลังกายตอนสี่ทุ่มเพื่อพบว่าน้ำไม่ไหล และทุกครั้งที่จะอาบน้ำ น้ำจะหยุด ปั๊มน้ำช็อต น้ำไม่เข้าแท็งก์ ประตูห้องนอนบวม ประตูระเบียงหลวม ประตูห้องน้ำล็อกตาย มนุษย์ช่างได้โยนกุญแจทิ้งไปไหนแล้วไม่รู้ อินเทอร์เน็ตช้ายิ่งกว่าหอยทาก เรื่องทั้งหลายเชื่อว่าไม่ต้องจาระไนเพราะคงเคยได้ประสบปัญหากันมาทุกคน เมื่อมารับเงินนั้นมนุษย์ช่างจะตรงเวลา แต่ทันทีที่ปัญหาเกิดแล้วต้องเข้ามาแก้งาน มนุษย์ช่างจะยุ่งมากเหลือเกินทันที!!
ตั้งแต่ต้นปีมาหญิงยศพยายามฝึกฝนสติให้ไม่เหวี่ยง ไม่วีน ไม่คิดร้าย และถือว่าพอทำได้มาอย่างดีประมาณหนึ่ง แต่ทันทีที่ชีวิตต้องประสบพบเจอเรื่องบ้านนี้ มันทำให้หลุดได้ง่ายๆ เช้ามาเราต้องรีบลุกขึ้นมาแต่งตัวรัดกุมเพราะมนุษย์ช่างจะเข้ามาทุกวัน ซึ่งไม่เคยเห็นมีวันไหนเลยที่จะแก้ปัญหาได้ เราจะทำงานก็ต้องสู้กับเสียงขุด เจาะ เกลา กรี๊ดกร๊าด อันหลังคือบรรดาลูกๆ ของมนุษย์ช่างที่ต้องติดสอยห้อยตามมาด้วย (และชอบมาแกล้งหมาเรา) สุดท้ายพูดเลยจิตหลุดเละเทะ เพราะสุดท้ายสิ่งที่ทำให้หญิงยศทนไม่ได้มากที่สุดคือการที่คนเราไม่รับผิดชอบต่อหน้าที่ของตัวเอง ถ้าคุณจะเรียกตัวเองว่าช่าง คุณต้องซ่อมได้ ต้องรู้จักระบบ รู้จักงานที่คุณทำ และคุณควรจะทำงานนั้นให้เสร็จอย่างเรียบร้อย รวดเร็ว และอย่างมีประสิทธิภาพ ไม่ใช่มาแล้วก็ทำอะไรก็ไม่รู้ที่ยิ่งผูกเงื่อนเข้าไปอีก ไม่ได้แก้ปัญหาเดิม แล้วยังเสริมปัญหาใหม่ ช่างอินเทอร์เน็ทที่ใช้แต่ตัววัดหลอกๆ ของบริษัทตัวเองว่ามันวิ่งเร็ว แต่ในความเป็นจริงมันไม่วิ่งเลย!
บางทีหญิงก็คิดนะว่านี่นักการเมืองหรือช่าง จะหลอกจะเอาเปรียบกันไปถึงไหน หรือนี่คือเจ้ากรรมนายเวรที่ตามมาทวงคืน หรืออะไรยังไง?
คนสมัยนี้ทำงานคิดกันน้อยเหลือเกิน ไม่ได้คิดจะทำงานให้สำเร็จ แต่คิดแค่ปัดภาระไปให้พ้นตัว น่ากลัวนะคะ เพราะทุกอย่างในโลกนี้มันสัมพันธ์กัน จริงๆ แล้วถ้าหากคนๆ หนึ่งตั้งใจรับผิดชอบหน้าที่เล็กๆ ของตัวเองให้ดี ในทุกหน้าที่เล็กๆ นั้นสมบูรณ์ ภาพใหญ่มันก็สวยงามไร้ปัญหา แต่ทุกวันนี้ ไม่ใช่แค่มนุษย์ช่าง แต่หมายรวมถึงทุกอย่าง เราอยู่กับมนุษย์ที่ถนัดปัดความรับผิด เอาแต่รับชอบ มนุษย์ที่ทำงานแบบขอไปที มนุษย์ที่ไม่แก้ปัญหาอย่างจริงจัง มันเป็นกันในทุกระดับชนชั้น ตั้งแต่มนุษย์ช่าง มนุษย์พ่อแม่ มนุษย์ลุงป้าไปจนถึงมนุษย์นักการเมืองที่บริหารประเทศ...
ถ้าท่อใต้ดินมันแตก แล้วคุณสนใจแค่กลบหน้าดินปิดไว้กันแบบนี้ ฝึกฝนลูกหลานให้ทำกันแบบนี้... ฟังดูก็น่าจะเจริญดีทั้งบ้านทั้งประเทศนะคะท่าน
.......................................
(หมายเหตุ 'อันว่าด้วยเรื่องของช่าง...' : คอลัมน์ ขบคิดขีดเขียน โดย... หญิงยศ)