มองผ่านเลนส์คม:'ลึกลึกของสครับบ์' | คมชัดลึก

 

 

 

          สองหนุ่มแว่นวง Scrubb บอล-ต่อพงษ์ จันทร์บุปผา และ เมื่อย-ธวัชพนธ์ วงศ์บุญศิริ เพิ่งจะมีอัลบั้มใหม่ที่ชื่อว่า Clean ครับ

 

          สำหรับแฟนเพลงแล้ว ดูเหมือนว่าเมื่อยกับบอลจะไม่ได้หนีหน้าห่างหายไปจากการรับรู้สักเท่าไหร่ เพราะพวกเขามีอะไรมาให้เราได้รับรู้เรื่อยๆ เดี๋ยวก็มีคอนเสิร์ตใหญ่มาให้แฟนๆ ได้ดู สักพักก็มีเพลงพิเศษมาให้ฟังกันอีกแล้ว ผมยังรู้สึกว่าอัลบั้มชุดที่แล้วที่ชื่อว่า Kid นั้นเพิ่งออกมาไม่นาน ทั้งๆ ที่มันออกมาได้ 2 ปีแล้วนะครับ

 

          แต่ไม่ว่าอย่างไร ทุกครั้งที่วงอย่างสครับบ์มีอัลบั้มใหม่ก็ย่อมเป็นเรื่องที่น่าสนใจเสมอ เพราะดูโอสองหนุ่มวงนี้เป็นวงหนึ่งในบ้านเราที่ทำเพลงได้มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองมากๆ บางคนอาจจะบอกว่าพวกเขาเป็นแนวอัลเทอร์เนทีฟ โมเดิร์นร็อก หรืออะไรประมาณนั้น แต่ต้องได้ฟังเสียงร้องของเมื่อยและเสียงกีตาร์ของบอลเท่านั้นถึงจะเข้าใจได้ชัดเจนว่าเพลงของสครับบ์เป็นอย่างไร

 

          ฟังอัลบั้ม Clean รวมๆ ในรอบแรกๆ แล้วก็รู้สึกว่าสครับบ์ก็ยังคงเป็นสครับบ์ คือเพลงของพวกเขายังมีโครงสร้างคล้ายๆ เดิม มีท่อนเวิร์สเท่ๆ ที่โยงเข้าท่อนฮุกสนุกๆ เหมือนเดิม ดนตรีมีวิธีเรียบเรียงได้เท่ๆ เช่นเดิม กระทั่งวิธีการเขียนเนื้อเพลงที่ไม่เล่าเรื่องทั้งหมด แต่ปล่อยช่องว่างให้คนฟังได้จินตนาการเรื่องราวบ้าง รวมทั้งประเด็นในบทเพลงที่ว่าด้วยช่วงเวลาและความสัมพันธ์ในชีวิต ก็ดูจะเป็นเรื่องที่พวกเขาเล่าซ้ำแล้วซ้ำอีก

 

          มีหลายเพลงในอัลบั้มนี้ที่ฟังแล้วรู้สึกคุ้นเคยมากๆ ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นเพราะมันเป็นเพลงแบบสครับบ์จริงๆ และอีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีบางเพลงที่พวกเขาเคยปล่อยมาให้เราฟังบ้างแล้ว (แม้ว่าในอัลบั้มนี้จะมีการเรียบเรียงใหม่) อย่างเช่น รักนิรันดร์, เช้า, สุดสัปดาห์ รวมทั้งซิงเกิ้ลแรกที่ปล่อยออกมาแล้วคือเพลง ลึกลึก ด้วย

 

          แต่ถ้าฟังให้ลึกลงในรายละเอียด จะพบว่าคราวนี้สครับบ์มีอะไรใหม่ๆ มาฝากแฟนเพลงอยู่ไม่น้อย

 

