ขบคิดขีดเขียน:'จงกล้าที่จะแตกต่าง' | คมชัดลึก

 

 

          เคยรู้สึกแปลกแยกแตกต่างบ้างไหมคะ?

 

          หญิงยศเพิ่งไปดูละครเวทีเรื่อง "Beauty and the Beast" มาค่ะ อยากให้คุณพ่อคุณแม่พาลูกๆ ไปดูกันเยอะๆนะคะ เพราะละครเวทีเรื่องนี้เขาหยิบยกเอาปัญหาที่ทุกคนต้องเคยเจอกันมาให้มาอยู่ในคาแรกเตอร์ของสองตัวละครหลัก ตัวแรกก็คือพระเอกหรือเจ้าชายของเรา ที่เป็นคนใจแคบและชอบตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก จนถูกคำสาปให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดหน้าตาน่าเกลียด หลังจากนั้นเขาก็ต้องเก็บตัวอยู่ในปราสาทจนกว่าจะมีหญิงสาวที่มีความรักให้เขามากพอที่จะมองข้ามหน้าตาที่น่ากลัวของเขาไปได้ เจ้าชายอสูรไม่กล้าออกไปพบปะผู้คนเพราะรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนคนอื่น ส่วนนางเอกของเรื่องที่แม้หน้าตาจะสะสวยเรียกว่าเป็นดาวอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ กลางป่า แต่นางกลับมีความสนใจแต่การอ่านหนังสือ เพราะมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้ออกเดินทางไปในโลกที่กว้างใหญ่ แทนที่จะโดนขังอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงที่แสนจะน่าเบื่อและคับแคบ ความรู้สึกแปลกแยกและแตกต่างนี้แหละที่ทำให้โฉมงามและเจ้าชายอสูรเข้าใจและตกหลุมรักกันในที่สุด

 

          แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงเราไม่ได้มีเจ้าหญิงและเจ้าชาย หนึ่งจูบแทนที่จะแก้คำสาป ส่วนใหญ่จะสร้างปัญหาเสียมากกว่า เด็กหลายคนตื่นมาในตอนเช้าเพียงเพื่อเผชิญกับความกลัวที่จะต้องไปโรงเรียน เด็กอีกหลายคนกลับบ้านมาในตอนเย็นแล้วตัดสินใจผูกคอตายเพราะทนต่อความรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายต่อไปไม่ไหว มีคนอีกจำนวนหนึ่งตัดสินใจหยิบปืนจากลิ้นชักหัวนอน ขับรถไปที่ทำงานแล้วยิงกราดเข้าไปในฝูงชนก่อนที่จะยิงตัวตาย... นี่คือโลกของความจริงที่เราไม่สามารถหาทางออกให้กับความแตกต่างของตัวเองได้

มีหลายคนที่โชคดีพอ หลายคนอดทนและเติบโตมาต่อสู้จนหาทางเดินออกจากปัญหาของตัวเองได้ หลายคนค้นพบงานที่เป็นการบำบัด หลายคนค้นพบว่าพวกเขาไม่ใช่ตัวประหลาด... พวกเขาเพียงแค่เป็นตัวเองเท่านั้นเอง

 