          เริ่มจากหากฟังซีดีอัลบั้มกันอย่างตั้งใจ เราจะพบก่อนเลยว่าหนนี้มีการทำอินเทอร์ลูดสั้นๆ ในช่วงเปิดอัลบั้มและช่วงท้ายอัลบั้ม ชื่อเพลงว่า Good Morning และ Picnic Song ตามลำดับ ซึ่งทั้งสองแทร็กนี้เป็นเพลงบรรเลงน่ารักๆ ให้อารมณ์เข้ากับภาพปกอัลบั้มน่ารักๆ ที่วาดโดย ตั้ม-วิศุทธิ์ พรนิมิตร เหลือเกิน ยิ่งในเพลง Picnic Song ที่มีเสียงฟลุ้ตเพราะๆ มาเล่นเมโลดี้นั้นให้อารมณ์ที่แตกต่างจากงานเก่าๆ ของสครับบ์เป็นอย่างยิ่ง

 

          ลองตั้งใจฟังกันดีๆ อีกสักหน่อย เราจะพบสีเสียงอีกอย่างที่ไม่เคยพบในเพลงของสครับบ์ ก็คือในหลายๆ เพลงจะมีเสียงร้องประสานเป็นเสียงผู้หญิง บางเพลงเสียงของเธอจะเป็นสีสันที่โดดเด่นมากๆ อย่างเช่นในเพลงพลิ้วๆ ไพเราะชื่อ ลม ที่ช่วงท้ายเพลงเปิดโอกาสให้หญิงสาวคนนี้ได้โชว์เสียงเต็มที่ หรือในเพลงรักเศร้าๆ ชื่อ ฟ้าครึ้มครึ้ม เธอก็ร้องเป็นท่วงทำนองอยู่ในฉากหลังคล้ายเป็นเสียงหญิงสาวจากความทรงจำอันแสนไกล

 

          นักร้องสาวคนนี้คือ เพลง-ต้องตา จิตดี นักร้องนำและมือคีย์บอร์ดของวง Plastic Plastic หนึ่งในศิลปินใต้สังกัด Believe Records ที่บอลเป็นผู้บริหารนั่นเอง

 

          และในความเป็นบทเพลงเดิมๆ แบบสครับบ์ ในอัลบั้มนี้พวกเขายังมีเพลงที่แสดงการเติบโตทางความคิดแบบจะแจ้งแทรกอยู่ด้วย

 

          อย่างในเพลง เข้าใจ ที่ว่าด้วยเรื่องการเข้าอกเข้าใจชีวิต ดูเป็นลีลาของคนที่ผ่านวัยรุ่นมาแล้ว แถมได้ สิงโต นำโชค มาช่วยร้อง ฟังดูคล้ายเป็นการปรับทุกข์ระหว่างเพื่อนกับเพื่อนในเรื่องชีวิตที่ต่างคนก็มีอะไรเปลี่ยนผันกันไป หรือในเพลง รอยยิ้ม ที่พวกเขาทดลองทำเพลงที่มีกลิ่นโซลป๊อป (นึกถึงเพลง คืนนี้ขอหอม ของโยคีเพลย์บอย ไว้นะครับ) แล้วก็ไปผลการทดลองที่น่าพอใจอย่างยิ่ง แล้วยังมีเพลง ได้ยินไหม ที่พวกเขาเชิญนัก

 

          ดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ฝีมือดีที่ใช้ชื่อว่า Yaak Lab มาทำดนตรีให้ ทำให้ได้เพลงที่เป็นส่วนผสมของความเป็นสครับบ์กับดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ที่น่าสนใจเลยล่ะ

 

          วงสครับบ์อยู่ในวงการเพลงมาร่วม 10 ปีแล้ว พวกเขายังเป็นวงดนตรีที่รักษาความเป็นตัวของตัวเองเอาไว้ได้อย่างน่าชื่นชม แต่สิ่งที่น่าชื่นชมยิ่งกว่าก็คือ ลึกลึกแล้ว พวกเขาไม่เคยหยุดนิ่ง

 

.......................................

(หมายเหตุ 'ลึกลึกของสครับบ์' : คอลัมน์ มองผ่านเลนส์คม โดย... วิภว์ บูรพาเดชะ twitter.com/VipHappening)