          ล่าสุดในงานประกาศผลรางวัลออสการ์ หนังเรื่อง "The Imitation Game" ได้รับรางวัลบทหนังยอดเยี่ยม คนเขียนบทของหนังเรื่องนี้เดินขึ้นไปรับรางวัล เขาชื่อ Graham Moore ค่ะ เป็นที่รู้กันว่าผู้รับรางวัลแต่ละคนมีเวลาคนละ 45 วินาทีที่จะพูดขอบคุณคนที่เกี่ยวข้อง คุณมัวร์ให้สัมภาษณ์ว่าหลังจากพูดขอบคุณทุกคนแล้ว เขาเห็นนาฬิกาบอกเตือนว่าเขาเหลือเวลาอีกเพียงแค่สิบวินาทีเท่านั้น... เขาบอกว่าเสี้ยววินาทีนั้นเขาเกือบตัดสินใจเดินลงจากเวทีไปแล้ว แต่เขาคิดได้ว่าเขาคงไม่มีโอกาสได้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีกบ่อยๆ สุดท้ายเขาตัดสินใจพูดต่อ คุณมัวร์เริ่มต้นประโยคของเขาว่า "When I was 16 years old, I tried to kill myself," แปลได้ว่า "ตอนผมอายุสิบหกปี ผมเคยพยายามที่จะฆ่าตัวตาย..." คนที่อยู่ในโรงละครดอลบี้เงียบสนิท ก่อนที่เขาจะพูดต่อไปว่า "เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองแปลกประหลาด และผมรู้สึกตัวเองแตกต่าง และรู้สึกไม่เป็นส่วนหนึ่งของที่ที่อยู่... และวันนี้ผมกลับได้มายืนอยู่ตรงนี้ ดังนั้นผมขอใช้เวลานี้สำหรับเด็กๆทั้งหลายที่กำลังมีความรู้สึกว่าตัวเองแปลกประหลาดและแตกต่างและไม่สามารถอยู่ที่ไหนได้ มันไม่จริง มันมีที่ของคุณ ผมสัญญาว่ามันมี จงเป็นตัวของตัวเอง จงแปลกประหลาด จงแตกต่าง และเมื่อถึงคราวของคุณที่ได้ขึ้นมายืนบนเวทีนี้ อย่าลืมส่งต่อข้อความนี้ออกไปด้วย..."

 

          คำพูดของเขาได้รับการยกย่อง และมีการแชร์ออกไปอย่างกว้างขวาง มันโดนใจคนหลายล้านคน เพราะในโลกนี้มีคนอีกหลายล้านคนที่รู้สึกไม่เข้าพวก รู้สึกอึดอัดภายใต้ผิวหนังของตัวเอง พวกเขาหลงทางหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ หลายคนตัดสินใจสู้จนร่างกายถลอกปอกเปิก หลายคนตัดสินใจยอม และเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นคนอื่นเพียงเพื่อได้รับการยอมรับ และใช้ชีวิตที่เหลืออย่างคนที่ไม่เคยได้รู้จักกับความสุขที่แท้จริงเลย

 

          เด็กหลายคนนะคะที่นอกจากว่าทางออกให้ตัวเองไม่ได้ แล้วยังเป็นตัวประหลาดในสายตาพ่อแม่อีกด้วย เด็กหลายล้านคนที่ยังโดนเปรียบเทียบจากคนที่ควรจะเข้าใจพวกเขามากที่สุด... "ทำไมลูกไม่เป็นเหมือนเพื่อนคนนั้น" "ทำไมลูกเรียนไม่เก่งเหมือนลูกคนนี้" ทุกคำพูดของพ่อแม่เหมือนกับการลงกลอนขังพวกเขาไว้ไม่ให้พวกเขาได้ค้นหาตัวของเขาเอง และพ่อแม่เองก็ตัดโอกาสที่จะเห็นลูกของคุณเองได้เดินทางไปจนสุดขีดความสามารถของเขา ความภูมิใจที่อาจเกิดขึ้นกับสิ่งใหม่ๆที่เราคาดไม่ถึง แต่ความคาดไม่ถึงนี่แหละคือสิ่งที่มนุษย์เราหวาดกลัวที่สุด เราเห็นทางเดินเล็กๆ ที่แยกออกไป แต่เราไม่กล้าเดิน เพราะมีแต่คนตั้งคำถามเรา มีแต่คนหัวเราะเยาะเรา ไม่มีใครให้กำลังใจเรา

 

          จงเรียนรู้ที่จะหากำลังใจจากตัวเองนะคะ จงกล้าที่จะแปลกแยกและแตกต่าง ชีวิตเดียวของเรานี้อย่ากลัวที่จะออกเดินทางไปให้สุดขีดความสามารถของตัวเอง มันจะมีหลายแยก หลายยูเทิร์นที่มาทำให้เราอยากหันหลังกลับ... แต่ถ้าเราไม่ยอมแพ้ เราจะได้รู้จักตัวเองอย่างงามสง่า และรู้ว่าจริงๆแล้วเราไม่ได้แปลกประหลาดอะไรเลย เราเพียงแค่กล้าที่จะเป็นตัวของตัวเองเท่านั้นเอง

 

.......................................

(หมายเหตุ 'จงกล้าที่จะแตกต่าง' : คอลัมน์ ขบคิดขีดเขียน โดย... หญิงยศ')